Με μιά Νίκη, χωρίς νίκη

…Ο Θεός δεν συμπαθεί τους «άριστους»:

μόνο η κυβέρνηση τους συμπαθεί, στα χαρτιά, τουλάχιστον.

🙂

Ο Θεός συμπαθεί τους μέτριους ή και τους κάτω του μετρίου.

….αρκεί να έχουν επίγνωση της μετριότητας και της μικροαθλιότητάς τους. 

Οι αμαρτωλοί με γνώση και συντριβή για την έλλειψη της αρετής τους , θα δικαιωθούν. 

Είναι μία σκέψη που σχεδόν με παρηγορεί: 

οι άριστοι , οι τέλειοι, οι λαμπεροί και αψεγάδιαστοι, σπάνια δικαιώνονται στην ζωή. 

…άρα, προς τι η άμετρη φιλοδοξία?

🙂

Θυμάμαι την συμμαθήτριά μου την Νίκη, στο Δημοτικό: 

ήταν τόσο τέλεια σε όλα!

Λαμπερή στην εμφάνιση, με μιά elegant παρουσία, όταν όλοι ήμασταν σαν γυφτάκια.

Μυαλό τόσο έξυπνο, καθαρό και κοφτερό!

...μυαλό που μάθαινε πανεύκολα και κατανοούσε σε βάθος, όταν οι υπόλοιποι «καλοί μαθητές» ιδρώναμε και ξε-ιδρώναμε να μάθουμε τα βασικά.

Την είχα ερωτευτεί, την ζήλευα και την μισούσα ταυτόχρονα. 

Ήταν προικισμένη από τον Θεό.

Ήταν σίγουρο πως θα είχε ένα λαμπρό μέλλον.

Ήμουν βέβαιος πως,  για αυτήν η ζωή θα ήταν  μια παρέλαση σε λεωφόρο και για μας ένα περπάτημα στα κατσάβραχα. 

Δεν ξέρω ακριβώς τι κάνει και πως είναι,  τώρα, η Νίκη…απ´ ό,τι έμαθα δεν έκανε τίποτε αξιόλογο.

Προσπάθησε να σταδιοδρομήσει στο ερωτικό παιχνίδι: διεκδίκησε τον μεγάλο Έρωτα.

Χοντρό παιχνίδι για λίγους παίκτες.

…συνήθως χαμένο απο χέρι,  όπως το καζίνο.

…λυπάμαι που δεν έγινε κάτι τόσο λαμπερό όσο την προόριζε ο θαυμασμός μου. 

Είναι και αυτό μιά δική μου απογοήτευση: 

οι ηρωίδες μου πρέπει να σκίζουν.

Αναρωτιέμαι πως θα έδειχνε η φάτσα της αν διάβαζε σήμερα την είδηση πως η Κιμ Καρντάσιαν έγινε  δισεκατομμυριούχα. 

...μάλλον το ξέρω: η Νίκη θα το αντιμετώπιζε αδιάφορα. 

Η Νίκη θα ένιωθε αδιαφορία για την Κιμ Καρντάσιαν.

…ίσως και περιφρόνηση  γιά τον κόσμο των θαυμαστών της Κιμ?

…ποιός ξέρει.

Η ζωή δεν ήταν σχεδόν ποτέ δίκαιη με τους άριστους, Νίκη.

ΨΗΦΙΣΤΕ ΤΗΝ ΣΠΕΙΡΑ ΤΗΣ ΑΡΕΣΚΕΙΑΣ ΣΑΣ

 …ο ταραγμένος Δεκέμβριος του 2008,  μετά την δολοφονία Γρηγορόπουλου,  άφησε ψυχολογικά τραύματα σε πολύ κοσμάκη :

 εκτός από τους εμάς τους μικροαστούς του Αθηναικού κέντρου, άφησε ψυχολογικό τραύμα  και στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Θυμάμαι τον έντρομο Προκόπη Παυλόπουλο, υπουργό τότε, να ικετεύει τρομοκράτες και τρομοκρατούμενους, τον εξαφανισμένο χοντρο-Καραμανλή να μην τολμά μιά ανακοίνωση, τους περιδεείς αστυνομικούς που δεν μπορούσαν  να προφυλάξουν κανένα..ούτε καν τον εαυτό τους.

Μέχρι και τα νήπια διαδήλωναν οργισμένα.

Έκτοτε αντιλήφθηκα ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε κυβέρνηση που σέβεται και ακολουθεί νόμους αλλά ομάδες θρασύτατων καλοπερασάκηδων που τρωγοπίνουν τζάμπα με έξοδα των ψηφοφόρων/φορολογουμένων και που απλά θέλουν την ησυχία τους.

 Για σοβαρό έργο , ιδεολογικές αρχές και αποφασιστικότητα επώδυνων μεταρρυθμίσεων, απευθυνθείτε αλλού.

Η αποφασιστικότητα όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων εξανεμίζεται μπροστά σε μιά δυσμενή δημοσκόπηση.

Θα πιστέψω ότι «γίναμε Ευρώπη» και  «κράτος δικαίου» όταν δώ απόλυτο σεβασμό ενός υπουργού μπροστά στον τροχονόμο που του κόβει κλήση και ένα τρομαγμένο υπουργικό βλέμμα όταν του γνωστοποιείται έναρξη εισαγγελικής έρευνας σε βάρος του.

Μέχρι τότε, δεν έχουμε κυβέρνηση… αλλά σπείρες που διαπραγματεύονται μεταξύ τους.

Σπείρες που δηλώνουν δεξιές, σπείρες που δηλώνουν αριστερές και γόνους βορείων προαστείων που καταπολεμούν την πλήξη τους σε αναρχοαυτόνομες σπείρες, μέχρις ότου πάρουν κυβερνητικά πόστα από τον μπαμπά τους.

τα κοινωνικά δίκτυα με διδάσκουν ανθρωπολογία

 Τα κοινωνικά δίκτυα μας βοηθάνε να καταλάβουμε καλύτερα τους ανθρώπους. 

Έχω αναθεωρήσει πολλές από τις εκτιμήσεις μου… 

…διότι βλέπω ότι τα πάντα παίζονται στη ζωή και ότι οι άνθρωποι εξελίσσονται και αλλάζουν προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο.

Για παράδειγμα, παλιά, μια ερώτηση που έκανα συχνά για κάποιον, είναι αν είναι καλός ή κακός άνθρωπος. 

Τώρα μου φαίνεται λογική η ερώτηση αλλά μάλλον απλοική:

 δεν είναι πλήρης ερώτηση για το χαρακτήρα κάποιου.

Οι άνθρωποι αλλάζουν.

Βλέπω κάποιους που ξεκινάνε άθλια… και, στην πορεία της ζωής τους, βελτιώνονται.

…συνήθως βέβαια, δε γίνονται  τίποτε …αστέρια, πάντως γίνονται πολύ καλύτεροι.

Καλύτεροι και σαν άνθρωποι, και σαν επαγγελματίες, και σαν οικογενειάρχες κλπ…γενικά βελτιώνονται. 

Βλέπω όμως και κάποιους άλλους που ξεκινάνε καλά και στην πορεία γίνονται χειρότεροι.. και όλο χειρότεροι… και τελικά καταλήγουν σε ένα υψηλό επίπεδο αθλιότητας.

Περίεργο.

Προσπαθώ να καταλάβω και τι ήταν αυτό που τους έφερε όλο και πιο χαμηλά και, πολλές φορές, δε βλέπω  εμφανείς  εξωτερικούς παράγοντες διαφθοράς.

Περιβαλλοντικούς, τουλάχιστον.

Σα να έγιναν χειρότεροι από μόνοι τους, χωρίς βλαβερές επιρροές.

Ενδιαφέρουσες περιπτώσεις είναι και αυτοί που ξεκινάνε καλούτσικα, μετά τα πάνε χάλια και στο τέλος βελτιώνονται και πάλι.

Σαν κάτι σεμνά κορίτσια που στην πορεία έγιναν βίζιτες και στην ωριμη ηλικία, έβαλαν μυαλό και γνώση.

Μια γνωστή μου -πολύ ωραία κυρία- ξεκίνησε από μικροαστική οικογένεια,  έκανε  ένα αντισυμβατικό γάμο με ένα προβληματικό τύπο που την τρέλλανε στους συναισθηματικούς εκβιασμούς, μετά τον παράτησε και την  έπιασε ένας τρομερός ναρκισσισμός και το έριξε  τελείως έξω και, μέσα στην ναρκισσιστική και ξεσαλωμένη φάση που διήρκεσε αρκετά χρόνια,   βρήκε ένα κονομημένο  μπάρμπα και άραξε δίπλα του με σοφία και περισυλλογή.

Αξιόλογη πορεία, δε λέω. 

Τώρα, αν ο μπάρμπας γίνει κι αυτός σοφότερος, καλύτερος και ευτυχέστερος, δεν ξέρω. 

(Το πιθανότερο είναι να γίνει μόνο σοφότερος… αλλά θα είναι πάρα πολύ αργά).

Και όλα αυτά τα διαπίστωσα μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. 

Γίνομαι σοφότερος και εγώ.

ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΜΕ ΤΡΕΛΛΑΙΝΟΥΝ

 Όταν ήμουνα μικρός , έβλεπα με περιέργεια κάτι ευέξαπτους γέρους που τους έλεγες μια στραβή λέξη και έκαναν τρομερές εκρήξεις θυμού. 

Έλεγα…μα τι είπα; Μια λεξούλα λάθος είπα… και κάνει έτσι ο τρελόγερος; 

Λοιπόν…έχω σχεδόν φτάσει σε αυτό το σημείο : υπάρχουν λέξεις που με κάνουν έξαλλο. 

Δρουν σαν πυροκροτητές: μια μικρή έκρηξη που κινητοποιεί μια μεγάλη. 

Είναι λέξεις που μου θυμίζουν κάτι δυσάρεστο :  

πχ η λέξη «μετερίζι» : «θα πολεμήσω από αυτό το μετερίζι» κλπ. 

Λέξη απατεώνα Πασόκου της δεκαετίας 80-90. 

Υβρίδιο ενός αγωνιστή - μπον βιβέρ.

Τώρα τελευταία, μου την δίνει ο όρος «προσωπική ανάπτυξη» 

Το «ινστιτούτο/κέντρο/ ακαδημία προσωπικής ανάπτυξης» είναι ο πιό απαίσιος συνδυασμός λέξεων…με ταράζει επικίνδυνα. 

Κάτι αυτάρεσκοι απατεώνες που παριστάνουν τους γκουρού. 

Αλίμονο στους ανασφαλείς νευρωσικούς που θα πέσουν στα δίχτυα τους: πάνε οι οικονομίες τους. 

Υπάρχουν και αριστερές και δεξιές, εκνευριστικές λέξεις. 

…πχ η «ιδιωτική πρωτοβουλία» είναι δεξιά λέξη: βασικά συνίσταται από ένα λαμόγιο που ελπίζει να πάρει μια κρατική επιδότηση και τρέχει με λαμπερό βλέμμα σε υπουργεία και πολιτικά γραφεία. 

Εχω γίνει ένας από εκείνους τους ευέξαπτους  γέρους. 

Δεν το απέφυγα , τελικά .

ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ, ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ, ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ : Η ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ

 ...όταν δεν καταλαβαίνω τις θεωρίες κάποιου λογοτέχνη, φιλοσόφου, διανοούμενου - κάποιου κουλτουριάρη γενικά- και βλέπω πως άκρη δεν βγαίνει, είτε από τα πρωτότυπα έργα του είτε από κριτικές, διαβάζω την βιογραφία του.

Αλήθεια...πως εζησε κάποιος? και πως πέρασε την ζωή του?

Αυτό και μόνο,  η πορεία της ζωής του, είναι ικανό να βγάλει πολλά κρυμμένα λαβράκια που θα εξηγούν τις μετέπειτα παλαβομάρες, ιδιοτροπίες, εμμονές και ιδιοφυείς ιδέες του.

Τίποτε δεν είναι τυχαίο...πχ ο Ανδρέας Εμπειρίκος είχε χοντρή σύγκρουση με τον εφοπλιστή πατέρα του που ήταν απογοητευμένος που ο γυιός του  ήταν ψιλοάχρηστος στα ναυτιλιακά και δεν πρόκοψε σαν εφοπλιστής παρά μόνο σαν κουλτουριάρης- μπον βιβέρ στο Παρίσι.

Στο ωραίο καί τρυφηλό Παρίσι,  όπου έτρωγε τα λεφτά του μπαμπά σε καλοπέραση, ξάπλα, πρωτοποριακές παλαβοκουλτούρες και  πουτάνες.

Όχι πως δεν είχε μυαλό...αλλά οι επιλογές , οι ιδέες και τα κίνητρα γίνονται εμφανή μέσα από την ζωή του.

Έτσι εξηγείται που κάθησε και έγραψε αργότερα ένα ωκεανό πορνογραφικών σελίδων που δεν τόλμησε ούτε να δημοσιεύσει ο ίδιος ούτε και κανείς σοβαρός ανθρωπος, να διαβάσει και παρουσιάσει, λεπτομερώς.

Το ίδιο και με τον Σικελιανό: πως ενας πιτσιρικάς 22 χρονών, που ζούσε στην Λευκάδα και δεν είχε κάν φοιτήσει και τελειώσει ενα ψωροπανεπιστήμιο, είχε τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του ώστε να οραματίζεται πως μπορεί να ανασυστήσει «πνευματικές Δελφικές Αμφικτυονίες» με συγκέντρωση στους Δελφούς εξεχουσών πνευματικών προσωπικοτήτων απ´ όλο τον κόσμο, ώστε μέσα από ένα «Δελφικό Πανέπιστήμιο» , να γίνει μιά τρομερή πνευματική ζύμωση που θα καταλάβει πνευματικά όλη την ανθρωπότητα και θα επιτευχθεί παγκόσμια ειρήνη?

Αν το πει σήμερα αυτό ένα τέτοιο νιάνιαρο  σε ένα ψυχίατρο, αυτός μάλλον θα αρχίσει να συνταγογραφεί Αλοπεριντίν ή Ρισπερντάλ.

(Ειδικά αν του πει πως θέλει να δημιουργήσει και μια νέα θρησκεία!...ναι..είχαν αυτο το ψώνιο για κάμποσα χρόνια μαζί με τον Καζαντζάκη!)

Και όμως...ο μικρός αυτός, βρήκε μιά πάμπλουτη Αμερικάνα λεσβία κουλτουριάρα, 32 ετών, και την γοήτευσε τόσο που αυτή ξηλώθηκε  απίστευτα ποσά για να οργανώσουν στους Δελφούς κάτι πρωτοφανή πανηγύρια με γυμνούς φαντάρους.

Φαντάρους που  ο ελληνικός στρατός και ο αρμόδιος υπουργός τους έβαλαν να φορούν μόνο περικεφαλαίες και να κρατάνε δόρατα και ασπίδες παίζοντας τους αρχαίους, ώστε να αναβιώσουν μαζί με ηθοποιούς, τραγουδιστές και μουσικούς το αρχαίο ελληνικό δράμα.

Το αρχαίο θέατρο, ετσι όπως  δεν είχε παιχτεί ποτέ, σε αρχαίο χώρο , επί δυό χιλιάδες χρόνια.

Απίστευτα πράγματα.

Και μάλιστα, πείστηκαν τότε και πολλοί διεθνείς κουλτουριάρηδες και πήγαν στα πανηγύρια αυτά και έγινε μεγάλος ντόρος στον διεθνή τύπο.

Και μάλιστα προπολεμικά, δεκαετία του είκοσι, που η Ελλάδα ήταν βλαχοχώρι.

Και η πάμπλουτη Αμερικάνα ψιλοφτώχυνε μεν αλλά τον λάτρευε... και έπαψε για αρκετά χρόνια την λεσβιακή δραστηριότητα,  έως ότου ο λεβέντης βρήκε άλλη κυρία και η ημιπλούσια, πλέον, κυρία έγινε πάλι λεσβία.

Αλλά συνέχισε να τον αγαπάει και τον χαρτζηλίκωνε επί χρόνια, παντρεμένο όντα με την δεύτερη σύζυγο.

Θα μπορούσα να πω και άλλα πολλά σκαμπρόζικα και ενδιαφέροντα αλλά δεν έχει νόημα: απλά θέλω να εκφράσω την έκπληξή  μου από τους ανθρώπους.

Οι άνθρωποι είναι τόσο πολύπλοκα όντα , όντα που περικλείουν  ταυτόχρονα τόση δύναμη και αδυναμία, λογική και παραλογισμό, γενναιότητα και κακομοιριά, μεγαλείο κα αθλιότητα, που δεν μπορείς να τους κατανοήσεις αν τους δεις για λίγο και απο μιά δυό πλευρές μόνο: πρέπει να τους παρατηρήσεις επί μακρόν και απ´ όλες τις μεριές.

Και πρόσωπο και σώμα, και στήθος και πλάτη, και σβέρκο και πισινό.

Και με το μικροσκόπιο, και με το τηλεσκόπιο.

Και πάλι, ζήτημα είναι να βγεί άκρη.

Και όσοι λένε ότι βγάζουν άκρη και γνωρίζουν καλά τον ανθρώπινο ψυχισμό, κάτι ψυχίατροι, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι και παπάδες, μάλλον δεν βγάζουν άκρη και νόημα, επίσης.

Βασικά το ξέρουν αλλά δεν το παραδέχονται.

Πρέπει απλά να βγάλουν το ψωμάκι τους και αυτοί.

«ΤΟ ΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΕΙΘΕΙΣ»

 «Το παν είναι να πείθεις»,  είχε πει κάποιος που δε θυμάμαι ποιος ήταν αλλά,  για χρόνια, σκεφτόμουν αυτό το ρητό και νομίζω πως είχε δίκιο. 

Η πειθώ είναι το βασικότερο προτέρημα σε ένα πλήθος επαγγέλματα:

 από τους γιατρούς και τους δικηγόρους, μέχρι τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους,  τους δασκάλους τους εμπόρους.

Και ποιος μπορεί να πείθει; Ποιος έχει πειθώ; 

Αυτός που έχει δίκιο; 

Όχι βέβαια… Μπορεί να έχεις δίκιο - ή μάλλον όλα τα δίκια του κόσμου-  και να μην μπορείς να πείσεις κανένα. 

Εδω ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός,  στην αρχή,  έπεισε  μόνο 12 άτομα εκ των οποίων ο ένας τον πρόδωσε και ο άλλος αμφέβαλε ακόμα και όταν τον είδε αναστημένο μπροστά του. 

Είναι δύσκολο πράγμα η πειθώ και δεν έχει σχέση με την αλήθεια ή  το ψέμα που λες.

Εξάλλου η εμπειρία μας λέει πως οι πιο πειστικοί τύποι  είναι οι μεγαλύτεροι  ψευταράδες:  

οι πολιτικοί , που πείθουν εκατομμύρια ανθρώπους να τους ψηφίσουν , δηλαδή  με χονδροειδή ψέμματα τους πείθουν  να τους εξουσιοδοτήσουν  να κάνουν  ένα κάρο λαμογιές.

 ….και να τους χειροκροτούν και από πάνω.

Το να πείσεις τον άρρωστο να κάνει το σωστό, είναι εξίσου σημαντικό -και ίσως πιο δύσκολο- και από το να κάνεις διάγνωση και θεραπεία. 

Η «συμμόρφωση» του αρρώστου -μεταφραση από τα αγγλικά που λέγεται compliance- είναι δύσκολη και κουραστική ιστορία…

….ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που όλοι  παριστάνουν ότι έμαθαν  ιατρική ψάχνοντας στο Google.

Έχουν γίνει μελέτες για το πως πείθεις  αποτελεσματικά… και, κυρίως, ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να οικοδομήσεις ένα διάλογο που μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγή της γνώμης του άλλου ή στο να πάρει μια απόφαση.

Ειδικός του θέματος είπε ότι οι προϋποθέσεις αυτές είναι τρεις: πρώτον να κάνεις τον άλλο να πει «ναι…ναι» δηλαδή να συμφωνήσει μαζί σου στην αρχή σε κάτι που είναι κοινά αποδεκτό :

αυτό δημιουργεί και ένα καλό ψυχολογικό κλίμα,  διότι του δίνει την εντύπωση ότι είσαι ένας άνθρωπος με τον οποίο μπορεί να συνεννοηθεί και με τον οποίο έχει και κοινές σκέψεις και προβληματισμούς. 

Αυτό το βλέπουμε και στους πολιτικούς που συνήθως ξεκινάνε την εισαγωγή τους σε μια συζήτηση λέγοντας μια απίστευτη χαζοκοινοτοπία που όλοι συμφωνούν…

…για παράδειγμα:  «πάνω απ’ όλα είναι η ανθρώπινη ζωή που είναι αδιαπραγμάτευτη».

Μια δεύτερη προϋπόθεση για να συμφωνήσει πιο εύκολα ο άλλος είναι να μη λες πολλά λόγια… αλλά  λίγα:

λίγα λόγια  και τέτοια που να πηγαίνουν στην ουσία του θέματος και να είναι ικανά να κλονίσουν  τα θεμέλια της επιχειρηματολογίας του άλλου. 

Δε χρειάζεται να λες κατεβατά από ψωριάρικα επιχειρήματα τα οποία υποτίθεται,  αθροιζόμενα,  θα φτιάξουν «δυνατή επιχειρηματολογία».

Τα δοκίμια δεν πείθουν κανένα…απλά σπάνε τα νευρα των ακροατών.

Λίγα λόγια και σταράτα, χρειάζονται.

Σε μια μελέτη που έγινε σε αποφοίτους πανεπιστημίων που τους ζητήθηκε να κάνουν δωρεά στο πανεπιστήμιο από το οποίο αποφοίτησαν,  η ομάδα στην οποία εδόθη μόνο ένα επιχείρημα για να κάνει  δωρεά, συμμορφώθηκε πολύ περισσότερο από την άλλη ομάδα στην  οποία δόθηκαν δύο επιχειρήματα υπέρ της δωρεάς.

Και η τρίτη προϋπόθεση που επίσης διαπιστώθηκε ως σημαντική για να μπορείς να πείσεις κάποιον είναι ότι δεν πρέπει να έχεις ύφος και στυλ  ιεροκήρυκα η  παθιασμένου τύπου αλλά μάλλον ένα ύφος τεχνοκράτη η επιστήμονα. 

Πρέπει δηλαδή να δείχνεις ότι είσαι ένας ψύχραιμος λογικός και συναισθηματικά αποστασιοποιημένος τύπος που απευθύνεται στην λογική και όχι το συναίσθημα. 

Δεν ξέρω αν αυτό το κόλπο ισχύει για όλες τις τάξεις,  τις ράτσες και όλους τους λαούς που, κάποιοι μπορεί να είναι πιο συναισθηματικοί η πιο ευαίσθητοι από άλλους… αλλά, τελοσπάντων,  στην Αμερική που έγινε η μελέτη , αυτό το πράγμα διαπιστώθηκε :

πρέπει να δείχνεις τεχνοκράτης  για να σε πάρουν στα σοβαρά.

Και στην ιατρική νομίζω ότι ισχύει αυτό το πράγμα:

 ο γιατρός πρέπει να δείχνει τεχνοκράτης και ορθολογιστής και όχι ένας παθιασμένος τύπος που βγάζει πύρινους λόγους… πότε εναντίον των εμβολίων και πότε κατά της «δολοφονικής  οργάνωσης» μέσα στην κυβέρνηση ή στην λέσχη Μπίλντεμπεργκ. 

Τελικά,  βέβαια, μετά απ’ όλα αυτά τα κουλτουριάρικα, εγώ διαπιστώνω ότι την μεγαλύτερη ισχύ πειθούς την έχουν οι κομμώτριες και οι κουμπάρες: 

αυτές πάντα ακούνε οι ασθενείς και όχι   τους  γιατρούς που κάθονται και χτυπιούνται για να δώσουν  την σωστή αγωγή.

ειδήσεις που προκαλούν ναυτία

 Μερικά θέματα στις ειδήσεις, μου προκαλούν ναυτία.

Αρνούμαι να δω οτιδήποτε μου χαλάει την διάθεση ή με κάνει να αισθάνομαι ότι ο κόσμος είναι άθλιος, βρώμικος, σιχαμερός, ψυχοπαθής, αδίστακτος, χυδαίος ή πλεονέκτης.

Αρνούμαι να πάω να μυρίσω τους υπονόμους και τους βόθρους. 

Δε χρειάζομαι ούτε λουλουδάκια να μυρίσω.

…πολύ περισσότερο, δε χρειάζομαι να μυρίσω αρώματα.

Προτιμώ να μην μυρίζω τίποτα.

…ίσως  κάτι ταπεινό… πχ  τον δυόσμο ή. τον βασιλικό που θα βάλω στη μακαρονάδα μου.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία που προκαλεί μέτρια δυσφορία ενώ η Ρούλα Πισπιρίγκου, μεγάλη.

Δεν ακουμπάω πλέον αυτά τα θέματα.

Ο ηλίθιος λαϊκισμός των πολιτικάντηδων που θέλουν να δείξουν ότι είναι μοντέρνοι, ανθρωπιστές, φιλόζωοι και κοινωνικά ευαίσθητοι, μου προκαλεί  ναυτία.

Οι «γεωπολιτικοί αναλυτές», μου προκαλούν πλήξη και αδιέξοδη αίσθηση αποτυχίας:

με κάνουν να νιώθω αποτυχημένος όταν τους βλέπω να βγάζουν άνετα το ψωμί τους λέγοντας αυθαίρετες αερολογίες.

Τον υπουργό υγείας τον συμπονώ γιατί ξέρω ότι είναι καταδικασμένος να αποτύχει. 

Τους ερωτευμένους τους συμπονώ -ακόμα πιο πολύ από τον Υπουργό  Υγείας- γιατί ξέρω ότι σε λίγο μάλλον θα πάψουν να είναι «ερωτευμένοι» και θα γίνουν «απογοητευμένοι».

Περισσότερο συμπαθώ κάτι βλαμμένα δεκαεξάχρονα που τρέχουν με τα  πειραγμένα παπιά  τους, χωρίς λόγο, πάνω κάτω: 

η τεράστια ενέργεια και η λίμπιντο που υπερχειλίζουν , μου δημιουργούν μια αισιόδοξη αίσθηση ότι ο κόσμος έχει ζωντάνια, ακόμη.

Εξάλλου τα δεκαεξάχρονα αυτά, είναι από τα λίγα μέλη της κοινωνίας που ξέρουν ακριβώς τι θέλουν:

ένα πειραγμένο παπί και ένα γκομενάκι πάνω σε αυτό. 

Στόχος λιτός, απλός και σαφής.

Βέβαια,,  μόλις μεγαλώσουν λίγο, θα αποκτήσουν πολύπλοκους τρόπους και στόχους και  θα τα κάνουν  σκατά: 

φιλοδοξίες, σχέδια, εξουσίες, μηχανορραφίες, σοσιαλισμό, νεοφιλελευθερισμό, παπαρολισμό, στεγαστικά δάνεια, σύζυγο, πεθερά και εξοχικό στην Ερέτρια με πισίνα και ξυλόφουρνο.

Άντε να σωθείς, μετά.