φαντασιώσεις

 Είναι μέσα στη φύση μας να ζούμε με φαντασιώσεις: 

άλλοτε φαντασιωνόμαστε ένα ωραίο σπίτι, άλλοτε ένα ωραίο αυτοκίνητο, άλλοτε μια ωραία γυναίκα, άλλοτε μια ωραία εκδρομή, ένα ταξίδι, μία προαγωγή,  μια θέση, μία οικονομική η επαγγελματική επιτυχία. 

Όλα αυτά στη βάση τους είναι μάταια  και, συνήθως, ανόητα.

Είναι μέσα στο νόμο της ζωής  να τα απομυθοποιείς  όλα αυτά.

Θυμάμαι είχα επισκεφθεί την Ρώμη, είχα πάει στην πιάτσα Ναβόνα μου άρεσε πάρα πολύ.

 Μαλιστα ήθελα να ξαναπάω γιατί δεν πρόλαβα να την δω και να την νιώσω καλά.

Πέρασαν κάποια χρόνια,  μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναπάω στη Ρώμη, και άρχισα να φαντασιώνομαι  την επίσκεψή μου στην πιάτσα Ναβόνα. 

Βρήκα τουριστικούς οδηγούς,  μελέτησα τα κτίρια και τα μνημεία της  για να μπω στο πνεύμα και την ιστορία της,  και άρχισα να φαντασιώνομαι ότι θα κάτσω να τρώω πίτσες, να πίνω μπύρες και να θαυμάζω το αναγεννησιακό περιβάλλον προσπαθώντας να ζήσω σε μια άλλη εποχή. 

Είχα φτιαχτεί πραγματικά γιά τις λίγες ώρες που θα περνούσα στην πλατεία. 

Και, επιτέλους, έφτασε αυτή η πολυπόθητη μέρα: είχα διαβάσει ένα σωρό πράγματα, προσπαθούσα να τα θυμηθώ και να τα συνδυάσω με αυτά που έβλεπα.

 …κάθομαι λοιπόν,  σε μια ωραία trattoria για να πιω σαν άνθρωπος την μπίρα μου, και άρχισα να θαυμάζω αυτά που είχα διαβάσει :

«…Καθορισμένη σαν δημόσιος χώρος τα τελευταία χρόνια του 15ου αιώνα όταν η αγορά της πόλης μεταφέρθηκε εδώ από το Καπιτώλιο, η Πιάτσα Ναβόνα μεταμορφώθηκε σε ένα πολύ σημαντικό υπόδειγμα της μπαρόκ ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής και τέχνης κατά την αρχιερατεία του πάπα Ιννοκέντιου Ι΄ (1644–1655) και του οποίου το οικογενειακό ανάκτορο, Παλάτσο Παμφίλι (1644–1650) έβλεπε στην πλατεία….

…στο κέντρο της πλατείας υψώνεται η περίφημη Κρήνη των Τεσσάρων Ποταμών (Fontana dei Quattro Fiumi, 1651) του Μπερνίνι. Στο βόρειο άκρο της βρίσκεται η Κρήνη του Ποσειδώνα (Fontana del Nettuno)….»

Ρίχνω μια καλή δαγκωνιά στην τραγανή  πίτσα, κοπανάω και μισό ποτήρι μπύρα και το μυαλό μου πέταξε στην αναγέννηση.

Μαγεία!

…κλάκα - κλάκα- κλακ! Κλάκα- κλάκα  - κλακ!

Ξαφνιάστηκα!… 

Ήταν όμως απλά ένας πακιστανός που έπαιζε ένα παιδικο μικρό παιχνίδι πάνω από το κεφάλι μου!

Τελοσπάντων συνεχίζω την ονειροπόληση… 

Όμως κατι παράξενες λάμψεις  και φωτεινές ρόδες πάλι πετάχτηκαν μπροστά στα μάτια μου: είχε νυχτώσει πλέον..

…ήταν ένας άλλος πακιστανός που πέταγε φωτεινές ρόδες στον αέρα και τις μάζευε  και οι οποίες ήταν ένα άλλο παιδικό παιχνίδι! 

Αυτός τουλάχιστον δεν έκανε θόρυβο αλλά μου έκοβε όλο το οπτικό πεδίο και στριφογύριζε με τους φωτεινούς κύκλους μπροστά  στη μύτη μου!

Όλη η μαγεία είχε χαθεί.

Ήτανε η αρχή της φάσης στη ζωή μου,  που  άρχισα να το παίρνω απόφαση ότι οι φαντασιώσεις είναι φούσκες γεμάτες απογοήτευση.

Απλά καλύπτουν βαθύτερες ψυχολογικές ανάγκες από παλιά , συνήθως καλά κρυμμένες πληγές και  κουσούρια. 

Καταχωνιασμένα στο υποσυνείδητο.

Εκεί είναι η ντουλάπα με τους σκελετούς.

δέκα ρόλοι στο λεφτό

 Ακούω - άθελά μου, στα πλοία κλπ-  ενήλικες Έλληνες ψευτοκυριλέδες της μεσαίας τάξης να μιλάνε μεταξύ τους αφύσικα, αλλάζοντας ένα σωρό ρόλους στο λεπτό.

Όταν μιλάνε με ενήλικες , πολλοί έχουν ένα ψευτοαριστοκρατικό ύφος , λίγο αδερφίστικο.

Είναι της μόδας, βλέπεις.

Μπόλικες αγγλικές λέξεις ανάμεσα.

Αν μιλάνε με τα παιδιά τους, γίνονται γλυκεροί και τα καλοπιάνουνε ενώ αυτά είναι αδιάφορα ή επιθετικά.

Προφανώς και αυτά καταλαβαίνουν ότι τα έχουν γραμμένα… είναι τάχα μου φιλαράκια αλλά  βασικά  οι γονείς φοβούνται την κρίση τους.

Αν μιλάνε με καμμιά γκομενίτσα είναι είτε «σπουδαίοι» είτε «γούτσου γούτσου» , ανάλογα με τα λεφτά που έχουν και την σχέση εξάρτησης.

Η μόνη ειλικρινής σχέση είναι με την γυναίκα τους: 

δεν της μιλάνε σχεδόν καθόλου… και αν το κάνουν γίνεται με ελάχιστες λέξεις η επιφωνήματα …εεεε…αααα…μμμμ…ναι…όχι.

Τότε το βλέμμα γίνεται ορίτζιναλ αφού με την σύζυγο δεν τους παίρνει να παίξουν ρόλο.

Αυτές τους ξέρουν σαν κάλπικες δεκάρες

όταν ο κόσμος σου προκαλεί αηδία

 Παλιότερα , όταν διάβαζα εκκλησιαστική ιστορία και την ιστορία γιά την ασκητική παράδοση της εκκλησίας , έσπαγα το κεφάλι μου να ανακαλύψω την αιτία της άνθισης του ασκητισμού στις ερημιές της βόρειας Αφρικής και της μέσης Ανατολής τον 4ο κσι 5ο αιώνα . 

Ένα σωρό μεγάλοι άγιοι παράτησαν πόλεις , καριέρες και ευζωία και πήγαν στις ερημιές και ζούσαν με τις σαύρες και τα φίδια τρώγοντας αέρα κοπανιστό. 

Προσευχή και αγρυπνία μέσα σε τρύπες,  σε μια κατάσταση έκστασης. 

Ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας, ο μεγάλος Θεολόγος και φιλόσοφος Αυγουστίνος της Ιππώνος, η πρώην πορνη Οσια Μαρια η Αιγυπτια και χιλιάδες άλλοι, δημιούργησαν ασκητική παράδοση με ψυχοθεραπευτικές τεχνικές αυτοελέγχου της σκέψης και του σώματος. 

Εκεί γράφτηκαν θαυμάσια και εμπνευσμένα βιβλία θρησκευτικής συμβουλευτικής και ψυχοθεραπείας όπως η περίφημη «Κλίμαξ» του Ιωάννου Σιναίτου ,το Γεροντικόν της Ερήμου κλπ

Έσπαγα λοιπόν το κεφάλι μου να βρώ τι τους έπιασε να τρέχουν στις ερημιές…αντί να δρούν μέσα στην κοινωνία… σαν ακτιβιστές δηλαδή και  να βοηθάνε τον κόσμο. 

Τελικά μάλλον κατάλαβα την αιτία της φυγής τους:

…ήταν η αηδία. 

Ήταν  η εποχή της κατάρρευσης της Ρώμης, η εποχή της παρακμής των ελληνικών και ρωμαϊκών θεσμών και θεών και της εισβολής των βαρβάρων. 

Αθλιότητα και σύγχυση.

Ο Χριστιανισμός, ήταν  και αυτός σε σύγχυση και σε συνεχείς έριδες λόγω πολλαπλών αιρέσεων  και συναλλαγών με την εξουσία . 

Οι εκκλησιαστικοί ηγέτες έγιναν και αυτοί πολιτικοί και εξουσιαστές. 

Οι αγνές ψυχές δεν άντεξαν: 

 απλά αηδίασαν και ήθελαν να κρυφτούν. 

Να μην ακούνε και να μην βλέπουν.

Όταν έβλεπαν να περιβάλλονται από Μίχους και δωδεκάχρονα, έπρεπε να κρυφτούν.

Τους καταλαβαίνω.

Δεν είναι τυχαίο που τώρα είναι μόδα να φτιάχνεις μόνος σου μια καλύβα στο δάσος.

το παλτό

 Η πραγματοποίηση ενός ονείρου μπορεί  να μην φέρει ευτυχία στον ευτυχή  ονειροπόλο, αλλά να φέρει δυστυχία. 

Στο διήγημα «το παλτό»,  ο Γκόγκολ περιγράφει έναν ταλαίπωρο και καταπιεσμένο δημόσιο υπάλληλο που φέρει βαρέως την κακομοιριά στην ύπαρξη και την εμφάνιση του. 

Είναι κακόμοιρος γιατί όλοι τον έχουν χεσμένο αλλά και γιατί μοιάζει κακόμοιρος με τα πολύ φθαρμένα του ρούχα. 

Το όνειρο του είναι ένα παλτό που θα τον απογειώσει ως ύπαρξη: 

το παλτό των ονείρων του θα σκεπάσει κάθε κακομοιριά. 

Το παλτό που θα τον αναδείξει και θα τον κάνει αποδεκτό από όλους αυτούς που τον περιφρονούν. 

Αγοράζει το παλτό με τρομερές οικονομίες και στερήσεις αλλά η ατυχία του είναι ότι στην πρώτη κιόλας νύχτα που το φοράει, του κλέβουν το παλτό ενώ περπατάει σε ένα σκοτεινό δρόμο.

Τότε πεθαίνει από τον καημό του και γίνεται φάντασμα που στοιχειώνει την πόλη ψάχνοντας για το παλτό που του έκλεψαν. 

Το φάντασμα μάλιστα με τη σειρά του αποφασίζει να κλέψει το παλτό ενός ανώτερου κρατικού λειτουργού ο οποίος είχε αρνηθεί να  βοηθήσει τον υπάλληλο όταν τον βρήκε η  συμφορά της κλοπής του παλτού.

Ο ανώτερος κρατικός λειτουργός ο οποίος ήτανε άκρως καταπιεστικός με τους υφισταμένους του και τους πρόσβαλλε σε πρώτη ευκαιρία, τρομοκρατείται από το φάντασμα και αλλάζει συμπεριφορά και γίνεται πιο ευγενικός και πιο συγκρατημένος. 

Είναι ενδιαφέρον ότι και το ίδιο το φάντασμα εξαφανίζεται από την πόλη  μετά το περιστατικό της αφαίρεσης του παλτού από τον ανώτερο κρατικό λειτουργό και εμφανίζεται μόνο σποραδικά, σε ελάχιστες περιπτώσεις,  στα περίχωρα και στις απομακρυσμένες συνοικίες της πόλης παρεμβαίνοντας σε αυθαίρετες και προσβλητικές συμπεριφορές κάποιων αναιδών αντρών. 

Το δικό μου συμπέρασμα από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι το παλτό είναι ένα σύμβολο που έχει δύναμη και πάνω στους  ζωντανούς και πάνω στους νεκρούς.

…όπως όλοι οι μύθοι. 

Γιατί το παλτό είναι μύθος… όπως είναι μύθος και η ευτυχία: 

η ευτυχία είναι ένα παλτό που υποτίθεται πως το φοράς και σουλατσάρεις ευχαριστημένος και σε ζηλεύουν όλοι.

Αλλά δυστυχώς,  όλα αυτά  τα θαυμαστά παλτά όχι μόνο υπόκεινται σε φθορά αλλά κινδυνεύουν και από κλοπή.

…και τότε η «ευτυχία»  αφήνει κάθε  «ευτυχισμένο» να κρυώνει… χωρίς παλτό.

Τα πετεινά  του ουρανού ουδέ σπείρουσι, ουδέ θερίζουσι.

Και δεν φοράνε παλτό.

Απλά υπάρχουν και πετάνε όπως προστάζει η φύση τους.

πάρε την χασούρα σου και φύγε

 Κάποτε ένας παιδικός μου φίλος που δεν τα πήγαινε καλά με τη γυναίκα του, ζήτησε την συμβουλή μου τι να κάνει.

Ήταν ήδη παντρεμένος καμιά δεκαριά χρόνια, δεν είχαν παιδιά και τρωγότανε συνεχώς, πότε για το ένα και πότε για το άλλο. 

Τι να κάνεις? του είπα.

Δεν έχω ιδέα. 

Προφανώς πρέπει να πας σε ένα σύμβουλο γάμου, να κάνεις θεραπεία ζεύγους.

Τον έστειλα  σε ένα  καθηγητή ψυχιατρικής που ήξερα πως ασχολιόταν με αυτά και ήμουνα πεπεισμένος ότι θα τους λύσει το πρόβλημα και θα οικοδομήσουν ένα ανέφελο συζυγικό βίο.

Τρίχες κατσαρές. 

Τον πήρα τον ψυχίατρο μετά από λίγο καιρό τηλέφωνο να δω τι γίνεται και μου λέει: 

«δε βλέπω φως…νομίζω πως το καλύτερο είναι να χωρίσουν και να  ησυχάσουν».

Μου έκανε κακή  εντύπωση αυτή η τοποθέτηση: 

ήταν σα να στέλνω έναν ασθενή με αρτηριοπάθεια στο πόδι  και να μου λέει ο χειρούργος να το κόψουμε , να ησυχάσει ό άνθρωπος.

Το είδα σαν ακρωτηριασμό…

…Αλλά εγώ , κύριε, δεν στον έστειλα για να του κόψεις το πόδι αλλά για να το σώσεις!

Τελοσπάντων… αυτό που θέλω να πω είναι ότι,  πολλές φορές, ένα πρόβλημα που δε λύνεται, καλό να το πάρουμε απόφαση και να αποδεχόμαστε την απώλεια.

«πάρε την χασούρα σου και φύγε» λέγανε στο χρηματιστήριο οι παλιοί όταν έπαιρνες καμιά σαβουρομετοχή η οποία είχε πάρει γιά τα καλά την κάτω βόλτα.

Είχε δίκιο ο ψυχίατρος: τελικά χώρισαν και ησύχασαν.

Ο φίλος μου ξαναπαντρεύτηκε, έκανε δύο παιδιά και λέει πως είναι καλά.

Όλα αυτά  μου κατέβηκαν όταν είδα την φωτογραφία  κάνα δυό γνωστών μου που το ‘χουνε γυρίσει στην συμβουλευτική των ανθρωπίνων σχέσεων.

Δεν πήγαν καλά οι δουλειές τους, οι επιχειρήσεις τους κλπ και το γύρισαν τώρα στα γεράματα στην συμβουλευτική και στο life coaching.

Έγιναν γερο-σύμβουλοι ευημερίας κι ευτυχίας.

Και εγώ σκεφτόμουνα:

«Ρε πάρτε την σύνταξη σας και πιείτε κάνα χαμομήλι να ησυχάσει  η ψυχούλα σας». 

«Τι καθόσαστε και δίνετε συνταγές ευτυχίας στον κοσμάκη; 

Κοιτάξτε τον εαυτό σας πρώτα και αφήστε τον κόσμο στην ησυχία του…

….αφού όποιος είναι να πνιγεί,  θα πνιγεί…»

τα δράματα των μεσοαστών

 Το Δράμα   των εύπορων γονέων της μεσαίας και ανώτερης μεσαίας τάξης που θέλουν τις ιδιωτικές ιατρικές  σχολές στα πόδια τους,  για να σπουδάσουν τα βλαστάρια τους ιατρική χωρίς ξενιτεμούς  και βάσανα - αφού δεν είναι ικανά να περάσουν πανελλήνιες- είναι ότι το Σύμπαν δεν θα «συνωμοτήσει» για να ευωδοθούν οι προσδοκίες τους: 

τα βλαστάρια ίσως γίνουν γιατροί -  μετά κόπων και βασάνων -  αλλά ευημερία, γιόκ.

Η ιατρική έπαψε να είναι επάγγελμα εύπορων προνομιούχων. 

Μερικά λαμόγια, ίσως κάτι βγάλουν - αφού αλληλοφαγωθούν μεταξύ τους - αλλά η πλειοψηφία θα κακοποιηθεί στις κοινωνικές μυλόπετρες της κοινωνικής και οικονομικής απαξίωσης των επιστημόνων επαγγελματιών. 

Η κοινωνία- τσίρκο, όπως διαμορφώνεται, προωθεί κυρίως άτομα όμορφα χωρίς προσόντα για να ασκούν επιρροή στην πλειοψηφία των εξαντλημένων και νευρωσικών μικροαστών που απαρτίζουν την κοινωνική και πολιτική πελατεία των τραστ της οικονομίας και των ΜΜΕ.

Των κακομοίρηδων μικροαστών  που αγωνιούν για τον μισθό τους και την ελλιπή γράμμωση των κοιλιακών τους.

Τζάμπα θα πληρώσουν οι γονείς τους σχολάρχες που παριστάνουν τους  πρυτάνεις

ομαδικοί βιασμοί

 Ο πατέρας μου που  ήταν έξυπνος και μορφωμένος άνθρωπος και ο οποίος είχε περάσει μπόλικες εμπειρίες και ανακατωσούρες στην ζωή  του , μου έλεγε ότι παντα η Ελλάδα απο το 1821 και μετά ήταν ένα «κακορίζικο κράτος» που, ενώ μεγάλωσε και προόδευσε κάπως λόγω πατριωτισμού κάποιων και λόγω  περιστάσεων,  μετά την Κατοχή  «ξεχαρβαλώθηκε εντελώς».

Εννοούσε ότι η ξένη Κατοχή διέφθειρε ένα μεγάλο τμήμα του λαού και της άρχουσας τάξης που αναγκάστηκε να κάνει συμβιβασμούς και αθλιότητες για να επιβιώσει και υπέσκαψε την περηφάνεια και την αυτοπεποίθησή του..

Εγώ πάλι που πάντα έκανα τον εξυπνο έλεγα μέσα μου «και γιατί ξεχαρβαλώθηκε», και « αφού η Κατοχή πέρασε και ήταν απλά ένα οδυνηρό διάλειμμα» « γιατί μας έμεινε κουσούρι από την Κατοχή» κλπ.

Δεν μπορούσα να καταλάβω ότι η κατοχή ενός έθνους από ένα άλλο είναι ένα είδος ομαδικού βιασμού ο οποίος δεν ξεπερνιέται εύκολα. 

Αφήνει μόνιμα σημάδια στο συλλογικό ασυνείδητο. 

Όπως ο ατομικός βιασμός μπορεί  να κάνει μια γυναίκα ψυχολογικό κουρέλι για την υπόλοιπη ζωή της , έτσι και ο ομαδικός βιασμός ενός έθνους, έστω και συμβολικός, μπορεί να κάνει  τον  λαό, δηλαδή μιά ομοιογενή ομάδα  που  έχει  συλλογική συνείδηση που του δίνει μια αίσθηση ενότητας και κοινής ιστορικής μνήμης και  μοίρας - να αποκτήσει ψυχολογικό τραύμα για πολύ καιρό.

…ακόμα και γιά αιώνες.

Η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους το 1204 ήταν ένα γεγονός το οποίο μας αφήνει κουσούρια μέχρι σήμερα: 

το αντιδυτικό πνεύμα των ελλήνων και η καχυποψία που τους χαρακτηρίζει στη σχέση τους με τους ευρωπαίους , έχει τις ρίζες της στο 1204. 

Το ίδιο και η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους τούρκους.

Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα δημοτικά τραγούδια της τουρκοκρατίας αναφέρονται στην «Πόλη»  που «έπεσε», στο «μαρμαρωμένο βασιλιά» και τα λοιπά.

Η κατοχή από τους Γερμανούς - αλλά και η αμερικανική εξάρτηση που ακολούθησε -  δεν έκαναν  τίποτε άλλο παρά να επιβεβαιώσουν την υποψία των ελλήνων ότι οι Δυτικοί είναι διπρόσωποι και επικίνδυνοι άνθρωποι που δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι.

Πιστεύω ότι οι μεγάλες στιγμές και επιτυχίες που έχει επιτύχει συλλογικά ο λαός μας ,  όπως η επανάσταση του 1821 οι πόλεμοι του 1912-13, το έπος του 1940,  δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απελπισμένη προσπάθεια αποφυγής ενός ακόμη ομαδικού βιασμού:

Ένας λαός που έχει βιαστεί αρκετές φορές , θα αγωνιστεί με νύχια και με δόντια για να αποφύγει έναν ακόμα οδυνηρό βιασμό.

Αυτή η αίσθηση βιασμού  μπορεί να προκύψει και από αυθαιρεσίες εγχώριων κυβερνήσεων όταν αυτές φέρονται  εξαιρετικά αυταρχικά και δεν σέβονται τις παραδόσεις και τα σύμβολα που σέβεται ο λαός.

Ακόμα και μια εκλεγμένη κυβέρνηση, εάν πάρει μέτρα προσβλητικά στη συλλογική συνείδηση του λαού - ιδιαίτερα εάν αυτά τα μέτρα είναι ενάντια στις προεκλογικές υποσχέσεις της και δεσμεύσεις της- ο λαός αποκτά μία αίσθηση εξαπάτησης και άσκησης βίας που ισοδυναμεί με βιασμό.

Όταν με προσχημα τον Κόβιντ απαγορεύεις  τον Επιτάφιο και την Ανάσταση που γίνονται σε ανοιχτό χώρο έξω από τους ναούς και επιτρέπεις αεροπορικά ταξίδια και το στρίμωγμα μέσα στα αεροπλάνα, με απειλή  προστίμων και άλλων νομικών μέτρων, ο λαός αποκτά την αίσθηση ότι δεν κάνεις τίποτε άλλο παρά μια άσκηση εξουσίας και επιβολής βίαιων πολιτικών που αποσκοπούν στην πειθάρχηση και υποδούλωσή  του.

Και όταν δε λες τίποτα προεκλογικά για το γάμο και την τεκνοθεσία  των ομοφυλοφίλων και έρχεσαι μετά και το επιβάλλεις με το ζόρι χωρίς να κάνεις καμιά διαβούλευση και χωρίς να συμβουλευτείς το λαό με δημοψήφισμα (ή έστω με κάποιες δημοσκοπήσεις!), ο λαός καταλαβαίνει ότι περιφρονείς πλήρως τη γνώμη του και την υπερηφάνια και τις παραδοσιακές αξίες του και τον έχεις χεσμένο…

Όταν μάλιστα όλες αυτές οι αυθαίρετες νομοθετικές  αθλιότητες και «πρωτοπορίες» δεν είναι τίποτε άλλο παρά ντιρεκτίβες της «διεφθαρμένης Δύσης», απλά επιβεβαιώνεις τις παλαιότερες υποψίες. 

Οι κυβερνώσες «ελίτ» στην Ελλάδα καλό θα είναι να καταλάβουν  τις ευαισθησίες του λαού…τον οποίο περιφρονούν κατά βάθος και απλά χρησιμοποιούν ως άλλοθι για τις αποφάσεις που παίρνουν.

Γνωρίζουμε βέβαια  πως το μυαλό τους επηρεάζεται κυρίως από την Μασαχουσέτη, τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Μαϊάμι,  στα οποία κέντρα διατηρούν ιδεολογικούς ,  πολιτικούς και οικονομικούς δεσμούς.

Εκεί είναι το μάνατζμεντ οκ.

….αλλά το μαγαζί είναι εδώ. 

Και αν δεν πάει καλά το μαγαζί, ένα ξενόφερτο μάνατζμεντ δεν θα σώσει την κατάσταση. 

Ούτε και τους ντόπιους διαχειριστές.