Ο κοσμάκης δεν αγαπάει την αλήθεια

Ο κοσμάκης δεν μόνο απλοϊκός: είναι και ανίκανος για οποιαδήποτε αυτοκριτική και ενδοσκόπηση. 

Ο κόσμος - και στην Ελλάδα- θέλει να χειροκροτάει ήρωες που είναι καλοί,  αφοσιωμένοι (σε ευγενείς ιδέες) , δραστηριοι, τίμιοι και ηρωικοί.

Του αρέσει πολύ να ακούει υψιπετείς λόγους περί ελευθερίας, Δημοκρατίας, ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ευτυχίας του λαού μέσα από κοινωνικούς αγώνες και «πάλη» ενάντια στο «κατεστημένο» και τις «ελίτ».

Είναι ένας τρόπος να καθησυχάζει την συνείδηση του συνεχίζοντας να ζει μέσα στην οκνηρία, την αδιαφορία και τα ευτελή συμφέροντα. Θεωρεί ότι πρέπει να τα βάζει υπόγεια με κάθε εξουσία και να συμπαθεί  κρυφά - ή και λίγο φανερά- τον Ρουβίκωνα και την 17 Νοέμβρη.

Ο λαουτζίκος δεν αγαπάει την αλήθεια, δεν θέλει λογοτεχνικούς ή θεατρικούς «καθρέφτες» να δει τη φάτσα του  και όποιος το κάνει , αποτυγχάνει.

Το πρώτο θετρικό έργο του Τσέχωφ , ο Ιβανώφ, ήταν ένας τέτοιος «καθρέφτης». Φυσικά, πήγε άπατο.

 

Ακουαρέλες , κάτι σαν οργασμός

 Οι υδατογραφίες γίνονται σχεδόν πάντα πάνω σε κάποιο ανθεκτικό, χοντρό απορροφητικό χαρτί. 

Σε αντίθεση με τα ελαιοχρώματα, οι ακουαρέλες δεν προσφέρουν επικάλυψη του ενός χρώματος από το άλλο γιατί είναι χρώματα αραιά και διαφανή. 

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δεν μπορεί να καλυφθεί κάποιο σκούρο χρώμα με ένα άλλο πιο ανοιχτό. 

Φαινεται το χαρτί από κάτω.

Συνήθως, λοιπόν, όταν ζωγραφίζεται μια υδατογραφία ο καλλιτέχνης ξεκινά από τις πιο ανοιχτές αποχρώσεις και προχωρά σταδιακά στις πιο σκούρες.

Το χρώμα μπορεί ανάλογα με την περίπτωση να απλώνεται πάνω σε στεγνό ή σε υγρό χαρτί με διαφορετικά κάθε φορά αποτελέσματα καθώς, το χρώμα, ποτίζει το χαρτί και απλώνεται σε αυτό ανάλογα με την υγρασία του χαρτιού.

(πχ αν το έχουμε ψεκάσει λίγο ή πολύ,  απο πριν, με νερό).

Αυτο κάνει ο αγαπημένος μου Σέρβος ακουαρελίστας Πένοβατς που ζωγραφίζει καταπληκτικές γάτες και κάνει το τρίχωμά τους τέλειο, με υδατική μπογιά πάνω σε υγρό - ψεκασμένο με νερό- χαρτί.

Είναι μιά μαγική «ερωτική» επαφή που δεν επαναλαμβάνεται και δεν διορθώνεται: αν κάνεις λάθος, πάει όλο το έργο  γιά πέταμα.

Μου αρέσουν οι γρήγορες υδατογραφίες και όχι οι χρονοβόρες ελαιογραφίες,  που μπορεις να τις διορθώνεις και να ξαναδιορθώνεις  για μήνες και χρόνια,  λες και τις παντρεύτηκες.

Οι υδατογραφίες είναι γρήγορες και παρορμητικές: 

τα διάφανα -και ανυπόμονα για εγκατάσταση στο χαρτί- χρώματά τους , δημιουργούν τέλειους ιμπρεσιονιστικούς πίνακες: συλλαμβάνουν την εντύπωση μιάς μαγικής στιγμής.

Ένας αγαπημένος Έλληνας,  «μάγκας» ακουαρελίστας, ήταν ο Πάρις Πρέκας.

Η Σαντορίνη του - τα Φηρά- έχουν μιά ομορφιά και μιά ένταση που αναδεικνύει την βίαιη γεωλογική ιστορία του τοπίου: 

ένα μάτσο άσπρα σπιτάκια στριμωγμένα πάνω στην κόψη ενός τεράστιου γκρεμού, με τον τεράστιο νερόλακκο από κάτω να περιμένει υπομονητικά να ξανανοίξει, κάποτε,  το στόμα του για την επόμενη τερατώδη κατάποση.

Ακουαρέλλα λοιπόν: μια στιγμιαία εντύπωση και μιά γρήγορη ζωγραφική που δεν σηκώνει λάθη.

Ούτε επαναλήψεις και συγγνώμες.

🙂 Σαν πετυχημένος οργασμός, δηλαδή .

φαύλος κύκλος η σχέση γιατρών - ασθενών

…ο κοσμάκης δεν χωνεύει τους γιατρούς, άλλοτε δικαιολογημένα , άλλοτε όχι.

Προχθές, είδα σχετικά σχόλια στο Τουίτερ…από ανώνυμους, που ίσως είναι γεμάτοι κακία και κόμπλεξ, μιλάνε όμως πιο ελεύθερα και ειλικρινά.

«Πριμαντόνες το παίζουν  οι γιατροί», έγραψε ένας, εννοώντας ότι οι γιατροί είναι αλαζόνες και ψώνια.

Drama Queens, λέει ένας άλλος, …εννοώντας ότι το παίζουν μελοδραματικά υπερβάλλοντας τα βάσανα της σκληρής δουλειάς τους.

…αυτά και άλλα, πολλά.

Εγώ νομίζω ότι οι γιατροί, ως χαρακτήρες , είναι κυρίως ευαίσθητες Drama Queens: κλαψουρίζουν, υποφέρουν , γκρινιάζουν , νιώθουν σαν κακοποιημένα ζώα από άστοργα αφεντικά.

Αλλά,  δεν προσποιούνται…νιώθουν έτσι.

Και εγώ τέτοιος είμαι.

Υπάρχουν και οι σκληροί χαρακτήρες, οι επιθετικοί, οι λύκοι.

Θέλουν δόξα, χρήμα, εξουσία.

Περιέργως, αυτοί χαίρουν μεγαλύτερης εκτίμησης από τον κοσμάκη,  χωρίς να σημαίνει ότι είναι καλύτεροι γιατροί από τους ευαισθητούληδες.

Ίσως γιατί ο κοσμάκης, καταβάθος, θέλει ένα αυταρχικό αφεντικό να του λέει τι να κάνει χωρίς να αμφιβάλλει καθόλου για τις επιλογές του. 

Μια μαμά που ξέρει πάντα την σωστή απάντηση. 

Όταν τον πάρει ο διάολος, γιατί η μάνα του χέστηκε γιά το μητρικό της καθήκον  και τρέχει  να τα πίνει στα μπαρ με τους φορτηγατζήδες της γειτονιάς, τότε ο μικρούλης ασθενής θα ξαναπάει στον ευαίσθητο γιατρούλη  για λίγο χάιδεμα στο κεφαλάκι  και κουβεντούλα.

Μόλις στανιάρει λίγο και νιώσει καλύτερα, πάλι θα αρχίσει το ίδιο βιολί: 

«οι μαλάκες οι γιατροί, οι πριμαντόνες, οι εκμεταλλευτές» κλπ κλπ

That’s life…τι να κάνουμε….

όταν η συντήρηση της παθολογίας, συμφέρει

 Ένας μηχανικός αυτοκινήτων δεν  θέλει πελάτες με καινούργια αυτοκίνητα: θα βγάλει ψίχουλα από τα σέρβις.

Προφανώς προτιμάει φραγκάτους με παλαιά  αυτοκίνητα που τα συντηρούν για συναισθηματικούς λόγους. 

Με τα σαπάκια βγάζεις λεφτά, με τα καινούργια όχι.

Αυτά σκεφτόμουν και για ορισμένους γιατρούς και ψυχολόγους: θυμάμαι πόσο είχε θυμώσει μαζί μου μια ψυχολόγα που έκανε 2-3 χρόνια ψυχοθεραπεία σε μια κακομοίρα που είχε κρίσεις πανικού. 

Με λίγη, ήπια και ασφαλή αντικαταθλιπτική αγωγή, λυτρώθηκε.

Προφανώς προτιμούσε να την πηγαινοφέρνει κάθε βδομάδα επί χρόνια, κάνοντας αναφορές στα παλαιά «τραύματα» της παιδικής ηλικίας, το οιδιπόδειο και την «αντιμεταβίβαση».

Η συντήρηση μιας παθολογίας για δευτερογενές όφελος, είναι μεγάλη και συχνή αμαρτία.

Καθε γεροντοκόρη που φροντίζει την «άρρωστη» γριά μάννα της που την θέλει πιστό υποτακτικό, το ψιλοξέρει.

Καλό ταξίδι Ίμπρα

 ...Ιμπραήμ/ Ιμπραχίμ,  στα Αραβικά, είναι ο Αβραάμ.

Ο Αβραάμ της Παλαιάς Διαθήκης , ήταν ο γενάρχης των Εβραίων αλλά έχει παρουσία και εκτίμηση στα ιερά βιβλία και τις ιερές παραδόσεις και των Χριστιανών και των Μουσουλμάνων.

Ο δικός μου Ιμπραήμ ήταν συνάδελφος στο νοσοκομείο: ένας εξηντάρης Χριστιανός Σύριος ορθοπεδικός.

Κάθε μέρα μαζί, στο ίδιο πεδίο μάχης.

Κάποιες φορές, λέγαμε και μερικές κουβέντες παραπάνω... κυρίως για την διαμάχη Χριστιανών και μουσουλμάνων , στην Συρία και αλλού.

Σε κάποια φάση, μου εμπιστεύτηκε κάποια κείμενα που είχε γράψει και αφορούσαν τις περιπέτειες ενός νεαρού εφήβου που δραπετεύει απο την ασταθή και επικίνδυνη χώρα του και πηγαίνει -μετά από περιπέτειες- σε μιά άλλη, ήρεμη και σταθερή χώρα και οικοδομεί μιά νέα ζωή.

Το πρώτο, εισαγωγικό κεφάλαιο που μου διάβασε, ήταν πολύ  ποιητικό: ξεκινούσε με την περιγραφή μιάς ανατολής στην έρημο.

Εκεί ο μικρός πρωταγωνιστής βιώνει μέσα στην απόλυτη γαλήνη τον - αόρατο ακόμη -κίνδυνο μιάς επερχόμενης πολεμικής και καταστροφικής καταιγίδας.

Δεν ξέρω αν ήταν αυτοβιογραφικό: προφανώς κάποια βιωματικά στοιχεία υπήρχαν σαν έμπνευση.

Μου άρεσε και του το είπα. 

...όταν τον ρώτησα για το τέλος της ιστορίας, μου είπε ότι δεν είχε αποφασίσει ακόμη πως θα τελειώσει. 

Μου είπε ότι προτιμά να μην δώσει ένα σαφές τέλος.

Ας υποθέσει ο αναγνώστης ό,τι θέλει.

Επειδή μου αρέσει και μένα να λέω και να γράφω ιστορίες, δεν επέμεινα. 

Εξ άλλου, ο μοντέρνος τρόπος γραφής δεν απαιτεί αρχή, μέση και τέλος: μπορεί απλά η ιστορία να είναι οι  δέκα ορατές ψηφίδες από ένα ψηφιδωτό με εκατό αόρατες.

Ο Αβραάμ, ο παλιός, πήγε κατ´ εντολήν του Θεού στην περίφημη - ιδανική- Γή Χαναάν : εγκαταστάθηκε , μετά αναγκάστηκε να φύγει λόγω λιμού, ταλαιπωρήθηκε στην πλούσια και ισχυρή Αίγυπτο, και ξαναγύρισε, πάλι κατ´ εντολήν του Θεού, στην Χαναάν.

Ο Θεός τον έβαλε στις δοκιμασίες μέχρι την τελική δικαίωση.

Ο δικός μου Ιμπραήμ, είχε βρεί - νομίζω- την δική του Χαναάν στην Ελλάδα: είχε γυναίκα, κόρη και επικείμενο εγγόνι.

Αλλά...άδηλοι αι βουλαί του Κυρίου.

Και ο Κύριος αποφάσισε ο Ιμπραήμ να μεταβεί στην τελική Χαναάν.

Αυτήν, την κοινή, για όλους.

Την απόλυτη Χαναάν.

Ειρήνη σε σένα, Ίμπρα.

Ειρήνη στους δικούς σου.

Ειρήνη σε όλους μας.

Ψέματα, παντού.

 Όταν ήμουνα στο κατηχητικό,  μας έλεγαν ότι το κυριότερο χαρακτηριστικό του διαβόλου δεν ήταν ούτε η κλοπή ούτε ο φόνος  ούτε η βία: 

ήταν το ψέμα.

Το ψέμα είναι κάτι τρομερό:  

είναι το πιο σατανικό και δαιμονιώδες χαρακτηριστικό του «Κακού».

Είναι η πηγή της πλάνης, της διαφθοράς, της εκτροπής από την οδό της ανθρωπιάς  και της αρετής. 

Με το ψέμα ο διάβολος παρέσυρε τον Αδάμ και την Εύα στο προπατορικό αμάρτημα, την Πτώση, τον Αυτο-Καταστροφικό Εγωισμό. 

Με την εξαπάτηση τους κατέστρεψε.

Δεν τους έβαλε το το πιστόλι στον κρόταφο,  δεν άσκησε βία πάνω τους.

Όσο πιο πολύ το ψέμα , τόσο πιο παρακμιακή

 είναι η κοινωνία που το παράγει.

Τα εντελώς σάπια  καθεστώτα, τα λεγόμενα failed states, είναι αυτά στα οποία κυριαρχεί η υποκρισία: σ’ αυτά δε λέει κανείς την αλήθεια.

…όλοι χειροκροτούν  τους διάφορους γυμνούς βασιλιάδες που κυκλοφορούν ξετσίπωτοι δεξιά και αριστερά.

Κάνουν πως δεν τους βλέπουν γυμνούς. 

Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα, σήμερα: 

στην πολιτική, στα ΜΜΕ , στα πανεπιστήμια, στην εκκλησία, στις δημόσιες υπηρεσίες, στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, στις οικογένειες, στις ερωτικές σχέσεις. 

Ψέματα, ψέματα… και ψέματα 

….ψέματα και υποκρισία,  σε βαθμό μέγιστης ξεδιαντροπιάς και ηλιθιότητας.

«Για πάντα»

 ...λυπάμαι που πολύς κοσμάκης ταλαιπωρείται τζάμπα.

...ένα σωρό θα είχαν γλυτώσει τον αλκοολισμό και τα ναρκωτικά αν είχαν λιγότερο άγχος και κατάθλιψη: προφανώς διάλεξαν λάθος αντικαταθλιπτικό.

...ένα σωρό θα διάλεγαν καταλληλότερο επάγγελμα αν είχαν λίγη αυτογνωσία: τους λείπει πόδι και θέλουν να γίνουν επαγγελματίες ποδηλάτες.

...ένα σωρό θα υπέφεραν λιγότερο αν σκέφτονταν λίγο περισσότερο: 

τα περισσότερα βάσανα του κοσμάκη είναι φανταστικά.

Δημιουργούνται και κατοικούν μέσα στο κεφάλι του.

...και, ένα σωρό, θα υπέφεραν από λιγότερες ερωτικές απογοητεύσεις  αν έβλεπαν τον εαυτό τους και το ερωτικό τους είδωλο ως έχουν: 

δυό κουτσούς που υπόσχονται να τρέξουν μαζί νικηφόρους μαραθώνιους.

Ας καθόταν μαζί σε μιά καφετέρια να μιλήσουν ανθρώπινα και να πιούν ένα καφέ.