Στον Θεό, το τάιμινγκ μετράει

 Δεν ξέρω αν ο Θεός είναι καλός ( ο Θεός αγάπη εστί), αν είναι δίκαιος (και δίκαιος και καλός δεν ταιριάζει…ο δίκαιος τιμωρεί ενώ ο καλός συγχωρεί) η αν είναι απλά αδιάφορος.

Αν έφτιαξε τον μηχανισμό και τον παράτησε.

Αν έφτιαξε ένα ρολόι - σύμπαν , το κούρντισε, και το άφησε να γυρνανε οι δείκτες κάνοντας τικ-τακ,  μέχρι να σταματήσει.

Προσωπικά πιστεύω ότι ο Θεός είναι κυκλοθυμικός: 

άλλοτε είναι πολύ καλός,  άλλοτε του την δίνει και είναι αυστηρός… και, άλλοτε, είναι απλά αδιάφορος και δεν δίνει δεκάρα για ό,τι κακό γίνεται στον κόσμο.

Η ελαφρώς αναιδής   αλλά ειλικρινής ανωτέρω εισαγωγή μου, οφείλεται σε παρατηρήσεις:

Άλλοτε βλέπω κάτι καλά ανθρωπάκια να τους πετάει  χωρίς λόγο κεραμίδια στο κεφάλι, άλλοτε βλέπω κάτι λαμόγια να  περνάνε ζάχαρη χωρίς να πληρώνουν  για τις αμαρτίες τους και,  άλλοτε, να γίνονται δράματα στον κόσμο,  φοβερά, και να μην παρεμβαίνει καθόλου.

Για να μην Τον  αδικώ  όμως κιόλας,  νομίζω ότι ο Θεός έχει μια ιδιότυπη συμπεριφορά απόδοσης δικαιοσύνης: 

την αποδίδει καθυστερημένα. 

Δηλαδή δεν είναι σαφές πότε θα στην χώσει.

Εκεί που κάθεσαι ήσυχος και ωραίος και λες «την γλίτωσα… πέρασε τόσος καιρός από τις αθλιότητες που έκανα», κάτι βρίσκει και σου αλλάζει τα φώτα.

Σαν εκείνη την  κυρία που κεράτωσε τον άντρα της, του βούτηξε και την περιουσία και, μετά, σουλατσάριζε  ευχαριστημένη με τα ακριβά αξεσουάρ της πάνω κάτω…

…ποστάροντας  φωτογραφίες από την άνετη ζωή της με το καινούργιο αμόρε.

Αλλά, παραδόξως, γέρασε γρήγορα και μισοκαράφλιασε ακόμα γρηγορότερα.

Νομίζω πως θα βλέπει τα Ποστ ο πρώην σύζυγός και θα σπάει πλάκα…θα αγαλλιάζει η  καρδούλα του.

Είναι Θεική παρέμβαση, δεν μπορεί.

Μιά Θεική,  καθυστερημένη, χιουμοριστική απόδοση δικαιοσύνης.

Η «μακρά χειρ της δικαιοσύνης του Θεού», μάλλον  είναι αυτό ακριβώς: 

σε αφήνει να χαλαρώσεις και,  μετά,   σου την βαράει και σου ´ρχεται ταμπλάς.

Το τάιμινγκ μετράει.

Οι γριές που με φοβίζουν

 ...πάντα είχα ένα φόβο για τις υπερφιλόδοξες, επιτυχημένες γριές: νομίζω πως έχουν τόσο πάθος για δόξα, που  είναι ανίκητες.

Τώρα θα μου πείτε...γιατι να μου προκαλούν φόβο?

Δεν ξέρω... 

Ίσως είναι η ιδέα ότι κάθε γλυκούλα και τρυφερή σύντροφος μπορεί να μεταμορφωθεί σε μιά μάγισσα με ακόρεστη φιλοδοξία και καταπιεστική εξουσιομανία, στα γεράματα.

Καλά κρυμμένοι φόβοι είναι αυτοί...αντε να τους κουμαντάρεις.

Η νάμπερ ουαν γριά που με τρομοκρατεί, είναι η Μαριάννα  Βαρδινογιάννη: είναι πάντα ανέκφραστη και είναι παντού.

Είτε μοιράζει βραβεία , είτε παίρνει βραβεία.. 

Κυρίως παίρνει.

Πρόσφατα πήρε και το διδακτορικό της στην Ιατρική.

Αυτό βέβαια με ενθάρρυνε... αφού έχω -και εγώ- περιθώριο, μέχρι τα ογδόντα, να τελειώσω το δικό μου. 

Η Κατερίνα Παναγοπούλου, με φοβίζει λιγότερο...είναι πιό μητρική, πιό προστατευτική. 

Άμα σε συμπαθεί και σε δεί  παιγμένο, σου δανείζει το κότερό της να πάς μιά κρουαζιέρα να χαλαρώσεις λίγο.

Η Αγγελοπούλου επίσης με φοβίζει αρκετά... αν και δεν είναι τόσο γριά... είναι όμως τόσο φιλόδοξη και καταφερτζού,  που νομίζω ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα: 

αν της μπει στο μυαλό να πάει να μείνει σε δορυφόρο του Πλούτωνα για να οργανώσει δια-Γαλαξιακούς ολυμπιακούς αγώνες, θα το καταφέρει. 

Όταν γεράσει καλά, δεν θα παίζεται με τίποτα.

Τελευταία αφήνω την αγαπημένη μου Αρβελέρ: 

μου προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα εκτίμησης και αποστροφής.

Επειδή μ´ αρέσουν οι κουλτουροιστορίες, έχω την εντύπωση ότι θα ήταν ευχάριστη παρέα από μιά άποψη.

Είναι βέβαια τόσο υπερφιλόδοξη γριά, που θα αγορεύσει για τα πάντα μέχρι να αφυδατωθείς τελείως.

Θα είσαι σε ημικώμα και αυτή θα αγορεύει.

Ο εφιάλτης μου: να πεθαίνω βασανιστικά ακούγοντάς την.

Προφανώς θα με τελειώσει με το πως κατάφερε να γίνει πρύτανης στην Σορβόνη.

Τρεις νέοι συμπαντικοί νόμοι

 Πάντα ζήλευα τον Κοέλο για τον συμπαντικό νόμο που ανακάλυψε σχετικά με την νομοτελειακή  εκπλήρωση των βαθύτερων επιθυμιών μας ...ότι το συμπαν συνωμοτεί κλπ

Έκανα όμως  και εγώ εξ ίσου   σημαντικές - αν  όχι σημαντικότερες- ανακαλύψεις συμπαντικών νόμων: είναι τρείς νόμοι που κάνουν καλύτερη την ζωή μας αφού διαλύουν ψευδαισθήσεις και αυξάνουν την προσαρμοστικότητα και λειτουργικότητά μας.

Πρώτος συμπαντικός νόμος :

«Η ροχάλα κάνει γκελ»

Όταν ρίχνεις μιά περιφρονητική ροχάλα σε κάποιον, δημιουργείται ένα αόρατο πεδίο πάνω  στο οποίο ανακλάται. 

Τελικά κάνει γκελ και, επιστρέφοντας  , σου βουλώνει το μάτι.

Το δεξιό ή το αριστερό.... ανάλογα την πολιτική σου τοποθέτηση .

Συμπέρασμα: σεβασμός , όχι περιφρόνηση.

Δεύτερος συμπαντικός νόμος :

«ο Έρωτας είναι ψυχοφάρμακο».

Έρωτας δεν νοείται ανάμεσα σε δυό κωλοπετσωμένους: 

ένας κωλοπετσωμένος - δηλαδή κυνικός, εγωκεντρικός και σκληρός - άνδρας ουδέποτε θα καλοτυχήσει με μιά εξ ίσου κωλοπετσωμένη γυναίκα.

Και αντιστρόφως.

Μόλις περάσουν τα πρώτα μέλια, είναι βέβαιο πως  θα σκοτωθούν στον καυγά και θα χωρίσουν με αδιαφορία, απειλές ή  κατάρες.

Ο Έρωτας ευδοκιμεί μόνο ανάμεσα σε ένα κωλοπετσωμένο και ένα αγαθιάρικο άτομο: 

το αγαθιάρικο άτομο είναι ένα άτομο καλής πίστεως που έχει την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να ζήσει σε ένα ροζ σύννεφο με ένα κωλοπετσωμένο.

Ο Έρωτας είναι το ψυχοφάρμακο που πρέπει να πάρει   γιά να συνεχίσει να το πιστεύει.

Τρίτος συμπαντικός νόμος :

«τα λαμόγια είναι προορισμένα γιά να κυβερνούν»

Κυβέρνηση αγίων δεν υπάρχει...και άν υπάρχει, δεν είναι κυβέρνηση.

Κυβέρνηση είναι μιά συμμορία πονηρών και τραμπούκων που έπεισαν τους υπόλοιπους ότι είναι καλό πράγμα να τους κάτσουν στον σβέρκο.

Οι πονηροί είναι δεδομένο ότι γνωρίζουν καλύτερα την σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης και τα ταπεινά και ζωώδη κίνητρά της που είναι ο φόβος, η απληστία, η πλεονεξία και η μωροφιλοδοξία.

Γι αυτό εξ άλλου τα λαμόγια είναι αφεντικά.

Αλλιώς, θα ήταν καντηλανάφτες.

Τα λαμόγια είναι προορισμένα από την φύση τους να κυβερνούν: 

το να κυβερνάς είναι πάντα μιά δουλειά ευχάριστη, ξεκούραστη και προσοδοφόρα, δουλειά απόλυτα ταιριαστή σε ένα λαμόγιο.

Το μόνο που πρέπει να κάνει το λαμόγιο  είναι  να βρεί  στην περιφέρειά του ικανό αριθμό από αφελείς γιά να το ψηφίσουν.

Συμπέρασμα: 

παύουμε να ξοδεύουμε ενέργεια για να πάρουν άγιοι την κυβέρνηση.

Οι άγιοι είναι losers.

Ο κοσμάκης δεν αγαπάει την αλήθεια

Ο κοσμάκης δεν μόνο απλοϊκός: είναι και ανίκανος για οποιαδήποτε αυτοκριτική και ενδοσκόπηση. 

Ο κόσμος - και στην Ελλάδα- θέλει να χειροκροτάει ήρωες που είναι καλοί,  αφοσιωμένοι (σε ευγενείς ιδέες) , δραστηριοι, τίμιοι και ηρωικοί.

Του αρέσει πολύ να ακούει υψιπετείς λόγους περί ελευθερίας, Δημοκρατίας, ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ευτυχίας του λαού μέσα από κοινωνικούς αγώνες και «πάλη» ενάντια στο «κατεστημένο» και τις «ελίτ».

Είναι ένας τρόπος να καθησυχάζει την συνείδηση του συνεχίζοντας να ζει μέσα στην οκνηρία, την αδιαφορία και τα ευτελή συμφέροντα. Θεωρεί ότι πρέπει να τα βάζει υπόγεια με κάθε εξουσία και να συμπαθεί  κρυφά - ή και λίγο φανερά- τον Ρουβίκωνα και την 17 Νοέμβρη.

Ο λαουτζίκος δεν αγαπάει την αλήθεια, δεν θέλει λογοτεχνικούς ή θεατρικούς «καθρέφτες» να δει τη φάτσα του  και όποιος το κάνει , αποτυγχάνει.

Το πρώτο θετρικό έργο του Τσέχωφ , ο Ιβανώφ, ήταν ένας τέτοιος «καθρέφτης». Φυσικά, πήγε άπατο.

 

Ακουαρέλες , κάτι σαν οργασμός

 Οι υδατογραφίες γίνονται σχεδόν πάντα πάνω σε κάποιο ανθεκτικό, χοντρό απορροφητικό χαρτί. 

Σε αντίθεση με τα ελαιοχρώματα, οι ακουαρέλες δεν προσφέρουν επικάλυψη του ενός χρώματος από το άλλο γιατί είναι χρώματα αραιά και διαφανή. 

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δεν μπορεί να καλυφθεί κάποιο σκούρο χρώμα με ένα άλλο πιο ανοιχτό. 

Φαινεται το χαρτί από κάτω.

Συνήθως, λοιπόν, όταν ζωγραφίζεται μια υδατογραφία ο καλλιτέχνης ξεκινά από τις πιο ανοιχτές αποχρώσεις και προχωρά σταδιακά στις πιο σκούρες.

Το χρώμα μπορεί ανάλογα με την περίπτωση να απλώνεται πάνω σε στεγνό ή σε υγρό χαρτί με διαφορετικά κάθε φορά αποτελέσματα καθώς, το χρώμα, ποτίζει το χαρτί και απλώνεται σε αυτό ανάλογα με την υγρασία του χαρτιού.

(πχ αν το έχουμε ψεκάσει λίγο ή πολύ,  απο πριν, με νερό).

Αυτο κάνει ο αγαπημένος μου Σέρβος ακουαρελίστας Πένοβατς που ζωγραφίζει καταπληκτικές γάτες και κάνει το τρίχωμά τους τέλειο, με υδατική μπογιά πάνω σε υγρό - ψεκασμένο με νερό- χαρτί.

Είναι μιά μαγική «ερωτική» επαφή που δεν επαναλαμβάνεται και δεν διορθώνεται: αν κάνεις λάθος, πάει όλο το έργο  γιά πέταμα.

Μου αρέσουν οι γρήγορες υδατογραφίες και όχι οι χρονοβόρες ελαιογραφίες,  που μπορεις να τις διορθώνεις και να ξαναδιορθώνεις  για μήνες και χρόνια,  λες και τις παντρεύτηκες.

Οι υδατογραφίες είναι γρήγορες και παρορμητικές: 

τα διάφανα -και ανυπόμονα για εγκατάσταση στο χαρτί- χρώματά τους , δημιουργούν τέλειους ιμπρεσιονιστικούς πίνακες: συλλαμβάνουν την εντύπωση μιάς μαγικής στιγμής.

Ένας αγαπημένος Έλληνας,  «μάγκας» ακουαρελίστας, ήταν ο Πάρις Πρέκας.

Η Σαντορίνη του - τα Φηρά- έχουν μιά ομορφιά και μιά ένταση που αναδεικνύει την βίαιη γεωλογική ιστορία του τοπίου: 

ένα μάτσο άσπρα σπιτάκια στριμωγμένα πάνω στην κόψη ενός τεράστιου γκρεμού, με τον τεράστιο νερόλακκο από κάτω να περιμένει υπομονητικά να ξανανοίξει, κάποτε,  το στόμα του για την επόμενη τερατώδη κατάποση.

Ακουαρέλλα λοιπόν: μια στιγμιαία εντύπωση και μιά γρήγορη ζωγραφική που δεν σηκώνει λάθη.

Ούτε επαναλήψεις και συγγνώμες.

🙂 Σαν πετυχημένος οργασμός, δηλαδή .

φαύλος κύκλος η σχέση γιατρών - ασθενών

…ο κοσμάκης δεν χωνεύει τους γιατρούς, άλλοτε δικαιολογημένα , άλλοτε όχι.

Προχθές, είδα σχετικά σχόλια στο Τουίτερ…από ανώνυμους, που ίσως είναι γεμάτοι κακία και κόμπλεξ, μιλάνε όμως πιο ελεύθερα και ειλικρινά.

«Πριμαντόνες το παίζουν  οι γιατροί», έγραψε ένας, εννοώντας ότι οι γιατροί είναι αλαζόνες και ψώνια.

Drama Queens, λέει ένας άλλος, …εννοώντας ότι το παίζουν μελοδραματικά υπερβάλλοντας τα βάσανα της σκληρής δουλειάς τους.

…αυτά και άλλα, πολλά.

Εγώ νομίζω ότι οι γιατροί, ως χαρακτήρες , είναι κυρίως ευαίσθητες Drama Queens: κλαψουρίζουν, υποφέρουν , γκρινιάζουν , νιώθουν σαν κακοποιημένα ζώα από άστοργα αφεντικά.

Αλλά,  δεν προσποιούνται…νιώθουν έτσι.

Και εγώ τέτοιος είμαι.

Υπάρχουν και οι σκληροί χαρακτήρες, οι επιθετικοί, οι λύκοι.

Θέλουν δόξα, χρήμα, εξουσία.

Περιέργως, αυτοί χαίρουν μεγαλύτερης εκτίμησης από τον κοσμάκη,  χωρίς να σημαίνει ότι είναι καλύτεροι γιατροί από τους ευαισθητούληδες.

Ίσως γιατί ο κοσμάκης, καταβάθος, θέλει ένα αυταρχικό αφεντικό να του λέει τι να κάνει χωρίς να αμφιβάλλει καθόλου για τις επιλογές του. 

Μια μαμά που ξέρει πάντα την σωστή απάντηση. 

Όταν τον πάρει ο διάολος, γιατί η μάνα του χέστηκε γιά το μητρικό της καθήκον  και τρέχει  να τα πίνει στα μπαρ με τους φορτηγατζήδες της γειτονιάς, τότε ο μικρούλης ασθενής θα ξαναπάει στον ευαίσθητο γιατρούλη  για λίγο χάιδεμα στο κεφαλάκι  και κουβεντούλα.

Μόλις στανιάρει λίγο και νιώσει καλύτερα, πάλι θα αρχίσει το ίδιο βιολί: 

«οι μαλάκες οι γιατροί, οι πριμαντόνες, οι εκμεταλλευτές» κλπ κλπ

That’s life…τι να κάνουμε….

όταν η συντήρηση της παθολογίας, συμφέρει

 Ένας μηχανικός αυτοκινήτων δεν  θέλει πελάτες με καινούργια αυτοκίνητα: θα βγάλει ψίχουλα από τα σέρβις.

Προφανώς προτιμάει φραγκάτους με παλαιά  αυτοκίνητα που τα συντηρούν για συναισθηματικούς λόγους. 

Με τα σαπάκια βγάζεις λεφτά, με τα καινούργια όχι.

Αυτά σκεφτόμουν και για ορισμένους γιατρούς και ψυχολόγους: θυμάμαι πόσο είχε θυμώσει μαζί μου μια ψυχολόγα που έκανε 2-3 χρόνια ψυχοθεραπεία σε μια κακομοίρα που είχε κρίσεις πανικού. 

Με λίγη, ήπια και ασφαλή αντικαταθλιπτική αγωγή, λυτρώθηκε.

Προφανώς προτιμούσε να την πηγαινοφέρνει κάθε βδομάδα επί χρόνια, κάνοντας αναφορές στα παλαιά «τραύματα» της παιδικής ηλικίας, το οιδιπόδειο και την «αντιμεταβίβαση».

Η συντήρηση μιας παθολογίας για δευτερογενές όφελος, είναι μεγάλη και συχνή αμαρτία.

Καθε γεροντοκόρη που φροντίζει την «άρρωστη» γριά μάννα της που την θέλει πιστό υποτακτικό, το ψιλοξέρει.