Κάποτε διάβασα μια πρωτότυπη κατάταξη της εργασίας σε δύο μόνο επαγγέλματα, που έβαζε τους εργαζόμενους σε δυό κατηγορίες:
Σε αυτούς που μετακινούν πράγματα πανω στον φλοιό της Γης και σε αυτούς που τους λένε που θα τα πάνε.
Μου φάνηκε τότε έξυπνη αυτή η κατάταξη...αλλά μετά, προσπαθώντας να βάλω και τους γιατρούς σε μια από τις δύο κατηγορίες , δεν μπορούσα...
Ετσι αποφασισα ότι υπάρχει και η τρίτη κατηγορία, των "φροντιστών":
σε αυτήν έβαλα τους γιατρούς , τους φυσιοθεραπευτές , τους νοσηλευτές... γενικά όλους αυτούς που φροντίζουν τα στραμπουληγμένα ποδαράκια των μεταφορέων -χειρωνακτών , αλλά και την ...μέση και τον ...πισινό των καθιστών γραφειοκρατών που τους διατάζουν!...
Σήμερα ξεκίνησα να διαβάζω ένα γνωστό ψυχίατρο -σεξολόγο.
Τον θεωρώ ενα κοινωνικοεπιστημονικό εκλαικευτή, έναν "επιστημονικό ακτιβιστή" στον αγώνα της σεξουαλικής απενοχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας.
Συνήθως δεν συμφωνώ μαζί του. Μου φαινεται πως κολακεύει το κοινό.
Διάβασα ένα άρθρο του για τον σύγχρονο πενηντάρη.
Διαβάζοντας λοιπόν το άρθρο, μια γλυκειά αίσθηση αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης με πλημμύρισε:
"...ο σύγχρονος άνδρας πενηντάρης, είναι ο κυρίαρχος και ώριμος παραγωγικά, ενήλικος...η τριακονταετία από τα τριάντα έως τα εξήντα(!) χρόνια, είναι η χρυσή ηλικία...( τα πενήντα ) είναι η πιο γεμάτη και ολοκληρωμένη ηλικία στον άνδρα...που έχει πολύ σεξ(!) αλλά ...ποιοτικό και όχι ...συγκριτικά με τους αριθμούς του νεαρού άνδρα...να θυμάται ότι εξακολουθεί να είναι νέος στην ηλικία...και παραγωγικός και αναγκαίος...κλπ"
Συμπέρασμα: είπε αυτά που αρέσουν στον κοσμάκη.
Δεν λέω, έχει και κάποιο δίκιο ότι στα πενήντα οι άνθρωποι εχουν ακόμη ζωντάνια και δημιουργικότητα και, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν γέροι...
Μεσήλικες βέβαια είναι πολλών λογιών...ίσα με τους κόκκους της άμμου...
Μπορεί να είναι παιδαράδες σαν τον Μελ Γκίμπσον , μπορεί και εντελώς ...ερείπια.
Η αιτία όλης αυτής της ...πολυλογίας, είναι μία:
έχει πάρει φόρα η λαικίστικη και ανόητη κολακεία της νεότητας ως απόλυτης αξίας.
Αυτή και, η συνοδή και επίσης ανόητη, προσπάθεια της άρνησης της γήρανσης ως μιας διαδικασίας φυσιολογικής:
μιάς διαδικασίας όχι παθολογικής, αλλά μιας φάσης μέσα στα πλαίσια του βιολογικού κύκλου.
Ούτε ο νέος πρέπει να ...επαίρεται και να ...κομπάζει που είναι νέος , ούτε και ο μεσήλικας και ο γέρος έχουν να κρύψουν ή να ντρέπονται για τα χρόνια τους και την συνοδή φθορά... Ολα είναι μέσα στην Ζωή, σοφά προγραμματισμένη και ρυθμισμένη, απο τον σοφό Δημιουργό.
Το να έχεις σαν επάγγελμα την παρηγοριά των αγχωμένων μεσηλίκων , την ψυχολογική τους ψευτοανακούφιση, την εξαπάτηση, την ψευτοπαρηγοριά , μου δίνει το δικαίωμα να δημιουργήσω και μία νέα -τέταρτη- επαγγελματική κατηγορία..μιά εργασιακή κατηγορία επιπρόσθετη, στις τρείς, ήδη περιγραφείσες, κατηγορίες επαγγελμάτων: αυτή, των "χαιδευτών" .
Οι "χαιδευτές"...
Είναι αυτοι που φροντίζουν τους άλλους ,χαιδεύοντας τους το κεφαλάκι ,,, ψιθυρίζουν στα αυτιά τους γλυκόλογα παρηγοριάς... "είσαι νέος...νέα ...πολύ νέα και σέξυ...έχεις πολλά ψωμιά ακόμη...στον έρωτα...στην διασκέδαση...ναί...ζήσε το ατέλειωτο πάρτυ...δεν πειράζει που είσαι χαμάλης...είσαι λεβένταρος...πολύ λεβένταρος..."
Τελικά, κατέληξα και σε μιά ...πέμπτη κατηγορία, επισης μεγαλούτσικη σε αριθμό: των απλών απατεώνων.
Αυτών που βγάζουν το ψωμί τους πουλώντας παραμύθια στους αφελείς.
Τώρα σαν γιατροί, κανονικά είμαστε στην κατηγορία των φροντιστών.
Φροντίζουμε το στραμπουληγμένο ποδαράκι και το πονεμένο κεφαλάκι.
Συχνά γινόμαστε και χαιδευτές: "δεν πειράζει που είσαι στα εξηναπέντε...δράσε σαν τριανταπέντε...έχεις δικαίωμα στην ζωή και τον Έρωτα".
Μη ρεαλιστικές κολακείες και ενθαρύνσεις χωρίς σαφή και ξεδιάντροπα ψέμματα.
Τελικά, και το να είσαι χαιδευτής , συχνά γίνεται βαρετό, χρονοβόρο και μη οικονομικά αποδοτικό´.
Σταματάμε λοιπον την απλή χαζοκολακεία και πουλάμε σκέτα παραμύθια:
"ολα θα πάνε καλά και όλα είναι τέλεια, η και ακόμα καλύτερα, εις τους αιώνας των αιώνων , αμήν".
Φροντιστές, χαϊδευτές, μπούρδες: μία είναι η ομάδα.
Απατεώνες.
Το πιο απλό.
Σκέτοι, απλοί, αγνοί, ορίτζιναλ απατεώνες.
