«Να περνάτε καλά»
...παλιά, οι άνθρωποι έλεγαν την φράση «να αναστήσουμε παιδιά» .
Τα παιδιά προηγούνταν.
Τα παιδιά δικαίωναν την ύπαρξη.
Αργότερα , για έγινε της μόδας η φράση «να φτιάξει τη ζωή του», εντοπίζοντας τον στόχο στην ασφάλεια μιας σχέσης που στεγάζεται κάπου με απώτερο στόχο την σταθερή ατομική ικανοποίηση .
Αν ήταν διαζευγμένος/η , έλεγαν «να ξαναφτιάξει τη ζωή του/ την ζωή της»
Σήμερα είναι της μόδας η φράση «ζω το σήμερα» , «ζω τη στιγμή», «προχωράμε και όσο πάει» εντοπίζοντας την προτεραιότητα στο παρόν.
Στιγμές ευτυχίας μέσα σε γυαλιστερά αυτοκίνητα, μπροστά σε στρωμένα τραπέζια και πάνω σε μαλακά κρεβάτια.
Επειδή όμως οι στιγμές αυτές είναι λίγες και δε γεμίζουν ολόκληρη ζωή, συνήθως ξαναγυρίζουμε στην φράση «φτιάχνω τη ζωή μου», «ξαναφτιάχνω τη ζωή μου».
Οικοδομώντας και γκρεμίζοντας, συνεχώς, ένα «σπιτάκι ευτυχίας» .
Σπιτάκι ευτυχίας?
...μπα.. μάλλον ... «τροχοβίλλα» είναι.
Κάτι σαν παράγκα που στήνεται και ξεστήνεται, αυθαίρετα, εδώ και κεί .
Αρπάζοντας στο τέλος και κάμποσα μεγάλα «πρόστιμα» .
Τα αυθαίρετα οικήματα, τρώνε πολλά πρόστιμα από την αστυνομία.
Η αυθαίρετες και επιπόλαιες σχέσεις, τρώνε πρόστιμα από την αόρατη αλλά πανταχού παρούσα, Συμπαντική Αστυνομία.
Ναί, υπάρχει μιά τέτοια αστυνομία: ρίχνει πρόστιμα στους ανώριμους, τους επιπόλαιους, τους εγωκεντρικούς και τους αλαζόνες.
Αυτούς που αυθαιρετούν κτίζοντας, εγωκεντρικά, παράγκες εδώ και κεί.
Στο τέλος βέβαια, όταν κουράζονται να χτίζουν, να γκρεμίζουν και να μετακινούνται πέρα δώθε σαν γύφτοι, γυρίζουν σαν βρεγμένες γάτες στο πατρικό σπίτι.
Στο χωριό.
Στις παραδοσιακές αξίες.
Στις απλές, αυθεντικές, ανθρώπινες σχέσεις.
Αφού έχουν αλλάξει ένα κάρο παράγκες και έχουν πληρώσει μια περιουσία σε πρόστιμα.
