…κανένα λιοντάρι δεν θα γίνει μέλος ΜΚΟ

 Όποιος κάνει  τον έξυπνο, νομοτελειακά θα γίνει ρεζίλι, κάποτε. 

Όποιος νομίζει ότι τα ξέρει όλα, νομοτελειακά θα αποδειχθεί ότι στην ουσία δεν ξέρει τι του γίνεται. 

Όποιος χαίρεται «κατατροπώνοντας» τον άλλο, νομοτελειακά θα διαπιστώσει κάποτε ότι η νίκη του ήταν κούφια.

Η μετριοπάθειά είναι η αρχή της Σοφίας. 

Κάποτε τσακωνόμουν με ένα φίλο, μακαρίτη τώρα, για τον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό: ανούσια συζήτηση που έχει γίνει εκατομμύρια φορές ανάμεσα σε ανθρώπους που είναι πεισματικά οχυρωμένοι πίσω από τις απόψεις τους και νομίζουν πως κατέχουν την απόλυτη αλήθεια.

Ο Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες είναι Κουβανός συγγραφέας γεννημένος το 1950, άνθρωπος δηλαδή που κυρίως έζησε μετά την επικράτηση του Κάστρο στην Κούβα και που, διαλέγοντας έναν μάλλον περιθωριακό και αλήτικο βίο, απομυθοποίησε την κουβανική κοινωνία και τον σοσιαλιστικό παράδεισο.

Έχει χαρακτηριστεί ως  ο Κουβανός Μπουκόφσκι: γλώσσα αιχμηρή και συχνά χυδαία, ειλικρίνεια που σπάζει κόκκαλα, σκληρές περιγραφές της ανθρώπινης δυστυχίας, δίνουν μια σχεδόν εφιαλτική εικόνα.

Προφανώς,  οι φτωχοί στην Κούβα πείναγαν  και με τον καπιταλισμό του Μπατίστα  και συνέχισαν να πεινάνε και με το σοσιαλισμό του Κάστρο: 

μάλλον δεν υπαρχει ζύγι για να ζυγίσεις πότε πεινάγανε  περισσότερο.

Ο μακαρίτης,  είχε πάει στην Κούβα και τα βρήκε όλα ωραία ή, τελοσπάντων,  πολλά από αυτά που είδε ως τουρίστας, του άρεσαν…

… όσο για τις πόρνες και την φτώχεια, έστρεψε τα μάτια και δεν τα είδε και πάρα πολύ.

Του είχα δώσει να διαβάσει ένα βιβλίο του Γκουτιέρες και αναφισβήτητα αναγνώρισε ότι περιγράφει αλήθειες, έστω και με χυδαίο τρόπο. 

Είχα πανηγυρίσει μέσα μου μια μικρή νίκη. 

Δυστυχώς όμως οι κολασμένοι δεν υπάρχουν μόνο στην Κούβα:  υπάρχουν και στη Σαντορίνη.

Κάθε φορά που με επισκέπτεται στα ΤΕΠ  ένας καραβοτσακισμένος μάγειρας ή  σερβιτόρος στο τέλος της σεζόν, ένας κακοποιημενος σωματικά και ψυχολογικά άνθρωπος όπου δούλεψε συνεχώς - χωρίς κανένα ρεπό- επί έξι έως οκτώ μήνες 12 h την ημέρα, θυμάμαι τον μακαρίτη και την μικρή μου νίκη με τη χρήση του βιβλίου του Γκουτιέρες.

Ήταν μια ανόητη νίκη που μου προκαλεί ενοχές.

…όπως όλες οι ανόητες νίκες. 

Ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός δεν πρόκειται να βελτιώσουν την ανθρώπινη φύση.

Η ανθρώπινη φύση, είναι  φύση αρπακτικού.

Κανένα λιοντάρι δεν θα γίνει μέλος ΜΚΟ.

…και αν γίνει, θα το ξεχάσει με την  πρώτη ευκαιρία.

Ένα λιοντάρι ιδεολόγος, δεν παύει να είναι λιοντάρι.

Αυτός που είπε ότι θα  βελτιώσει την λιονταρίσια φύση του  με    το πολιτικό σύστημα και όχι με ατομική προσπάθεια και αυτογνωσία, είναι προορισμένος να απογοητευτεί  σαν Κνίτης που ενηλικιώνεται.

η «τροχοβίλλα»

 «Να περνάτε καλά»

...παλιά, οι άνθρωποι έλεγαν την φράση «να αναστήσουμε παιδιά» .

Τα παιδιά προηγούνταν.

Τα παιδιά δικαίωναν την ύπαρξη.

Αργότερα , για  έγινε της μόδας η φράση «να φτιάξει  τη ζωή του», εντοπίζοντας τον στόχο στην ασφάλεια μιας σχέσης που στεγάζεται κάπου με απώτερο στόχο την σταθερή ατομική ικανοποίηση .

Αν ήταν διαζευγμένος/η , έλεγαν «να ξαναφτιάξει τη ζωή του/ την ζωή της»

Σήμερα είναι της μόδας η φράση «ζω το  σήμερα» , «ζω τη στιγμή», «προχωράμε και όσο πάει» εντοπίζοντας την προτεραιότητα στο παρόν.

Στιγμές ευτυχίας μέσα σε γυαλιστερά αυτοκίνητα, μπροστά σε στρωμένα τραπέζια και πάνω σε  μαλακά κρεβάτια.

Επειδή όμως οι στιγμές αυτές είναι λίγες και δε γεμίζουν ολόκληρη ζωή, συνήθως ξαναγυρίζουμε στην φράση «φτιάχνω τη ζωή μου», «ξαναφτιάχνω τη ζωή μου».

Οικοδομώντας και γκρεμίζοντας, συνεχώς, ένα «σπιτάκι  ευτυχίας» . 

Σπιτάκι ευτυχίας?

...μπα.. μάλλον ... «τροχοβίλλα»  είναι.

Κάτι σαν παράγκα  που στήνεται και ξεστήνεται, αυθαίρετα, εδώ και κεί .

Αρπάζοντας στο τέλος και κάμποσα μεγάλα «πρόστιμα» .

Τα αυθαίρετα  οικήματα, τρώνε πολλά πρόστιμα από την αστυνομία.

Η αυθαίρετες και επιπόλαιες σχέσεις, τρώνε πρόστιμα από την αόρατη αλλά πανταχού παρούσα, Συμπαντική Αστυνομία.

Ναί, υπάρχει μιά τέτοια αστυνομία: ρίχνει πρόστιμα  στους ανώριμους, τους   επιπόλαιους, τους εγωκεντρικούς και τους αλαζόνες.

Αυτούς που αυθαιρετούν κτίζοντας, εγωκεντρικά, παράγκες εδώ και κεί.

Στο τέλος βέβαια, όταν  κουράζονται να χτίζουν, να γκρεμίζουν  και να μετακινούνται πέρα δώθε σαν γύφτοι, γυρίζουν σαν βρεγμένες γάτες στο πατρικό σπίτι.

Στο   χωριό.

Στις παραδοσιακές αξίες.

Στις απλές, αυθεντικές, ανθρώπινες σχέσεις.

Αφού έχουν  αλλάξει ένα κάρο παράγκες και έχουν  πληρώσει μια περιουσία σε πρόστιμα.

Παράλυτη υγεία, παράλυτη παιδεία

 …στο Δημοτικό  ήμουν πολύ μικρός για να αξιολογήσω τους δασκάλους: βασικά ,για  τέσσερα χρόνια , είχα έναν που είχε ενδιαφέρον να διδάξει… αλλά ήταν ανασφαλής και κομπλεξικός.…Πρόσβαλε,   έδερνε κλπ, οκ…ήταν και η εποχή τέτοια που τα σήκωνε αυτά.

Πάντως,  δεν θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι ο γιος του έγινε ψυχίατρος. 

🙂

Στο γυμνάσιο και στο λύκειο που καταλάβαινα περισσότερο,  οι καθηγητές μου φάνηκαν εντελώς άχρωμοι, άοσμοι και κακομοίρηδες εκτός από δύο: 

ο ένας ήταν πολύ κακός και κομπλεξικός και η άλλη  ήταν μιά καταπληκτική γυναίκα με ενθουσιασμό , ανθρώπινη και πολύ αγαπητή στα παιδιά…

Όλοι την λατρεύαμε.

Όλοι  οι υπόλοιποι καθηγητές,   ήταν κακόμοιρα ανθρωπάκια  χωρίς ιδιαίτερη αυτοεκτίμηση και χωρίς αίσθηση αποστολής: 

δεν αγαπούσαν ιδιαίτερα τα παιδιά αλλά δεν τα μισούσαν κιόλας… 

Απλά προσπαθούσαν  να κάνουν τη δουλίτσα τους και να φύγουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. 

Το περιβάλλον ήταν στενόκαρδο,  περιοριστικό και δεν τους άφηνε ιδιαίτερες πρωτοβουλίες.

Όταν ερχόταν ο επιθεωρητής, έτρεμε το φυλλοκάρδι τους.

Στο πανεπιστήμιο έμεινα κατάπληκτος από το μέγεθος της αδιαφορίας με την οποία μας αντιμετώπισαν…και το ίδρυμα καθεαυτό και οι διδάσκοντες: με τους καθηγητές είχαμε ελάχιστη σχέση γιατί ήτανε μικροί  θεοί οι οποίοι κάνανε ελάχιστες ώρες μάθημα και τις υπόλοιπες ώρες διδασκαλίας διαλέξεων και εργαστηρίων τις αναλάμβαναν οι βοηθοί και παραβοηθοί , οι οποίοι ήταν πολύ καταπιεσμένοι ή γλυφτρόνια του κερατά ή φιλόδοξοι αυλικοί.

Περίμενα ότι θα εκτιμούσαν το γεγονός ότι ήμασταν όλοι νέοι εξαιρετικών επιδόσεων στο γυμνάσιο και το λύκειο και είχαμε περάσει από πάρα πολύ δύσκολες εξετάσεις οι οποίες τουλάχιστον αποδείκνυαν την μεγάλη επιμέλεια μας. 

Δεν ξέρω… ίσως ήταν δικό μου λάθος να περιμένω πολλά… πάντως λίγοι έχουν μείνει στη μνήμη μου σαν άνθρωποι που ασχολήθηκαν μαζί μας. 

Νομίζω ότι στην Ελλάδα τα πανεπιστήμια, αν έχουν κάποιες επιτυχίες,  αυτό οφείλεται κυρίως σε ατομικές προσπάθειες και στην ικανότητα ορισμένων ανθρώπων με ταλέντο… και ελάχιστα στους θεσμούς,  οι οποίοι είναι μάλλον προβληματικοί και σάπιοι.

Έχω την εντύπωση ότι και οι ίδιοι οι πανεπιστημιακοί, ακόμα και οι πιο ταλαντούχοι, μπλέκουν σε ένα  δαιδαλώδη και παρακμιακό μηχανισμό ο οποίος είναι καπελωμένος από πολιτικά, οικονομικά και συντεχνιακά συμφέροντα και που δεν αφήνει τους ανθρώπους να ξεδιπλώσουν τις ικανότητές τους και να πάρουν δημιουργικές πρωτοβουλίες. 

Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί διακεκριμένοι πανεπιστημιακοί στο εξωτερικό,  ελληνικής καταγωγής,  στην προοπτική να έρθουν  στην Ελλάδα οι περισσότεροι αρνούνται…ή έρχονται και φεύγουν τρέχοντας.

Εν Κατακλείδι, αν μου έλεγαν να πω ένα λόγο που ευθύνεται για όλη αυτή την κατάσταση, θα έλεγα ότι η παιδεία στην Ελλάδα είναι κακομοιριασμένη γιατί όσοι ασκούν πολιτική εξουσία,  προσπαθούν να έχουν υπερέλεγχο των πάντων: 

δεν εμπιστεύονται ανθρώπους, δεν δίνουν πρωτοβουλίες, δεν αφήνουν τους αρμόδιους να κάνουν την δουλειά τους.

Είναι ανασφαλείς, παρεμβατικοί και θέλουν να ελέγχουν ακόμα και την τελευταία μετάθεση δασκάλου αλλά και την τελευταία παράγραφο στο πέμπτο κεφάλαιο ιστορίας της τρίτης δημοτικού.

Τα αυτά συμβαίνουν και στη υγεία.

Υπουργείο:

…ένα δυσλειτουργικό, αυταρχικό τέρας με τεράστιο,  ημιπαράλυτο σώμα και μικρό, φτωχό αλλά πονηρό εγκέφαλο.

Εμμ Ροίδης : τι είναι το πολιτικό κόμμα

προφανώς ο Κασελάκης δεν έχει διαβάσει Εμμανουήλ Ροΐδη… αλλά, σίγουρα, ξέρει κάτι από την σοφία του: 

για να πάρει το κόμμα  στις εσωκομματικές εκλογές δεν είπε τίποτα για σοσιαλισμό, για αριστερά,  για ιδεολογίες.… 

Είπε οτι «εγώ θα νικήσω το Μητσοτάκη»

Δηλαδή αν θέλετε εξουσία γιά να φάτε κανα ξεροκόμματο,  θα το πετύχετε μόνο με μένα. 

Και φυσικά τον ψήφισαν. 

Νιώσε και συ επαναστατική συγκίνηση καίγοντας ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο!

 Αυτοί οι αντικοινωνικοί νάρκισσοι, οι μασκαρεμένοι σε κοινωνικούς επαναστάτες, δεν έχουν τίποτε πιό χρήσιμο να κάνουν στην ανούσια ζωή τους από το να καίνε χριστουγεννιάτικα δέντρα και φάτνες, στις  πλατείες;

Δέντρα και φάτνες την εποχή της κρίσης; 

...ναι, ρε!

...είναι κιτς, οκ...είναι απλοϊκή θρησκευτικότητα οκ...είναι γλυκερή εορταστικότητα σε χαλεπούς καιρούς...οκ

Αλλά, βρε μαλάκες, είναι και χαρά για ένα σωρό παιδάκια και γέρους που έχουν ανάγκη την γιορτινή ατμόσφαιρα.

...για τους φτωχούς οικογενειάρχες που δεν έχουν  άλλη διασκέδαση να προσφέρουν στα παιδιά τους πέρα από μια βόλτα στη γιορτινή πόλη και γιά τους μοναχικούς γέρους με την μίζερη σύνταξη.

Δεν είναι όλοι ερασιτέχνες Τσέ Γκεβάρα της φακής...ανόητοι...

Αντε βρε Μαλάκα, πες ότι ο γάιδαρος πετάει!

Εχω την εντύπωση ότι διεξάγεται ένα τεράστιο κοινωνικό πείραμα : αρχίζει συντονισμένη επίθεση στην κοινή λογική. 

Λαουτζίκο, δεν ξέρεις τι σου γίνεται.

…θα βάλουμε μια σπασμένη καρέκλα στο μουσείο μοντέρνας τέχνης και θα την θαυμάσεις: 

η γνώμη σου, δεν μετράει .     

Ένα σωρό τεχνοκρίτες θα  εκθειάσουν με ακαταλαβίστικα λόγια πόσο σπουδαίο έργο τέχνης είναι αυτό και πόσο μεγάλος καλλιτέχνης αυτός που έσπασε την καρέκλα.

Εσύ απλά θα πληρώσεις με τους φόρους σου τον μισθό του τεχνοκρίτη και την λειτουργία του μουσείου. 

Αν νιώθεις μαλάκας, δεν πειράζει .

Σημασία έχει να υπακούσεις και να πληρώσεις. 

Υπακοή: σε γυμνάζουμε στην υπακοή της αυθεντίας. 

Τελικός μας στόχος είναι ο πλήρης αυτοεξευτελισμός: 

να πληρώνεις , να απορείς , να νιώθεις

 αδαής και βλάκας και, στο τέλος, να μας χειροκροτείς 

και από πάνω.

https://www.independent.co.uk/news/world/modern-art-was-cia-weapon-1578808.html

Οι συμβουλές που με έβλαψαν

…οι συμβουλές που με έβλαψαν

Λένε ότι καταλαβαίνεις το χαρακτήρα κάποιου από τους ανθρώπους που θαυμάζει.

 Είναι προφανές: αν θαυμάζει τον Αϊνστάιν και το Νεύτωνα είναι επιστημονικός τύπος… Αν θαυμάζει τον άγιο Ονούφριο και τον άγιο Αντώνιο είναι λιτός και θρησκευτικός τύπος και αν θαυμάζει κανένα  απατεώνα ή  λαμόγιο, σίγουρα απατεώνας και  δεν είναι γιά πολλλή εμπιστοσύνη.

Το πρόβλημα με μένα είναι ότι μικρός διάβασα τους «μεγάλους εφευρέτες της ανθρωπότητος» που μου δώρισε ο πατέρας μου και ήθελα να τους μοιάσω.

Όταν κατάλαβα ότι οι εφευρέσεις είναι δύσκολο πράγμα και ότι μάλλον δεν θα κάνω καμιά εφεύρεση, άρχισα να θαυμάζω διάφορους ήρωες, πολεμιστές και τα λοιπά.

Και εκεί δεν τα πήγα καλά αφού κατάλαβα ότι και οι ηρωισμοί γενικά είναι δύσκολοι και επικίνδυνοι και ότι, επιτέλους, μέσα σε περίοδο ειρήνης δεν μπορείς να κάνεις  και πολλές ανδραγαθίες.

Μετά  άρχισα να διαβάζω για πρωτοπόρους γιατρούς όπως τον Παστέρ, τον Κωχ, τον  Τζέννερ και λοιπούς που έκαναν καινοτόμες ανακαλύψεις και έσωσαν πολύ κόσμο.

Αυτοί βασικά με κατέστρεψαν,  γιατί ανακάλυψα - καθυστερημένα - ότι η ιατρική, όπως ασκείται, δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον Κώχ ούτε με τον Παστέρ.

Όταν όμως το ανακάλυψα ήμουν ήδη φοιτητής και είχα καταβάλει μια τεράστια προσπάθεια για να μπω στην Ιατρική στο πανεπιστήμιο και για να μάθω άπειρες σελίδες ανατομίας, φυσιολογίας, και Βιοχημείας κλπ με αποτέλεσμα το επενδεδυμένο κεφάλαιο να μην είναι εύκολο να απορριφθεί και να ξεκινήσει μια νέα επενδυτική  προσπάθεια γνώσης.

Οι γιατροί που έβλεπα στα νοσοκομεία και οι οποίοι μας εκπαίδευαν , δυστυχώς δεν είχαν καμία σχέση με τον Παστέρ και τον Κωχ: 

είτε ήταν κάτι μεγαλοπιασμένοι μεγαλογιατροί με ύφος δέκα  Ναπολεόντων και τεράστιες τσέπες , είτε ήταν κάτι κακομοίρηδες,   έτοιμοι να λιποθυμήσουν  από την εξάντληση στον διάδρομο μεταξύ επειγόντων και κλινικής.

Αυτοί δεν ήταν καθόλου χειρότεροι γιατροί από τους μεγαλοπιασμένους,  ίσως μάλιστα να ήταν και καλύτεροι, πολλοί από αυτούς, αλλά τους έλειπε το «καιμάκι».

Ο καφές ήταν καλός αλλά δεν είχε το καϊμάκι το τσίφτικο που φτιάχνει σχέδια και καρδούλες και που το θαυμάζουν οι ασθενείς.

Μετά άρχισα να θαυμάζω τους μεγάλους λογοτέχνες…και  τους θαυμάζω ακόμα.

Αλλα  εδώ που τα λέμε, στην πορεία κατάλαβα ότι οι περισσότεροι ήτανε δυστυχισμένοι και ίσως γι’ αυτό έγιναν μεγάλοι λογοτέχνες.

Τώρα λοιπόν που γέρασα, τα πράγματα αρχίζουν να μπαίνουν στη θέση τους και να θαυμάζω τα σωστά άτομα.

 Τώρα θαυμάζω αυτούς που δεν  θολώνουν το νερό.

Εννοώ αυτούς που τα έχουν  καλά με όλους και λένε στον κάθε βλάκα αυτά που θέλουν να ακούσουν τα αυτιά του.

Η τακτική αυτή έχει θαυμαστά αποτελέσματα από την άποψη ότι τα πάνε καλά με ένα σωρό μαλάκες προϊσταμένους,  υφισταμένους και συνεργάτες και έχουν την ησυχία τους χωρίς να τους καίγεται καρφί για τίποτα. 

Οι τοπ επιτυχημένοι αυτής της κατηγορίας , είναι αυτοί που τα καταφέρνουν  καλά με τις πρώην συζύγους τους.

Αυτούς τους θαυμάζω βαθύτατα διότι καταφέρνουν όχι μόνο να μην έχουν αντιπάθεια  και μίσος από τις  πρώην συζύγους αλλά να έχουν τρυφερότητα, ενδιαφέρον και να παίρνουν πολλά κέικ και χειροποίητα κουλουράκια στις γιορτές.

Και επίσης θαυμάζω τους πολιτικούς που λένε τόσα πολλά ψέματα και με τόσο επιτυχημένο τρόπο που κάνουν το μαύρο να φαίνεται άσπρο.

Διοικούν,  ας πούμε,  μία επιχείρηση, ένα οργανισμό ή  ένα υπουργείο και κάνουν τέτοια ταχυδακτυλουργικά επικοινωνιακά κόλπα που, ο κοσμάκης τα χάφτει και νομίζει ότι είναι υπουργάρες και πολιτικάρες.

Όταν τα σκέφτομαι αυτά μου περνάει ο θαυμασμός και με πιάνει μιά κατάθλιψη:

 σκέφτομαι τον πατέρα μου που μου έλεγε ότι θα προκόψω στη ζωή αν είμαι καλός μαθητής και αν λέω πάντα την αλήθεια.

Και δυστυχώς ήτανε κι αυτή μια ακόμα λανθασμένη συμβουλή,  η οποία με έβλαψε : 

καλός  μαθητής έγινα και ειλικρινής αλλά δεν πρόκοψα .

Είναι απλό… στην πορεία διαπίστωσα ότι ένα σωρό τενεκέδες  τα καταφέρνουν  μια χαρά και ένα σωρό ψεύτες μπορούν  και τρωγοπίνουν  εις βάρος ενός πλήθους  ειλικρινών, φιλότιμων και εντίμων.

Συμπέρασμα?

Πρέπει να προσέχουν οι  πατεράδες τι συμβουλές δίνουν στα παιδιά τους, πριν είναι πολύ αργά.