Με ρώτησε κάποιος γνωστός μου, πρόσφατα, αν ο κόσμος και οι άνθρωποι παλιά, ήταν καλύτεροι από σήμερα.
Στην αρχή είπα ότι ο κόσμος είναι ίδιος.
Μετά είπα ότι παλιότερα ήταν χειρότερος γενικά αλλά οι ανθρώπινες φιλικές και οικογενειακές σχέσεις ήταν καλύτερες.
Τελικά κατέληξα πως παλιά ο κόσμος ήταν πιο σκατένιος: πιο αυταρχικός, πιο καταπιεστικός.
Παλιότερα μου άρεσε να δημιουργώ ήρωες.
Δεν εννοώ τίποτα μεγάλους ήρωες σαν τον Καραϊσκάκη, τον Ηρακλή ή τον Θησέα, αλλά μικρούς ήρωες της καθημερινής ζωής:
ένα σκληρά εργαζόμενο οικογενειάρχη που παλεύει με τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες της φτώχειας και της ανασφάλειας, μιά διαζευγμένη με παιδί που παλεύει σε σκατοδουλειές, ένας εργαζόμενος νεαρός που προσπαθεί να σπουδάσει, ένας γέρος που θυσιάζει μέρος της σύνταξης για τα εγγόνια του.
Όλους αυτούς είχα μια τάση να τους εξιδανικεύω, δηλαδή να τους βλέπω καλύτερους απ´ ό,τι πράγματι είναι.
Να τους βλέπω σαν μικρούς ήρωες και να παραβλέπω ό,τι στραβό η αναξιοπρεπές, κάνουν.
Είχα μια ψυχολογική ανάγκη να πιστέψω ότι οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους καλοί και πως οι δύσκολες συνθήκες επιτρέπεται να τους εκτρέψουν -προσωρινά- σε μικρές οι μεγαλύτερες αθλιότητες.
Γι’ αυτό και μάλλον ξεπερνούσα όλες τις μικροπρέπειες, μικρό-παγαποντιές, μικρό-απατεωνιές και άλλες κακομοιριές που έκαναν στα πλαίσια της καθημερινής ζωής.
Είναι καθαρά ψυχολογικό το θέμα.
Η κατασκευή ηρώων είναι καλό πράγμα, αλλά κοστίζει.
Τώρα ξέμεινα από ήρωες.
Είναι πρόβλημα αυτό: μου φαίνονται όλοι γκρίζοι.
Δεν έχω να περιμένω κάτι σπέσιαλ ηρωικό:
σαν να πηγαίνω στο αγαπημένο μου ζαχαροπλαστείο και να διαπιστώνω ότι όλα τα γλυκά έχουν πάνω κάτω την ίδια γεύση.
Οι σκάρτοι τύποι σπάνια είναι τελειως σκάρτοι και οι ενάρετοι, σπάνιοι είναι εντελώς ενάρετοι.
Με ενοχλεί αυτός ο σχετικισμός και η ομογενοποίηση των πάντων αλλά δεν μπορώ πλέον να αυτοπαραμυθιαστώ στα γεράματα.
Προσέχω απλά για ανησυχητικά σημάδια.
Αυτά με προειδοποιούν.
Τα ανησυχητικά σημάδια στον χαρακτήρα είναι όπως οι κατσαρίδες στην κουζίνα:
ποτέ δεν υπάρχει μόνο μία.
