Μερικά θέματα στις ειδήσεις, μου προκαλούν ναυτία.
Αρνούμαι να δω οτιδήποτε μου χαλάει την διάθεση ή με κάνει να αισθάνομαι ότι ο κόσμος είναι άθλιος, βρώμικος, σιχαμερός, ψυχοπαθής, αδίστακτος, χυδαίος ή πλεονέκτης.
Αρνούμαι να πάω να μυρίσω τους υπονόμους και τους βόθρους.
Δε χρειάζομαι ούτε λουλουδάκια να μυρίσω.
…πολύ περισσότερο, δε χρειάζομαι να μυρίσω αρώματα.
Προτιμώ να μην μυρίζω τίποτα.
…ίσως κάτι ταπεινό… πχ τον δυόσμο ή. τον βασιλικό που θα βάλω στη μακαρονάδα μου.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία που προκαλεί μέτρια δυσφορία ενώ η Ρούλα Πισπιρίγκου, μεγάλη.
Δεν ακουμπάω πλέον αυτά τα θέματα.
Ο ηλίθιος λαϊκισμός των πολιτικάντηδων που θέλουν να δείξουν ότι είναι μοντέρνοι, ανθρωπιστές, φιλόζωοι και κοινωνικά ευαίσθητοι, μου προκαλεί ναυτία.
Οι «γεωπολιτικοί αναλυτές», μου προκαλούν πλήξη και αδιέξοδη αίσθηση αποτυχίας:
με κάνουν να νιώθω αποτυχημένος όταν τους βλέπω να βγάζουν άνετα το ψωμί τους λέγοντας αυθαίρετες αερολογίες.
Τον υπουργό υγείας τον συμπονώ γιατί ξέρω ότι είναι καταδικασμένος να αποτύχει.
Τους ερωτευμένους τους συμπονώ -ακόμα πιο πολύ από τον Υπουργό Υγείας- γιατί ξέρω ότι σε λίγο μάλλον θα πάψουν να είναι «ερωτευμένοι» και θα γίνουν «απογοητευμένοι».
Περισσότερο συμπαθώ κάτι βλαμμένα δεκαεξάχρονα που τρέχουν με τα πειραγμένα παπιά τους, χωρίς λόγο, πάνω κάτω:
η τεράστια ενέργεια και η λίμπιντο που υπερχειλίζουν , μου δημιουργούν μια αισιόδοξη αίσθηση ότι ο κόσμος έχει ζωντάνια, ακόμη.
Εξάλλου τα δεκαεξάχρονα αυτά, είναι από τα λίγα μέλη της κοινωνίας που ξέρουν ακριβώς τι θέλουν:
ένα πειραγμένο παπί και ένα γκομενάκι πάνω σε αυτό.
Στόχος λιτός, απλός και σαφής.
Βέβαια,, μόλις μεγαλώσουν λίγο, θα αποκτήσουν πολύπλοκους τρόπους και στόχους και θα τα κάνουν σκατά:
φιλοδοξίες, σχέδια, εξουσίες, μηχανορραφίες, σοσιαλισμό, νεοφιλελευθερισμό, παπαρολισμό, στεγαστικά δάνεια, σύζυγο, πεθερά και εξοχικό στην Ερέτρια με πισίνα και ξυλόφουρνο.
Άντε να σωθείς, μετά.
