αυταπάτες, τα τέλεια ναρκωτικά

 Οι αυταπάτες, δεν είναι κάτι ασυνήθιστο: ο περισσότερος κόσμος έχει άπειρες αυταπάτες.

Οι Αριστεροί έχουν αυταπάτες ότι, με μαρξιστικές και λενινιστικές παπαρολογίες,  θα θεραπεύσουν πάσαν κοινωνικήν και οικονομικήν νόσον.

Οι Δεξιοί έχουν αυταπάτες ότι όλα θα τα ρυθμίσει η «σοφή αγορά» και πως  «η αγορά» θα βάλει στην θέση τους τους πλούσιους και ισχυρούς και θα τους αναγκάσει να μήν κλέβουν και να  μην ξεζουμίζουν τους φτωχούς.

Οι Χριστιανοί -και γενικά οι θρησκευόμενοι- έχουν την αυταπάτη ότι πιστεύοντας μπορούν να κάνουν μιά προσωπική συμφωνία με τον Θεό,  ο οποίος έχει ανάγκη από καλά παιδιά και, όταν αυτά είναι καλά και υπάκουα, τους κάνει τα χατήρια.

Οι άθεοι έχουν την αυταπάτη ότι  αυτοί ξέρουν τα πάντα και πως,  ό,τι δεν βλέπουν πέρα από την μύτη τους, δεν υπάρχει.

Οι Καπιτάλες έχουν την αυταπάτη ότι το χρήμα λύνει κάθε πρόβλημα και το πιστεύουν απόλυτα μέχρι να αρρωστήσουν σοβαρά ή μέχρι λίγο  πρίν πεθάνουν.

Ο λαουτζίκος, εμείς, έχουμε επίσης μπόλικες αυταπάτες.

Πιστεύουμε ότι με το λαχείο μπορεί να γίνουμε πλούσιοι, ότι η γυναίκα που παντρευόμαστε θα μας λατρεύει για πάντα και πως οι τέλειοι οργασμοί του πρώτου ερωτικού τριμήνου θα συνεχιστούν και την επόμενη πεντηκονταετία κοινής ζωής.

Πιστεύουμε επίσης όλοι ότι είμαστε πολύ σπέσιαλ τύποι, που αξίζουμε σπέσιαλ μεταχείριση και, άρα, μπορούμε να κλέψουμε τα προνόμια  που δεν μας αναγνωρίζει η μαλακοπλέμπα .

Όταν , μετά από τις μαλακίες, τις μικροαθλιότητες και τις ανοησίες που κάναμε, εισπράξουμε τις αναλογούσες φάπες, δεν παραδεχόμαστε πως φταίμε ποτέ εμείς: 

απλά έχουμε εύκολη την ρήση του Σαρτρ πως «η κόλασή μας είναι οι άλλοι».

Βέβαια η συχνότερη και πιό μυθοποιημένη αυταπάτη, είναι ο έρωτας:

δυό μαλάκες νομίζουν  ο ένας τον άλλο υπέροχο.

Το πιστεύουν  ακράδαντα και εκπλήσσοντα τρομερά όταν ξεφουσκώσει και, τελικά, ξανανιώσουν  πάλι το ίδιο -αν όχι περισσότερο- μαλάκες από πριν.

γιατρός αισιόδοξος ή απαισιόδοξος;

 Ένας γιατρός πρέπει να είναι αισιόδοξος ή  απαισιόδοξος; 

Ένας στρατηγός πρέπει να είναι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος; 

Ένας πολιτικός πρέπει να είναι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος; 

Ένας μπακάλης πρέπει να είναι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος;

Για τον μπακάλη,  θα έλεγα, ότι δεν έχει σημασία, όταν πουλάει σαρδέλες, να είναι ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος.

Για τον πολιτικό θα έλεγα  ότι καλύτερα είναι να είναι αισιόδοξος… διότι ο αισιόδοξος παίρνει πρωτοβουλίες, έχει όραμα, κάνει σχέδια, δρα. 

Αρκεί να μην κοροιδεύει.

Αν ο πολιτικός είναι απαισιόδοξος, θα κάθεται να κλαίει την μοίρα του και, στο τέλος,  δεν θα κάνει τίποτα.

Άσε που θα μεταδώσει την απαισιοδοξία και τους πολίτες που θα αδρανοποιηθούν και αυτοί.

Για το στρατηγό, θα έλεγα ότι, καλό είναι να είναι από μέσα του ρεαλιστής και απ´ έξω αισιόδοξος: 

 …ρεαλιστής, ώστε να κάνει σωστή εκτίμηση των συνθηκών του στρατεύματος και του επικείμενου πολέμου… αλλά καλό είναι να δείχνει αισιόδοξος,  ούτως ώστε να κρατάει υψηλό το ηθικό των στρατιωτών του.

Το ίδιο θα έλεγα και για το γιατρό: καλό είναι να είναι ρεαλιστής αλλά πρέπει να δείχνει και κάποια ελαφριά αισιοδοξία γιατί, αλλιώς, θα πιάσει απελπισία τον ασθενή.

Δυστυχώς είναι πολύ λεπτό το όριο ανάμεσα στην αισιοδοξία και στο παραμύθιασμα: 

αν η πρόγνωση είναι κακή,  το σωστό είναι ο γιατρός να περιγράψει την κατάσταση ως έχει. 

Αν ο γιατρός δείχνει πολύ παραπάνω αισιόδοξος απ´ ό,τι επιτρέπει η κατάσταση του ασθενούς, απομακρύνεται απο την αισιοδοξία και πλησιάζει το παραμύθιασμα αφού πουλάει μη ρεαλιστικές ελπίδες.

Κακό πράγμα.

Σήμερα θεωρείται ανήθικο αυτό  και μπορεί να έχει και νομικές συνέπειες.

Παλιότερα όμως, οι γιατροί έλεγαν παραμύθια στον άρρωστο.

…από ανθρωπιστικούς λόγους: εθεωρείτο επιτρεπτο.

…πχ αν είχαν ένα καρκινοπαθή τελικού σταδίου, δεν του έλεγαν ότι δεν έχει ελπίδα.

Του έλεγαν ότι πάντα υπάρχει ελπίδα,  ότι ο Θεός είναι μεγάλος και ότι η επιστήμη συχνά  βρίσκει λύσεις, έστω και την τελευταία στιγμή.

Ακόμη και σήμερα στο διεθνή τύπο -ακόμα και το ιατρικό- βλέπω συνεντεύξεις διακεκριμένων γιατρών που συνεχώς λένε ότι «γίνονται έρευνες» που «σύντομα» θα δώσουν λύση σε τρομερές, ανίατες παθήσεις.

Και δώστου βλαστοκύτταρα… και δώστου μονοκλωνικά αντισώματα…( διά πάσαν νόσον) και δώστου πρωτοποριακά χειρουργεία και δεν ξέρω τι άλλο.

Και μετά, στην πράξη, συνήθως οι ελπίδες περιορίζονται ή ξεφουσκώνουν τελείως. 

Στην πραγματικότητα από την μιά θαυμάζω και από την άλλη αηδιάζω με τους γιατρούς που βρίσκουν την άνεση να λένε αισιόδοξες εκφράσεις χωρίς να λένε ακριβώς ψέματα. 

Σαν τους πολιτικούς, και αυτοί  παρουσιάζουν μιά φτιασιδωμένη  πραγματικότητα με φράσεις και λέξεις σοφά μελετημένες.

Λέξεις ειδικά διαλέγμένες και τοποθετημένες στις ομιλίες τους,  για να διακινούν το συναίσθημα.

Από την άποψη αυτή , η ιατρική είναι ένα είδος πολιτικής: 

πολιτικής με ένα άτομο αντί με ένα πλήθος. 

Αλλά, έτσι, μαθαίνουν σιγά σιγά στην πολιτική υποσχεσιολογία και οι γιατροί, τους γίνεται συνήθεια… και καταλήγουν  δήμαρχοι, περιφερειάρχες  και βουλευτές.

Είναι πιό εύκολο , αντί να ιδρώνουν απο την αγωνία στα ΤΕΠ, να βγάζουν το ψωμί τους μιλώντας… 

Συνήθως, λίγες δεκάδες φράσεις-κλισέ, αρκούν.

θλιβερός ο γέρος χωρίς μεταφυσικό δεκανίκι

 …κάθε μυαλωμένος, έξυπνος και παρατηρητικός άνθρωπος, όταν περάσει τα πενήντα, είναι δύσκολο να μη δείξει κάποια στοιχεία μισανθρωπισμού. 

Γιατί, κρίνοντας απ’ τον εαυτό του, έχει καταλήξει στα συμπεράσματά του σχετικά με τους άλλους κι έχει     ανακαλύψει πως σε ό,τι αφορά το μυαλό αλλά και την καρδιά, πολλές φορές μάλιστα και τα δύο, έχει φτάσει σ’ ένα επίπεδο που οι άλλοι αδυνατούν κατανοήσουν γι’ αυτό και αποφεύγει τις πολλές σχέσεις μαζί τους. 

Για τον ίδιο λόγο,  αγαπάει ή μισεί τη μοναξιά του, με άλλα λόγια την παρέα με τον εαυτό του, ανάλογα με το πόσο έχει ψυχολογικά εξελιχθεί  ο ίδιος. 

Όσο είμαστε νέοι, θεωρούμε πως η ζωή είναι ατέλειωτη και χρησιμοποιούμε τον χρόνο μας απερίσκεπτα…

….όσο μεγαλώνουμε όμως, αρχίζουμε να κάνουμε οικονομία γιατί, προς τα τέλη της ζωής μας, κάθε μέρα που ζούμε μας προκαλεί μια αίσθηση που μοιάζει μ’ αυτήν που έχει σε κάθε του βήμα ο εγκληματίας, όταν τον πάνε στο ικρίωμα. 

Όσο γερνάμε, τόσο λιγότερα γεγονότα μάς φαίνονται σημαντικά για να θέλουμε να τα θυμόμαστε αργότερα… να τα κρατήσουμε δηλαδή σταθερά στη μνήμη μας.

….γι’ αυτό και μόλις περάσουν, τα ξεχνάμε. 

Περνάει λοιπόν ο χρόνος έτσι, χωρίς ν’ αφήνει ίχνη. 

Τελικά , όταν γερνάμε, τα πράγματα έρχονται και παρέρχονται χωρίς να μας κάνουν εντύπωση… μοιάζουν σαν ένα έργο τέχνης που το έχουμε δει χιλιάδες φορές.

Έτσι, καθώς η ζωή γίνεται όλο και πιό γκρίζα και αδιάφορη, περνάει όλο και πιο γρήγορα… ιδιαίτερα  αν δεν έχει δημιουργικό και μεταφυσικό στήριγμα.

Τα πρώτα πενήντα χρό­νια της ζωής μάς δίνουν το κείμενο, τα επόμενα τριάντα τα σχόλια πάνω στο κείμενο…σχόλια που  μας επιτρέπουν να καταλάβουμε για πρώτη φορά σωστά το νόημα, τις ανα­φορές, τα ηθικά διδάγματα και τις λεπτές έννοιες του κει­μένου. 

Τελικά , συμβαίνει κάτι ανάλογο μ’ αυτό που γίνεται στο τέλος ενός χορού μεταμφιεσμένων: 

πέφτουν οι μάσκες. 

Τότε βλέπεις καθαρά ποιους ακρι­βώς είχες συναναστραφεί στη διάρκεια της ζωής σου. 

Γιατί τότε βγαίνουν οι χαρακτήρες των ανθρώπων πραγματικά στο φως, οι πράξεις έχουν επιτέλους καρποφορή­σει, τα επιτεύγματα έχουν σωστά εκτιμηθεί και καθετί το ψεύτικο έχει γκρεμιστεί. 

Γενικά η νιότη χαρακτηρίζεται από άγχος και ανυπομονησία κατανάλωσης χαράς , ενώ τα γηρατειά αντίθετα χαρακτηρίζονται από μια σχε­τική γαλήνη και μετριοπάθεια…αν στον γέρο έχει μείνει ένα κουκούτσι μυαλό.

….και ο λόγος γι’ αυτό δεν είναι άλλος απ’ το γεγονός ότι ο νέος κυνηγάει την διαρκή ερωτική και σεξουαλική πληρότητα και τελειότητα - που είναι άπιαστο όνειρο-  και που δεν τον αφήνει ούτε στιγμή ήσυχο. 

Ευτυχώς ο ηλικιωμένος είναι χαρούμενος και γαλήνιος γιατί  έχει απαλλαγεί από τα ερωτικά δεσμά του και κινείται πια ελεύθερα. 

Από την άλλη μεριά ωστόσο πρέ­πει να παραδεχτούμε  ότι, όταν σβήνει το σεξουαλικό ένστικτο, χάνεται ο πραγματικός πυρήνας της ζωής, και το μόνο που μένει είναι το κέλυφος· 

….η ζωή δηλαδή μοιάζει με μια κωμωδία, που ξεκινάει με κανονικούς ηθοποιούς και μετά συνεχίζει να παίζεται μέχρι το τέλος από κούκλες που έχουν φορέσει τα ρούχα των ανθρώπων.

Γέρος χωρίς μεταφυσικό δεκανίκι, δηλαδή χωρίς αίσθηση δεσμού με το υπερπέραν, είναι φτερό στον άνεμο που τρέμει η ψυχούλα του όσο στροβιλίζεται πέρα δώθε.

χέστε μας με την αισιοδοξία σας

Ο ποντικομούρης γιατρός θέλει να λέω τα τρία πράγματα που με κάνουν περήφανο… 

Ο άλλος,  ένας γερο-φίτνες τύπος, θέλει να κάνει «σοφό» και, τελικά, βρίσκεται φυλακή για ακάλυπτες  επιταγές και αδυνατεί να συνεχίσει την «επιμόρφωσή» μου… 

…ένας  χοντρός παππάς, θέλει να με κάνει  να αγιάσω για να ευτυχήσω και ένας νευρωσικός ψυχολόγος προσπαθεί να με κάνει να ευτυχήσω χωρίς να χρειαστεί να αγιάσω.

Η μάστιγα της ψευδοαισιοδοξίας και θετικής σκέψης.

Εμπρός όλοι να καβαλήσουμε το ροζ σύννεφο!..

Εγώ πάντως δεν είμαι «υπερήφανος για τρία πράγματα» και αν είμαι, εστω και γιά ένα, δεν θα κάτσω  να το διακηρύξω αυτοβιντεαζόμενος μοιράζοντας «θετική ενέργεια».

Εντάξει... η γκρίνεια δεν βοηθάει συνήθως... αλλά και η μαλακία του αυτοντοπαρίσματος ευτυχίας, πάει πολύ...

Δεν θέλω φέικ αισιοδοξία αγορασμένη από λαμόγια. 

Προτιμώ τη δική μου, αυθεντική και ορίτζιναλ, απαισιοδοξία.

Τουλάχιστον να ξέρω τι μου γίνεται.

…κακός και στριμμένος γέρος? …ναι, το προτιμώ.

 κοινωνικο-πολιτικός προβληματισμός

...όσο γερνάω, τόσο πιό στριμμένος γίνομαι.

 Και όχι μόνο στριμμένος, αλλά και δύσπιστος και καχύποπτος. 

Βασικά η κατάστασή μου αυτή, με στενοχωρεί πολύ : μου θυμίζει τον καιρό που ήμουν παιδί και διαβαζα νεανικά μυθιστορήματα, στα οποία πάντα υπήρχε ένας κακός και μοχθηρός γέρος.

Όταν τα διάβαζα, σκεφτόμουν: «μα γιατί αυτός ο σκατόγερος να είναι τόσο κακός? τι κερδίζει με όλη αυτή την προβληματική και μισάνθρωπη συμπεριφορά? Δεν θα ήταν καλύτερα -και για  αυτόν, και γιά τους άλλους- να είναι καλός? 

Θα τον αγαπούσαν όλοι  και θα τους αγαπούσε και αυτός...και , καθώς ο γέρος ήταν  πάντα και φραγκάτος - όλοι οι κακοί γέροι είναι φραγκάτοι στα μυθιστορήματα- θα μοίραζε τα λεφτά του  δεξιά  και αριστερά, στην φτωχολογιά.

Έτσι, θα γινόταν ένας αξιαγάπητος λαϊκός ήρωας. 

Ένας αξιολάτρευτος παπούς».

Αυτές τις απλοικές μαλακίες σκεφτόμουν, όσο ήμουν παιδί, και ήταν  αναμενόμενο να μην προκόψω καθόλου, οικονομικά τουλάχιστον.

Το πρόβλημα είναι πως αν είσαι φτωχός , στριμμένος και γέρος, είσαι στο όριο  της κοινωνικής απόρριψης και δεν καλοπερνάς.

Τέλος πάντων.

Όλα αυτά τα λέω , όχι για να δικαιολογηθώ -δεν έχω καμμιά ανάγκη δικαιολογιών αφού τις γνώμες των πολλών τις έχω χεσμένες- ούτε σαν μιά προσπάθεια αυτοδικαίωσης.

Θέλω απλά να περιγράψω ένα ψυχολογικό και κοινωνικό φαινόμενο: 

στην σύγχρονη κοινωνία, κανείς νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να είναι καλός. 

Οι έξυπνοι άνθρωποι είναι κακοί, γιατί αναπόφευκτα θυμώνουν  με τον σκατόλακκο που τους έχουν πετάξει. 

Μόλις ενηλικιωθούν, αρχίζουν να κολυμπάνε  στο σκατό, χωρίς να καταλάβουν  πως παραπάτησαν και έπεσαν εκεί.

Έπεσαν...πώς? ...να...απλά, εκεί που διάβαζαν τα μαθήματά τους - ήταν πάντα εξαιρετικοί μαθητές- κάποια παλιοτόμαρα τους έσπρωξαν στον σκατόλακκο.

Ποιοι ακριβώς ήταν αυτοί που τους έσπρωξαν, δεν το ξέρουν..

Ίσως γιατί εκείνη την ώρα ήταν σκοτεινά.

 Ισως γιατί το μυαλό τους ήταν προσηλωμένο στα βιβλία του Λυκείου και του Πανεπιστημίου και δεν είχαν πάρει χαμπάρι τι γίνεται γύρω τους.

Μου είναι οδυνηρό να αποδεχτώ την ιδέα ότι καλοί, γενναιόδωροι, ανοχτοχέρηδες και καλοπροαίρετοι άνθρωποι   γίνονται μόνο οι μαλάκες: οι εύπιστοι και αγαθιάρηδες  που πιάνονται εύκολα  κορόϊδα.

Είχα αποφασίσει πως εγώ θα γίνω ένας αξιαγάπητος, χοντρός , χαμογελαστός και χουβαρντάς παππούς.

Ένας χοντροπαππούς που θα μοιράζει παντού ευχές, χαρτζηλίκια και κουλούρια.

Δυστυχώς, απ´,όλα αυτά, μόνος χοντρός έγινα.

Μέσα σε όλα τα βάσανά   μου, ένα κάρο λαμογιόφατσες προσπαθούν να με πείσουν   να τους ψηφίσω: δηλαδή να τους εξουσιοδοτήσω να κλέβουν και να ρημάζουν τον κοσμάκη.

Να πάνε να γαμηθούν όλοι τους.

Ως γνωστόν, οι πουτάνες  και οι πολιτικοί, κάνουν την ίδια δουλειά: πουλάνε ψεύτικη αγάπη. 

Εγώ όμως, δεν  θέλω αγάπη: θέλω μόνο δικαιοσύνη.

Αλλά... που δικαιοσύνη... με όλα αυτά τα πολιτικά λαμόγια να κάνουν κουμάντο? Μόνο πουλάνε αγάπη και κοροιδεύουν.

Και οι πολιτικάντηδες και οι πουτάνες. 

Η διαφορά είναι ότι τις πουτάνες τις πηδάς, ενώ οι πολιτικοί σε πηδάνε.

Ευγνωμονώ τον Θεό που έγινα στριμμένος , δύσπιστος και κακός.

Αυτό, το αντέχω.

Μαλάκας, χαζιοβόλης γέρος, δεν το αντέχω.

Ευχαριστώ Θεούλη μου.

τα εύκολα συμπεράσματα βλάπτουν

 Η κακή λογοτεχνία συνήθως  είναι απλουστευτική: 

από τη μία είναι οι  πολύ καλοί άνθρωποι, από την άλλη είναι οι  πολύ κακοί άνθρωποι, θα είναι σαφές πιο είναι το  σωστό και πιο είναι το λάθος, και, γενικά,  θα υπάρχει μία τάση διδασκαλίας, κηρύγματος και σωτηρίας.

Μαθήματα δημοτικού από τον ιδεολόγο, τον αγωνιστή, τον πολεμιστή , τον επαναστάτη, τον εραστή, τον άγιο. 

Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ κανένας δεν είναι αμιγώς ενάρετος, αμιγώς άγιος, ξεκάθαρα λιοντάρι  και ποτέ ποντίκι, ούτε  και ιδεολόγος  η πιστός, χωρίς αμφιβολίες.

Η καλή λογοτεχνία έχει πιό σύνθετους χαρακτήρες: 

ο καλός είναι  συνηθως καλός αλλά, σπάνια,  γίνεται και κακός…ή αδιάφορος ή εγωκεντρικός, ή ευτελής.

Ο γενναίος έχει στιγμές αδυναμίας,  ο Άγιος έχει -σπάνια- ροπή στην αμαρτία και ο πιστός στην αμφιβολία.

Η κακή λογοτεχνία συνήθως δίνει απαντήσεις ενώ η καλή λογοτεχνία θέτει ερωτήματα. 

Ο Ντοστογιέφσκι θέτει  ερωτήματα ενώ η Λένα Μαντά δίνει απαντήσεις.

Το ίδιο γίνεται και στη ζωή: υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν τα πάντα απλουστευτικά και έχουν έτοιμες τις  «σοφές» απαντήσεις…

Υπάρχουν και οι άνθρωποι που βλέπουν τα πράγματα πιο σύνθετα και δεν δίνουν εύκολα απαντήσεις αλλά θέτουν κατάλληλα ερωτήματα. 

Τα σωστά ερωτήματα είναι που διαμορφώνουν ενδιαφέρον πλαίσιο σκέψης.

Μ´αρέσουν οι άνθρωποι που δεν απαντάνε αμέσως, όταν τους ρωτάω.

Όταν  ο Χριστός λέει «να μην κρίνουμε»,  δεν το λέει μόνο γιατί είμαστε αμαρτωλοί  και πρέπει να κοιταμε την καμπούρα μας…

…ούτε πως πρέπει να είμαστε μαλάκες,   χωρίς γνώμη.

Νομίζω ότι εννοούσε να μην είμαστε μαλάκες που βγάζουν εύκολα συμπεράσματα. 

Γιατί απέτυχα στην ζωή μου

 …όλα λάθος τα έκανα στην ζωή μου: 

..κατ αρχήν, στην φοιτητική μου ζωή, ήμουνα προβληματισμένος απολίτικος και ψιλοθεούσος…

…ΛΑΘΟΣ!

….το σωστό θα ήταν  να γίνω  Κνίτης ή Ρηγάς και, μετά, να μεταγραφώ στο ΠΑΣΟΚ γιά να μασήσω Ευρωπαικά προγράμματα, ΠΑΚΕΤΑ ΝΤΕΛΟΡ και να πάρω ζεστές θεσάρες με «κοινωνική προσφορά και δράση».

Στις περιόδους ΝΔ /Καραμανλή κλπ θα τόπαιζα σοσιαλδημοκράτης με «οικονομικό ρεαλισμό» και «κοινωνικό πρόσημο».

Οι μαλάκες οι δεξιοί γουστάρουν μετανοημένους αριστερούς.

Αν είχα φύγει εξωτερικό  - ΗΠΑ , Βρετανία κλπ - θα έκανα καριέρα εκεί όσο με έπαιρνε,  γλείφοντας και υπηρετώντας τα σωστά αφεντικά και φυσικά κάνοντας την πάπια για το αριστερό παρελθόν μου.

Εκεί, μούγγα…δεν σηκώνει να λες  για κομμουνισμούς και Μαρξισμούς.

Θα ήμουν το καλό παιδί.

Όταν θα γύριζε η φάση στην Ελλάδα - με Τσίπρα κλπ - θα έβρισκα τους παλιούς καθοδηγητές μου που πλέον θα ήταν υπουργοί και θα ξαναγινόμουν ψιλοαγριεμένος αριστερός με φινέτσα εξωτερικού.

Τα ευρωπαικά προγράμματα φυσικά δεν θα τα περιφρονούσα…έτερον εκάτερον…ο απαίσιος καπιταλισμός  έχει και τα καλά του.

Αυτά σκέφτομαι και μελαγχολώ….

Γενικά τα έκανα όλα λάθος γιατί και λεφτα δεν μάσησα και δεν πούλησα μούρη με αγωνιστιλίκι και αριστεριλίκι.

Δεν το χα ρε παιδάκι μου….αφελής μέχρι το κόκκαλο…τι προκοπή να κάνω?