ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΣΕ ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΟ ΙΑΤΡΟ

 

Η δουλειά του ψυχοθεραπευτή είναι από τις ευκολότερες που υπάρχουν.

Βασικά, αυτό που γίνεται είναι το εξής: 

σου έρχεται ένας δυστυχισμένος να σου πει τον πόνο του και εσύ, απλά, κουνάς το κεφάλι σου.

Δεν μιλάς….(μαλάκας είσαι?)

Ότι και να πείς, θα του χαλάσεις τον ειρμό: 

το βασικό είναι να τα πεί, να ξεθυμάνει.

Το τι θα πεις εσύ, δεν μετράει.

…και γιά να μην είσαι τελείως μουγγός , μπορείς να επαναλαμβάνεις κάθε δυό- τρία λεπτά,  μιά φράση ή μιά λέξη που είπε.

Έτσι αποδεικνύεις ότι δεν σε πήρε ο ύπνος αλλά ούτε και σκέφτεσαι την φιλενάδα σου.

Πχ σου λέει: 

«όλα αυτά που μου είπε ο πατέρας μου, μου προκάλεσαν μεγάλη ταραχή, γιατρέ»

«Ταραχή?» λες εσύ.

«Τι ακριβώς έννοείς… ταραχή?»

Και αρχίζει αυτός να λέει για την ταραχή… που δεν είναι άγχος ακριβώς,  αλλά «ταραχή» και «ανησυχία» ….με μικρές δόσεις κατάθλιψης κλπ κλπ… και πάει λέγοντας.

Ξεκινάς με πενήντα την ώρα και πάς προς τα πάνω,  όσο σε παίρνει.

Εγώ, δυστυχώς, δεν παίρνω φράγκο,  καθ´ ότι ερασιτέχνης ψυχοθεραπευτής: ακούω μόνο τους φίλους μου.

Προχτές με παίρνει τηλέφωνο ένας, πολύ αναστατωμένος.

Γιατρός.

«Μου λέει…ρε σύ, έχω μπλέξει με τους πιτσιρικάδες γιατρούς που μας έχουν έρθει στο νοσοκομείο».

«Θέλω να τους μιλήσω , να τους πω πέντε λόγια πως να φέρονται, αλλά φοβάμαι».

«Τι να τους πεις?

…και γιατί φοβάσαι», είπα εγώ.

«να , έχουν μιά αλαζονεία : κάνουν ότι τα ξέρουν όλα ή αφήνουν να εννοηθεί ότι τα ξέρουν… και κάνουν  μαλακίες».

«Καλά, αυτό είναι καθιερωμένο», είπα εγώ.

«Εσύ στα νιάτα σου δεν έκανες τον έξυπνο και τον ξερόλα?»

Έμεινε κατάπληκτος: 

«τώρα που το λές…ναι! ήμουνα πολύ μαλακισμένο!»

«Άρα,  ομολόγησε το… και μετά τους τα χώνεις» είπα εγώ.

 «έτσι θα έχεις άλλοθι»

«και αυτό ντρέπομαι να το κάνω», μου απάντησε…

«σιγά μην παραδεχτώ ότι στα νιάτα μου ήμουν μαλακισμένο»

«Οκ…τότε μην πείς τίποτα», είπα εγώ.

Να αφήσεις τα πράγματα να τσουλήσουν μόνα τους.

«Και να πάνε οι ασθενείς κατά διαβόλου?

Είναι σωστό?

….έτσι δεν θα διορθωθούν ποτέ»

«Δεν θα διορθωθούν ποτέ?»

«…τι ακριβώς εννοείς δεν θα διορθωθούν?», άρχισα εγώ  την ψυχοθεραπεία.

…κοκ.

Δυστυχώς, όμως, δεν τον χρεώνω τίποτε.

Αλλά δεν πειράζει: εξ άλλου, ούτε  αυτός βοηθιέται, ούτε εγώ ωφελούμαι, ούτε και οι πιτσιρικάδες.

Ούτε οι ασθενείς φυσικά.

Οι ασθενείς? 

…τους ξέχασα αυτούς.

…μα βέβαια, αυτούς πρέπει να τους βοηθάει ο Θεός.

Αφού επιβιώνουν…

Αυτά λοιπόν, είπα στον φίλο μου… αλλά δεν φάνηκε ικανοποιημένος με την παρέμβασή μου.

Έχει ο Θεός.

(η ανωτέρω ιστορία και οι διάλογοι είναι φανταστικοί και  γράφτηκαν με χιουμοριστική διάθεση.

Μην παρεξηγηθούμε.

Η πολιτική ορθότητα καραδοκεί…)

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ

 Η σχέση γιατρού - ασθενούς είναι, από την φύση της,  μιά σχέση εξουσιαστική: 

ο γιατρός είναι ο υγιής, ο δυνατός, ο ψύχραιμος, ο σωτήρας, ο κάτοχος της γνώσης.

Ο ασθενής είναι ο αδύναμος , ο πονεμένος, ο φοβισμένος, ο  άνθρωπος που ζητάει βοήθεια από τον πρώτο.

Ο αδαής, ζητάει βοήθεια από την «αυθεντία».

Στις πρωτόγονες κοινωνίες ο γιατρός ήταν ο Μάγος  της Φυλής, ο  κάτοχος των μεγάλων φυσικών και μεταφυσικών μυστικών, ο  δεύτερος στην ιεραρχία μετά τον αρχηγό.

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. 

Από τη δεκαετία του 70 και μετά,  με την αμφισβήτηση  κάθε αυθεντίας και κάθε κατεστημένης εξουσίας, οι γιατροί και η ιατρική εξουσία ήταν από τους πρώτους θεσμούς που αμφισβητήθηκαν . 

Σε αυτό βοήθησαν οι φαρμακευτικές και οι ασφαλιστικές εταιρείες οι οποίες θέλησαν να αφαιρέσουν την εξουσία από τους γιατρούς και να την πάρουν οι ίδιες.

(Η  εξουσία επιρροής και εκμετάλλευσης των ασθενών είναι πολύ μεγάλη μπίζνα για να την νέμονται οι χαζογιατροί).

Η κολακεία του κοινού που πλέον ψευτομορφώθηκε, οδήγησε στην αίσθηση ότι ο καθένας μπορεί να κρίνει διαγνωστικά και θεραπευτικά τι του ταιριάζει.

Το διαδίκτυο τελείωσε τη δουλειά. 

Ο καθένας πατάει μερικά κουμπιά στο κινητό του και έχει την παγκόσμια βιβλιογραφία στο πιάτο.

Βέβαια, μαζί με την σοβαρή βιβλιογραφία, ξεπηδάει και ένα πέλαγος (ένας ωκεανός!) , σκουπιδοβιβλιογραφίας.

Προφανώς ο Μπάμπης και η Τούλα δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν τι αξίζει μέσα στο χάος της πληροφόρησης , ούτε κατανοούν την βιβλιογραφία,  αν την βρουν.

Ο Μπάμπης και η Τούλα,  όμως, δεν κωλώνουν απο τέτοια:

έχουν άποψη ακλόνητη και για την επιστήμη και για τους γιατρούς και μπορούν μάλιστα να τους βαθμολογούν στο Google.

Τελικά, μετά απ’ όλα αυτά,  η εξουσιαστική σχέση έχει αντιστραφεί: την εξουσία, πλέον,  την έχει ο λαουτζίκος ο οποίος έχει το πάνω χέρι στην κριτική,  στην κοινή γνώμη και στα μίντια και, την θέση του αμυνόμενου την έχει ο γιατρός,  που προσπαθεί να φυλάξει τον κώλο του από τις επιθέσεις που δέχεται από όλες τις μεριές  και πρέπει να κρατήσει άμυνα γιά κάθε πιθανό μπελά που μπορεί να βρει,  για ψύλλου πήδημα.

Οι σχέσεις εξουσίας γενικά είναι κακό πράγμα και μερικοί λένε ότι είναι και διαβολικό: πχ λένε πως ο Σατανάς  δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας εξουσιαστής , ένας διαφθορέας ο οποίος μετατρέπει τους ανθρώπους σε επίσης εξουσιαστές,  δηλαδή σε βίαιους ανθρώπους που κάθονται στο σβέρκο άλλων ανθρώπων.

🙂

Το πρόβλημα τώρα είναι ότι η αλλαγή  εξουσίας  χειροτέρεψε τα πραγματα: περάσαμε από τη μιά κακή εξουσία σε μιά χειρότερη.

Διότι,  αν εξουσία των γιατρών ήταν κακή μια φορά,  η εξουσία του αδαούς κοινού,   είναι τρισχειρότερη.

Η εξουσία των γιατρών συνήθως πήγαινε μαζί με τον ορθολογισμό και την επιστημονική γνώση… ενώ,  σήμερα,   η εξουσία του κοινού και των ασθενών  πάει μαζί με την επιστημονική ασχετοσύνη και την κάθε  παρανοική θεωρία συνωμοσίας.

Φως, δεν βλέπω.

Αντε βγάλε άκρη με τα όρια μεταξύ λαικισμού και δημοκρατίας και το όριο  μεταξύ υστερικής  ανοησίας και νηφαλιότητας.

Νέος μεσαίωνας, εν όψει.

ΜΙΑ ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ

Με ρώτησε κάποιος γνωστός μου, πρόσφατα, αν ο κόσμος και οι άνθρωποι παλιά, ήταν καλύτεροι από σήμερα.

Στην αρχή είπα ότι ο κόσμος είναι ίδιος.

Μετά είπα ότι παλιότερα ήταν χειρότερος γενικά αλλά οι ανθρώπινες φιλικές και οικογενειακές σχέσεις ήταν καλύτερες.

Τελικά κατέληξα πως παλιά ο κόσμος ήταν πιο σκατένιος: πιο αυταρχικός, πιο καταπιεστικός.

Παλιότερα μου άρεσε να δημιουργώ ήρωες. 

Δεν εννοώ τίποτα μεγάλους ήρωες σαν τον Καραϊσκάκη, τον Ηρακλή ή τον Θησέα, αλλά μικρούς ήρωες της καθημερινής ζωής: 

ένα σκληρά εργαζόμενο οικογενειάρχη που παλεύει με τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες της φτώχειας και της ανασφάλειας,  μιά διαζευγμένη με παιδί που παλεύει σε σκατοδουλειές, ένας εργαζόμενος νεαρός που προσπαθεί να σπουδάσει, ένας γέρος που θυσιάζει μέρος της σύνταξης για τα εγγόνια του. 

Όλους αυτούς  είχα μια τάση να τους εξιδανικεύω, δηλαδή να τους βλέπω καλύτερους απ´ ό,τι πράγματι είναι. 

Να τους βλέπω σαν μικρούς ήρωες και να παραβλέπω ό,τι στραβό η αναξιοπρεπές,  κάνουν.

Είχα μια ψυχολογική ανάγκη να πιστέψω ότι οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους καλοί και πως οι δύσκολες συνθήκες επιτρέπεται  να τους εκτρέψουν -προσωρινά- σε μικρές οι μεγαλύτερες αθλιότητες.

Γι’ αυτό και μάλλον ξεπερνούσα  όλες τις μικροπρέπειες, μικρό-παγαποντιές, μικρό-απατεωνιές και άλλες κακομοιριές που έκαναν στα πλαίσια της καθημερινής ζωής. 

Είναι καθαρά ψυχολογικό το θέμα.

Η κατασκευή ηρώων είναι καλό πράγμα, αλλά κοστίζει.

Τώρα ξέμεινα από ήρωες.

Είναι πρόβλημα αυτό: μου φαίνονται όλοι γκρίζοι.

Δεν έχω να περιμένω κάτι σπέσιαλ ηρωικό: 

σαν να πηγαίνω στο αγαπημένο μου ζαχαροπλαστείο και να διαπιστώνω ότι όλα τα γλυκά έχουν πάνω κάτω την ίδια γεύση. 

Οι σκάρτοι τύποι σπάνια είναι τελειως σκάρτοι και οι ενάρετοι, σπάνιοι είναι εντελώς ενάρετοι.

Με ενοχλεί αυτός ο σχετικισμός και η ομογενοποίηση των πάντων αλλά δεν μπορώ πλέον να αυτοπαραμυθιαστώ στα γεράματα.

Προσέχω απλά για ανησυχητικά σημάδια.

Αυτά με προειδοποιούν.

Τα ανησυχητικά σημάδια στον χαρακτήρα είναι όπως οι κατσαρίδες στην κουζίνα: 

ποτέ δεν υπάρχει μόνο μία.

Η ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ Η ΣΚΕΨΗ ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ

...οι λογοτέχνες που σήμερα θαυμαζουμε και θεωρούμε ως «κλασσικούς», στην εποχή τους ήταν εμπορικοί συγγραφείς: 

ο Σαίξπηρ ήταν ένας λαικός θεατρίνος και θεατρικός σεναριογράφος... ο Ντοστογέφσκι, ο Ντίκενς και ο Δουμάς δημοσίευαν έργα σε συνέχειες σε εφημερίδες και περιοδικά: ήταν τα σήριαλ της εποχής τους.

Προφανώς ο λαουτζικος τότε,  είχε αισθητικό κριτήριο και τα εκτιμούσε.

Ο Τσέχωφ δημοσίευε μικρά  διηγήματα σε εφημερίδες και αυτά τον έκαναν εύπορο και διασημο στα 26 του.

Ο κόσμος πάντα εκτιμούσε τις καλές ιστορίες.

Αλλά λογοτεχνία,  δεν είναι μόνο η απόλαυση μιάς ιστορίας αλλά και η απόλαυση της γλώσσας.

Η γλώσσα είναι μιά παλέτα χρωμάτων που συνδυάζονται και παράγουν αισθητικό αποτέλεσμα.

Γιατί τα λεω όλα αυτά?

Γιατί σήμερα κυριαρχει το Netflix, η εικόνα: τα σήριαλ του Νετφλιξ είναι -μερικά τουλάχιστον- ωραίες ιστορίες: η απόλαυση που παρέχουν είναι η ιστορία και η εικόνα... δεν είναι η γλώσσα.

Η απόλαυση που δίνει η έντεχνη χρησιμοποίηση της γλώσσας, υποχωρεί συνεχώς: όσο φτωχαίνει η γλώσσα, τόσο φτωχαίνει και η αισθητική απόλαυση που προσφέρει.

Και ανάποδα: όσο η αισθητική απόλαυση μειώνεται, η γλώσσα φτωχαίνει περαιτέρω.

Φαύλος κύκλος.

Τα μουγκρίσματα, με θραύσματα κακοποιημένων λέξεων, αυτών που έχει πχ η ραπ,  δεν πρόκειται να εμπλουτίσουν το σύγχρονο λογοτεχνικό εργαλείο.

Γι αυτο αυξάνεται η κίνηση, το λίκνισμα, οι μορφασμοί, οι αναστεναγμοί  και τα μουγκρητά: αναπληρώνουν το γλωσσικό έλλειμμα.

Και όσο φτωχαίνει η γλώσσα , φτωχαίνει και το μυαλό...έε?

...τυχαίο? 

Δεν νομίζω.

Το λίγο μυαλό βοηθάει τον κοσμάκη να υποφέρει την δυστυχία του και τις διάφορες εξουσίες να τον πείθουν  ότι δίκαια του κάθονται στον σβέρκο.

Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Δεν ξέρω αν ο Θεός είναι καλός ( ο Θεός αγάπη εστί), αν είναι δίκαιος (και δίκαιος και καλός δεν ταιριάζει…ο δίκαιος τιμωρεί ενώ ο καλός συγχωρεί) η αν είναι απλά αδιάφορος.

Αν έφτιαξε τον μηχανισμό και τον παράτησε.

Αν έφτιαξε ένα ρολόι - σύμπαν , το κούρντισε, και το άφησε να γυρνανε οι δείκτες κάνοντας τικ-τακ,  μέχρι να σταματήσει.

Προσωπικά πιστεύω ότι ο Θεός είναι κυκλοθυμικός: 

άλλοτε είναι πολύ καλός,  άλλοτε του την δίνει και είναι αυστηρός… και, άλλοτε, είναι απλά αδιάφορος και δεν δίνει δεκάρα για ό,τι κακό γίνεται στον κόσμο.

Η ελαφρώς αναιδής   αλλά ειλικρινής ανωτέρω εισαγωγή μου, οφείλεται σε παρατηρήσεις:

Άλλοτε βλέπω κάτι καλά ανθρωπάκια να τους πετάει  χωρίς λόγο κεραμίδια στο κεφάλι, άλλοτε βλέπω κάτι λαμόγια να  περνάνε ζάχαρη χωρίς να πληρώνουν  για τις αμαρτίες τους και,  άλλοτε, να γίνονται δράματα στον κόσμο,  φοβερά, και να μην παρεμβαίνει καθόλου.

Για να μην Τον  αδικώ  όμως κιόλας,  νομίζω ότι ο Θεός έχει μια ιδιότυπη συμπεριφορά απόδοσης δικαιοσύνης: 

την αποδίδει καθυστερημένα. 

Δηλαδή δεν είναι σαφές πότε θα στην χώσει.

Εκεί που κάθεσαι ήσυχος και ωραίος και λες «την γλίτωσα… πέρασε τόσος καιρός από τις αθλιότητες που έκανα», κάτι βρίσκει και σου αλλάζει τα φώτα.

Σαν εκείνη την  κυρία που κεράτωσε τον άντρα της, του βούτηξε και την περιουσία και, μετά, σουλατσάριζε  ευχαριστημένη με τα ακριβά αξεσουάρ της πάνω κάτω…

…ποστάροντας  φωτογραφίες από την άνετη ζωή της με το καινούργιο αμόρε.

Αλλά, παραδόξως, γέρασε γρήγορα και μισοκαράφλιασε ακόμα γρηγορότερα.

Νομίζω πως θα βλέπει τα Ποστ ο πρώην σύζυγός και θα σπάει πλάκα…θα αγαλλιάζει η  καρδούλα του.

Είναι Θεική παρέμβαση, δεν μπορεί.

Μιά Θεική,  καθυστερημένη, χιουμοριστική απόδοση δικαιοσύνης.

Η «μακρά χειρ της δικαιοσύνης του Θεού», μάλλον  είναι αυτό ακριβώς: 

σε αφήνει να χαλαρώσεις και,  μετά,  που σου την βαράει, σου ´ρχεται ταμπλάς.

Το τάιμινγκ μετράει.

ΟΙ ΤΣΑΠΑΤΣΟΥΛΗΔΕΣ

 Υπάρχουν δύο ομάδες ανθρώπων εν Ελλάδι: 

των τσαπατσούληδων και των μερακλήδων.

Η πρώτοι  παρασιτούν ή, συνήθως, απασχολούνται κάπου κάνοντας χαμηλής ποιότητας δουλειά αλλά έχοντας την αίσθηση ότι είναι ήρωες της εργασίας και μάλιστα αδικημένοι.

Οι δεύτεροι εργάζονται , σιωπούν και παράγουν, προσπαθώντας να κάνουν καλά και αξιοπρεπώς την δουλειά τους.

Επειδή οι τσαπατσούληδες είναι τα δύο τρίτα και οι μερακλήδες το ένα τρίτο του πληθυσμού, οι τσαπατσούληδες βγάζουν πάντα τσαπατσούλικες κυβερνήσεις, τσαπατσούλικες κομματικές ηγεσίες, τσαπατσούλικους συνδικαλιστές, και γενικά τσαπατσούλικη κάθε εκλεγμένη τσαπατσουλο-αρχή.

Οι τσαπατσούληδες  αλληλοαναγνωρίζονται, αλληλοσυνασπίζονται και αλληλοαναπαράγονται.

Τα τσαπατσουλοπαιδιά τους, είναι το μέλλον της χώρας.

Οι τσαπατσουλογυναίκες τους, βλέπουν Μενεγάκη, αγοράζουν ντελίβερι αλλά έχουν άψογα νύχια και κόμμωση.

Οι μερακλήδες είναι ...μερακλήδες.. αλλά  μόνο στην δουλειά.

Στην ζωή, οι μερακλήδες δεν είναι μερακλήδες: 

είναι κάτι χλωμοί, κακομοιριασμένοι και ξεθεωμένοι τύποι που κατάντησαν έτσι  από την προσπάθεια να μαζέψουν την ανακατωσούρα, τις εκκρεμότητες και τα τσαπατσουλο-προβλήματα που άφησαν πίσω τους οι τσαπατσουλέοι.

…αλλά, είπαμε: 

οι μερακλήδες είναι μόνο το ένα τρίτο.

Δεν προλαβαίνουν να διορθώσουν τα προιόντα της τσαπατσουλιάς των δύο τρίτων.

Έτσι τα προβλήματα αυξάνονται και η τσαπατσούλικη χώρα (υπηρεσία, εταιρεία, νοσοκομείο, πανεπιστήμιο) οδηγείται σε αδιέξοδο και αποσύνθεση.

ΟΙ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΙ ΕΠΑΙΖΑΝ ΜΠΙΡΙΜΠΑ

 

Όταν είδα τον καπνό να βγαίνει κάτω από την πόρτα, φοβήθηκα: "φωτιά!" , είπα..."έπιασε φωτιά κάτι;"

"Μπαααα...ένα τσιγάρο είναι που το ξέχασα μέσα " είπε κάποιος και όλοι ησύχασαν.

Ρε σεις πήραμε Φωτιά! Τρεχάτε!

"Ασε ρε...σταμάτα...τίποτε δεν είναι...παίζε".

Να παίξω. Μπιρίμπα. 

Μπιρίμπα και ξερό ψωμί.

Ντρεπόμουνα να ξαναρωτήσω, μην με πουν φοβιτσιάρη και υστερικό....αλλά το σπίτι θα καιγόταν... και μεις μαζί του.

Να πάρω πυροσβεστήρα? νερό? ...μόνος μου να τα βάλω με τη Φωτιά? 

Δεν ήταν καν το δικό μου σπίτι...με νοίκι ήμουν. 

Μια ζωή στο νοίκι. 

Ας την έσβηναν οι νοικοκυραίοι. 

Αλλά αυτοί ήταν μαλθακοί. Άχρηστοι.

Έβλεπαν ό,τι τους βόλευε.

Έπαιζαν μπιρίμπα, κουτσομπόλευαν ο ένας τον άλλο, έκλεβαν, γκομένιζαν.

Σκάρτοι ήτανε. 

"Να πάνε να πνιγούν" είπα μέσα μου.

"Πάω μιά βόλτα", είπα, και άρχισα να τρέχω.