ΤΟ ΞΕΣΚΙΣΜΑ

 Το Ξέσκισμα

Κάποτε διάβασα ένα μυθιστόρημα όπου ένα ζευγάρι αποτελούμενο από δύο απόλυτα ναρκισσιστικές προσωπικότητες , ήταν πολύ ευτυχισμένο: 

κολάκευε ο ένας τον ναρκισσισμό του άλλου λέγοντας πόσο σπουδαίοι ήταν και οι δυό τους, πόσο μάγκες και πόσο αξιοζήλευτοι. 

Επίσης έκαναν θαυμάσιο σεξ αφού ήταν και οι δυό τους πολύ σέξυ. 

Βέβαια, υπήρχαν συνεχή σκαμπανεβάσματα και καυγάδες στην σχέση τους αφού ο ναρκισσισμός είναι μιά ακόρεστη εγωκεντρική Καταβόθρα προσοχής και θαυμασμού που δεν ικανοποιείται εύκολα.

Τελικά, όταν άρχισαν να γερνάνε οι δυό τους και οι προσωπικές φιλοδοξίες τους άρχισαν να ξεφτίζουν, η εύλογη απόδοση της προσωπικής αποτυχίας εκάστου ήταν ο άλλος: 

Ο Άλλος έφταιγε που δεν πρόκοψαν, τελικά.

Ο Άλλος ήταν το φρένο, η τροχοπέδη , η αιτία των συμβιβασμών που οδήγησαν έκαστο στην μετριότητα -αρχικά - και στην αποτυχία, τελικά. 

Είναι ανακουφιστικό να φταίει ο Άλλος.

…γιατί αν δεν φταίει ο Άλλος, τότε φταίς Εσύ! …και αυτό είναι ανυπόφορο. 

Προξενεί πολύ πόνο η αίσθηση ότι Εσύ έφτιαξες την αποτυχία σου με τα αδέξια χεράκια σου και τις κουτές επιλογές σου.

Έτσι, σε κάποιο γερό τελευταίο καυγά, μάλωσαν τόσο που οι προσβολές πήγαν βαθιά μέχρι το μεδούλι της προσωπικότητας του Άλλου. 

Γνωρίζονταν πλέον τόσο καλά , που ήξεραν όλα τα τερτίπια και τις λεπτομέρειες που μπορούσαν να πληγώσουν και να προσβάλλουν τον Άλλο στην ουσία  του.

Έτσι λοιπόν, αφού αλληλοξεβρακώθηκαν και αλληλοεξευτελιστηκαν με λύσσα, δεν άντεχαν πλέον να βλέπουν ο ένας τον άλλο.

Ήταν ο τελευταίος καυγάς.

Ο καυγάς της ειλικρίνειας και του τέλους.

Το δικό μου δίδαγμα από το μυθιστόρημα είναι αυτό: 

Οι πραγματικά λειτουργικές σχέσεις είναι αυτές με την κατανόηση αλλά και την ανθρωπιά… την αίσθηση συμπόρευσης με ένα ανθρώπινο όν και όχι με ένα εργαλείο ή οπαδό.

Οι σχέση με εγωκεντρικά/ ναρκισσιστικά/χειριστικά άτομα δεν παρέχει υγιή βάση για οικοδόμηση μακρόχρονης και  ανθεκτικής σχέσης , όσο και εάν αυτή μπορεί τώρα να φαίνεται επιτυχημένη και λειτουργική.

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΝ ΑΦΟΜΟΙΩΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

 

Μου κάνει εντύπωση ότι ο Γιάννης δεν υιοθέτησε την συνηθισμένη εικόνα των αμερικανών μαύρων καλαθοσφαιριστών… με την αγριωπή εμφάνιση, με το σώμα γεμάτο τατουάζ, με την εκκεντρική συμπεριφορά, τα επιδειξιομανή ρούχα, τα κοσμήματα , τα αυτοκίνητα και τις γυναίκες .

Ο Γιάννης δείχνει σεμνός, μετρημένος και αφοσιωμένος στο στόχο του να είναι πάντα ο καλύτερος: 

τα συνθήματα που βάζει στο προσωπικό του προφίλ που συνοδεύουν τις φωτογραφίες, είναι η προσωπική του φιλοσοφία. “Win win win”, “creat art”, “new year same focus”, “build good habits”

ο Γιάννης  δεν αφομοιώθηκε από την Αμερική : έμεινε κάτι ξεχωριστό γιατί έχει δική του προσωπικότητα και δεν θέλει να μοιάζει ή να μιμείται κανένα.

Ο Γιάννης είναι ελεύθερος άνθρωπος: μπορεί να ήρθαν οι γονείς του παράνομα στην Ελλάδα αλλά ο ίδιος παρέμεινε ελεύθερος και, απ’ ό,τι φαίνεται , δεν υπέστη σοβαρή κακοποίηση ως παράνομος μετανάστης. 

Νιώθει δεμένος με τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωςε.

Πιστεύω ότι οι Έλληνες είναι πολύ λιγότερο ρατσιστές από τους Αμερικανούς.

Η μαύροι συμπαίκτες του Γιάννη φέρουν βαριά στο υποσυνείδητό τους  το στίγμα της δουλείας και της κακοποίησης των προγόνων τους. 

Ο Γιάννης δεν είναι έτσι μεγαλωμένος: είναι κι αυτός άλλος ένας από τους βασανισμένους έλληνες μετανάστες που έφυγαν- ξέφυγαν από τα Σεπόλια.

Μαύρος μέν, αλλά έλληνας μετανάστης.

ΜΕ ΨΗΛΟΤΑΚΟΥΝΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ, ΜΕ ΨΗΛΟΤΑΚΟΥΝΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

 

Το σχολείο είναι ένας χώρος μάθησης ή είναι ένας χώρος προσωπικής έκφρασης;

Για παράδειγμα, στο σχολείο πάω μόνο για να μάθω γράμματα ή και για να εκφραστώ προσωπικά για τα πάθη μου, τις υπαρξιακές ανησυχίες μου, την επαναστατική μου διάθεση και την διαμαρτυρία μου στα κακώς κείμενα της κοινωνίας; 

Νομίζω ότι ισχύουν και τα δύο: 

στο σχολείο πάω και για να μάθω γράμματα… αλλά, πάω και γιά  να εκφράσω την αλληλεγγύη μου στους αγωνιστές του πολυτεχνείου.

Γι’ αυτό βγάζουμε και λόγους και καταθέτουμε στεφάνια στην 17 Νοεμβρίου.

Γι αυτο  αποδεχόμαστε το πανεπιστήμιο να καταλαμβάνεται από ομάδες κοινωνικής διαμαρτυρίας κάθε 17 Νοέμβρη οι οποίες καταγγέλλουν τον καπιταλισμό, την εξουσία γενικά, και κάθε μορφής καταπιεστική δομή.

Δείχνουμε μια ανοχή για όλα αυτά… 

….Και μάλιστα τόση πολλή ανοχή ώστε, όταν οι διάφοροι μπαχαλάκηδες τα κάνουνε λαμπόγυαλο, εμείς χαμογελάμε ενοχικά και πληρώνουμε το λογαριασμό ως φορολογούμενοι. 

Και λέω «ενοχικά» διότι, κατά βάθος ζηλεύουμε τους μπαχαλάκηδες: 

θα θέλαμε να είμαστε κι εμείς μπαχαλάκηδες για να τα κάνουμε μπάχαλο.

…προφανώς για να ευχαριστηθούμε,  νιώθοντας επαναστάτες, νέοι και ωραίοι.

Άρα… γιατί να μη δικαιολογήσουμε και τον μαθητή της πρώτης γυμνασίου που, αν και μόνο 13 ετών, αποφάσισε να πάει με φούστα στο μουσικό σχολείο στο Ίλιον; 

Δεν έχει δικαίωμα προσωπικής έκφρασης ως δεκατριάχρονος ομοφυλόφιλος/διαφυλετικός/ τρανς? 

Έτσι τον χαρακτήρισαν διάφορα έντυπα, μέσα μαζικής δικτύωσης, αλλά εμμέσως και ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων και ο σύλλογος των καθηγητών του σχολείου: 

το διαφορετικό παιδί πρέπει να εκφραστεί. 

Φορώντας φούστα. 

Αν θα συνοδεύσει την φούστα και από ζαρτιέρες και ψηλοτάκουνα , δεν το διευκρίνησαν.

Σίγουρα είναι κι αυτό θέμα προσωπικής επιλογής. 

Πάντως ένας καθηγητής οπισθοδρομικός, το πρόσβαλλε το παιδί και το χαρακτήρισε «ντροπή της κοινωνίας». 

Σαν αντίδραση οι συμμαθητές του, κατήγγειλαν το γεγονός κάνοντας ένα καλλιτεχνικό happening: 

την άλλη μέρα όλα τα αγόρια φόρεσαν φούστα και τα κορίτσια φόρεσαν γραβάτα. 

Άρα το μουσικό σχολείο  Ιλίου έγινε πρωτοπορία διεθνώς ως χώρος καλλιτεχνικής έκφρασης αλλά και συμπαράστασης στους διαφυλετικούς δεκατριάχρονους.

Εγώ είμαι υπέρ της προσωπικής έκφρασης σε κάθε επίπεδο: 

πχ. οι τρανστζέντερς ιατροί να πηγαίνουν με ζαρτιέρες και ψηλοτάκουνα στα νοσοκομεία.

Μόνο έτσι θα δώσουμε το μήνυμα στην κοινωνία ότι σεβόμαστε την ατομικότητα και την προσωπική έκφραση. 

Κάθε σχολείο, νοσοκομείο, δημόσια υπηρεσία θα πρέπει να λειτουργεί σαν αναρχικό- ελευθεριακό στέκι, να πούμε.

Χωρίς κανόνες….μόνο με αυθόρμητη προσωπική έκφραση.

Με τα λεφτά των φορολογουμένων φυσικά.

Το μόνο πρόβλημα που διακρίνω με τους τρανστζέντερ ιατρούς στο νοσοκομείο είναι ότι τα ψηλοτάκουνα δε βοηθάνε να ανέβεις  εκατοντάδες φορές τις σκάλες  καθε μέρα ούτε  και να περπατάς γρήγορα στους διαδρόμους. 

Υπάρχει κίνδυνος διαστρέμματος. 

…αλλά, θα βρεθεί λύση…είμαι βέβαιος.

Το ίδιο και τα παιδιά στο σχολείο:

ίσως να  δυσκολευτούν λιγάκι στην μάθησιακή διαδικασία.

Αλλά, και αν δε μάθουν γράμματα -ούτε και μουσική - στο μουσικό σχολείο του Ιλίου, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι θετικό: 

θα έχουν περάσει μια υπέροχα διασκεδαστική εφηβεία.

Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΣΥΖΥΓΟΥ

Μαγεία: ο αποχαιρετισμός του νεκρού συζύγου.

Οι νεκροί δεν περνούν  στην ανυπαρξία - δεν γίνονται σκόνη και αέρας όπως νομίζουμε σήμερα  εμείς- αλλά απλά περνούν  σε ένα άλλο κόσμο, σε ένα άλλο επίπεδο ύπαρξης,  από το γήινο.

Η σύζυγος θλίβεται αλλά εκδηλώνει την θλίψη της με πολλή  λιτότητα στην έκφραση και την στάση: 

δεν στηθοχτυπιέται, δεν κραυγάζει, δεν κάνει υστερίες.

Όρθια με χαμηλωμενο βλέμμα, αρνείται το προφανές: 

ο  σύζυγος πέθανε…ο σύζυγος  φεύγει.

Και αυτός όμως… είναι συγκρατημένος και λιτός.

Μιά απλή χειραψία κάνουν.

Αυτός σφίγγει το χέρι, αυτή αρνείται… και είναι με ίσια τα δάκτυλα.

Οι αρχαίοι, με μιά απλή επιτύμβια εικόνα, διδάσκουν αξιοπρέπεια, ευαισθησία, αφοσίωση και θάρρος μπροστά στον θάνατο, τον αποχωρισμό και την απώλεια.

Στην γλυπτοθήκη του Μονάχου.

Ο ΔΑΝΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΒΟΚΚΑΚΙΟΣ

 Διαβάζω τη βιογραφία του Δάντη γραμμένη από τον Βοκκάκιο (τον γνωστό, του «δεκαημέρου»).

Θαυμάσια γραφή, εξαιρετική βιογραφία, οξυδερκείς παρατηρήσεις.

 Ο Δάντης ήταν ένα πολύ αξιοσέβαστο πρόσωπο στην Φλωρεντία... όλοι τον τιμούσαν μέχρι που αναμείχθηκε με την πολιτική:  

όταν η παράταξή  του έχασε την εξουσία, του δήμευσαν την περιουσία και τον εξόρισαν.

Από τη μια στιγμή στην άλλη, ο λαός και οι ελιτ της πόλης  που τον τιμούσαν, στράφηκαν  μανιασμένοι εναντίον του και τον ανάγκασαν να πεθάνει στην εξορία και στη φτώχεια,  διωγμένος για πάντα. 

(Στην εξορία έγραψε την θεία κωμωδία). 

Το συμπέρασμά του Βοκκάκιου είναι ότι ο λαουτζίκος είναι τόσο ευμετάβλητος και τόσο ελαφρόμυαλος, που δεν αναγνωρίζει ούτε τις  πιο οφθαλμοφανείς ανθρώπινες αξίες. 

Είναι ζηλιάρης, κακοήθης και μνησίκακος.

Και όσοι επιτυγχάνουν στην πολιτική,   είναι  μεγάλοι αληταράδες γιά  μπορούν να  τον κουμαντάρουν  αυτόν τον ηλίθιο λαουτζίκο...

Μυαλό ο Βοκκάκιος... μας τα έχουν πει από παλιά οι μεγάλοι άνδρες... αλλά εμείς δεν τα ακούμε...

Η ΕΞΙΔΑΝΙΚΕΥΣΗ

 ..Η εξιδανίκευση είναι ένας ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας που είναι συχνός στους Έλληνες: ένας κακόμοιρος βλέπει την Τούλα σαν νέα Μόνικα Μπελούτσι, τον Τσίπρα σαν Βενιζέλο , την καλντέρα της Σαντορίνης ως τον παράδεισο.

Παραβλέπει τον πεσμένο κώλο και την στριγγιά φωνή της Τούλας, την αγραμματοσύνη του Τσίπρα και τα βουνά από σκουπίδια της Καλντέρας.

Είναι ανακουφιστικό, δεν λέω.

Αλλά…αλήθεια, πότε αρχίζει η υπερβολή να γίνεται παθολογικό φαινόμενο?

Μπορεί η κάθε μικροεπιτυχία να αποκαλείται «θρίαμβος», ο κάθε γυφτοκλαρινιτζής και χασικλής ρεμπέτης να γίνεται «μεγάλος μουσικός» και «σταθμός στην λαική μας παράδοση» και κάθε κακοποιημένο και τσιμεντωμένο γκρεμό να τον πιστεύουμε ως «παγκόσμιο μνημείο φυσικού κάλλους»?

Όταν υπηρετούσα στο ναυτικό,  ένας ναύτης με μεγαλομανιακό παραλήρημα ισχυριζόταν σοβαρά πως είναι ο αρχηγός του στόλου.

Πότε αρχίζει ο Μπάμπης να χρειάζεται βοήθεια όταν υπερβάλλει?

ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΙΑΤΡΟΥ ΚΑΙ ΣΥΖΥΓΟΥ

 Καμιά φορά με ρωτάνε  την γνώμη μου για κάποιον υποψήφιο σύζυγο, εραστή, συνεργάτη, συνεταίρο κλπ.

Είναι πολύ δύσκολο να πεις τη γνώμη σου για κάποιον… που μάλιστα δεν τον ξέρεις καλά ή και καθόλου.

Η συνηθισμένη απάντηση μου είναι να πάρουν πληροφορίες για το παρελθόν του ανθρώπου αυτού, την συμπεριφορά του, το ιστορικό του γενικά: 

 …στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο,  στην γειτονιά, στις προηγούμενες δουλειές του αλλά και στην παρούσα εργασία.

Ειδικότερα η γνώμη των συναδέλφων στην εργασία, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα από τα κυριότερα κριτήρια της αξίας κάποιου: 

έχουν καλή γνώμη οι συνάδελφοι του γι’αυτόν; 

Τον εκτιμούν; Του έχουν εμπιστοσύνη; 

Τον θεωρούν ικανό, συνεργάσιμο, εργατικό; 

Αν η μεγάλη πλειοψηφία έχει καλή γνώμη για αυτόν, η πιθανότητα να είναι σκάρτος είναι πολύ μικρή.

Οι περισσότεροι πάνε και ρωτάνε τον προϊστάμενο ή τον διευθυντή κάποιου  για να πάρουν  πληροφορίες. 

Αν και δεν είναι κακή ιδέα να ρωτάς τον διευθυντή κάποιου για τον υφιστάμενο του, εγώ προσωπικά εμπιστεύομαι περισσότερο τους ισόβαθμους και τους πιο χαμηλόβαθμους από αυτόν. 

Γιατί, την καλή γνώμη του προϊσταμένου, μπορείς να την κερδίσεις και με γλείψιμο και  με άλλα αθέμιτα μέσα…

Αλλά, την καλή γνώμη του συναδέλφου σου, που είναι στο ίδιο επίπεδο με σένα - και ακόμη περισσότερο αυτούς που είναι υφιστάμενοί σου- δεν την κερδίζεις παρά μόνο με την αξία σου και  με την σωστή συμπεριφορά σου και προσφορά σου στο χώρο εργασίας. 

Είναι σαν τους γιατρούς: 

πχ μου  ζητούν να συστήσω  ένα καλό γιατρό για το τάδε θέμα… 

…προφανώς θα συστήσω  κάποιον που τον εκτιμώ  ανεξάρτητα αν είναι όμορφος, άσχημος,  αριστερός,  δεξιός,  συμπαθητικός ή αντιπαθητικός. 

Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να κάνει σωστά τη δουλειά.

Το ίδιο ισχύει και για τον υποψήφιο σύζυγο: 

είναι συνεργάσιμος στη δουλειά του…ή είναι ένας αρχιμαλάκας, που σπάει τα νεύρα των άλλων και θέλει να τους ρίξει για να βγάλουν αυτοί τη δουλειά κι αυτός να κάθεται:; 

Είναι καλός χαρακτήρας ή είναι ψευταράκος,  ασυνεπής και γενικά προβληματικός;

Αν είναι στη δουλειά έτσι, το πιθανότερο είναι να είναι και στο σπίτι.