καλεσμένος σε γάμο στην Σαουδική Αραβία, το 2014

 ...στην Σαουδική Αραβία, στους περισσότεροι γάμους  - και των πλούσιων  και των φτωχών - είναι κάπως έτσι το γεύμα: 

στρογγυλά τραπέζια με ένα τεράστιο δίσκο στο κέντρο που περιέχει ένα βουνό ρύζι και από πάνω αρνί φούρνου που εχει ψηθεί επι ωρες και είναι πολύ μαλακό. Το κρέας μπορεί να είναι και κοτόπουλο ή καμήλα. Το φαγητό αυτό λέγεται «κάψα» και είναι το παραδοσιακό πιάτο των αράβων.

Το φαγητό παραδοσιακά τρώγεται με το δεξί χέρι, χωρίς μαχαιροπήρουνα: πιάνεις με το δεξί χέρι λίγο κρέας -μια μπουκίτσα- και λίγο ρύζι... 

...και το πλάθεις αργά, μέσα στην χούφτα σου, σε ένα ένιαίο σβώλο και το βάζεις στο στόμα. 

Η χρήση του αριστερού χεριού είναι αυστηρά απαγορευμένη καθώς θεωρείται το «βρώμικο», «κακό» χέρι.

Ποτά υπάρχουν μόνο νερό και αναψυκτικά (φυσικά όχι αλκοόλ) . 

«Εις υγείαν» δεν λέμε, απαγορεύεται... θεωρείται ότι σχετίζεται με την χρήση αλκοόλ.

Όταν πρωτοπήγα στην Σαουδική Αραβία, παρέστην σε ένα γάμο της Σουδανής μεταφράστριάς μου  που ήταν όπως αυτός στο βίντεο. 

Έκανα κάποια λάθη συμπεριφοράς τα οποία μου επισημάνθηκαν ευγενικά από τον συνοδό σαουδάραβα μεταφραστή μου.

Κατ αρχήν -μεγάλο πρώτο λάθος- άρπαξα ένα μεγάλο κομμάτι αρνί με τα δύο χέρια  για να το σιγουρέψω από παρεμβάσεις άλλων.

Ήταν ένα πράγμα διπλά άθλιο: και το αριστερό χέρι  χρησιμοποίησα και έβαλα  μερίδα μπροστά μου αντί να μοιραστώ συντροφικά το φαγητό με την ομάδα.

Μετά, πίνοντας σπράιτ, είπα και “cheers!”.

Η νύφη και γαμπρός δεν παραβρέθηκαν μαζί και δεν υπήρχε μουσική.

Τα γεύματα έγιναν σε δύο αίθουσες ξεχωριστές γιά άνδρες και γυναίκες.

(Στην αίθουσα των γυναικών, έμαθα ότι είχε μουσική)

Πριν το γεύμα , υπήρχε μια ενδιαφέρουσα κοινωνική διαδικασία: σε μιά τεράστια αίθουσα με χρυσοποίκιλτες πολυθρόνες και κόκκινα βελούδα, καθησαν οι άρρενες συγγενείς των οικογενειών και, περιέργως, έκατσα και εγώ μαζί τους (μάλλον πήγα νωρίς και δεν είχαν τι να με κάνουν). 

Σταδιακά ερχόταν οι προσκεκλημένοι - οι άρρενες φυσικά- και χαιρετούσαν τελετουργικά, με τον Σουδανικό τρόπο, τους συγγενείς και εύχονταν. 

Μαζί χαιρετούσαν και μένα αφού με περνούσαν γιά κάποιο άγνωστο συγγενή και,  εγώ,  δεν είχα τον  χρόνο, τον τρόπο και την διάθεση να ταράξω την διαδικασία. Δεδομένου ότι μοιάζω με Άραβα, όλα πήγαν κατ´ ευχήν...δεν στράβωσε τίποτε. 

Μου ευχήθηκαν όλοι.

Παρέλασαν εκατοντάδες άνθρωποι με όλων των ειδών τις αμφιέσεις: απο παραδοσιακές σουδανικές κελεμπίες και σαρίκια - διαφέρουν από το σαουδαραβικο στύλ- μέχρι γυαλιστερά κουστούμια με λουστρίνια και λεοπαρδαλέ καπέλα και παντόφλες.

Ήταν όλοι ευτυχείς γιατί έβλεπαν παλιούς γνωστούς, μακρινούς συγγενείς και γινόταν και ένα κοινωνικό και οικογενειακό τζέρτελο με πιθανά συνοικέσια και άλλες συμφωνίες.

Όλοι μετά πήγαν και κάθησαν  σε άλλες χρυσές πολυθρόνες στα άκρα -στην περιφέρεια της αίθουσας-  η οποία στο κέντρο ήταν άδεια και είχε μόνο τραπεζάκια με τσάι που το σέρβιραν σερβιτόροι, συνήθως ινδοί η πακιστανοί.

Αυτή η τειοποσία και το κους- κους κράτησε 3-4 ώρες και ήταν εξοντωτικό για ένα πεινασμένο ξένο που περίμενε πιό σύντομες διαδικασίες.

Εξ ού και η ανάρμοστη συμπεριφορά στο γεύμα, μετά.

https://fb.watch/n4f2F0_YJ3/

η πολιτιστική αποδόμηση είναι κατευθυνόμενη

 

Σοβαρή κυρία σε σοβαρή σχέση με αφοσίωση: 

δηλώνει ότι της αρέσει τα σεξουαλικά  τρίο και θα κάνει δώρο στον φίλο της μια παρτούζα κλπ

Παρατηρώ συνεχώς στις Βρετανικές και Αμερικανικές  εφημερίδες όλο τέτοια θέματα… τάχα προοδευτικά: 

αποδόμηση της οικογένειας, των φυσιολογικών ανθρωπίνων ερωτικών  σχέσεων, προβολή εναλλακτικών μπουρδελοσχέσεων ως «νέου τύπου οικογένειας» κλπ, υποκατάσταση μελών οικογένειας από ζώα κλπ

Δεν βλέπω  παρόμοια τάση σε άλλα έθνη πχ Ιταλία Γερμανία,  Ισπανία, Λατινική Αμερική, Κίνα, Ινδία, Αφρική .

Αρχίζω να πιστεύω ότι υπάρχει πολιτική «γραμμή» πολιτιστικής αποδόμησης των άλλων λαών που ανθίστανται στην ομογενοποίηση.

Απέτυχαν να εξάγουν την «δημοκρατία» -όπως την αντιλαμβάνονται- και πάνε να φτιάξουν την  διεθνή πελατεία με κατανάλωση μπιχλιμπιδιών, απλοϊκών ιδεών και εξαρτητικών συμπεριφορών.

Άμα μπει και ο Ινδος, ο Σλαύος , ο Κινέζος , ο Μουσουλμάνος στο τριπάκι της ανώριμης άμεσης ικανοποίησης - παρτούζα, χασίσι, αλκοόλ , υποκουλτούρα και υποκατάστατα σχέσεων- θα τον έχουν μόνιμο πελάτη …

Δυστοπικά οράματα

 Όποτε έρχομαι στην Αθήνα, η παρακμή της  μου κινητοποιεί απαισιόδοξες σκέψεις.

Στην κυριολεξία  αρχίζω να βλέπω το μέλλον σε δυστοπικά οράματα.

(…ρε μπας και έχω κληρονομικό χάρισμα; )

Προφανώς είναι οι άθλιες εικόνες που μου προκαλούν τον  καταιγισμό της  απαισιοδοξίας: 

το χαμπουργκεράδικο με τα ψευτοαμερικανικά χάμπουργκερ, έγινε γραφείο κηδειών.

Σημειολογικό.  

Τα αξεσουάρ αυτοκίνητου έκλεισαν και χάσκει μάταια το «ενοικιάζεται».

…προφανώς φαλίρησε   αλλά το αφεντικό ήταν κρυφό πρεζόνι,  οπότε ποτέ δεν είσαι σίγουρος τι συνέβη πραγματικά. 

Διάφορα άλλα τυροπιτάδικα, καφέ κλπ έκλεισαν και χάσκουν και εκεί τα ενοικιαστήρια. 

Ακόμη και ο φούρνος άλλαξε διεύθυνση και έπεσε η  ποιότητα κάθετα. 

Δεν κυκλοφορούν νέοι άνθρωποι παρά κάτι σκελεθρωμένοι γέροι και γριές με άδειο βλέμμα. 

Όταν όμως πάνε  στο φαρμακείο ή στο Ι.Κ.Α. , είναι πιο ζωηροί: έχουν στόχο .

Νέοι ελάχιστοι και κακομαθημένοι: 

μοιάζουν άνεργοι που βγάζουν βόλτα τον σκύλο.

Ακόμη και οι σκύλοι πάσχουν : 

ένας που συνόδευε μια ανορεκτική νέα  δεν είχε όρεξη να σηκώσει το πόδι του να κατουρήσει το δέντρο.

Πλήρης εκφυλισμός ανθρώπων και ζώων.

 Οι πιό πολλοί υγιείς που κυκλοφορούν,  είναι νέοι  μελαμψοί με σκληρό βλέμμα.  

Το ίδιο και οι σλάβες  κυρίες: 

σκληρό, κυνικό βλέμμα που ενισχύεται η έντασή του στις γαλανομάτες. 

Οι γεωργιανές δεν έχουν το ίδιο βλέμμα :

είναι πιο ανθρώπινο…πιο κοντά στο δικό μας βλέμμα. 

Προφανώς δεν τις  διέφθειρέ τόσο πολύ ο υπαρκτός  σοσιαλισμός παρά το γεγονός ότι ο Στάλιν ήταν συμπατριώτης τους.

Ο Έρωτας στον Στόουνερ

 Διαβάζω το μυθιστόρημα του Τζων Γουίλλιαμς «ο Στόουνερ» που θεωρείται αριστουργηματικό,  περιγράφοντας έναν ντροπαλό ,  ευαίσθητο, μορφωμένο κακομοίρη που ειναι σε μια μίζερη πανεπιστημιακή καριέρα και σε ένα μίζερο γάμο με μιά νευρωσική γυναίκα.

Η πλοκή φτωχή, επιφανειακά , αλλά, στην ουσία, οι ήρωες του ζουν έντονη εσωτερική αν και μοναχική ζωή. 

Ο έρωτας; 

Μια καταδικασμένη υπόθεση. 

Οι μόνοι έρωτες που διαρκούν πολύ και έντονα, είναι οι ανεκπλήρωτοι.

Ένα σωρό παντρεμένοι άνδρες και γυναίκες ζουν ερωτευμένοι με κάποιον που είναι μακριά και απλά τον νιώθουν κοντά τους ή που είναι κοντά και απλά του λένε τυπικές κουβέντες. 

…ή είναι κάτι απαγορευμένο: η κουμπάρα, η γυναίκα του φίλου, του συγγενή, η πρώτη ξαδέλφη .

Δεν συμβαίνει τίποτε συνήθως, ούτε υπαινιγμός.

Αλλά εκεί τρυπώνει και φωλιάζει ο έρωτας: 

είναι σχεδόν σατανικά μεταμφιεσμένος και κρυμμένος.

Τελικά, είναι τυρρανικός ο έρωτας…πραγματικά σαδιστικός.

Βασανίζει τόν κάθε κακόμοιρο για να τον κάνει να νιώσει ψίχουλα συγκίνησης.

Ιατρική ορολογία γιά μη ελληνομαθείς

Greek language lessons

μαθήματα Ελληνικής γλώσσας

Doctor, what means "hyponatremia"?

Low sodium in the blood...like "low sodium diet".

Low sodium? So, why we say "hypo-natremia"?

Yes...."hypo" in Greek means low..."hyper" means "high"

and "Natrio" in Greek means "Sodium"

Also, "hema" in Greek, means "blood"

So "hypo-natre-mia"means "low -Sodium -in blood"

"hyper-natr-emia" means "high-sodium- in blood".

....you know that most basic scientific terms are of Greek origin...and they survided till our days...

Ok...and why we say "Sodium" and not "Natrio" or "Natrium"?

This is a Latin word...and it survided better than Natrio.

Interesting Doctor...thanks for discussion.

No "discussion"...."Dialogue"...Greek word also....You know that words are ideas...

Ideas matter, Doctor.

Yes..."Idea", an ancient Greek word for "meaning"

You seem to be very proud, Doctor, for your Greek cultural inheritance.

Hmmm....not really....you know, there is a problem, in modern Greece: 

we use the words but we lost the ideas.

γιατρός, κάτι μεταξύ ηλεκτρολόγου και κομμώτριας

 ...τελικά, η σχέση του γιατρού με τον άρρωστο, είναι εξαιρετικά πολύπλοκη και αντιφατική: ο γιατρός είναι ένας «σωτήρας της υγείας και της ζωής».

...έχει ένα ιερό χαρακτήρα που στην αρχαιότητα ήταν επίσημος και καθιερωμένος.

Ο γιατρός ήταν και ιερέας : μόνο ο Ιπποκράτης ανέτρεψε αυτή την αποψη... 

Ο Ιπποκράτης έγινε ένας γιατρός- επιστήμονας, δηλαδή ένας άνθρωπος με παρατηρητικότητα, μέθοδο  και λογική.

Σήμερα, στην εποχή μας, η έννοια του ιερού είναι υπό διωγμόν ενώ η έννοια του μεταφυσικού είναι της μόδας.

...θέλουμε αόρατες δυνάμεις να κυβερνούν την ζωή μας αλλά, Θεό, όχι: 

ο Θεός  σήμερα θεωρείται μπανάλ...παλιομοδίτικος και ενοχλητικός.

Έχει και πολλές παραξενιές και απαιτήσεις: 

πότε παραδίνει δέκα εντολές πάνω σ´ ένα βουνό, πότε βάζει «εκλεκτούς» και «μεσολαβητές» να γράφουν βιβλία με τις απόψεις του...

Βιβλία που τα παραδίδουν σαν νομοθεσία που δεν αλλάζει με τίποτα αλλά που επιδέχεται ένα σωρό ερμηνευτικές εγκυκλίους.

Δεν βγάζεις άκρη.

Καμμιά φορά, ο Θεός γίνεται πιό μαλακός και τα λέει απλά.

…τα λέει έμμεσα και απλά, σε κάτι ταπεινά ανθρωπάκια που τα συμπαθεί ο Θεός.

….τους βάζει στο μυαλό απλά λόγια , συμπαθητικά, και τα λένε στον κοσμάκη και ανακουφίζεται από τα βάσανα.

Μερικά από αυτά τα ανθρωπάκια, είναι γιατροί.

Γιατροί και κρυπτοιερείς.

Ταυτόχρονα.

Αυτοί είναι οι πιό σπάνιοι και είναι  οι καλύτεροι: 

έχουν μιά αίσθηση αποστολής που μοιάζει να τους την ανέθεσαν ανώτερα κλιμάκια. 

Ποια ακριβώς δεν ξέρουμε, αλλά πάντως κάποια αόρατα και σεβαστά.

Αυτοί οι «ιερογιατροί», είναι δημοφιλείς μόνο στους σοβαρά αρρώστους που αρχίζουν να διερωτώνται για το υπερπέραν.

Σε ασθενείς που καταφεύγουν  σε κάποιον που ξέρει να επισκευάζει την πρίζα αλλά γνωρίζει κάπως  και την  δύναμη του ηλεκτρισμού και ίσως την φύση και την σημασία του.

Έστω και διαισθητικά.

Όσοι ασθενείς είναι τελείως υλιστές,   δηλαδή έχουν απωθήσει κάθε  έννοια ιερού από την ζωή τους, έχουν αντικαταστήσει τον «ιερογιατρό» με τον «καθηγητο-γιατρό»: 

και αυτός βέβαια ο καθηγητογιατρός,  έχει  ένα έμμεσο μεταφυσικό χαρακτήρα... αλλά αντί για ιερότητα, έχει αυθεντία: 

ιερουργεί στα μυστικά του σύμπαντος -και της ασθένειας - αλλά χωρίς Θεό.

Ισχυρίζεται ότι  έχει τα μέσα να βιδώσει καλά την πρίζα - γιατί έχει ήδη βιδώσει πολλές δύσκολες πρίζες -  αλλά λέει ότι ξέρει καλά και απο ηλεκτρόνια.

Αυτόν τον πληρώνεις όσο -όσο γιατί τα ραντεβού του είναι κλεισμένα μέχρι τέσσερις μήνες μετά.

Με αρρώστους, όχι με ηλεκτρόνια.

Οι περισσότεροι ασθενείς όμως, με κοινές ασθένειες , τελικά, δεν θέλουν ούτε ιερογιατρό ούτε καθηγητογιατρό : 

θέλουν «κουμπαρογιατρό».

Κάτι μεταξύ κουμπάρας και γιατρού.

Κάποιον που να τους βιδώνει τη βίδα, να τους επισκευάζει την πρίζα,  αλλά να κάθεται  πρόθυμα να πιεί  καφέ μαζί τους και να συζητάνε γκομενικά και συνταγές για γιουβαρλάκια.

Αυτούς τους κουμπαρογιατρούς τους πληρώνουν λίγο... γιατί, φυσικά,  δεν είναι δυνατόν να πληρώνεις στην κουμπάρα σου.

Άμα δε σε τσαντίσει,  ή άμα σου πει και καμιά κουβέντα παραπάνω, της τραβάς και κανα βρίσιμο ή καμμιά φωνή.

Γιατί...με την Κουμπάρα έχεις στενές σχέσεις, είσαι κώλος και βρακί... αλλά δεν την πολυεμπιστεύεσαι κιόλας.

Βασικά, την δουλειά σου κάνεις, φτηνά.

η σωτηρία είναι προσωπική υπόθεση

 

Αυτός ο τύπος δεν πρόκοψε ποτέ του,  βασικά,  γιατί είχε στραβές ιδέες. 

Παρά το ότι είχε κάποιο ταλέντο στο γράψιμο, περιγράφοντας με ειλικρίνεια και τόλμη, γλαφυρά,  τα βάσανα του σαν κακοπληρωμένος μικροϋπάλληλος και σαν εραστής της κακιάς ώρας με διάφορα περιθωριακά και αλκοολικά μπάζα, τελικά δεν κατάφερε να βρει την  ηρεμία στα γεράματα.

Κακές επιλογές .

Παρά την συγγραφική και σχετική οικονομική επιτυχία, πήγε και παντρεύτηκε μια πολύ νεότερη του θρασεία ασχημομούρα η οποία του έβγαλε το λάδι στην γκρίνια και στο κέρατο. 

Το βασικό του πρόβλημα νομίζω ήταν ακριβώς αυτό που περιγράφει παρακάτω: 

πάντα ήθελε μια γυναίκα να τον σώσει από μια άλλη. 

Εντελώς λάθος προσέγγιση. 

Δεν διορθώνεις ένα κακό με κάποιο άλλο χειρότερο.

Το πρόβλημα του ήταν ότι ήθελε να έρθει η σωτηρία,  έξωθεν. 

Η σωτηρία δεν έρχεται ποτέ, έξωθεν. 

Η σωτηρία έρχεται πάντα, έσωθεν.

Η σωτηρία είναι μιά εσωτερική ανακάλυψη.

Αυτό είναι το μυστικό.