παρακολουθείστε τις συνήθειες του τσοπάνη και του χασάπη

 ...κάποιος είπε ότι ο κόσμος πάει στραβά γιατί είναι φουλ από  μαλάκες γεμάτους βεβαιότητες.

 Και μάλλον  είναι αλήθεια , αφού έστω και ελάχιστο μυαλό να διαθέτει κανείς  , καταλαβαίνει ότι ο κόσμος είναι πολύπλοκος και συνεπώς έχει ένα κάρο δικαιολογημένες αμφιβολίες.

Ο μαλάκας που δείχνει βέβαιος για τις απόψεις του είναι πιό πειστικός από έναν άλλο που αμφιβάλλει και το συζητάει.

Ο λαουτζίκος νιώθει πιό ασφαλής αν ακολουθεί ένα μπροστάρικο κριάρι που φαίνεται βέβαιο για το που πάει ο δρόμος.

Και το ακολουθεί, το μπροστάρικο... ακόμη και  μέχρι τον γκρεμό.

Η αμφιβολία δίνει την εντύπωση ατολμίας και αδυναμίας.

Τα μπροστάρικα κριάρια δεν είναι μόνο ηλίθια και γεμάτα μαλακισμένες βεβαιότητες... είναι και πολύ αισιόδοξα:

 βελάζουν κούφια  αισιοδοξία  στα αυτιά του κοπαδιού που την ακούει πολύ ευχάριστα.

Και περνάνε όλοι καλά, μεσ´ την αυταπάτη , μέχρι να ξημερώσει η μέρα που ή το πηγάδι είναι ξερό ή ο τσοπάνος πουλάει  τα αρνιά στο χασάπη.

Οι τσοπάνηδες και οι χασάπηδες δεν έχουν  αυταπάτες αλλά ούτε και αμφιβολίες ή  βεβαιότητες: απλά αγοράζουν και πουλάνε.

Η δουλειά τους είναι να σφάζουν, ανά τακτά διαστήματα.

Καταλήγω στο συμπέρασμα,  ότι όχι η φιλοσοφία αλλά η παρατηρητικότητα, θα σώσει τα αρνάκια: 

αρκεί να παρατηρήσουν και να καταγράψουν , σε βάθος χρόνου, τις συνήθειες του τσοπάνη και του χασάπη.

Τα γεγονότα και οι πράξεις, μετράνε.

τόπο στους νέους και στην Αντζελα Γκερέκου

…κάποτε σκεφτόμουν οτι όλη αυτή η γεροντοκρατία στον δημόσιο τομέα μπορεί να είναι ενθαρρυντική  : 

όλοι οι πονηροί, αδίστακτοι  και τυχοδιώκτες γέροι μπορεί να πάρουμε θέσεις στα γεράματα.

Μετά σκέφτηκα το μάταιον και φαιδρόν του πράγματος και άλλαξα γνώμη: 

προτιμώ να  πίνω φραπέδες στην πλατεία Νέας Σμύρνης.

Η Εύη Χριστοφιλοπούλου είναι 68 χρονών και  ονειρεύεται δεύτερη πολιτική καριέρα στην Νέα Δημοκρατία.

Με «προοδευτικό πρόσημο» φυσικά… και «απαρασάλευτη προσήλωση στίς αρχές και τους στόχους των απαραίτητων εκσυγχρονιστικών αλλαγών» κλπ.

Η Αντζελα Γκερέκου επισης είναι κάπου εκεί, ηλικιακά,  και είναι αφεντικό στον ΕΟΤ.

Να την θαυμάζουν οι ξένοι όπως τις Καρυάτιδες.

…είναι διαχρονική.

🙂

Οι φιλόδοξες γριές μου την δίνουν χειρότερα από τις φιλόδοξες νέες.

Θεωρώ ότι πρέπει να φυλάνε τα εγγόνια τους για να πάνε τα παιδιά τους στον κινηματογράφο.

…και στο μεταξύ να φτιάξουν  και κανα παστίτσιο… να υπάρχει για μεσοβδόμαδα.

Είμαι σεξιστικό γουρούνι?

Παρακαλώ!…όχι χαρακτηρισμούς.

Είναι απλοικοί.

Απλά θέλω να δώσουμε χώρο στους νέους.

Τους γέρους τους δικαιολογώ μόνο αν είναι ανοικοί ή μοιάζουν στην Αντζελα Γκερέκου.

Στην Αντζελα Γκερέκου, στην Ορνέλλα Μούτι και στην Μόνικα Μπελούτσι συγχωρώ κάθε ανοησία, φιλοδοξία και εκτροπή: 

σημάδεψαν την εφηβεία  μου.

Στην Ευη Χριστοφιλοπούλου δεν συγχωρώ τίποτε.

Ολες οι φιλόδοξες γιαγιάδες να φιλοσοφήσουν.

…δηλαδή να κάτσουν στα αυγά τους , ήρεμα.

Η έλευση του μωρού

 Την παλαιά εποχή των γιαγιάδων μας, η τεκνοποίηση ήταν απλά μια φυσιολογική λειτουργία της γυναίκας.

… όπως η αναπνοή. 

Σήμερα θεωρείται επίτευγμα… και το μωρό είναι τεκμήριο ικανότητας και γενναιότητας.  

Ένα τρόπαιο που γίνεται και  εργαλείο εξουσίας.

…παρατηρώ τις νεαρές μανάδες να δίνουν διαταγές στον μπαμπά.

Με ύφος προϊσταμένης αυθεντίας. 

Τον επιβλέπουν  που αλλάζει πάνες , σπρώχνει το καρότσι,  κουβαλάει,   φροντίζει,  απασχολεί .

«Κάτι πρέπει να κάνει και αυτός» …αν και οτιδήποτε και αν κάνει, δεν θα είναι ποτέ αρκετό.

Δεν γέννησε.

Είναι βοηθητικός.

Η μητέρα καμαρώνει το δημιούργημά της που «είναι δικό της» και της παρέχει δικαίωμα σε πιο δυνατή και οξεία φωνή στις παρατηρήσεις της.

Αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί οι ψυχολόγοι που περιέγραψαν τις αλλαγές συμπεριφοράς στις μανάδες μετά την γέννα, μέτρησαν και  την αλλαγή στην χροιά της φωνής.

Ευκαιρία τώρα να μελετήσουν τους ομοφυλόφιλους πάτερο-μαμάδες… αν με το μωρό αποκτούν στριγγιά και αυταρχική φωνή.

Θα βγάλουν κανένα paper…

φαντασιώσεις

 Είναι μέσα στη φύση μας να ζούμε με φαντασιώσεις: 

άλλοτε φαντασιωνόμαστε ένα ωραίο σπίτι, άλλοτε ένα ωραίο αυτοκίνητο, άλλοτε μια ωραία γυναίκα, άλλοτε μια ωραία εκδρομή, ένα ταξίδι, μία προαγωγή,  μια θέση, μία οικονομική η επαγγελματική επιτυχία. 

Όλα αυτά στη βάση τους είναι μάταια  και, συνήθως, ανόητα.

Είναι μέσα στο νόμο της ζωής  να τα απομυθοποιείς  όλα αυτά.

Θυμάμαι είχα επισκεφθεί την Ρώμη, είχα πάει στην πιάτσα Ναβόνα μου άρεσε πάρα πολύ.

 Μαλιστα ήθελα να ξαναπάω γιατί δεν πρόλαβα να την δω και να την νιώσω καλά.

Πέρασαν κάποια χρόνια,  μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναπάω στη Ρώμη, και άρχισα να φαντασιώνομαι  την επίσκεψή μου στην πιάτσα Ναβόνα. 

Βρήκα τουριστικούς οδηγούς,  μελέτησα τα κτίρια και τα μνημεία της  για να μπω στο πνεύμα και την ιστορία της,  και άρχισα να φαντασιώνομαι ότι θα κάτσω να τρώω πίτσες, να πίνω μπύρες και να θαυμάζω το αναγεννησιακό περιβάλλον προσπαθώντας να ζήσω σε μια άλλη εποχή. 

Είχα φτιαχτεί πραγματικά γιά τις λίγες ώρες που θα περνούσα στην πλατεία. 

Και, επιτέλους, έφτασε αυτή η πολυπόθητη μέρα: είχα διαβάσει ένα σωρό πράγματα, προσπαθούσα να τα θυμηθώ και να τα συνδυάσω με αυτά που έβλεπα.

 …κάθομαι λοιπόν,  σε μια ωραία trattoria για να πιω σαν άνθρωπος την μπίρα μου, και άρχισα να θαυμάζω αυτά που είχα διαβάσει :

«…Καθορισμένη σαν δημόσιος χώρος τα τελευταία χρόνια του 15ου αιώνα όταν η αγορά της πόλης μεταφέρθηκε εδώ από το Καπιτώλιο, η Πιάτσα Ναβόνα μεταμορφώθηκε σε ένα πολύ σημαντικό υπόδειγμα της μπαρόκ ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής και τέχνης κατά την αρχιερατεία του πάπα Ιννοκέντιου Ι΄ (1644–1655) και του οποίου το οικογενειακό ανάκτορο, Παλάτσο Παμφίλι (1644–1650) έβλεπε στην πλατεία….

…στο κέντρο της πλατείας υψώνεται η περίφημη Κρήνη των Τεσσάρων Ποταμών (Fontana dei Quattro Fiumi, 1651) του Μπερνίνι. Στο βόρειο άκρο της βρίσκεται η Κρήνη του Ποσειδώνα (Fontana del Nettuno)….»

Ρίχνω μια καλή δαγκωνιά στην τραγανή  πίτσα, κοπανάω και μισό ποτήρι μπύρα και το μυαλό μου πέταξε στην αναγέννηση.

Μαγεία!

…κλάκα - κλάκα- κλακ! Κλάκα- κλάκα  - κλακ!

Ξαφνιάστηκα!… 

Ήταν όμως απλά ένας πακιστανός που έπαιζε ένα παιδικο μικρό παιχνίδι πάνω από το κεφάλι μου!

Τελοσπάντων συνεχίζω την ονειροπόληση… 

Όμως κατι παράξενες λάμψεις  και φωτεινές ρόδες πάλι πετάχτηκαν μπροστά στα μάτια μου: είχε νυχτώσει πλέον..

…ήταν ένας άλλος πακιστανός που πέταγε φωτεινές ρόδες στον αέρα και τις μάζευε  και οι οποίες ήταν ένα άλλο παιδικό παιχνίδι! 

Αυτός τουλάχιστον δεν έκανε θόρυβο αλλά μου έκοβε όλο το οπτικό πεδίο και στριφογύριζε με τους φωτεινούς κύκλους μπροστά  στη μύτη μου!

Όλη η μαγεία είχε χαθεί.

Ήτανε η αρχή της φάσης στη ζωή μου,  που  άρχισα να το παίρνω απόφαση ότι οι φαντασιώσεις είναι φούσκες γεμάτες απογοήτευση.

Απλά καλύπτουν βαθύτερες ψυχολογικές ανάγκες από παλιά , συνήθως καλά κρυμμένες πληγές και  κουσούρια. 

Καταχωνιασμένα στο υποσυνείδητο.

Εκεί είναι η ντουλάπα με τους σκελετούς.

δέκα ρόλοι στο λεφτό

 Ακούω - άθελά μου, στα πλοία κλπ-  ενήλικες Έλληνες ψευτοκυριλέδες της μεσαίας τάξης να μιλάνε μεταξύ τους αφύσικα, αλλάζοντας ένα σωρό ρόλους στο λεπτό.

Όταν μιλάνε με ενήλικες , πολλοί έχουν ένα ψευτοαριστοκρατικό ύφος , λίγο αδερφίστικο.

Είναι της μόδας, βλέπεις.

Μπόλικες αγγλικές λέξεις ανάμεσα.

Αν μιλάνε με τα παιδιά τους, γίνονται γλυκεροί και τα καλοπιάνουνε ενώ αυτά είναι αδιάφορα ή επιθετικά.

Προφανώς και αυτά καταλαβαίνουν ότι τα έχουν γραμμένα… είναι τάχα μου φιλαράκια αλλά  βασικά  οι γονείς φοβούνται την κρίση τους.

Αν μιλάνε με καμμιά γκομενίτσα είναι είτε «σπουδαίοι» είτε «γούτσου γούτσου» , ανάλογα με τα λεφτά που έχουν και την σχέση εξάρτησης.

Η μόνη ειλικρινής σχέση είναι με την γυναίκα τους: 

δεν της μιλάνε σχεδόν καθόλου… και αν το κάνουν γίνεται με ελάχιστες λέξεις η επιφωνήματα …εεεε…αααα…μμμμ…ναι…όχι.

Τότε το βλέμμα γίνεται ορίτζιναλ αφού με την σύζυγο δεν τους παίρνει να παίξουν ρόλο.

Αυτές τους ξέρουν σαν κάλπικες δεκάρες

όταν ο κόσμος σου προκαλεί αηδία

 Παλιότερα , όταν διάβαζα εκκλησιαστική ιστορία και την ιστορία γιά την ασκητική παράδοση της εκκλησίας , έσπαγα το κεφάλι μου να ανακαλύψω την αιτία της άνθισης του ασκητισμού στις ερημιές της βόρειας Αφρικής και της μέσης Ανατολής τον 4ο κσι 5ο αιώνα . 

Ένα σωρό μεγάλοι άγιοι παράτησαν πόλεις , καριέρες και ευζωία και πήγαν στις ερημιές και ζούσαν με τις σαύρες και τα φίδια τρώγοντας αέρα κοπανιστό. 

Προσευχή και αγρυπνία μέσα σε τρύπες,  σε μια κατάσταση έκστασης. 

Ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας, ο μεγάλος Θεολόγος και φιλόσοφος Αυγουστίνος της Ιππώνος, η πρώην πορνη Οσια Μαρια η Αιγυπτια και χιλιάδες άλλοι, δημιούργησαν ασκητική παράδοση με ψυχοθεραπευτικές τεχνικές αυτοελέγχου της σκέψης και του σώματος. 

Εκεί γράφτηκαν θαυμάσια και εμπνευσμένα βιβλία θρησκευτικής συμβουλευτικής και ψυχοθεραπείας όπως η περίφημη «Κλίμαξ» του Ιωάννου Σιναίτου ,το Γεροντικόν της Ερήμου κλπ

Έσπαγα λοιπόν το κεφάλι μου να βρώ τι τους έπιασε να τρέχουν στις ερημιές…αντί να δρούν μέσα στην κοινωνία… σαν ακτιβιστές δηλαδή και  να βοηθάνε τον κόσμο. 

Τελικά μάλλον κατάλαβα την αιτία της φυγής τους:

…ήταν η αηδία. 

Ήταν  η εποχή της κατάρρευσης της Ρώμης, η εποχή της παρακμής των ελληνικών και ρωμαϊκών θεσμών και θεών και της εισβολής των βαρβάρων. 

Αθλιότητα και σύγχυση.

Ο Χριστιανισμός, ήταν  και αυτός σε σύγχυση και σε συνεχείς έριδες λόγω πολλαπλών αιρέσεων  και συναλλαγών με την εξουσία . 

Οι εκκλησιαστικοί ηγέτες έγιναν και αυτοί πολιτικοί και εξουσιαστές. 

Οι αγνές ψυχές δεν άντεξαν: 

 απλά αηδίασαν και ήθελαν να κρυφτούν. 

Να μην ακούνε και να μην βλέπουν.

Όταν έβλεπαν να περιβάλλονται από Μίχους και δωδεκάχρονα, έπρεπε να κρυφτούν.

Τους καταλαβαίνω.

Δεν είναι τυχαίο που τώρα είναι μόδα να φτιάχνεις μόνος σου μια καλύβα στο δάσος.

το παλτό

 Η πραγματοποίηση ενός ονείρου μπορεί  να μην φέρει ευτυχία στον ευτυχή  ονειροπόλο, αλλά να φέρει δυστυχία. 

Στο διήγημα «το παλτό»,  ο Γκόγκολ περιγράφει έναν ταλαίπωρο και καταπιεσμένο δημόσιο υπάλληλο που φέρει βαρέως την κακομοιριά στην ύπαρξη και την εμφάνιση του. 

Είναι κακόμοιρος γιατί όλοι τον έχουν χεσμένο αλλά και γιατί μοιάζει κακόμοιρος με τα πολύ φθαρμένα του ρούχα. 

Το όνειρο του είναι ένα παλτό που θα τον απογειώσει ως ύπαρξη: 

το παλτό των ονείρων του θα σκεπάσει κάθε κακομοιριά. 

Το παλτό που θα τον αναδείξει και θα τον κάνει αποδεκτό από όλους αυτούς που τον περιφρονούν. 

Αγοράζει το παλτό με τρομερές οικονομίες και στερήσεις αλλά η ατυχία του είναι ότι στην πρώτη κιόλας νύχτα που το φοράει, του κλέβουν το παλτό ενώ περπατάει σε ένα σκοτεινό δρόμο.

Τότε πεθαίνει από τον καημό του και γίνεται φάντασμα που στοιχειώνει την πόλη ψάχνοντας για το παλτό που του έκλεψαν. 

Το φάντασμα μάλιστα με τη σειρά του αποφασίζει να κλέψει το παλτό ενός ανώτερου κρατικού λειτουργού ο οποίος είχε αρνηθεί να  βοηθήσει τον υπάλληλο όταν τον βρήκε η  συμφορά της κλοπής του παλτού.

Ο ανώτερος κρατικός λειτουργός ο οποίος ήτανε άκρως καταπιεστικός με τους υφισταμένους του και τους πρόσβαλλε σε πρώτη ευκαιρία, τρομοκρατείται από το φάντασμα και αλλάζει συμπεριφορά και γίνεται πιο ευγενικός και πιο συγκρατημένος. 

Είναι ενδιαφέρον ότι και το ίδιο το φάντασμα εξαφανίζεται από την πόλη  μετά το περιστατικό της αφαίρεσης του παλτού από τον ανώτερο κρατικό λειτουργό και εμφανίζεται μόνο σποραδικά, σε ελάχιστες περιπτώσεις,  στα περίχωρα και στις απομακρυσμένες συνοικίες της πόλης παρεμβαίνοντας σε αυθαίρετες και προσβλητικές συμπεριφορές κάποιων αναιδών αντρών. 

Το δικό μου συμπέρασμα από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι το παλτό είναι ένα σύμβολο που έχει δύναμη και πάνω στους  ζωντανούς και πάνω στους νεκρούς.

…όπως όλοι οι μύθοι. 

Γιατί το παλτό είναι μύθος… όπως είναι μύθος και η ευτυχία: 

η ευτυχία είναι ένα παλτό που υποτίθεται πως το φοράς και σουλατσάρεις ευχαριστημένος και σε ζηλεύουν όλοι.

Αλλά δυστυχώς,  όλα αυτά  τα θαυμαστά παλτά όχι μόνο υπόκεινται σε φθορά αλλά κινδυνεύουν και από κλοπή.

…και τότε η «ευτυχία»  αφήνει κάθε  «ευτυχισμένο» να κρυώνει… χωρίς παλτό.

Τα πετεινά  του ουρανού ουδέ σπείρουσι, ουδέ θερίζουσι.

Και δεν φοράνε παλτό.

Απλά υπάρχουν και πετάνε όπως προστάζει η φύση τους.