οι λεπτομέρειες μετράνε

 «...οι λεπτομέρειες γιατρέ... στις λεπτομέρειες είναι τα μεγάλα μυστικά της ζωής».

Υπομονή πολλή δεν έχω... άσε που οι γρίφοι με εκνευρίζουν πανεύκολα: Θες να πεις κάτι κύριε;

...εεεε πέστο επιτέλους και μη μας πρήζεις τα συκώτια 

Αυτά λέω  συνήθως...από μέσα μου, φυσικά.

«Ξέρεις γιατί χώρισα με τον μεγάλο έρωτα της ζωής μου γιατρέ ;

Για ένα όνομα! Για το Μον Μπλαν!

...ναι για ένα χαϊδευτικό που μου είχε βγάλει : 

Στο κινητό της δεν με έγραφε με το όνομά μου... με έγραφε Μόν Μπλαν, σαν το βουνό των Άλπεων.

Εγώ ο βλάκας, κολακεύτηκα: 

Ψηλός και στιβαρός σαν τα ψηλά βουνά!

Τι ωραίο!

Έλα όμως που όταν το είπα στην κουμπάρα μου μου είπε : 

«Καλά, μαλάκας είσαι Τάκη; 

Αυτή έχει και άλλο  γκόμενο και σε κρύβει με συνθηματικό!

Αγνοείτε ο ένας την ύπαρξη του άλλου.

Είχε δίκιο, φυσικά.

Το διαπίστωσα στην πορεία».

Τον κοίταζα εκνευρισμένος προσπαθώντας να τον κατατάξω κάπου.

«Οι λεπτομέρειες γιατρέ !

Οι λεπτομέρειες μετράνε!»

Σπαστικός ήταν,  αλλά ένα δίκιο το είχε. 

Οι λεπτομέρειες μετράνε.

...κάθε  γιατρός, το ξέρει .

Την έχει πατήσει από λεπτομέρειες.

Malakosotiras index

 Μου την δίνουν όσοι μου δίνουν συμβουλές: είναι μια ηλίθια εξουσιαστική τακτική. 

Σου ζήτησα συμβουλή κύριε; 

Όχι…άρα γιατί αναγορεύεις τον εαυτό σου σε σωτήρα και ευεργέτη μου; 

Σώσε τον εαυτό σου! Αρκετά κακόμοιρο και ανασφαλή σε βλέπω… άρα χρειάζεσαι σωτηρία!

Δώσε συμβουλές στη αφεντιά σου!

Ένας καλός τρόπος για να δω πόσο μαλάκας είναι κάποιος είναι πόσες συμβουλές δίνει και πόση αυτοκριτική κάνει: είναι ο malakosotiras index… στον αριθμητή οι συμβουλές και στο παρονομαστή η αυτοκριτική.

….όσο πιό μεγάλο το κλάσμα, τόσο πιό μαλάκας.

Για να δούμε και την διαχείριση της απώλειας από τους χαμένους των εκλογών: μικρή αυτοκριτική στον παρονομαστή , μεγάλος ο μαλακοδείκτης…

η πολιτική ορθότητα : καιρούργιος νταβατζής στο κεφάλι μας

 …γίνονται διάφορα απαίσια πράγματα, ακόμη και κακά και τρομερά, αλλά νόμιζα ότι τουλάχιστον ζώ σε μιά δημοκρατική κοινωνία και έχω ελευθερία του λόγου.

Δεν λέω,  γενικά,  «ελευθερία» , γιατί είναι υπερβολή.

Νταξ, ελευθερία, η μάλλον ασυδοσία, έχουν οι ισχυροί: 

οι καραλεφτάδες, οι πολιτικοί και οι μαφιόζοι.

Αυτοί πράγματι κάνουν ότι γουστάρουν : απορώ πως δεν έκαναν ακόμη μεζονέτα τον Παρθενώνα.

Εγώ είμαι μικρός άνθρωπος.

Αλλά νόμιζα πως τουλάχιστον μου έμεινε η ελευθερία του λόγου: 

βρίζω τον υπουργό και βγάζω το άχτι μου.

Βέβαια, και αυτός με έχει γραμμένο, αλλά τουλάχιστον μιλάω.

Μιλάω?

Αμμμ δε! 

Πάλι φοβάμαι να μιλήσω: μου ξεφύτρωσε η πολιτική ορθότητα!

Αυτή,  δεν είναι καταπίεση εκ των άνω -από την εξουσία- αλλά εκ των κάτω: από την κοινωνία.

Δηλαδή όχι από όλη την κοινωνία, απο ένα μέρος της.

Από τους δύο πιο συχνά» χρησιμοποιούμενους νεοελληνικούς όρους , το «μάλάκας» και «πούστης», απέμεινε προς χρήσιν μόνο ο «μαλάκας». 

Ο «Πούστης» απαγορεύτηκε και πας φυλακή αν το πείς.

Μαλάκας… εντάξει, ακόμη λέγεται.

Ευτυχώς.

Αλλά σε λίγο θα απαγορευτούν και οι μαλάκες.

Άλλες λέξεις υπο απαγόρευση, είναι οι «γέρος», «γριά», «θείτσα» και «μπάρμπας»: 

«διαχωρίζουν» ηλικιακά, «περιθωριοποιούν» και «προσβαλλουν» όλους τους γέρους που είναι γέροι,  η σχεδόν γέροι, αλλά θέλουν να περνιώνται για νέοι, ή σχεδόν νέοι.

Κάλύτερα να προσβάλεις Τσετσένο μαχητή στην Ουκρανία,  παρά να πείς «θείτσα» μια εξηνταπεντάρα.

Από τον Τσετσένο, έχεις μιά πιθανότητα να γλιτώσεις, από την θείτσα, καμμία.

Είναι φοβερό να ζω μέσα στο άγχος.

Είναι δύσκολο να επιβιώσω…πρέπει να προσέχω συνεχώς τι λέω και πως το διατυπώνω.

Ο λόγος είναι γεμάτος νάρκες… πλέον φοβάμαι να μιλήσω αυθόρμητα:

πρέπει πρώτα να σκεφτώ όλες τις πιθανές παγίδες.

Τώρα τελευταία, έχω βρεί μιά προσωρινή λύση :

το παίζω ΠΑΣΟΚ.

Αντιγράφω τις αερολογίες και γενικότητες που έλεγαν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ σε κάθε περίσταση: 

«για μιά κοινωνία ισότητας, σε ευκαιρίες και δικαιώματα, γιά πολιτικές ενότητας και όχι διαχωρισμού, γιά ενα σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο και για πολιτικές ευκαιριών προσωπικής ανάπτυξης, αυτοέκφρασης και αυτοεκπλήρωσης».

Ακούγονται ωραία στα αυτιά, χωρίς να λένε τίποτε.

Λίγες πινελιές Βαρουφακισμού και αναρχισμού είναι πάντα καλόδεχτες: οι «δομές αυτοοργάνωσης , αυτοδιαχείρισης και ελευθεριακής αυτορρύθμισης μέσα από συλλογικότητες», είναι πάντα μιά λύση κάθε φορά που νιώθω αμηχανία και φόβο τί μπορώ να πω, χωρίς να προκαλέσω.

Τους μαλάκες ψηφοφόρους τους βαριέται και ο Θεός

Που πήγε το κάποτε κραταιό ΠΑΣΟΚ; 

Εξαχνώθηκε σε  ένα κομματίδιο που πανηγυρίζει επειδή έπιασε λίγο πάνω από δέκα τοις εκατό…

Που πήγε ο άλλοτε κραταιός ΣυΡιζΑ; 

Από σχεδόν 40% έπιασε με το ζόρι είκοσι…

…αλλά, ας μην πανηγυρίζει και η Νέα Δημοκρατία για το 40% που έπιασε: 

ο ψηφοφόρος την παντρεύτηκε επειδή οι άλλες υποψήφιες νύφες ήταν  τελείως χάλια.

Δεν είχε επιλογές ο καημένος: 

πήρε μία ασχημούλα με μικρή προίκα και λίγο ενοχλητική επειδή όλες οι άλλες ήτανε νευρωτικές και για τα πανηγύρια.

Αν όμως εμφανιστεί καμιά άλλη πιο σπιρτόζα ή πιο σέξι, τότε να δεις πως παρατάει την ασχημούλα για να τρέχει στα μπουζούκια με την καινούργια…

Ο γαμπρός είναι ένας ταλαιπωρημένος μικροαστός, γεμάτος ανασφάλειες… γιατί οι πρώην ερωμένες και σύζυγοι του έριξαν πολύ κέρατο και μπούλιγκ.

Φοβάται και την σκιά του μην την ξαναπάθει γιαυτό πάει σιγουρατζίδικα. 

Είναι όμως  και ελαφρόμυαλος και παρασύρεται εύκολα από τις κολακείες και το κονσομασιόν.

Τώρα επικράτησε ο φόβος και η λογική : δεν ήθελε πολλά ρίσκα. 

Το κορμάκι του πονάει ακόμα από το ξύλο που έφαγε τα προηγούμενα χρόνια.

Γιά να δούμε. 

Η δική μου πρόβλεψη,  είναι δυσοίωνη: είναι άφραγκος, με επισφαλή δουλειά σε μια πολυεθνική με ξένα σκληρά αφεντικά που δεν τα ξέρει καν.

Μυαλό πολύ δεν έχει , ούτε σταθερό χαρακτήρα. 

Αντί να φυλάξει κανα φράγκο, ό,τι του περισσέψει τα παίζει στο στοίχημα ή το τρώει στα μπαράκια.

Ο Θεός δεν σώζει τους αμαρτωλούς συνέχεια : 

τους βοηθάει λίγο, μόνο στην αρχή. 

Γιατί είναι γνωστό πως τους μαλάκες,  τους βαριέται  και ο Θεός.

ο Άρης, από την Λαμία, μας στοιχειώνει ακόμη

 ...η κατασκευή πολιτικών ειδώλων έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον: αποκαλύπτει περισσότερα για τους λάτρεις των ειδώλων και λιγότερα για τα είδωλα τα ίδια.

Ο Αρης Βελουχιώτης ξεκίνησε απο πορτοφολάς, έγινε πολιτικός επαναστάτης, φυλακίστηκε, έγινε ντροπιασμένος δηλωσίας, επανήλθε, σταδιοδρόμησε σαν αιρετικός στρατιωτικός αρχηγός στον ΕΛΑΣ, διαφώνησε με την επίσημη «γραμμή», αποκυρήχθηκε από το Κόμμα , αυτοκτόνησε κατατρεγμένος απ´ όλους, έγινε σύμβολο των αριστερών που δεν χώνευαν το ΚΚΕ, δαιμονοποιήθηκε απο τους δεξιούς και, τελικά, αποκαταστάθηκε - με βαρειά καρδιά - από το ΚΚΕ.

Υπήρξαν και κάμποσες σοβαρές καταγγελίες για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου, με κυριότερη και ίσως πιό αξιόπιστη - αφού προήλθε απο παλιό, πιστό συνεργάτη του…τον παπα-Ανυπόμονο .

Σκοτεινά πράγματα, σκοτεινές ιστορίες, σκοτεινές εποχές.

Και πολύ αίμα.

Τζάμπα αίμα.

Και τώρα, εβδομήντα -και βάλε- χρόνια μετά, ξαναβγαίνει ο Αρης Βελουχιώτης ή «Μιζέριας», σαν τοτέμ για να λατρευτεί από τους βασανισμένους «πιστούς» του.

Αυτούς που πρόκειται να ψηφίσουν ...ευρωβουλευτές.

Η  Ευρώπη βέβαια δεν έχει πλέον κομμουνιστές παρά μόνο δείγματα από μουσεία.

Ακόμη και στην ίδια την πρώην Σοβιετική Ένωση όταν ακούν για κομμουνισμό, βγάζουν σπυριά.

Ο πρώην πράκτορας της Καγκεμπέ, Πούτιν, κάνει τον σταυρό του ευλαβικά και προσκυνά στο Άγιο Όρος.

Πιστεύω ότι και μετά απο ένα καταστροφικό τσουνάμι ή μιά πυρηνική καταστροφή, στα αποκαίδια της  Ελλαδίτσας θα έχουν απομείνει  κάτι κουρελιάρηδες  άστεγοι να τσακώνονται για το τι είπε ο Άρης στην Λαμία το 1944. 

Το παρελθόν μας έγινε χρόνια, ανίατη ασθένεια.

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=2592064

https://www.politeianet.gr/books/9789607146922-archimandritis-germanos-k-dimakos-protupes-thessalikes-ekdoseis-sto-bouno-me-ton-stauro-konta-ston-ari-40058

όταν πεθαίνεις έξω απ´ τα ΤΕΠ

 Το περιστατικό με τον άντρα που πέθανε ακριβώς έξω από τα ΤΕΠ σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης,  δε λέει να μου φύγει απ’ το μυαλό.

Ένας νέος άνδρας 43 χρονών,  χωρίς ιατρικό ιστορικό, παρουσιάζει ένα δυνατό,  ανυπόφορο,  πόνο στο πόδι και πάει στο νοσοκομείο Παπανικολάου Θεσσαλονίκης. 

…βλέπει το πόδι του ένας χειρουργός που εφημερευε και αποφαίνεται ότι δεν εχει τίποτε: δεν κάνει   καμιά παρακλινική  εξέταση , ούτε αίματος ούτε τρίπλεξ αγγείων, δε ζητάει την γνώμη κανενός.

Ο ασθενής διαμαρτύρεται , δεν θέλει να φύγει αλλά ο γιατρός τον διώχνει  με το ζόρι. 

Τελικά ο ασθενής αρνείται να φύγει,  μένει στον προθάλαμο των ΤΕΠ και πεθαίνει μετά από λίγες ώρες. 

Το πιο πιθανό είναι να έπαθε πνευμονική  εμβολή από θρομβοφλεβίτιδα των κάτω άκρων.

Θα γίνει νεκροτομή και θα διαπιστωθεί ακριβώς τί έφταιξε .

Προσπαθώ να μην δώ μονομερώς και απλοϊκά το θέμα :

όχι σαν ένα απλό περιστατικό ιατρικής αμελείας ενός επιπόλαιου  γιατρού.

Πιστεύω ότι όλα όσα αφορούν την ιατρική περίθαλψη  έχουν εξελιχθεί λάθος. 

Και η ιατρική εκπαίδευση είναι λάθος, και η επιλογή και η αξιολόγηση των γιατρών είναι λάθος, και η ιατρική ιεραρχία είναι προβληματική, και το μάνατζμεντ της υγείας είναι λάθος (και ανεπαρκές), και οι πολιτικές υγείας είναι λάθος. 

Και η κοινωνία πιστεύει πράγματα που είναι λάθος: 

όσα πιστεύει ο κόσμος για τους γιατρούς και για την ιατρική είναι, τα περισσότερα, λάθος.

Ας αρχίσω από το τελευταίο: ο κόσμος πιστεύει ότι οι γιατροί είναι μια προνομιούχα κάστα, συμφεροντολογική και εγωκεντρική, που κοιτάζει μόνο την τσέπη της και δε δίνει δεκάρα για τίποτε άλλο. 

Αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος: οι περισσότεροι γιατροί είναι μη προνομιούχοι, δεν είναι πιό φιλοχρήματοι και πιό εγωκεντρικοί από τον μέσο Έλληνα και δεν είναι η φιλοδοξία και το χρήμα το κύριο κίνητρό τους.

Η πλειοψηφία των γιατρών έχει φιλότιμο, έχει ενδιαφέρον για τον άρρωστο και δεν είναι διατεθειμένη να πουλήσει τη μάνα της για να βγάλει κανα φράγκο παραπάνω,  όπως πιστεύει ο κόσμος.

Όλα αυτά βέβαια δε σημαίνουν ότι οι πιό πολλοί γιατροί κάνουν καλά τη δουλειά τους: 

δυστυχώς,  πολλοί,  δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. …

…και φταίνε και οι ίδιοι που δεν την κάνουν: 

γιατί δεν κατέβαλαν την απαιτούμενη προσπάθεια , γιατί δεν έχουν ικανότητες.

…αλλά και γιατί δεν τους βοηθούν οι συνθήκες, γιατί είναι  εξαντλημένοι, γιατί είναι καταθλιπτικοί,  ψυχωσικοί, ή γιατί είναι απογοητευμένοι.

Αλλά και γιατί νιώθουν  παραγκωνισμένοι… γιατί νιώθουν θύματα εκμετάλλευσης και, πως αυτά που λένε  και προτείνουν, οι ιθύνοντες της υγείας τα έχουν γραμμένα στα παλιά τους τα παπούτσια. 

Επίσης οι γιατροί  δεν είναι ένα πράγμα…δεν είναι μιά ενιαία ομάδα: 

είναι πολλές ετερόκλητες ομάδες από αγροτικούς γιατρούς και ειδικευόμενους ή γιατρούς πρωτοβάθμιας περίθαλψης,  μέχρι συνδικαλιστές-κομματοσκυλα και μεγαλογιατρούς των ιδιωτικών νοσοκομείων ή καθηγητάδες διαπλεκόμενους,  πολιτικά και οικονομικά.

Βγάλε άκρη.

Για να μην μακρηγορώ, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι γιά να μπορέσει να γίνει κάποια σοβαρή αλλαγή στο σύστημα ιατρικής περίθαλψης, αυτό πρέπει να ξεκινήσει από την κοινωνία: 

η κοινωνία θα ωριμάσει και θα καταλήξει να πάρει αποφάσεις και θα πληρώσει το λογαριασμό

Μέχρι να  το αποφασίσει αυτό η κοινωνία, μέχρι να καταλήξει να πάρει τις σωστές αποφάσεις, πρέπει να γίνουν αρκετές ζυμώσεις οι οποίες θα αλλάξουν τις στραβές απόψεις  της σχετικά με τους γιατρούς και την υγεία:

θα πρέπει η κοινωνία να υιοθετήσει άλλες,  ρεαλιστικές και πρακτικές πολιτικές, να τις ψηφίσει και να απαιτήσει  την εφαρμογή τους. 

Και να τις πληρώσει.

Διότι το κόστος των ιατρικών υπηρεσιών -αλλά και της έρευνας και της φαρμακευτικής δαπάνης- είναι τόσο μεγάλο,  που δεν μπορούν να το αντέξουν ούτε εύπορα  κράτη όπως η Σουηδία:

βλέπουμε πως κι αυτά ακόμη,  επιβάλλουν περιορισμούς. Χρειάζεται μεγαλο νοικοκύρεμα και τόλμη… 

Τόλμη στην αναδιοργάνωση των πανεπιστημίων που έχουν γίνει κέντρα νεποτισμού, διαφθοράς και αναρχίας.

Τόλμη στον σχεδιασμό νέων αξιοκρατικών και δίκαιων δομών.

Τόλμη στην χρηματοδότηση.

Τόλμη , νοικοκυριό και αυτοκριτική.

Να δω ποιος θα μπορέσει να κάνει το νοικοκύρεμα και πόση τόλμη και περίσκεψη,  θα δείξει η κοινωνία. 

Ελπίζω όχι πολύ αργά. 

Διότι μέχρι τότε θα πεθαίνουν σαραντάχρονοι,  στα ΤΕΠ, αβοήθητοι.

Πικάσο κυβιστής, Γκίκας μιμητής

 …πολιτιστική αποικιοκρατία: 

επειδή στο Παρίσι ο Πικάσσο προπολεμικά ζωγράφιζε «κυβιστικά» (δηλαδή με ευθείες, τρίγωνα  και τετράγωνα ως τάχα συστατικά στοιχεία της εικόνας) έσπευσε και ο Χατζηκυριάκος Γκίκας να κάνει το ίδιο ζωγραφίζοντας την Ύδρα κλπ με τρίγωνα και τετράγωνα.

Μετά, η λόξα πέρασε του Πικάσσο και τόριξε πάλι στις καμπύλες και στις τροφαντές γυναίκες.

Ο δικός μας επέμενε στα τρίγωνα…