Είναι μέσα στη φύση μας να ζούμε με φαντασιώσεις:
άλλοτε φαντασιωνόμαστε ένα ωραίο σπίτι, άλλοτε ένα ωραίο αυτοκίνητο, άλλοτε μια ωραία γυναίκα, άλλοτε μια ωραία εκδρομή, ένα ταξίδι, μία προαγωγή, μια θέση, μία οικονομική η επαγγελματική επιτυχία.
Όλα αυτά στη βάση τους είναι μάταια και, συνήθως, ανόητα.
Είναι μέσα στο νόμο της ζωής να τα απομυθοποιείς όλα αυτά.
Θυμάμαι είχα επισκεφθεί την Ρώμη, είχα πάει στην πιάτσα Ναβόνα μου άρεσε πάρα πολύ.
Μαλιστα ήθελα να ξαναπάω γιατί δεν πρόλαβα να την δω και να την νιώσω καλά.
Πέρασαν κάποια χρόνια, μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναπάω στη Ρώμη, και άρχισα να φαντασιώνομαι την επίσκεψή μου στην πιάτσα Ναβόνα.
Βρήκα τουριστικούς οδηγούς, μελέτησα τα κτίρια και τα μνημεία της για να μπω στο πνεύμα και την ιστορία της, και άρχισα να φαντασιώνομαι ότι θα κάτσω να τρώω πίτσες, να πίνω μπύρες και να θαυμάζω το αναγεννησιακό περιβάλλον προσπαθώντας να ζήσω σε μια άλλη εποχή.
Είχα φτιαχτεί πραγματικά γιά τις λίγες ώρες που θα περνούσα στην πλατεία.
Και, επιτέλους, έφτασε αυτή η πολυπόθητη μέρα: είχα διαβάσει ένα σωρό πράγματα, προσπαθούσα να τα θυμηθώ και να τα συνδυάσω με αυτά που έβλεπα.
…κάθομαι λοιπόν, σε μια ωραία trattoria για να πιω σαν άνθρωπος την μπίρα μου, και άρχισα να θαυμάζω αυτά που είχα διαβάσει :
«…Καθορισμένη σαν δημόσιος χώρος τα τελευταία χρόνια του 15ου αιώνα όταν η αγορά της πόλης μεταφέρθηκε εδώ από το Καπιτώλιο, η Πιάτσα Ναβόνα μεταμορφώθηκε σε ένα πολύ σημαντικό υπόδειγμα της μπαρόκ ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής και τέχνης κατά την αρχιερατεία του πάπα Ιννοκέντιου Ι΄ (1644–1655) και του οποίου το οικογενειακό ανάκτορο, Παλάτσο Παμφίλι (1644–1650) έβλεπε στην πλατεία….
…στο κέντρο της πλατείας υψώνεται η περίφημη Κρήνη των Τεσσάρων Ποταμών (Fontana dei Quattro Fiumi, 1651) του Μπερνίνι. Στο βόρειο άκρο της βρίσκεται η Κρήνη του Ποσειδώνα (Fontana del Nettuno)….»
Ρίχνω μια καλή δαγκωνιά στην τραγανή πίτσα, κοπανάω και μισό ποτήρι μπύρα και το μυαλό μου πέταξε στην αναγέννηση.
Μαγεία!
…κλάκα - κλάκα- κλακ! Κλάκα- κλάκα - κλακ!
Ξαφνιάστηκα!…
Ήταν όμως απλά ένας πακιστανός που έπαιζε ένα παιδικο μικρό παιχνίδι πάνω από το κεφάλι μου!
Τελοσπάντων συνεχίζω την ονειροπόληση…
Όμως κατι παράξενες λάμψεις και φωτεινές ρόδες πάλι πετάχτηκαν μπροστά στα μάτια μου: είχε νυχτώσει πλέον..
…ήταν ένας άλλος πακιστανός που πέταγε φωτεινές ρόδες στον αέρα και τις μάζευε και οι οποίες ήταν ένα άλλο παιδικό παιχνίδι!
Αυτός τουλάχιστον δεν έκανε θόρυβο αλλά μου έκοβε όλο το οπτικό πεδίο και στριφογύριζε με τους φωτεινούς κύκλους μπροστά στη μύτη μου!
Όλη η μαγεία είχε χαθεί.
Ήτανε η αρχή της φάσης στη ζωή μου, που άρχισα να το παίρνω απόφαση ότι οι φαντασιώσεις είναι φούσκες γεμάτες απογοήτευση.
Απλά καλύπτουν βαθύτερες ψυχολογικές ανάγκες από παλιά , συνήθως καλά κρυμμένες πληγές και κουσούρια.
Καταχωνιασμένα στο υποσυνείδητο.
Εκεί είναι η ντουλάπα με τους σκελετούς.
