Οι συλλέκτες

 Ζηλεύω τους συλλέκτες που συλλέγουν αθόρυβα επι δεκαετίες και μετά τσουπ!!!

Εμφανίζουν μιά θαυμαστή συλλογή και την δωρίζουν σε ένα μουσείο. 

http://www.arxeion-politismou.gr/2024/01/syllogi-Papaligoura.html?spref=fb&fbclid=IwAR3hVEs1aQWTM9QMvrb7_1djoRmL5pr6YdtMfLay2OUUeENq0Ojla84N1Bg_aem_AUhHcagIx2RCw6_pWW7qfyjtrSVZScPm4KhkEmpe_PfhwlXxNc5h4078pezRA1o4ZOc&m=1

Πως να ζήσετε καλά κάνοντας το ίδιο πράγμα συνεχώς

 …ο Φασιανός -Θεός σχωρές τον-  δεν μου άρεσε… η μάλλον μου φαίνεται βαρετός: 

ζωγραφίζει τις ίδιες  φιγούρες εδώ και μισό αιώνα .

Και νομίζω ότι είναι κοροϊδία αυτό το πράγμα: 

και ο Φασιανός, και ο Σταθόπουλος, και ο Γαίτης, και πολλοί άλλοι,  βρήκαν ένα στυλάκι το οποίο πουλάει και, μετά, άρχισαν φάμπρικα και κάνουν τα ίδια και τα ίδια διότι φοβούνται να κάνουν κάτι άλλο το οποίο μπορεί να μην πιάσει.

Είναι καθαρά εμπορικό το θέμα και φόβος καλλιτεχνικής αποτυχίας.

Δεν είναι «καλλιτεχνική συνέπεια» αυτό.

Ούτε είναι ντροπή να αλλάζεις στυλ.

Εδώ  βλέπεις ολόκληρο Πικάσο έχει αλλάξει 4-5 στυλ στη ζωή του και μάλιστα στυλ τα οποία δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους: 

από την  κλασσική ζωγραφική  πέρασε στον Κυβισμό με τα τρίγωνα και τετράγωνα, σε εξπρεσιονιστικές φιγούρες με τα αλλήθωρα μάτια και τα χέρια- μακαρόνια  και, μετά, πάλι σε κλασσικές μορφές με χοντρές γυναίκες όλο καμπύλες κοκ.

Αλλά δεν φοβόταν να αλλάξει στυλ… 

…Ίσα-ίσα που πειραματιζόταν και το θεωρούσε και  πολύ ενδιαφέρον. 

Οι άλλοι βρίσκουν το στυλάκι που πουλάει και από τότε το συνεχίζουν  μέχρι να πεθάνει ο «δημιουργός».

Το πόσο εύκολα έκανε ο Φασιανός  αυτές τις βιομηχανοποιημένες  φιγούρες,  καταδεικνύεται από το ακόλουθο περιστατικό:

κάποτε που πήγα στην ψαροταβέρνα του Κόλλια στο Κερατσίνι, βλέπω στους τοίχους ένα σωρό  ζωγραφιές του Φασιανού με χρωματιστά μολύβια. 

…οι γνωστές φιγούρες του Φασιανού:   οι άνθρωποι που καπνίζουν, τα μαλλιά και τα φουλάρια που ανεμίζουν, τα ποδήλατα, τα περιστέρια κλπ  

Τι είναι αυτά ρε παιδιά, ρωτάω, ο Φασιανός τα κανε?

…ναι, μου λένε… ο Φασιανός την ώρα που περίμενε  να φάει τα ψάρια που ψήνονταν.

Οι φτωχοί

 Διάβασα τους «Φτωχούς»  τού Ντοστογιέφσκι: 

ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα γραμμένο σε μορφή επιστολών ανάμεσα σε ένα  μεσήλικα κακομοίρη δημόσιο υπάλληλο, ντροπαλό και εξαθλιωμένο, και μια νεαρή ταλαιπωρημένη μισό-άρρωστη κοπέλα.

Ο συνήθης Ντοστογιέφσκι...

Μεγάλο ψυχολογικό βάθος, οξυδέρκεια, λεπτή σάτιρα, έμμεση  κοινωνική και πολιτική καταγγελία.

Καταθλιπτικό βέβαια… ζωγραφίζει με εξαιρετική επιδεξιότητα τα βάσανα των φτωχών.

...τα έχεις μπροστά σου, μπροστά στη μύτη σου.

Και όλα αυτά σε ηλικία 25 χρονών: ο ίδιος γεννήθηκε το 1821 και το βιβλίο το εξέδωσε το 1846. 

Το 1849 καταδικάστηκε σε θάνατο: τελικά έφαγε τέσσερα χρόνια καταναγκαστικά έργα και μετά εξορία, σύνολο 10.

Πώς ένα παιδάριο 25 χρονών είχε τόσο βαθιά γνώση των ανθρώπων; 

Ήταν πριν φάει τις ταλαιπωρίες  της εξορίας, της καταδίκης και της αναγκαστικής ωρίμανσης.

Εγώ στα 25 είχα πολύ απλοϊκή σκέψη, κοινωνικά τουλάχιστον. 

Τότε ωρίμαζε πιο νωρίς ο κόσμος.

Πάντως και τώρα καλό  είναι να κόψω όλα αυτά τα καταθλιπτικά αναγνώσματα. 

Αρκετή κατάθλιψη έχουμε στην καθημερινή ζωή.

Θα διαβάζω ερωτικές ιστορίες με μεσήλικες που πήραν πρόωρη συνταξιοδότηση και τρώνε το εφάπαξ στην Σαντορίνη.

Την εποχή του ΠΑΣΟΚ , φυσικά.

Τότε που καταναλώναμε το μέλλον.

ένα τσιπουράκι μαζί

 ...ο Έλληνας, συνήθως, είναι ένας κακομοίρης με χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Οι αξιοπρεπείς, οι λεβέντες, οι θαρραλέοι «Ρωμιοί», είναι λιγότεροι απο το ένα τρίτο.

Τα δύο τρίτα είναι δειλοί ή σκάρτοι.

Γιαυτό συνήθως ψηφίζουν  κακομοίρηδες, ψεύτες  και  γλύφτες.

…ο Έλληνας ψηφίζει τον όμοιό του….ας είναι και  ψευτοσπουδαίος.

…θέλει να τον νιώθει ότι είναι «δικός του», κολλητός του, ένα «δικό του παιδί».

…να κάτσει  ο πολιτικάντης μαζί του στο καφενείο.

 …να πιούν ένα τσιπουράκι και να τον επιδείξει ως τρόπαιο στους χωριανούς.

Ότι είναι κολλητοί.

 Σιγά μην ψηφίσει κάποιον σοβαρό και άξιο άνθρωπο.

Θα νιώθει απαίσια.

Μειονεκτικά.

άξιους, όχι σέξυ

 ...οι πολιτικάντηδες εν Ελλάδι έχουν τόση ανασφάλεια που θέλουν να τα ελέγχουν όλα: 

από κει προκύπτει ο συγκεντρωτισμός -σε βαθμό γελοιότητας- που, για να πάρεις μια βελόνα στο δημόσιο, χρειάζεται υπουργική απόφαση.

Στην ανασφάλειά τους οφείλεται το γεγονός ότι βάζουν ανθρώπους- γλάστρες σε θέσεις ευθύνης,  αρκεί να είναι έμπιστοι και υπάκουοι.

Στην ανασφάλεια των πολιτικάντηδων οφείλεται και το γεγονός  ότι  θέλουν να είναι μέσα στις κοινωνικές μόδες... 

….όπως τώρα,  με την πολιτική ορθότητα, τις μειονότητες , το γυναικείο κίνημα.

Τελικά, μην κατανοώντας την ιδεολογία εκάστου κινήματος, τα κάνουν θάλασσα.

Εμφανίζουν ένα κίβδηλο προσωπείο που δεν πείθει κανένα:

 πότε παριστάνουν τους θρησκευόμενους, πότε τους μαρξιστές, πότε είναι υπέρ της Παράδοσης, πότε είναι φεμινιστές και πότε πολιτικά ορθοί….

…και δεν καταλαβαίνουν, οι ανόητοι,  ότι όλα αυτά μαζί είναι αντιφατικά:

πχ και διεθνιστής και εθνικιστής δεν γίνεται…

…και θρησκευόμενος και με τους γάμους των ομόφυλων,  δεν συνάδει…

…πχ  το να διαλέξεις ως  πρόεδρο Δημοκρατίας μία γυναίκα επειδή είναι ...γυναίκα, είναι τελείως σεξιστικό και αντιφεμινιστικό: 

η “γυναίκα” δεν είναι προσόν, είναι ιδιότητα.

Αξιους και κατάλληλους ανθρώπους για την δουλειά, διαλέγουμε..

…άξιους να βγάλουν την δουλειά...όχι γιατί είναι ψηλοί, λεπτοί, αντρούκλες, γυναίκες , τρανσέξουαλ ή υποθυρεοειδικοί νάνοι.

Μύθοι

 «Να είσαι ειλικρινής», «να είσαι ο εαυτός σου», «να είσαι αυθεντικός», λενε συνεχώς στους εραστές τα λαικά περιοδικά, τα ιστολόγια, οι σύμβουλοι ερωτικών σχέσεων.

…τι βλακείες!

…τι να την κάνουν την ειλικρίνεια και την αλήθεια οι εραστές?

Η αλήθεια είναι η μεγαλύτερη ξενέρα, η τέλεια απογοήτευση.

Αλήθεια, τι να πει ο Τάσος στο Μαράκι?

…ότι είναι ένας φοβισμένος , ένας κακόμοιρος, ένας λιγούρης,  που έχει να δει κορίτσι δυό - τρία χρόνια;

…όχι βέβαια!

Θα παραστήσει τον σπουδαίο, τον γενναίο, τον ελκυστικό, τον περιζήτητο. 

Το ίδιο και το Μαράκι… τι να πει; 

Ότι ψάχνει άντρα με το ντουφέκι; 

Δε γίνονται αυτά τα πράγματα… 

Δεν έχουν νόημα… 

Δεν είναι αποτελεσματικά. 

Όλη η ερωτική περιπέτεια, βασίζεται στην μυθοποίηση.

Πρέπει να φτιάξεις ένα μύθο, μιά εξιδανίκευση στο προϊόν…

…και αυτό πρέπει να γίνει και από τις δύο πλευρές. 

Είναι μέσα στο ερωτικό παιχνίδι η μυθοποίηση και η εξιδανίκευση. Αλλιώς όλο το πράγμα, χάνει κάθε μαγεία.

Και η μυθοποίηση,  δεν είναι μία κοινή εξαπάτηση: 

η μυθοποίηση είναι απλώς ένα λουστράρισμα της πραγματικότητας. 

Δεν θα πει ο Τάσος ότι είναι εφοπλιστής και ότι μένει στην Εκάλη. 

Αυτό είναι εξαπάτηση και ανοησία.

Απλά ο Τάσος θα εξιδανικεύσειτο στυλ του, τα χόμπι του και τα ενδιαφέροντά του.

Θα δείξει πιο ζωηρός, πιο τολμηρός, πιο ενδιαφέρων.

Το ίδιο θα κάνει και το Μαράκι: θα παραστήσει την ωραία, την μοιραία, την εκρηκτική, τη σέξι.

Θα βάλει κάτι ελαφρύ στο καταχείμωνο ενώ είναι βέβαιο ότι το μόνο που θα ήθελε είναι να φορέσει τις ζεστές πυτζάμες της ,  τις γούνινες παντοφλίτσες  σε σχήμα κουνελιού, να αγκαλιάσει το αρκουδάκι της και να πιεί καυτή σοκολάτα.

Αλλά τα λες αυτά στον Τάσο;

Ένα κινητοποιητικό μύθο θέλει κι αυτός, ο φτωχός, για να πάρει αποφάσεις και να κουνηθεί προς μία κατεύθυνση στη ζωή του.

Πρώτα κατασκευάζεται ο μύθος και έπεται η απομυθοποίηση. Είναι νομοτελειακά πράγματα αυτά. 

Γι’ αυτό και δε χρειάζεται γκρίνια, ταλαιπωρία, μιζέρια όταν τελειώσει το παραμύθι. 

Το παραμύθι, είναι  μια ωραία ιστορία… 

Διασκεδάζεις όσο το ακούς και μετά τελειώνει. 

Είναι προορισμένο να τελειώσει. 

Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έκανε τη δουλειά του: το παραμύθι έδωσε αυτό που είχε και από κει και πέρα ο καθένας πάει στη δουλειά του. 

Προσπαθώ να τα εξηγήσω όλα αυτά,  όταν μου φορτώνονται μερικοί και μερικές, γιά  να μου πούνε τις ερωτικές τους απογοητεύσεις. 

Επειδή βαριέμαι να μιλάω,  είπα να κάτσω να τα γράψω περιληπτικά. Όσοι  έχουν στοιχειώδες θάρρος, ας αποδεχτούν  την πραγματικότητα.

Να δεχτούν τον μύθο ως μάννα εξ ουρανού.

Ο άνθρωπος δεν τρέφεται μόνο με ψωμί: τρέφεται  και με μύθους. 

Διότι  όποιος δεν έχει μύθους  να φάει, γερνάει και πεθαίνει από συναισθηματική λιμοκτονία.

Αριάδνη

Παρατηρώντας τον υπέροχο κρατήρα του Δερβενίου, μου έκανε εντύπωση το ζεύγος των εραστών Διονύσου: Αριάδνης: πολύ χαλαροί, άνετοι, ευχαριστημένοι...

Ιδίως η Αριάδνη. Και ο Διόνυσος βέβαια... σε εμφανή διέγερση.

Καλά, δεν είχαν βάσανα αυτοί;

"Η κεντρική σκηνή του αγγείου καλύπτεται από το ζευγάρι Διόνυσος και Αριάδνη που εικονίζεται σε μία στιγμή χαλάρωσης, ενδεχομένως μετά από ερωτική πράξη. Το ζευγάρι πλαισιώνεται από Μαινάδες, αλλά και από άλλες αντρικές και γυναικείες μορφές. Η παράσταση στεφανώνεται από επίθετο ασημένιο κλαδί αμπέλου. Το κάτω τμήμα του λαιμού του αγγείου στολίζει ένα επίσης επίθετο κλαδί κισσού."

Η Αριάδνη, μιά πριγκήπισσα που τα παράτησε όλα για τον Θησέα, αφού τον έσωσε, βίωσε την αχαριστία και την εγκατάλειψη:  Την παράτησε στην Νάξο.

Παρ´ όλα αυτά, ο λαός την συμπάθησε και την τίμησε πολύ:

"Την Αριάδνη τιμούσαν ιδιαίτερα σε κάποιους τόπους, και μάλιστα νησιά: Στην Κρήτη, στη Νάξο, στη Δήλο, στην Κύπρο, αλλά και στην Αττική και Πελοπόννησο, πράγμα που υποδεικνύει ότι λατρευόταν ως θεότητα του Αιγαίου και γενικότερα της Ανατολικής Μεσογείου (Αριάδνη < Αριάγνη = αγία). Στο ναό του Κρήσιου Διονύσου (του Κρητικού δηλ. Διονύσου) στο Άργος αναφέρεται ότι υπήρχε πήλινη λάρνακα με τη στάχτη της Αριάδνης. Στη Δήλο πάλι, σε καθιερωμένη τελετή, νέοι και νέες χόρευαν σε ανάμνηση της σωτηρίας των Αθηναίων νέων από τον Μινώταυρο. Στο νησί αυτό ο Θησέας είχε αφιερώσει ένα δώρο που του είχε κάνει η Αριάδνη, ένα ξόανο της Αφροδίτης, έργο του Δαιδάλου, κατά τον Παυσανία (ΙΧ 40, 3-4): το είχε αφιερώσει στον Απόλλωνα για να ξεχάσει τον έρωτά της. Στην Κύπρο, κατά την τοπική παράδοση, ο Θησέας είχε αποβιβάσει έγκυο την Αριάδνη και όταν μετά από θύελλα κατόρθωσε να επιστρέψει τη βρήκε νεκρή. Σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος τελούνταν στην Κύπρο εορτές όπου ένας νέος ξαπλωμένος σε κρεβάτι θύμιζε με τις φωνές του γυναίκα που γεννούσε. Εκεί κοντά, σε δάσος, υπήρχε ιερό της Αριάδνης Αφροδισίας και, υποτίθεται, ο τάφος της Αριάδνης.

Στην Αττική η λατρεία της Αριάδνης ήταν ενωμένη με εκείνη του Διονύσου στις εορτές των 'Οσχοφορίων, η καθιέρωση των οποίων αποδιδόταν στον Θησέα. Στενότερα βέβαια από κάθε άλλο μέρος συνδεόταν η Αριάδνη με τη Νάξο, όπου τιμούσαν το ζεύγος Αριάδνης-Διονύσου. Οι Νάξιοι πίστευαν ότι η Αριάδνη είχε πεθάνει εκεί και ότι με τον Διόνυσο είχαν δύο παιδιά, τον Στάφυλο και τον Οινοπίωνα. Σύμφωνα με άλλες παραδόσεις, η Αριάδνη είχε παιδιά και με τον Θησέα, και πήρε τη θέση της στο ουράνιο στερέωμα στον αστερισμό του Βορείου Στεφάνου."

Τελικά, καλοπαντρεύτηκε και μάλιστα με ένα Θεό, τον Διόνυσο.

Έτσι σύντομα, χαλάρωσε αποτελεσματικά και ξέχασε το παληκάρι που την πλήγωσε.

Τα διδάγματα  που βγάζω εγώ, παρατηρώντας τον κρατήρα και γνωρίζοντας το ιστορικό, είναι το εξής: 

1) Άμα είσαι κουλ και σωστός, δεν χάνεσαι.

2) Τα βάσανα, συνήθως είναι περαστικά.  Ίσως και γιά καλό.