Θέλω να ποτίζω τον βασιλικό τελετουργικά

 ..τηλεόραση δεν έχω, βλέπω όμως δέκα δευτερόλεπτα κάθε μέρα όταν πάω για καφέ στο κυλικείο του νοσοκομείου.

Ρίχνω μια ματιά επίτηδες για να μου προκληθεί εμετική διάθεση και να μην αγοράσω τυρόπιττα.

Πρωταθλητές στην πρόκληση εμέτου είναι κάτι πουτανόφατσες -αρσενικές , θηλυκές και ...ενδιάμεσες- που σχολιάζουν ή παίζουν στα σήριαλ , τα μπιγκ μπράδερ και τις λοιπές αθλιότητες.

Στα 2 δευτερόλεφτα με πιάνει  ναυτία.

Αυτιάς, Παπαδάκης και κατι άλλοι που ξεχνάω τα ονόματά τους,  έχουν επίσης  τέλειο αποτέλεσμα: μου κόβεται μαχαίρι η όρεξη αλλα μου ανεβαίνει η πίεση.

Φυσικά δεν κάθομαι να ακούσω τι μαλακίες λένε αφού ξέρω από πριν: 

ηλίθια κλισέ που θέλει να ακούσει ο κοσμάκης ή  ποιήματα που πήραν σε απευθείας γραμμή από κόμμα ή κυβέρνηση.

Βραχυπρόθεσμα μου κάνουν καλό γιατί γλυτώνω καμμιά πεντακοσάρα θερμίδες, μακροπρόθεσμα όμως  ίσως με βλάπτουν γιατί μου απορρυθμίζουν την πίεση και μου τσιγκλάνε σε κατάθλιψη.

Τους εκδικούμαι βέβαια με την εμφανή αδιαφορία μου αλλά και την έκφραση αηδίας που αμέσως επιτυγχάνω αστραπιαία και ξεκάθαρα.

Αν παρω επιπλέον  κιλά, μπορεί να αρχίσω να βλέπω τις πουτανόφατσες που τσακώνονται και αλληλοκερατώνονται .

…Αυτιά και Παπαδάκη ποτέ.

Όταν ήμουν πιο νέος, πίστευα ότι με τα γεράματα θα γίνομαι πιό ανθεκτικός στις κακουχίες και στις ασχήμιες της  ζωής: 

…έλεγα… «ε, τότε θα έχω δεί τόσα….  θα αντέχω περισσότερο…»

«…θα γίνω λιγότερο ευαίσθητος και λιγότερο συναισθηματικός».

Η αλήθεια είναι διαφορετική : έγινα πιό κυνικός μεν, αλλά και πιό συναισθηματικός και ευαίσθητος.

…διότι , τελικά, οι κυνικοί, καταβάθος είναι απογοητευμένοι πρώην ευαίσθητοι που έφαγαν εκπαιδευτικές καρπαζιές.

Γιατί τα λεω όλα αυτά?

Γιατί δεν αντέχω άλλο να ακούω για ιστορίες ανθρώπινης αθλιότητας.

Φόνοι , βιασμοί, εκμετάλλευση, συκοφαντίες, διαβολές, μηχανορραφίες…

…. από πολιτικούς, δημοσιογράφους, παπάδες, κατασκόπους κακοποιούς….

…από αθλίους.

Δεν θέλω, δεν μπορώ, δεν αντέχω.

Γι αυτό δεν έχω τηλεόραση και ραδιόφωνο.

Και εφημερίδες, τέρμα.

Να μην βλέπω, να μην ακούω και να μην σκέφτομαι.

Θα γίνω ένας χαζός γέρος με άδειο βλέμμα.

Απλά θα ποτίζω πέντε γλάστρες με βασιλικό και δυόσμο.

Τελετουργικά.

Ο Σνούπι και η παρέα του ζητούν υπηρεσίες ψυχολόγου

 Η συμβουλευτική στην παρέα του Σνούπι : 

απλή λογική.

η βαθμολογία των επιχειρήσεων

Ξέρετε  ότι υπάρχει  δείκτης «CPI , Corporate Quality Index)” για το αν οι επιχειρήσεις είναι φιλικές προς τις «μειονότητες» και το Woke κίνημα?

…ότι  αν δεν πάρεις καλή βαθμολογία,  χρηματοδότηση τέρμα  από τον Σόρος κλπ πηγές και μπαίνεις σε μαύρη λίστα; 

Γι’ αυτό τα διοικητικά συμβούλια των επιχειρήσεων έχουν γεμίσει υποχρεωτικά   με σεξουαλικές μειονότητες,  γυναίκες και μαύρους.

Θαυμάστε και τα κριτήρια.

Άριστα το 100.

Αν χρηματοδοτείς  χριστιανικές ομάδες και οργανώσεις, σου αφαιρούν πόντους.

…ο CPI εναι μέρος του περιφημου ESG index 

(έχω δει επιχειρήσεις στην ελλάδα να διαφημίζουν ότι έχουν υψηλό ESG)

Κριτήρια τριών ειδών:

προσέξτε το Diversity in Bord Members: αφορά την σύνθεση των ΔΣ των εταιρειών.

https://nypost.com/2023/04/07/inside-the-woke-scoring-system-guiding-american-companies/

https://www.nerdwallet.com/article/investing/esg-investing?fbclid=IwAR3ajSM8xPO7E1y2PLEwenNipicMYzTt3aVVvxLwrqyNyQmV4ZIGXyaCu_w_aem_AfhSxD6t6nNvAyPkWaxS0bkpB5RLl6wwvk8PC9cEylql4M1XYqKHpRRBo_bC8zo78YQ

ναρκισσάρες φανερές και κρυφές

 ...και οι γιατροί είναι, γενικά , φιγουρατζήδες τύποι.

Τους παρατηρώ, χρόνια.

Λέγεται μάλιστα πως ανάλογα την ειδικότητα έχουν και ποσοστό ναρκισσιστικής διαταραχής (πρώτοι οι χειρουργοί, φυσικά!).

Ακόμη πιό ναρκισσάρες είναι όσοι και όσες παριστάνουν τους γιατρούς, είτε παριστάνοντας ότι έχουν ιατρικές γνώσεις είτε ότι έχουν μαιμουδοπτυχία και εκπαιδεύσεις..

Η φιγούρα νομίζω πως είναι σαν το κρασί: 

σε μικρές δόσεις σε κάνει ευχάριστο και κοινωνικό ενώ σε μεγάλες δόσεις σε μεθάει και σε κάνει αηδιαστικό.

Κανείς δεν γουστάρει ένα μεθυσμένο απο αυτοθαυμασμό που  ξεφωνίζει πόσο σπουδαίος είναι.

Ακόμη και αν έχει πάρει Νόμπελ.

Η «ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας» χαρακτηρίζεται από μια αίσθηση μεγαλείου και μεγάλης προσωπικής σπουδαιότητας.

 Το άτομο ασχολείται συχνά με φαντασιώσεις απεριόριστης επιτυχίας, δύναμης, λαμπρότητας, ομορφιάς ή ιδανικής αγάπης.

Πιστεύει ότι είναι «ιδιαίτερο» και μοναδικό άτομο που πρέπει να συσχετιστεί με άλλα άτομα (ή ιδρύματα) υψηλού επιπέδου.

Απαιτεί υπερβολικό θαυμασμό.

Έχει αίσθηση αυξημένων δικαιωμάτων (παράλογες προσδοκίες για ιδιαίτερα ευνοϊκή μεταχείριση ή αυτόματη συμμόρφωση με τις προσδοκίες τους)

Έχει τάση  διαπροσωπικής εκμετάλλευσης: εκμεταλλεύεται τους άλλους για να επιτύχει τους δικούς του σκοπούς.

Εχει έλλειψη  ενσυναίσθησης: είναι απρόθυμος να αναγνωρίσει ή να ταυτιστεί με τα συναισθήματα και τις ανάγκες των άλλων.

Συχνά ζηλεύει  τους άλλους ή πιστεύει  ότι οι άλλοι τον ζηλεύουν.

Εμφανίζει  αλαζονικές και υπεροπτικές συμπεριφορές.

Αυτά είναι τα κύρια κριτήρια διάγνωσης.

Αλλά όλα αυτά μπορεί να γίνονται έμμεσα, πιό κρυφά.

Μπορεί  να αυτοθαυμάζεται κρυφά και να δινει την εντύπωση ότι δεν τον ενδιαφέρει ο θαυμασμός κα οι διακρίσεις.

…..γενικά, οι καλύτεροι φιγουρατζήδες είναι αυτοί που το κρύβουν: 

είναι ψευτοσεμνοί και καλόβολοι, δεν προκαλούν, δεν μειώνουν τα επιτεύγματα των άλλων, το παίζουν δίκαιοι.

….αλλά, «είναι αξιοπρόσεκτοι», τι να κάνουμε… είναι τόσο καταπληκτικοί που γίνονται ινδάλματα από μόνοι τους…τάχα χωρίς προσωπική προσπάθεια αυτοπροβολής .

Κυρίως οι γυναίκες.

Είναι ωραίες χωρίς να το παίζουν ωραίες.

Είναι σπουδαίες χωρίς να το παίζουν σπουδαίες.

Είναι γατούλες χωρίς να το παίζουν γατούλες. 

Είναι έξυπνες και ικανές χωρίς να το παίζουν έξυπνες και ικανές.

Κολακεύουν κάθε χαζό αρσενικό που μπορεί να τους ανοίξει πόρτες χωρίς να φαίνεται ότι το κολακεύουν.

Οι λαμπερές σιγανοπαπαδιές είναι οι πιό επιτυχημένες απ´ όλες:  

προκαλούν τις πιό δυνατές συγκινήσεις και κάνουν τις καλύτερες καριέρες.

Διαβάστε Γκαγκούλια

 ….αν και είχα αποφασίσει να σταματήσω την  μαζοχιστική κατάδυση στην ιστορία του εμφυλίου - μου προκαλεί πραγματική αποστροφή, πόνο  και απαισιοδοξία για την ράτσα μας και το μέλλον της - τελικά, λύγισα και ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο του Γιώργου Γκαγκούλια, πρώην πολιτικού επιτρόπου της 7ης μεραρχίας του ΔΣΕ.

(1η φωτο) 

Λέει τρομερα πράγματα, απίστευτα.

Δεν τον έχουν διαψεύσει.

 Καταγγέλλει συγκεκριμένα, με ημερομηνίες , τόπους και ονόματα , ακόμα και πρωταγωνιστές, όπως τον Βλαντά, που τον βασάνισε προσωπικά.

Απίστευτο: αναμνήσεις έγραψαν και άλλοι, που ομολόγησαν ότι είναι πράκτορες και μετά έβγαλαν  βιβλία για να προβληθούν, σαν να μην τρέχει τιποτε! ( βλ δεύτερη φωτο).

Βιβλία πρώην «συναγωνιστών» που αλληλοδιαψεύδονται.

Ένας αιματηρός βόθρος που παρουσιάστηκε σαν έπος.

Δεν έχω ψευδαισθήσεις και γιά την άλλη πλευρά.

Οποιος έχει ψευδαισθήσεις,  ας δει φωτογραφίες ΜΑΥδων ή παρακρατικών…πχ της συμμορίας Σούρλα.

Εγκληματικές φυσιογνωμίες.

Αίμα που χύθηκε ποτάμι….και φυσικά την πλήρωσαν οι πιό αφελείς , οι πιό αγνοί, οι πιό ευκολόπιστοι και οι πιό απλοικοί.

Οι «ηγέτες» είναι πάντα μανούλες στην μεταφορά ευθυνών.

Και εμείς?

Βαλαμε μυαλό?

…σιγά!

….μάλλον δεν διδάχθηκε  κανένας.

Τα ηλίθια αριστερά φοιτητάκια σήμερα κραυγάζουν στα αμφιθέατρα :

ΕΑΜ ΕΛΑΣ ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ!

…και  τα δεξιά ηλίθια φοιτητάκια, απαντούν :

…ΣΤΟ ΒΙΤΣΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΓΡΑΜΜΟ,ΣΑΣ ΧΩΣΑΜΕ ΣΤΟΝ ΑΜΜΟ!

Δεν υπάρχει σωτηρία.

Να τον διαβάσετε τον Γκαγκούλια όσοι έχετε μαζοχιστικές τάσεις.

οι χειρότερες δουλειές στην Ελλάδα

 ….μιά από τις χειρότερες δουλειές στην Ελλάδα είναι  αυτή του υπουργού υγείας: 

…αν είχες την «τύχη» να αναλάβεις  υπουργός υγείας εν Ελλάδι, έχεις τεράστιες πιθανότητες να φας τα μούτρα σου , να φορτωθείς αποτυχημένες πολιτικές και πρακτικές δεκαετιών, να σου σκάσει μιά ξεχασμένη βόμβα του προηγούμενου ή προ-προ- προηγούμενου υπουργού στα χέρια  και, γενικά, να χρεωθείς κάθε πιθανό και απίθανο ατύχημα, ρεζιλίκι ή συμφορά που υπάρχει στον χώρο της υγείας  και να φύγεις σαν κυνηγημένος χαρτοπαίκτης στο Φαρ Ουέστ καλυμμένος με πίσσα και πούπουλα.

Θα έλεγα ότι αυτή  είναι η χειρότερη πολιτική δουλειά στην Ελλάδα αν δεν υπήρχε αυτή του υπουργού Παιδείας… 

…μια δουλειά που, μάλλον , είναι η χειρότερη απ´ όλες τις δουλειές που μπορεί να πάρει κάποιος… αφού αυτός,  ό υπουργός Παιδείας   όπως και όλοι οι πρυτάνεις των ΑΕΙ, έχει να απασφαλίσει βόμβες κάθε 17 Νοέμβρη, κάθε 6 Δεκέμβρη, να αντιμετωπίσει τελετουργικές καταλήψεις με φωτιές, τραυματισμούς, εκρήξεις, απεργίες πείνας, καταγγελίες , εγκλεισμούς, χτισίματα, φτυσίματα και κρέμασμα αυτοκριτικών πινακίδων στο λαιμό με τίτλους όπως «φταίω», «είμαι ξεφτίλας», «προδότης» και «εχθρός του λαού».

Όλα αυτά τα θυμάμαι κάθε παραμονές 17 Νοέμβρη… 

….που τις μέρες αυτές, από παλιά,  κάνω ένα είδος ενδοσκόπησης και φιλοσοφικοπολιτικού αναστοχασμού.

Επίσης όλα αυτά τα σκέφτηκα διότι στίβω  το κεφάλι μου να καταλάβω τι φταίει και το ΕΣΥ έχει αποδιοργανωθεί τελείως και γιατί γενικά η υγεία πάει κατά διαβόλου στην Ελλάδα. 

Και μη μου πει κανείς εξυπνάκιας ότι μόνο η δημόσια περίθαλψη πάει κατά διαβόλου ενώ ιδιωτική πάει καλά διότι έχω πλέον άποψη ότι και η ιδιωτική παροχή υπηρεσιών υγείας  είναι ένα χάλι:

απλά είναι μία γυαλιστερή πόρνη με κρεμασμένα πολλά μπιχλιμπίδια και μακιγιάζ  στο πρόσωπο και στο σώμα και η οποία πληρώνεται τεράστια ποσά παριστάνοντας την διανοουμένη.

Δεν θα καταλήξω στο αγαπημένο συμπέρασμα των αριστερών νεοελλήνων ότι και για το πρόβλημα αυτό φταίει ο «καπιταλισμός»: 

το παραμύθι της ευθύνης του καπιταλισμού είναι αρκετά απενοχοποιητικό για όλους μας… αφού έτσι  αποφεύγουμε κάθε ευθύνη για κάθε παράλλειψη, ανοησία ή μικροαθλιότητα που διαπράττουμε.

Ούτε όμως και η «ατομική  ευθύνη» των δεξιών μου αρέσει ως μοναδική αιτία κακοδαιμονίας του νεοελληνικού βίου:  

Και αυτή είναι απλοϊκή αλλά και βολική για κάθε απατεώνα που πήρε την εξουσία με πολιτικά τερτίπια ή για κάθε οικονομικό παράγοντα- απατεώνα που έγινε «ελίτ» ληστεύοντας το κράτος  και τον κοσμάκη.

Ψάχνω… ψάχνω… και απάντηση δυσκολεύομαι να δώσω για το τι φταίει. 

Τελικά, καταλήγω ότι μια ρίζα του κακού είναι η διαστροφική αντίληψη που έχουμε ως κοινωνία να μην αποδίδουμε στον καθένα το ρόλο που του αρμόζει. 

Για παράδειγμα ο γιατρός είναι ένας επιλυτής προβλημάτων.

Λύνει προβλήματα.

Ο γιατρός δεν είναι ούτε η κουμπάρα σου που θα πιείς καφέ μαζί και θα χαχανίσεις,  ούτε η κομμώτρια που θα σου κάνει μασαζάκι στο κεφαλάκι, ούτε  ένα μέντιουμ που θα σου πει αυτά που θέλουν να ακούσουν τα ηλίθια αυτάκια σου.

Ο γιατρός είναι ένας άνθρωπος που κάνει μια πολύ δύσκολη και υπεύθυνη δουλειά, που προσπαθεί συνεχώς να την μάθει αφού  δε μαθαίνεται ποτέ καλά, που αναλαμβάνει τεράστιες ευθύνες, που έχει πολύ άγχος και που αναλαμβάνει μεγάλα ρίσκα και κινδυνεύει να μπει φυλακή.

Δεν είναι πολιτικό γρανάζι.

Δεν είναι υπαλληλίσκος και δεν μπορεί να έχει νοοτροπία υπαλληλίσκου.

Δεν είναι πολιτικός χειροκροτητής ή γκαουλάιτερ.

Ο γιατρός είναι πλέον ένας απλός , σκληρά εργαζόμενος άνθρωπος που  αξίζει το σεβασμό όλων:

και των ασθενών… και της κοινωνίας… και του κυρίου υπουργού.

…και  του κυρίου Διοικητού  και λοιπού παρατρεχάμενου  που θέλει να παρουσιάσει έργο πάνω στην καμπούρα του γιατρού...

Αν δεν τα καταλάβει αυτά η κοινωνία και η πολιτική ηγεσία, δεν πρόκειται ποτέ να στερεωθεί ένα σύστημα υγείας που θα έχει σαν πρώτο ρόλο την αξιοπρεπή  και σοβαρή αντιμετώπιση των ασθενών και της ασθένειας.

Αντε…γιατί πολλές γελοιότητες έχουμε ακούσει και για πάρα πολλά χρόνια.

αυτοί που μας εμπνέουν

 

...εγώ τον νιώθω τον Τσίπρα...έχουμε παρόμοια εγκεφαλική βλάβη:

εγώ πήγα στο κατηχητικό και αυτός στην ΚΝΕ.

Το κατηχητικό και η ΚΝΕ, αν και διαφορετικές σχολές, αφήνουν το ίδιο - μόνιμο, μη αναστρέψιμο- εντύπωμα στον νεανικό εγκέφαλο: 

όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες διαφορετικές ιδέες και απόψεις και αν υιοθετήσεις, βαθειά μέσα στην ψυχούλα σου πάντα κάτι θα δονείται, κάτι θα ριγεί,  όταν θα θυμάσαι αυτά που σε συγκινούσαν τότε.

Αν και εχω χρόνια που έπαψα να είμαι ιδιαίτερα θρησκευόμενος, πάντα έχω ένα σεβασμό σε όλα αυτά.

Σεβασμό... αν όχι τόσο  στα δόγματα, τουλάχιστον  στα πρόσωπα: 

για τις θεωρητικές δογματικές λεπτομέρειες..οκ... μπορεί να αμφιβάλλω....για τα ιστορικά γεγονότα επίσης, αλλά π.χ  για το ότι ο άγιος Νεκτάριος ήταν ψυχούλα και άγιος, όχι.

Τα δόγματα είναι κατασκευές, το πρόσωπο είναι σχέση.

Ο Άγιος είναι ένας δικός σου άνθρωπος..,.ίσως είναι ο  ιδανικός σου άλλος:  η ιδανική μορφή του εαυτού σου.

Ο Τσιπράκος μεγάλωσε προστατευμένος και φραγκάτος στην ασφαλή Ελλαδίτσα: αλήθεια...τι είδους Τσε Γκεβάρα να γίνεις στην Ελλάδα του Σημίτη?

Το πολύ που  σου μένει να κάνεις, από επαναστατιλίκια,  είναι  μιά κατάληψη στο Πολυκλαδικό Αμπελοκήπων.

Αλλά τους Αγίους, τους δικούς σου Αγίους, πάντα τους σέβεσαι: 

 Μαρξ,  Ένγκελς,  Λένιν...(ίσως και Στάλιν...στα κρυφά).

Και εγώ σέβομαι  τους σύγχρονους γέροντες.

Τον γέροντα Πορφύριο, τον  γέροντα Παΐσιο , τον Ιάκωβο Τσαλίκη κλπ.

...τους έχω πάντα στην καρδιά μου.

Ο Αλέξης έχει και αυτός τους δικούς του, σύγχρονους μύθους...τους δικούς του γέροντες: τον Κάστρο , τον Τσε, τον Μοράλες.

Δυστυχώς οι δύο πρώτοι πέθαναν και έμεινε μόνο ο Μοράλες.

Μάλιστα τον συνάντησε πριν χρόνια και πήρε την «ευλογία» του.

Αλλά είναι  εντελώς άτιμος ο καπιταλισμός.

Ανήθικος.

Πάει να του γκρεμίσει και το τελευταίο ψυχολογικό αποκούμπι που του έμεινε.

Τον Μοράλες τον διώξανε, με βίαιες διαδηλώσεις, μετά από 14 χρόνια στην εξουσία.

Κατάρα!

Ο καπιταλισμός δεν αφήνει κανένα να αγιάσει.