πως κατατάσσω τα επαγγέλματα

Κάποτε διάβασα μια πρωτότυπη κατάταξη της εργασίας σε δύο μόνο επαγγέλματα, που έβαζε τους εργαζόμενους σε δυό  κατηγορίες: 

Σε αυτούς που μετακινούν πράγματα πανω στον φλοιό της Γης και σε αυτούς που τους λένε που θα τα πάνε. 

Μου φάνηκε τότε έξυπνη αυτή η κατάταξη...αλλά μετά, προσπαθώντας να βάλω και τους γιατρούς σε μια από τις δύο κατηγορίες , δεν μπορούσα... 

Ετσι αποφασισα ότι υπάρχει και η τρίτη κατηγορία, των "φροντιστών": 

σε αυτήν έβαλα τους γιατρούς , τους φυσιοθεραπευτές , τους νοσηλευτές... γενικά όλους αυτούς που φροντίζουν τα στραμπουληγμένα ποδαράκια των μεταφορέων -χειρωνακτών , αλλά και την ...μέση και τον ...πισινό των καθιστών γραφειοκρατών που τους διατάζουν!...

Σήμερα ξεκίνησα να διαβάζω ένα γνωστό ψυχίατρο -σεξολόγο.

Τον θεωρώ ενα κοινωνικοεπιστημονικό εκλαικευτή, έναν "επιστημονικό ακτιβιστή" στον αγώνα της σεξουαλικής απενοχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας.

Συνήθως δεν συμφωνώ μαζί του. Μου φαινεται πως κολακεύει το κοινό.

Διάβασα ένα άρθρο  του για τον σύγχρονο πενηντάρη.

Διαβάζοντας λοιπόν το άρθρο, μια γλυκειά αίσθηση αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης με πλημμύρισε:

"...ο σύγχρονος άνδρας πενηντάρης, είναι ο κυρίαρχος και ώριμος παραγωγικά, ενήλικος...η τριακονταετία από τα τριάντα έως τα εξήντα(!) χρόνια, είναι η χρυσή ηλικία...( τα πενήντα ) είναι η πιο γεμάτη και ολοκληρωμένη ηλικία στον άνδρα...που έχει πολύ σεξ(!) αλλά ...ποιοτικό και όχι ...συγκριτικά με τους αριθμούς του νεαρού άνδρα...να θυμάται ότι εξακολουθεί να είναι νέος στην ηλικία...και παραγωγικός και αναγκαίος...κλπ"

Συμπέρασμα: είπε αυτά που αρέσουν στον κοσμάκη.

Δεν λέω, έχει και κάποιο δίκιο ότι στα πενήντα οι άνθρωποι εχουν ακόμη ζωντάνια και δημιουργικότητα και, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν γέροι...

Μεσήλικες βέβαια είναι πολλών λογιών...ίσα με  τους κόκκους της άμμου... 

Μπορεί να είναι παιδαράδες σαν τον Μελ Γκίμπσον , μπορεί και εντελώς ...ερείπια.

Η αιτία όλης αυτής της ...πολυλογίας, είναι μία: 

έχει πάρει φόρα  η λαικίστικη και ανόητη κολακεία της νεότητας ως απόλυτης αξίας.

 Αυτή και, η συνοδή και επίσης ανόητη, προσπάθεια της άρνησης της γήρανσης ως μιας διαδικασίας φυσιολογικής: 

μιάς διαδικασίας όχι παθολογικής, αλλά μιας φάσης μέσα στα πλαίσια του βιολογικού κύκλου.

Ούτε ο νέος πρέπει να ...επαίρεται και να ...κομπάζει που είναι νέος , ούτε και ο μεσήλικας και ο γέρος έχουν να κρύψουν ή να ντρέπονται για τα χρόνια τους και την συνοδή φθορά... Ολα είναι μέσα στην Ζωή, σοφά προγραμματισμένη και ρυθμισμένη, απο τον σοφό Δημιουργό.

Το να έχεις σαν επάγγελμα την παρηγοριά των αγχωμένων μεσηλίκων , την ψυχολογική τους ψευτοανακούφιση, την εξαπάτηση, την ψευτοπαρηγοριά , μου δίνει το δικαίωμα  να δημιουργήσω και μία νέα -τέταρτη- επαγγελματική κατηγορία..μιά εργασιακή κατηγορία επιπρόσθετη, στις τρείς, ήδη περιγραφείσες, κατηγορίες επαγγελμάτων: αυτή, των  "χαιδευτών" .

Οι "χαιδευτές"...

Είναι αυτοι που φροντίζουν τους άλλους ,χαιδεύοντας τους το κεφαλάκι ,,, ψιθυρίζουν στα αυτιά τους γλυκόλογα παρηγοριάς... "είσαι νέος...νέα ...πολύ νέα και σέξυ...έχεις πολλά ψωμιά ακόμη...στον έρωτα...στην διασκέδαση...ναί...ζήσε το ατέλειωτο πάρτυ...δεν πειράζει που είσαι χαμάλης...είσαι λεβένταρος...πολύ λεβένταρος..."

Τελικά, κατέληξα και σε μιά ...πέμπτη κατηγορία, επισης μεγαλούτσικη σε αριθμό: των απλών απατεώνων. 

Αυτών που βγάζουν το ψωμί τους πουλώντας παραμύθια στους αφελείς.

Τώρα σαν γιατροί, κανονικά είμαστε στην κατηγορία των φροντιστών. 

Φροντίζουμε το στραμπουληγμένο ποδαράκι και το πονεμένο κεφαλάκι.

Συχνά γινόμαστε και χαιδευτές: "δεν πειράζει που είσαι στα εξηναπέντε...δράσε σαν τριανταπέντε...έχεις δικαίωμα στην ζωή και τον Έρωτα". 

Μη ρεαλιστικές κολακείες και ενθαρύνσεις χωρίς σαφή και ξεδιάντροπα ψέμματα.

Τελικά, και το να είσαι χαιδευτής , συχνά γίνεται βαρετό, χρονοβόρο και μη οικονομικά αποδοτικό´.

Σταματάμε λοιπον την απλή χαζοκολακεία και πουλάμε σκέτα παραμύθια: 

"ολα θα πάνε καλά και όλα είναι τέλεια, η και ακόμα καλύτερα, εις τους αιώνας των αιώνων , αμήν".

Φροντιστές, χαϊδευτές, μπούρδες: μία είναι η ομάδα.

Απατεώνες. 

Το πιο απλό.

Σκέτοι, απλοί, αγνοί, ορίτζιναλ απατεώνες.

είμαι μειονότητα και απαιτώ το δίκιο μου

 

Κάποτε μία νεαρή φίλη μου, μου δήλωσε πως,  επειδή ανήκει σε  σεξουαλική μειονότητα,  γι’ αυτό και κατανοεί  τις μειονότητες, έστω και αν κανουν υπερβολές «ως κίνημα».

Η συζήτηση είχε έρθει από το γεγονός ότι στο δυτικό κόσμο - και κυρίως στην Αμερική και στην Ευρώπη-  οι μειονότητες έχουν προτεραιότητα στους διορισμούς, στα πανεπιστήμια,  στα διοικητικά συμβούλια των ανωνύμων εταιρειών, στις προσλήψεις κλπ διότι θεωρούνται «ευάλωτες ομάδες» όπως οι πρόσφυγες, οι  κουτσοί και οι γύφτοι.

Όλα αυτά με έβαλαν σε σκέψεις γιατί ένιωσα αδικημένος: 

και εγώ ως χοντρός ανήκω σε μια περιφρονημένη μειονότητα.

Είναι απαίσιο να σε περιθωριοποιούν επειδή είσαι χοντρός ή επειδή είσαι γέρος  ή επειδή είσαι καραφλός.… 

Πράγματα απαίσια που σε μένα συμβαίνουν και τα τρία.

Βέβαια θα ήταν καλύτερα να ήμουνα μιά τρανσεξουαλ η  μιά κακοποιημένη μουσουλμάνα «προσφύγισσα» με κλειτοριδεκτομή.

Αλλά είμαι  αδικημένος.

Μέχρι τώρα δεν έχω πάρει ούτε ένα επίδομα. 

Φαίνεται,  το να είσαι χοντρός ή να είσαι καραφλός,  στην κοινωνία μας, δεν αρκεί. 

Και εδώ διαχωρισμοί και διακρίσεις.

…μάλλον πρέπει να το πάρω απόφαση: 

δεν θα γίνω ποτέ μέλος διοικητικού συμβουλίου δημόσιου οργανισμού που να διαχειρίζεται κονδύλια της ευρωπαϊκής ένωσης. 

Κρίμα, γαμώτο.

…κάθε κοπρόσκυλο θέλει μιά κλωτσιά στον κώλο.

 …ο πατήρ Λίβυος, η Μαρω Βαμβουνάκη, ο Πετρούνιας ο ψυχολόγος και λοιποί παρηγορητές του διαδικτύου, προσπαθούν - καλοπροαιρετα, ενδεχομένως -  να ανακουφίσουν τον βασανισμένο κοσμάκη: 

…όλα θα πάνε καλά… έσπασες τα μούτρα σου…δεν πειράζει… θα ξανασηκωθείς…..ο Θεός είναι καλός…δεν τιμωρεί…

…..αμαρτίες?

…τιμωρίες?

…καλό και κακό?

.ΟΧΙ! ΟΧΙ! ΟΧΙ!

…όλα είναι θέμα οπτικής!!

…αλλάζεις οπτική?

…αλλάζουν όλα!

Τι είναι το «Κακό»?

…μια λανθασμένη αντίληψη.

Βολικό.

Άντε πεσ το σε όλους αυτούς που τρώνε φάπες για ένα κομμάτι ψωμί.

Πες το σε όλους αυτούς που δουλεύουν στα σκυλιά και τους πιάνουνε κορόιδα.

Πες το στους άρρωστους, στους αδύναμους , στους περιφρονημένους.

Μου τη δίνουν τα γλυκερά λόγια παρηγοριάς..

…είναι σαν τα  ηλίθια γλυκερά ερωτόλογα.

Άνευ περιεχομένου.

Προτιμώ αυτούς που λένε ενοχλητικές αλήθειες. 

Τουλάχιστον αυτοί σε ξυπνάνε. 

Όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς γίνονται ενοχλητικοί έως και σοκαριστικοί.

Κανείς δεν θα κάτσει να σου πεί  πόσο «υπέροχος» είσαι και πόσο «δυναμικό έχεις κρυμμένο μέσα σου».

Βλέπουν απλά   ένα κοπρόσκυλο.

Ένα εγωκεντρικό κοπρόσκυλο που αδιαφορεί, εφησυχάζει, τεμπελιάζει, αγνοεί, κολακεύει τους ισχυρούς και πουλάει εξυπνάδα στους αδύναμους.

Προφανώς χρειάζεται μια γερή κλωτσιά μπας και ξυπνήσει και κουνηθεί λιγάκι.

Η δημοφιλία είναι ύποπτη

Οι υπερβολικά αντιδημοφιλείς τύποι συνήθως είναι κρυφοτραμπούκοι.

Οι υπερβολικά δημοφιλείς τύποι συνήθως είναι κρυφοαπατεώνες.

Οι υπερβολικά ξενέρωτοι τύποι απο την άλλη, είναι πολύ βαρετοί: συνήθως είναι ντιπ χαζοί ή ντιπ φοβιτσιάρηδες.

Τελικά προτιμώ όσους έχουν λίγους φίλους και λίγους εχθρούς: είναι οι πιό ανθρώπινοι.

Γενικά μας τα πρήξανε με τα “social skills”: από τότε που εκείνος ο πονηρός εφηύρε τον όρο της συναισθηματικής νοημοσύνης και τα κονόμησε, δηλαδή την κοινότοπη  άποψη ότι εκτός από σπασίκλας πρέπει  να είσαι και κοινωνικός για να προκόψεις, μας τα έχουν πρήξει πως πρέπει  να μιλάμε έτσι, να ντυνόμαστε αλλιώς, να χαμογελάμε κολγκέιτ , να παίζουμε  αποδεκτούς  ρόλους και να μην ταράζουμε καθόλου τα νερά.

Δεν θέμε, ρε: δεν έχουμε ούτε emotional intelligence, ούτε social skills , ούτε λαμπερό χαμόγελο, ούτε σεξυ κορμοστασιά, ούτε λαμπερή παρουσία.

Ούτε διαθέτουμε , ούτε αγοράζουμε τίποτε σχετικό.

Μόνο ό,τι μας βρίσκεται.

οι πραγματικά έξυπνοι είναι έντιμοι και ειλικρινείς

 

Οι έξυπνοι άνθρωποι δεν είναι απατεώνες

 Μου το έλεγε ο πατέρας μου από τότε που ήμουνα μικρός: 

οι έξυπνοι άνθρωποι δεν είναι απατεώνες. 

Οι έξυπνοι άνθρωποι είναι έντιμοι διότι η εντιμότητα είναι πολιτική μακράς διαρκείας. 

Μπορεί να μην έχει βραχυπρόθεσμα οφέλη αλλά έχει μακροπρόθεσμα οφέλη γιατί αναγνωρίζεται από την μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που εκτιμούν την εντιμότητα .

Οι έντιμοι άνθρωποι είναι ειλικρινείς και αυθεντικοί :

δεν παίζουν παράσταση επιτυχημένου, δεν παιζουν παράσταση ικανού, χωρίς να έχουν την απαιτούμενη ωριμότητα και τα απαιτούμενα προσόντα.

Οι έξυπνοι άνθρωποι επιδιώκουν ειλικρινείς ανθρώπινες σχέσεις που να έχουν ουσία και αυθεντικότητα. 

Δεν προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, δεν προσπαθούν να χειριστούν , δεν προσπαθούν να εκμεταλλευτούν, δεν προσπαθούν να ασκήσουν εξουσία ή να βγάλουν οφέλη από την σχέση.

Οι έξυπνοι άνθρωποι είναι από τη φύση τους καλοί: 

αποστρέφονται το κακό ως κάτι το οποίο είναι καταστροφικό για τους ανθρώπους και την κοινωνία και τους ίδιους.

Το καλό είναι δημιουργικό και το κακό είναι καταστροφικό. 

Οι έξυπνοι άνθρωποι το ξέρουν αυτό.

Το πρόβλημα με τα λαμόγια, τους πονηρούς, τους καιροσκόπους και τους υποκριτές,  είναι πως νομίζουν ότι όσοι δεν τους μοιάζουν, είναι μαλάκες.

Αλλά , δυστυχώς γιά αυτούς, κάθε καλός άνθρωπος, κάθε σεμνός, τίμιος και φιλότιμος άνθρωπος,  δεν είναι εξ ορισμού χαζός.

...το αντίθετο: πιστεύω ότι ο πραγματικά έξυπνος άνθρωπος είναι έντιμος.

Ο έξυπνος ΘΕΛΕΙ να είναι τίμιος και ειλικρινής.

…θέλει να είναι έντιμος για δύο λόγους: 

και γιατί η εντιμότητα συμφέρει σε βάθος χρόνου (“honesty is the best policy”) αλλά και γιατί έχει αυτοσεβασμό.

Άρα στην ουσία οι πονηροί άνθρωποι είναι ...χαζοπόνηροι... γιατί οι υπόλοιποι , αργά ή γρήγορα, τους παίρνουν χαμπάρι.

Αυτό γίνεται συνήθως επειδή οι πονηροί υιοθετούν κάποιες αμφίβολες ή παράξενες απόψεις ή συμπεριφορές: 

οι λεπτομέρειες μετράνε.

Πχ εγώ πάντα προσέχω πως αντιδρά κάποιος  στην ατυχία και την επιτυχία  των άλλων, ποιούς θαυμάζει , ποιούς κάνει παρέα, ποιούς γλύφει και πως φέρεται στους ιεραρχικά κατώτερους και στα επαγγέλματα υπηρεσιών, ( π.χ στις κομμώτριες, στους γιατρούς, στις νοσηλεύτριες , στους σερβιτόρους).

Παρατήρησα επίσης κάτι ...παθογνωμονικό: 

κάθε αποκλίνουσα συμπεριφορά, κάθε συμπεριφορά ή και άποψη που με παραξένεψε, απέδειξε τελικά  ότι κάτι στραβό  έκρυβε από κάτω.

Κάποιος σκελετός κρυβόταν επιμελώς σε ένα ντουλάπι.

Συμπέρασμα: όσοι θέλουν να κάνουν καριέρα πονηρού, να διαλέξουν μιά που να διαρκεί λίγο.

Δεν λέω… ό πολύς κοσμάκης, εμείς,  μπορεί να πιανόμαστε μαλάκες αλλά συνήθως  μόνο στην αρχή και για λίγο.

Μετά, στην αποκάλυψη ,  ακολουθούν ροχάλες και φάπες.

Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Αγιοβασιλιάτικοι σκούφοι, παντού

Ένα ακόμα δείγμα πολιτιστικού μαρασμού και αλλοτρίωσης είναι ο αγιοβασιλιάτικος σκούφος: 

πας στην καφετέρια να αγοράσεις ένα καφέ?

…ο καφετζής φοράει αγιοβασιλιάτικο σκούφο. 

Πας να αγοράσεις κάτι σε ένα πολυκατάστημα?

…οι πωλήτριες φορούν αγιοβασιλιάτικους σκούφους. 

Γίνεται σχολική γιορτή; 

Φοράνε αγιοβασιλιάτικους  σκούφους οι δασκάλες, οι μαθητές , οι γονείς και η καθαρίστρια.

Ακόμη και στις γιορτές στα νοσοκομεία, οι σκούφοι θεωρούνται απαραίτητοι. 

Εγώ προτείνω να τους φορέσουμε και στους αρρώστους: 

θεραπεύθηκες από οξεία χολοκυστίτιδα; 

Εξιτήριο και ένας σκούφος δώρο.

 …και καπάκι φωτογραφία ευτυχισμένου ασθενή  για το φέισμπουκ  με τον γιατρό αγκαλιά.

Τους γύψους στα ορθοπεδικά  θα τους στολίζουμε με Γκυ, στο Μαιευτικό θα  παίζουν ευτυχισμένα αγγελάκια μωρά   και στο Ουρολογικό καλύτερα να μην πω.

Αγγλοσαξονικές μελωδίες με τζιγκλ μπελ θα παίζουν συνεχώς για να να ηρεμούν οι διεγερτικοί. 

Όσοι δεν πάνε καλά θα καλούμε παπάδες για ευλογία όπως τότε στα ΤΕΠ. 

Ευτυχία! 

Αυτή είναι η λέξη-κλειδί . 

Ευτυχία   με κρατική φροντίδα από «εξειδικευμένα στελέχη» . 

Λάθος! 

Όχι αμιγώς κρατική φροντίδα: 

με ΣΔΙΤ!!!

Σύμπραξη Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα.

Μόνο έτσι.

Πακιστανός γαμπρός στην Βρετανία

 

Πακιστανός τραπεζικός υπάλληλος στη Βρετανία έβαλε τον εαυτό του σε αφίσα ψάχνοντας νύφη: στην αφίσα γράφει «σώστε με από το προξενιό»!

Αυτό κι αν είναι κρίση ταυτότητας: 

θέλει μουσουλμάνα νύφη αλλά θέλει να τον επιλέξει ελεύθερα. 

Είναι παραδοσιακός -όπως δείχνει και η γενειάδα του, είναι πιστός μουσουλμάνος- αλλά είναι και μέσα στο πνεύμα της Δύσης: εργάζεται σε τράπεζα που βάζει επιτόκια - ανεπίτρεπτη πρακτική στο μουσουλμανικό δίκαιο-  και παράλληλα χαίρεται την ελευθερία της Δυτικής κοινωνίας.

Τελικά,  δεν έχει αποφασίσει αν περισσότερη επιρροή ασκούν πάνω του οι θείες του που θέλουν να του κάνουν το προξενιό,  ή το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει και εργάζεται.

Νόμιζαν όλοι αυτοί ότι θα έρθουν στη Δύση και θα χαίρονται τα αγαθά της, διατηρώντας πλήρως την ταυτότητα τους. 

Ουδέν ψευδέστερον: όταν συζείς με το «Διάβολο», σίγουρα θα πάρεις μερικά από τα χούγια του.