Η σχέση γιατρού - ασθενούς είναι, από την φύση της, μιά σχέση εξουσιαστική:
ο γιατρός είναι ο υγιής, ο δυνατός, ο ψύχραιμος, ο σωτήρας, ο κάτοχος της γνώσης.
Ο ασθενής είναι ο αδύναμος , ο πονεμένος, ο φοβισμένος, ο άνθρωπος που ζητάει βοήθεια από τον πρώτο.
Ο αδαής, ζητάει βοήθεια από την «αυθεντία».
Στις πρωτόγονες κοινωνίες ο γιατρός ήταν ο Μάγος της Φυλής, ο κάτοχος των μεγάλων φυσικών και μεταφυσικών μυστικών, ο δεύτερος στην ιεραρχία μετά τον αρχηγό.
Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Από τη δεκαετία του 70 και μετά, με την αμφισβήτηση κάθε αυθεντίας και κάθε κατεστημένης εξουσίας, οι γιατροί και η ιατρική εξουσία ήταν από τους πρώτους θεσμούς που αμφισβητήθηκαν .
Σε αυτό βοήθησαν οι φαρμακευτικές και οι ασφαλιστικές εταιρείες οι οποίες θέλησαν να αφαιρέσουν την εξουσία από τους γιατρούς και να την πάρουν οι ίδιες.
(Η εξουσία επιρροής και εκμετάλλευσης των ασθενών είναι πολύ μεγάλη μπίζνα για να την νέμονται οι χαζογιατροί).
Η κολακεία του κοινού που πλέον ψευτομορφώθηκε, οδήγησε στην αίσθηση ότι ο καθένας μπορεί να κρίνει διαγνωστικά και θεραπευτικά τι του ταιριάζει.
Το διαδίκτυο τελείωσε τη δουλειά.
Ο καθένας πατάει μερικά κουμπιά στο κινητό του και έχει την παγκόσμια βιβλιογραφία στο πιάτο.
Βέβαια, μαζί με την σοβαρή βιβλιογραφία, ξεπηδάει και ένα πέλαγος (ένας ωκεανός!) , σκουπιδοβιβλιογραφίας.
Προφανώς ο Μπάμπης και η Τούλα δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν τι αξίζει μέσα στο χάος της πληροφόρησης , ούτε κατανοούν την βιβλιογραφία, αν την βρουν.
Ο Μπάμπης και η Τούλα, όμως, δεν κωλώνουν απο τέτοια:
έχουν άποψη ακλόνητη και για την επιστήμη και για τους γιατρούς και μπορούν μάλιστα να τους βαθμολογούν στο Google.
Τελικά, μετά απ’ όλα αυτά, η εξουσιαστική σχέση έχει αντιστραφεί: την εξουσία, πλέον, την έχει ο λαουτζίκος ο οποίος έχει το πάνω χέρι στην κριτική, στην κοινή γνώμη και στα μίντια και, την θέση του αμυνόμενου την έχει ο γιατρός, που προσπαθεί να φυλάξει τον κώλο του από τις επιθέσεις που δέχεται από όλες τις μεριές και πρέπει να κρατήσει άμυνα γιά κάθε πιθανό μπελά που μπορεί να βρει, για ψύλλου πήδημα.
Οι σχέσεις εξουσίας γενικά είναι κακό πράγμα και μερικοί λένε ότι είναι και διαβολικό: πχ λένε πως ο Σατανάς δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας εξουσιαστής , ένας διαφθορέας ο οποίος μετατρέπει τους ανθρώπους σε επίσης εξουσιαστές, δηλαδή σε βίαιους ανθρώπους που κάθονται στο σβέρκο άλλων ανθρώπων.
🙂
Το πρόβλημα τώρα είναι ότι η αλλαγή εξουσίας χειροτέρεψε τα πραγματα: περάσαμε από τη μιά κακή εξουσία σε μιά χειρότερη.
Διότι, αν εξουσία των γιατρών ήταν κακή μια φορά, η εξουσία του αδαούς κοινού, είναι τρισχειρότερη.
Η εξουσία των γιατρών συνήθως πήγαινε μαζί με τον ορθολογισμό και την επιστημονική γνώση… ενώ, σήμερα, η εξουσία του κοινού και των ασθενών πάει μαζί με την επιστημονική ασχετοσύνη και την κάθε παρανοική θεωρία συνωμοσίας.
Φως, δεν βλέπω.
Αντε βγάλε άκρη με τα όρια μεταξύ λαικισμού και δημοκρατίας και το όριο μεταξύ υστερικής ανοησίας και νηφαλιότητας.
Νέος μεσαίωνας, εν όψει.
