ένας σπασίκλας

 ...γιατρός είναι ένας σπασίκλας που επένδυσε όλη την ζωή του να μάθει μια δύσκολη και κουραστική δουλειά και γερνάει,  αξιολογούμενος από κομματάρχες, ασφαλιστές και επιχειρηματίες που προσπαθούν να βγάλουν μεροκάματο παρουσιάζοντας διαγράμματα με την απόδοσή του.

«ελεύθερες»

 ….κάτι πενηνταφεύγα κατάξανθες - πλατινέ- ελαφρώς υπέρβαρες , που γράφουν «ελεύθερη» στο προφίλ τους, τις βλέπω παίρνουν θέσεις σε κόμματα και κομματίδια για να καπαρώσουν θέση υποψήφιου βουλευτή.

«Φιλόλογος- δημοσιολόγος- πολιτικός», «οικονομολόγος- πολιτικές επιστήμες- πολιτικός» κλπ, δηλώνουν.

Αλλά πιό πολύ απ´ όλα, πιό πολύ με συγκινεί η δήλωση «ελεύθερη».

Να τονισθεί η αντίθεση  με τις «δεσμευμένες».

….δηλαδή αυτές με τα «δεσμά»:

τις δεσμευμένες - «σκλαβωμένες».

…στη σχέση , στον γάμο, στον μαλακοάντρα.

Το πλατινέ μαλλί είναι ταυτότητα, σημαία, σύμβολο ανεξαρτησίας.

…κάτι σαν «Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Πατησίων» , που λέγαν τα φρικιά.

Τι μαύρη σημαία, τι πλατινέ μαλλί.

Σημασία έχει η διάθεση.

Σεφέρης

 …είναι σαφές στο ζεύγος ποιος εχει το πάνω χέρι: η Μαρώ.

Ο Σεφέρης τα έφτιαξε με τη Μάρω όταν αυτός ήταν 36 χρονών και αυτή 38, παντρεμένη με δύο παιδιά. 

Έγινε σκάνδαλο, δεν παντρεύτηκαν παρά μόνο την τελευταία στιγμή πριν φύγουν στην Αίγυπτο το 1941,  λίγο πριν μπουν  οι Γερμανοί στην Αθήνα. 

Ήθελε να πάει μαζί με το Σεφέρη 

Παράτησε τα παιδιά της στην Πηνελόπη Δέλτα η οποία μετά από λίγο αυτοκτόνησε. 

…τελικά τα δύο κοριτσάκια περάσανε πεινώντας στην κατοχή από δω κι από κει. 

Το ένα, η  Άννα Λόντου,  που είναι τώρα πλέον γριά, είναι στη έγχρωμη φωτογραφία, και μένει στο σπίτι του Σεφέρη.

Απορώ πως μία μάνα παρατάει τα παιδιά της σε ανθρώπους ξένους και φεύγει, σε καιρό πολέμου, σε μια άγνωστη χώρα και για άγνωστο χρόνο. 

Και πως το δέχτηκε αυτό ως επιτρεπτό ο σπουδαίος λουκουμάς Σεφέρης. 

Άκρως εγωκεντρική συμπεριφορά,  οι διάφοροι ποιητάδες μας.

Οδύσσεια…

 …κάποιοι προσπάθησαν να συμπληρώσουν τον Όμηρο και φαντάστηκαν τις περιπέτειες του Οδυσσέα μετα την επιστροφή στην Ιθάκη - μεταξύ των οποίων και ο Καζαντζάκης στο μεγαλόπνοο ποιητικό εγχείρημά του των 33.333 στίχων .

Η ποιητική συνέχεια της Οδύσσειας του  Καζαντζάκη, έχει ενδιαφέρον:

Υπόθεση: 

(περιγραφή του ιδίου)

Η νέα Οδύσσεια αρχίζει όπου τελεύει η Οδύσσεια του Ομήρου.

Ο Οδυσσέας, αφού σκότωσε τους μνηστήρες, πλαντούσε μέσα στο μικρό του νησί⋅ δε χωρούσε πια στη γυναίκα, στο γιο, στους παλιούς θεούς του, στην πατρίδα, κι αποφάσισε να φύγει πάλι από την Ιθάκη και να επιχειρήσει το στερνό του, το αγύριστο ταξίδι.

Διάλεξε λοιπόν μερικούς συντρόφους όπως τους πεθυμούσε: ψυχές γενναίες και λεύτερες, σώματα γερά, σκάρωσε καινούριο καράβι, πάντρεψε το γιο του με τη Ναυσικά για να του κάμουν εγγόνι να μη χαθεί η γενιά του, κι ένα πρωί έκαμε πανιά κι ανοίχτηκε στο πέλαο.

Άρχισε το μέγα στερνό ταξίδι. Άραξε πρώτα - πρώτα στο λιμάνι της Σπάρτης, ανέβηκε στην ξακουσμένη πολιτεία, γλίτωσε τον παλιό του συμπολεμιστή Μενέλαο από την ανταρσία του λαού, έφαγε κι ήπιε και κουβέντιασε μαζί του, άρπαξε την Ελένη, που πλαντούσε κι αυτή μέσα στη νέα ασήμαντη καθημερινή ζωή, κι έφυγε μαζί της.

Αράζει τώρα στην Κρήτη, που βρίσκεται στην παρακμή του μεγάλου πολιτισμού της. Οι βάρβαροι κι οι σκλάβοι, έχοντας τώρα το νέο όπλο, το Σίδερο, συνωμοτούν να ρίξουν το γερο-βασιλιά Ιδομενέα, κι ο Οδυσσέας γίνεται αρχηγός τους.

Μια νύχτα, στο μεγάλο βασιλικό συμπόσιο, ο Οδυσσέας δίνει το σημάδι, κι οι συνωμότες ορμούν: ο βασιλιάς κι οι σαπημένοι αρχόντοι κι οι αρχόντισσες σκοτώνουνται, το Παλάτι της Κνωσού καίγεται, η Ελένη δένει έρωτα μ' ένα ξανθό βάρβαρο, κι ο Οδυσσέας ξαναμπαίνει με τους συντρόφους στο καράβι κι απλώνει πάλι πανιά κατά νότου.

Αράζει στην Αίγυπτο. Αναβρασμός μέγας κι εδώ, οι σκλάβοι που πεινούν έχουν σμίξει με τους ξανθούς βάρβαρους του Βορρά και θέλουν να ρίξουν τους αρχόντους, τους παραχορτασμένους. Μια στιγμή ο Οδυσσέας διστάζει⋅ μα τέλος παίρνει απόφαση, μπαίνει μπροστά μαζί με τους σκλάβους, μα ο στρατός τους νικιέται, τον πιάνουν οι αρχόντοι και τον ρίχνουν στη φυλακή. Δένει εκεί φιλίες με τους νέους άγριους συντρόφους, και μέσα στην πείνα, στην αγωνία του και στη σκλαβιά της φυλακής πελεκάει σ' ένα ξύλο το πρόσωπο του νέου Θεού του: φοβερή μάσκα ανήλεη, όλο πληγές και αίματα, σαν τον Πόλεμο.

Κατορθώνει με δόλο να φύγει από τη φυλακή, ξεδιαλέγει πάλι, ανάμεσα στους πολεμιστές, σκλάβους κα βάρβαρους, τους πιο άγριους συντρόφους και κινάει μαζί τους πέρα, κατά την έρημο. Και πάει μπροστά, οδηγός, η μάσκα του νέου Θεού.

Φτάνει πολεμώντας με τις άγριες φυλές, στις πηγές του Νείλου, στην καρδιά της Αφρικής. Εκεί χτίζει την καινούρια πολιτεία του, την οχυρώνει, χαράζει απάνω στο φρούριο τις νέες παρήφανες εντολές του Θεού του, νομοθετώντας νέους δίκαιους νόμους. Χαίρεται που θα δημιουργήσει μιαν κοινωνία ελεύτερων, ατρόμητων ανθρώπων.

Μα τη μέρα που έκανε τα εγκαίνια της πολιτείας κι είχε κηρύξει μεγάλη γιορτή, γίνεται σεισμός, ανοίγει η γη και καταπίνει την πολιτεία. Βούλιαξε όλη.

Στα χείλη του γκρεμού που άνοιξε, ο Οδυσσέας, ολομόναχος πια, χωρίς συντρόφους, χωρίς ελπίδα, συγκεντρώνεται σαν ασκητής και μάχεται να νικήσει τη μοίρα. Αργά, ύστερα από φοβερό εσωτερικό αγώνα, το μυαλό του φωτίζεται, η ψυχή του νικάει, σηκώνεται όρθιος και ξαναρχίζει την πορεία.

Πορεύεται πάντα κατά το νότο, συναντάει στη μακρινή του οδοιπορία όλους τους μεγάλους αρχηγούς που έφεραν στους ανθρώπους μιαν καινούρια θρησκεία, μια χίμαιρα, μια νέα κοσμοθεωρία - τ' αρχέτυπα του Άμλετ, του Δον Κιχώτη, του Φάουστ, του Ομήρου, του Βούδα, του Χριστού. Ζει μαζί τους και μιλάει, μετράει την ψυχή του με την ψυχή τους και τους αφήνει ένα-ένα κι εξακολουθεί μόνος την πορεία.

Φτάνει στην άκρα της Αφρικής, στην αγαπημένη θάλασσα. Γελάει, κυλιέται στα χοχλάδια, παίζει μαζί της. Σκαρώνει το στερνό του καράβι, στενό, μικρό, σα φέρετρο. Αποχαιρετά τη γη, φεύγει. Περνάει την παγωμένη θάλασσα, τρικυμία ξεσπάει, συντρίβεται το καράβι σε άγρια χιονισμένα βράχια.

Παίρνει πάλι το δρόμο, πέφτει σ' ένα χωριό καμωμένο από χιόνι, όπου οι άγριοι κυνηγοί της φώκιας τον υποδέχουνται σα θεό. Μένει μαζί τους ένα χειμώνα, και την άνοιξη, ως έλιωσαν τα χιόνια, θηκαρώνει σε μιαν πλωτή από δέρμα φώκιας και ξαναπαίρνει πάλι το πέλαγο.

Λάμνει με τα κουπιά στον αβασίλευτο ήλιο, κι έρχεται ήσυχα ο Θάνατος και καθίζει αντίκρα του, στην πλώρα. Είναι απαράλλαχτος με τον Οδυσσέα, γέρος κι αυτός με άσπρα γένια, όλο πληγές. Χαμογελάει ο ένας στον άλλον, αρμενίζουν αμίλητοι, ένα παγόβουνο προβαίνει, πέφτει απάνω στην πλωτή, μα ο Οδυσσέας προφταίνει και σκαρφαλώνει απάνω στο παγόβουνο κι αρμενίζει μαζί του σα να' ναι καράβι.

Ο Οδυσσέας νιώθει [πως] έφτασε πια η στερνή του ώρα. Αποχαιρετά τις πέντε του αίστησες - την όραση, τη ακοή, τη γέψη, την άσφρηση, την αφή - και τις ευχαριστεί γιατί καλά του δούλεψαν, παράπονο δεν έχει.

Ανοίγει την αγκάλη, σέρνει φωνή, φωνάζει όλους τους αγαπημένους του συντρόφους - τους άντρες, τις γυναίκες που αγάπησε και το πιστό σκυλί του από την Ιθάκη. Ακούν τη φωνή του αφέντη, πετιούνται από τα μνήματα οι παλιοί συντρόφοι και κατά-φτάνουν⋅ το καράβι του Οδυσσέα γεμίζει πάλι συντρόφους. Χαίρεται ο Οδυσσέας, υποδέχεται όλο χαρά τους συντρόφους, σηκώνει το χέρι, δίνει με ατρόμητη θραιμβευτική φωνή το σημάδι του μισεμού:

«Όρτσα, παιδιά, και πρίμο φύσηξε του Χάρου το αεράκι».

[Ιδιόγραφη περίληψη που έστειλε ο Καζαντζάκης στον Πρεβελάκη, στα τέλη Δεκεμβρίου του 1938, βλ. Π. Πρεβελάκης, Τετρακόσια Γράμματα του Καζαντζάκη στον Πρεβελάκη, Αθήνα: εκδ. Ελένης Ν. Καζαντζάκη 1984, 476-479]

Συμπέρασμα δικό μου : 

1. Τζάμπα πολεμούσαν οι έλληνες 10 χρόνια για να φέρουν την Ελένη πίσω: 
   

όταν το κατάφεραν,  η Ελένη τελικά πηδήχτηκε και με τον Οδυσσέα και με ένα ξανθό βάρβαρο γιατί έπληττε δίπλα στο Μενέλαο.

2. Αλλά τζάμπα πήγε και η αφοσίωσή της Πηνελόπης.
   

Τον περίμενε τον Οδυσσέα  20 χρόνια…

Δέκα του  Τρωικού πολέμου και δέκα της Οδύσσειας…

…και ο μαλάκας ο Οδυσσέας την  εγκατέλειψε γιατί βαριότανε και γύρισε τον κόσμο (αφού πρώτα έκλεψε και την Ελένη και την πήδηξε).

3. Ο Καζαντζάκης φαίνεται ότι δεν πίστευε ούτε στην αρετή των ανθρώπων, ούτε στην σταθερότητα του χαρακτήρα τους , ούτε στην αξία των μακροχρόνιων αγώνων με βάση αρχές και ηθική. 
   

Καιροσκοπισμός παντού, κατά τον μηδενιστή Καζαντζάκη .

Και λέω εγώ:

έπρεπε να γράψει 33.333 στίχους, για να μπορέσει να το πει αυτό;

…έλεος επιτέλους…τι σου είναι η φιλοδοξία…

είμαι ό,τι σκέφτομαι

 ..έχω ανακαλύψει  ένα τρομερό μυστικό κόλπο να είμαι πάντα καλός, ευγενικός και δημιουργικός.

Λάθος.

...το διατυπώνω πιό σωστά:

«εχω βρεί τον τρόπο να φθείρομαι λιγότερο από το περιβάλλον μου και να ωφελούμαι περισσότερο: απλά αποφεύγω κάθε φθοροποιό σκέψη και επιτρέπω να δουλέψει κάθε θετική, δημιουργική και ωφέλιμη».

Και ποιος είναι αυτός ο τρόπος; Υπάρχει κάποιο μαγικό ραβδί που μπορεί να αποκλείει σκέψεις και,ταυτόχρονα, να επιτρέπει σε άλλες να δουλέψουν;

Ναι, υπάρχει, και είναι απλός  τρόπος. 

Απλά αποφεύγω να σκέφτομαι κάτι το οποίο νιώθω ότι με ενοχλεί...

....το αποφεύγω εντελώς ή αποφεύγω την επανάληψη του. 

Παράδειγμα: μου έρχεται λογαριασμός από την εφορία, ξαφνικός.

Είναι κάτι που δεν το περίμενα και με στεναχωρεί. 

Θα σκεφτώ λίγο να δω τι μπορώ να κάνω. 

Θα σκεφτώ πιο θα ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να μου τύχει ή να μου συμβεί σχετικά. 

Αν δεν έχω άμεση λύση - απάντηση, σκέφτομαι:

«θα δω τι θα κάνω αργότερα» 

Αμεσως, το βάζω σε ένα ειδικό ντουλάπι στο μυαλό μου που γράφει απ´ εξω:  «Εκκρεμότητες»

Δεν το ξαναθυμάμαι παρά όταν θα ερθει η ώρα του.

...θα το κρατήσω και θα το ανασύρω όταν πρεπει.

Δεν κάθομαι να το σκέφτομαι συνέχεια.

Δεν λέω «πω πω και τι θα κάνουμε αυτό το θέμα... πω ρε  και πόσο δυστυχισμένος είμαι,  πόσο άτυχος» κλπ

Γίνεται... είναι θέμα εξάσκησης.

Το ίδιο κάνω και με τους ανθρώπους: αν κάποιος με ενοχλεί ή μου προκαλεί εκνευρισμό,  τον αποφεύγω όσο μπορώ.

Ελαττώνω και κουβέντες και επαφές. Προφανώς αν μου πατήσεις τον κάλο,  μπορεί να συγκρουστώ... αλλά μόνο όταν είναι τελείως απαραίτητο. 

Έχω γλυτώσει από πολύ ξόδεμα τζάμπα ενέργειας και από πολλές υπερτασικές κρίσεις,  εφαρμόζοντας αυτές τις τεχνικές.

Συμπέρασμα: είσαι ό,τι σκέφτεσαι. 

Οι σκέψεις είναι που διαμορφώνουν την ταυτότητα μας. 

Αν σκεφτόμαστε καλά και ευγενή πράγματα,  είμαστε καλοί και ευγενείς άνθρωποι.

Αν σκεφτόμαστε  κακά και χαμερπή πράγματα είμαστε -ή γινόμαστε- κακοί και χαμερπείς .

Σκεφτόμαστε προβλήματα της φυσικής? ...είμαστε επιστήμονες.

...αν σκεφτόμαστε προβλήματα της μεταφυσικής, είμαστε  αλαφροΐσκιωτοι.

...αν σκεφτόμαστε προβλήματα της σχέσης μας με το θεό,  γινόμαστε άγιοι.

...αν  σκεφτόμαστε προβλήματα της σχέσης με τους πελάτες μας,  είμαστε έμποροι,  και, 

...αν σκεφτόμαστε να  στήσουμε κώλο για λεφτά, είμαστε πουτάνες.

Τόσο απλό.

Αλλά τα απλά είναι τα πιό σοφά και ουσιώδη.

συμβιωτικές σχέσεις για μια άνετη ζωή

 …τώρα τελευταία με απασχολούν οι λεγόμενες «συμβιωτικές σχέσεις».

Είναι φαινόμενο που περιγράφεται στην βιολογία.

…πχ το ψάρι-κλόουν τρέφεται με μικρά ασπόνδυλα, τα οποία σε διαφορετική περίπτωση θα έβλαπταν τη θαλάσσια ανεμώνη. Επίσης, τα περιττώματα από το ψάρι-κλόουν παρέχουν θρεπτικά συστατικά στη θαλάσσια ανεμώνη. 

Το ψάρι-κλόουν προστατεύεται από τα αρπακτικά από τις κνιδοφόρους κύστεις της ανεμώνης που τσιμπούν, στις οποίες το ψάρι-κλόουν έχει ανοσία. 

Από την άλλη, το ψάρι-κλόουν εκπέμπει έναν υψηλό ήχο που αποτρέπει τα ψάρια-πεταλούδες, τα οποία διαφορετικά θα έτρωγαν την ανεμώνη. 

Είναι μιά υπέροχη συμβιωτική σχέση που ωφελεί και τους δύο.

Την συμβιωτική σχέση δεν θα την μελετούσα αν δεν την έβλεπα και στους ανθρώπους… και ειδικά σε κάτι ζεύγη ιατρών, πολιτικών, επαγγελματιών κλπ φιλόδοξων τύπων με απαιτητικές καριέρες και φορτωμένα προγράμματα.

…πχ ο ένας δουλεύει και κονομάει  και η άλλη φτιάχνει νομοσχέδια στα μέτρα του.

…πχ αυτή βάζει την χάρη και το σεξυ στυλ και αυτός το κύρος και την εξουσία.

Όλοι ωφελούνται.

Δεν είναι παιχνίδι διασκέδασης…είναι παιχνίδι επιβίωσης: επιβιώνουν, προκόβουν και ευημερούν  μέσα από την αμοιβαία εξαρτητική σχέση.

Είναι  υπέροχα όλα αυτά και αποδεικνύουν ότι, ως είδος,  εξελιξαμε τις συμβιωτικές σχέσεις σε πολύπλοκα και περίτεχνα  σχήματα διαντίδρασης…

…προφανώς πολύ ανώτερα  απο τις σχέσεις που έχουν οι ανεμώνες με  τα ψάρια κλόουν.

Ασε που τα ανθρώπινα ζεύγη κάνουν πότε - πότε και σεξ και παράγουν κάποιο κλώνο που τους μοιάζει.

Συνήθως, αν είναι γιατροί,  τον κλώνο τον διορίζουν στο ίδιο νοσοκομείο ή πανεπιστήμιο που εργάζονται οι ίδιοι και έχουν τα κονέ.

Αντε να το κάνουν αυτό οι ανεμώνες.

Έμειναν πίσω στην εξέλιξη.

Τα ανθρώπινα όντα είναι σαν τις ανεμώνες και τα ψάρια κλόουν: προσπαθούν να επιβιώσουν με κάθε μέσο.

Ακόμη και με ανάρμοστες, βαρετές και εξαρτητικές σχέσεις.

Το ενδιαφέρον είναι ότι επιμένουν να ιδεολογικοποιούν όλο αυτό το πράγμα: 

θέλουν να το παρουσιάζουν σαν μιά ευγενική αποστολή.

Είναι μιά εμμονή των ανθρώπων που θέλουν να νιώσουν τα κίνητρά τους κάπως ηρωικά και ανιδιοτελή.

Δεν ξέρω πως τους κατέβηκε  αυτή η ιδέα…μάλλον για άλλοθι κάθε μικροαθλιότητας.

ήρωά μου Ζερβουδάκη

 Ο Λιακόπουλος, ο Βελόπουλος, αλλά και ο Ζερβουδάκης (με τα κινητά) με κάνουν να νιώθω εντελώς αποτυχημένος: 

ενώ εγώ και πολλοί άλλοι γιατροί προσπαθούμε -συχνά ανεπιτυχώς- να πείσουμε τους ασθενείς να ακολουθήσουν θεραπευτικές διαδικασίες καθιερωμένες και εγκεκριμένες από τις επίσημες επιστημονικές πηγές , αυτοί οι τύποι, καταφέρνουν να πείθουν τον κάθε πικραμένο ασθενή να αγοράσει κουρκουμίνη και Γανόδερμα ή οτιδήποτε καταπληκτικό , αλλά να νιώθει και τυχερός που τα αγόρασε.

Απορώ πως τα καταφέρνουν. 

Τους παρακολουθώ έναν - ένα ξεχωριστά και προσπαθώ να καταλάβω τα κόλπα τους. 

Ο Βελόπουλος είναι επιθετικός και συνωμοσιολόγος: 

σου λέει για παράδειγμα...   «εγώ σου αποκαλύπτω τα μυστικά που σου κρύβουν οι άλλοι».

Ο Λιακόπουλος είναι λιγότερο επιθετικός -σε φοβίζει λιγότερο- αλλά και αυτός ανακατεύει πολλά και  διαφορετικά και σε αποσυντονίζει : 

πρόσφατα πέρασε από τα UFO στην εναλλακτική διατροφή και τα συμπληρώματα.

Ο αγαπημένος μου είναι ο Ζερβουδάκης: 

χοντρός, υπερκινητικός, ζωηρός, χαρούμενος, πειστικός. 

Σούπερ καταπληκτικός στο λόγο και στην ροή των επιχειρημάτων του: τα  εκτοξεύει με ρυθμό πολυβόλου.

Αν ο Ζερβουδάκης ήταν γιατρός, θα είχε τρομερή επιτυχία. 

Όλοι θα έπιναν νερό στο όνομά του.

Κάτι μας διαφεύγει, κύριοι συνάδελφοι.

Περιμένοντας μιά ζωή το ευνοικό νομοσχέδιο για την υγεία, φτάσαμε να κυνηγάμε μεροκάματο στον παγωμένο Βορρά ή την άνυδρη  Έρημο.

Οι λοιποί αντέχουν την κακοποίηση εντός.

Θα πάρω μάνατζερ τον Ζερβουδάκη.