Διαβάζω το μυθιστόρημα του Τζων Γουίλλιαμς «ο Στόουνερ» που θεωρείται αριστουργηματικό, περιγράφοντας έναν ντροπαλό , ευαίσθητο, μορφωμένο κακομοίρη που ειναι σε μια μίζερη πανεπιστημιακή καριέρα και σε ένα μίζερο γάμο με μιά νευρωσική γυναίκα.
Η πλοκή φτωχή, επιφανειακά , αλλά, στην ουσία, οι ήρωες του ζουν έντονη εσωτερική αν και μοναχική ζωή.
Ο έρωτας;
Μια καταδικασμένη υπόθεση.
Οι μόνοι έρωτες που διαρκούν πολύ και έντονα, είναι οι ανεκπλήρωτοι.
Ένα σωρό παντρεμένοι άνδρες και γυναίκες ζουν ερωτευμένοι με κάποιον που είναι μακριά και απλά τον νιώθουν κοντά τους ή που είναι κοντά και απλά του λένε τυπικές κουβέντες.
…ή είναι κάτι απαγορευμένο: η κουμπάρα, η γυναίκα του φίλου, του συγγενή, η πρώτη ξαδέλφη .
Δεν συμβαίνει τίποτε συνήθως, ούτε υπαινιγμός.
Αλλά εκεί τρυπώνει και φωλιάζει ο έρωτας:
είναι σχεδόν σατανικά μεταμφιεσμένος και κρυμμένος.
Τελικά, είναι τυρρανικός ο έρωτας…πραγματικά σαδιστικός.
Βασανίζει τόν κάθε κακόμοιρο για να τον κάνει να νιώσει ψίχουλα συγκίνησης.
