Ακούω - άθελά μου, στα πλοία κλπ- ενήλικες Έλληνες ψευτοκυριλέδες της μεσαίας τάξης να μιλάνε μεταξύ τους αφύσικα, αλλάζοντας ένα σωρό ρόλους στο λεπτό.
Όταν μιλάνε με ενήλικες , πολλοί έχουν ένα ψευτοαριστοκρατικό ύφος , λίγο αδερφίστικο.
Είναι της μόδας, βλέπεις.
Μπόλικες αγγλικές λέξεις ανάμεσα.
Αν μιλάνε με τα παιδιά τους, γίνονται γλυκεροί και τα καλοπιάνουνε ενώ αυτά είναι αδιάφορα ή επιθετικά.
Προφανώς και αυτά καταλαβαίνουν ότι τα έχουν γραμμένα… είναι τάχα μου φιλαράκια αλλά βασικά οι γονείς φοβούνται την κρίση τους.
Αν μιλάνε με καμμιά γκομενίτσα είναι είτε «σπουδαίοι» είτε «γούτσου γούτσου» , ανάλογα με τα λεφτά που έχουν και την σχέση εξάρτησης.
Η μόνη ειλικρινής σχέση είναι με την γυναίκα τους:
δεν της μιλάνε σχεδόν καθόλου… και αν το κάνουν γίνεται με ελάχιστες λέξεις η επιφωνήματα …εεεε…αααα…μμμμ…ναι…όχι.
Τότε το βλέμμα γίνεται ορίτζιναλ αφού με την σύζυγο δεν τους παίρνει να παίξουν ρόλο.
Αυτές τους ξέρουν σαν κάλπικες δεκάρες
