μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι και ταπεινοί τη καρδία

 Η Θρησκευτική ζωή δίνει ένα αίσθημα ασφάλειας, ένα μέτρο και ένα ρυθμό. 

Ασφάλεια, γιατί νιώθεις πως έχεις τον Θεό, τους Αγίους και τους αγγέλους να σε υποστηρίζουν. 

Ασφάλεια, γιατί μετέχεις σε μια υποστηρικτική κοινότητα πιστών με τα ίδια μυαλά, συνήθειες και αρχές.

Μέτρο, γιατί ο Θεός ελέγχει και οριοθετεί την εφήμερή σου φύση.

Μέτρο, γιατί είσαι μικρή, ευάλωτη και ελαττωματική μονάδα: ένα προιόν παραγωγής ενός άπειρου και τέλειου όντος.

Ρυθμό, γιατί η ζωή σου μπαίνει σε ρυθμό εορτών , γεγονότων και τελετουργιών που σου υπενθυμίζουν τα παραπάνω. 

Ρυθμό, που δεν τον καθορίζει η εναλλαγή των εποχών και η βιολογία αλλά και οι κανόνες από το υπερπέραν. 

Κάποτε γνώρισα ένα παλιό αριστερό, πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος : μακάρι να  μπορούσα να πιστέψω, μου είπε κάποτε . 

Ειλικρινά το έλεγε.

Το υπαρξιακό άγχος είναι διαφορετικό στους αριστερούς και τους δεξιούς άθεους . 

Οι άθεοι δεξιοί είναι ευχαριστημένοι αν κονομάνε: 

η υπαρξιακή τους αγωνία είναι μικρής διάρκειας… την νιώθουν μόνο λίγο πριν πεθάνουν.

Οι άθεοι αριστεροί έχουν αγωνία διαρκείας: είναι πιό θρησκευτικές φύσεις.

Αν ο Θεός-Κόμμα , οι Μαρξ Εγκέλς -Προφήτες , οι Ηγέτες - Ηγούμενοι και το προλεταριάτο - Εκκλησία, δεν υποκαταστήσουν αποτελεσματικά την θρησκευτική πίστη, η αγωνία θα είναι διά βίου.

Τελικά,  οι πιό ευτυχισμένοι ήταν οι αγράμματοι παππούδες μας: 

έκαναν το σταυρό τους ευλαβικά μπροστά στην εικόνα της Μεγαλόχαρης και είχαν μιά μητρική παρουσία , παρηγοριά και προστασία,  για πάντα.

Ήταν η μόνη που τους καταλάβαινε καλά.

Η Παναγία προσέχει όσους την πιστεύουν

  Τώρα που μελετάω βίους Αγίων, διαπιστώνω πως δεν έχουν όλοι το ίδιο στυλ: 

άλλοι άγιοι είναι αυστηροί, άλλοι είναι καλοκάγαθοι, άλλοι δίνουν συμβουλές,  άλλοι δίνουν   μόνο ευχές, άλλοι συγχωρούν τα πάντα,  άλλοι τιμωρούν κιόλας.

 Άλλοι δε μιλάνε καθόλου και άλλοι κηρύττουν διαρκώς.

Βέβαια,  ο καθένας διαλέγει τον άγιο που του ταιριάζει: αυτόν που νομίζει ότι του έχει κάποια συμπάθεια γιατί έχει το ίδιο όνομα, είτε γιατί είναι ο τοπικός Άγιος.

Η Παναγία  είναι ιδιαίτερη περίπτωση: 

όχι μόνο είναι Αγία ως μητέρα του Χριστού- Θεού αλλά και διότι είναι η τέλεια μητρική φιγούρα. 

Η Παναγία είναι μιά τέλεια μάνα που έζησε και τον μέγιστο πόνο της απώλειας του παιδιού της.

Ο Χριστός ήταν καλός  αλλά μερικές φορές θύμωνε κιόλας.

Πήρε και το μαστίγιο μιά φορά.

Η Παναγία , ποτέ: μια μάννα πάντα δικαιολογεί.

Η μάννα του Αλ Καπόνε σίγουρα θα έλεγε πως ο Αλ είναι «παιδί από καλή πάστα».

Όλοι έχουμε ανάγκη από μία ιδανική μητέρα, πέρα από αυτή την βιολογική που μας έδωσε ζωή: οι ψυχαναλυτές λένε πως  η εμπειρία  του τοκετού μπορεί να είναι θαυμάσια για την μητέρα αλλά είναι τραυματική για το παιδί.

Το μωρό εγκαταλείπει ένα θαυμάσιο περιβάλλον μέσα στη μήτρα όπου είναι απόλυτα προστατευμένο, ασφαλές, σε σταθερή θερμοκρασία, με σταθερή διατροφή και ησυχία και, κάποια στιγμή, γίνεται ένα γεγονός και βγαίνει χωρίς τη θέληση του έξω σε ένα περιβάλλον άγνωστο,  με φώτα, ήχους ,φωνές , κρύο, και διαλείμματα φαγητού και πείνας.

Απειλητικό περιβάλλον.

Λένε λοιπόν πως όλοι οι άνθρωποι υποσυνείδητα επιθυμούν επιστροφή στη μήτρα, δηλαδή στην ασφαλή μητρική φωλιά. 

Και που είναι αυτή η τέλεια μητρική φωλιά;

Στην τέλεια Μητρική φιγούρα.

Μια θεϊκή μορφή, προφανώς, η οποία είναι αθάνατη, πανίσχυρη, και εξαιρετικά αγαθή.

Δεν είναι τυχαίο που σχεδόν όλοι οι λαοί έχουν μια θεϊκή μητρική μορφή την οποία λατρεύουν. 

Πριν από το Δωδεκάθεο, οι Έλληνες λάτρευαν την «μεγάλη Θεά» η «Λευκή Θεά».

Φαίνεται πως, κατά βάθος, οι  άνθρωποι παραμένουν μωρά που νιώθουν ανυπεράσπιστα και ζητούν ένα ασφαλή μαστό να προσκολληθούν. 

Το καταπληκτικό  είναι ότι ο μαστός αυτός υπάρχει : από την στιγμή που υπάρχει στην συνείδηση των ανθρώπων, είναι υπαρκτός .

Παίρνει υπόσταση μέσα στις ψυχές αυτών που  τόν πιστεύουν : αυτοί έχουν την ικανότητα να τον δουν και να τον πλησιάσουν.

Αν το κάνουν ταπεινά -με συντριβή,  εμπιστοσύνη και σεβασμό- η Θεική Μητέρα θα τους ακούσει και τους δώσει τον «μαστό» της: θα δώσει προστασία, δύναμη και αντοχή να τα βγάλουν πέρα .

Εξ άλλου είναι  γνωστό πως η Θεϊκή Μητέρα συμπαθεί πιο πολύ τα μικρά ανθρωπάκια : 

τους  ντροπαλούς , τους αδύναμους τους αδικημένους, τους κακομοίρηδες.

Αν έχουν καλή καρδιά και καθαρό μυαλό.

άλλο πράγμα η διασκέδαση, άλλο η ευτυχία και άλλο η ευδαιμονία

 «Διασκέδαση!».

Γουάου!

«Να περνάτε καλά!»

 Ζήλεψα με τόσους διασκεδασμένους γύρω μου και αποφάσισα να το παίξω και εγώ γλεντζές .

Βασικά,  είπα να γράψω ένα καταπληκτικό Ποστ για να ζηλέψουν οι γνωστοί μου και, από απλοί κακομοίρηδες,  να νιώσουν εντελώς άθλιοι. 

Έτσι  και εγώ να σπάσω   πλάκα και να κάνω το κομμάτι μου. 

Να γράψω πόσο γαμάτα πέρασα σήμερα, πόσο καταπληκτικό μπάνιο έκανα, σε τι γαμάτη παραλία λιάστηκα, σε τι γαμάτο εστιατόριο ντερλίκωσα - θα έβαζα και φωτό με  τα σχετικά αποφάγια- με τι γαμάτη παρέα ήμουνα, και γενικά πόσο γαμάτα ευτυχισμένη ήταν η μέρα μου. 

Αλλά βαρέθηκα… γιατί μου φάνηκαν αρκετά βαρετά και κουραστικά όλα αυτά.

Έτσι, άρχισα να φιλοσοφώ.

Το ρήμα "διασκεδάζω" αναφέρεται σε μιά κατάσταση τάχα ευχάριστη που θα αντικαταστήσει μια άλλη δυσάρεστη.

Προφανώς,  ένας που θέλει να διασκεδάσει, δεν είναι ευχαριστημένος:

θέλει να αντικαταστήσει την φάση της ενόχλησης και πλήξης με μια κατάσταση ευχαρίστησης, δηλαδή διασκέδασης.

Εξάλλου, και ετυμολογικά να δούμε την λέξη διασκέδαση, έχει ακριβώς αυτήν την έννοια: 

η λέξη διασκέδαση προέρχεται από το ρήμα  "σκεδάννυμι" το οποίο στην αρχαία ελληνική σημαίνει διασκορπίζομαι. 

Άρα η αρχαιοελληνική σημασία του διασκεδάζω είναι ότι διασκορπίζομαι… δηλαδή διασκορπίζω τις δυσάρεστες σκέψεις μου  με ευχάριστες εικόνες , τραγούδια κλπ.

Από την λέξη  «διασκέδαση», μετά μου κατέβηκε  η έννοια της «ευτυχίας» η οποία προφανώς έχει σχέση με την καλή τύχη .

…το λέει και η λέξη :

ευ+ τύχη, δηλαδή καλή τύχη.

Ευτυχισμένος είναι ο καλότυχος.

Αλλά, ρε παιδί μου, είναι δυνατόν συνέχεια να έχεις καλή τύχη; 

Άρα,  και η ευτυχία,  δεν μπορεί να είναι μία κατάσταση διαρκούς μακαριότητας: 

κάπως προσωρινή θα είναι και  η ευτυχία.

Τελικά,  θυμήθηκα και την αρχαία λέξη «ευδαιμονία» η οποία στην αρχαία εποχή εξέφραζε αυτό που σήμερα λέμε "ευτυχία".

Η λέξη "ευδαιμονία" , προέρχεται από τις λέξεις "ευ" και "δαίμων" : 

ευδαίμων είναι αυτός που έχει μαζί του ένα καλό δαίμονα...π.χ  έναν άγιο  που τον υποστηρίζει, μια θεϊκή υποστήριξη δηλαδή.

Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η "διασκέδαση" έχει σχέση με νευρωσικούς και ψιλοκακομοίρηδες που προσπαθούν να ξεχάσουν την πλήξη και την κακομοιριά τους, η "ευτυχία" είναι κάτι ανέφικτο  που αναφέρεται σε τζογαδόρους που θέλουν να έχουν συνέχεια καλή τύχη, και η "ευδαιμονία" είναι ιστορία που σχετίζεται με μιά ελπίδα υποστήριξης από το υπερπέραν. 

Παρ´ το αυγό και κούρευτο δηλαδή.

Μπερδεμένα πράγματα .

Απογοητεύτηκα.

Θα κάνω ό,τι κάνουν όλοι .

Θα ποστάρω μια αστακομακαρονάδα , μια παραλία  και μία σέλφι που θα έχω κατουρηθεί στα γέλια..

Και οποίος ζηλέψει , ζήλεψε .

Καλά να πάθει.

…πρόβλημά του.

Η σοφία είναι προιόν πόνου

 Παράξενο πράγμα η μνήμη.

Επιλέγει τι της αρέσει και το εγγράφει...ενώ τα πολλά, βέβαια, τα σβήνει.

...πχ εμένα  έχουν μείνει στην μνήμη σκόρπιες «διδαχές» από κάποιες  ταλαιπωρημένες ιατρικές φάτσες.

Θυμάμαι, ήμουνα φοιτητής ακόμα...αρχές δεκαετίας ογδόντα: 

είχα ένα γεροεπιμελητή πενηντάρη - τους πενηντάρηδες τους βλέπαμε γέρους τότε- που πρέπει να ήταν καλός γιατρός, συμπαθητικούλης...και μας έλεγε και πέντε πράγματα πέραν των ασθενών : 

χρόνια στα νοσοκομεία, είχε φάει σκατό με το κουτάλι.

Μιά ταλαιπωρημένη φάτσα... καραφλός, Πασόκος.

Φορούσε και ζιβάγκο μεσα από την μπλούζα, όπως ο «Πρόεδρος».

Γραβάτα, φορούσαν από υφηγητές και πάνω.

Μιά μέρα, δεν ξέρω πως, τό ´φερε η κουβέντα στο θέμα των «ιατρικών  ελιτ»...δηλαδή των ξενοσπουδαγμένων γιατρών που ερχόταν με εντυπωσιακό βιογραφικό -απο νοσοκομεία του εξωτερικού- και έπιαναν καλές θέσεις, μπαίνοντας μπροστά από τους άλλους, τους «πληβείους», που σταδιακά γερνούσαν στα ελληνικά νοσοκομεία μη φτάνοντας στις ανώτερες και ανώτατες βαθμίδες.

Συχνά αυτοί οι ουρανοκατέβατοι, ήταν  παιδιά ήδη καθηγητών ή γενικά κυριλέ τύποι από εύπορες , μορφωμένες οικογένειες.

Παιδιά των ελίτ που  προορίζονταν για τις ελίτ.

Ο καραφλοπενηντάρης πασόκος δεν ήταν κακός γιατρός...το αντίθετο: ήταν πολύ καλός κλινικός...αλλά του έλειπε το λούστρο και το CV.

Ήταν και Πασοκ: τότε που το Πασοκ ήταν πιο αγνό και πιό ανατρεπτικό.

Μας έλεγε: « το πρόβλημα με αυτούς τους γκλαμουράτους -κάποια άλλη λέξη είχε χρησιμοποιήσει που δεν θυμάμαι αλλά με αυτό το νόημα- δεν είναι ότι έρχονται φυτευτοί αυτοί και μας το παίζουν καθηγητές και αφεντικά: είναι ότι, γενικά,  είναι και καλοί...

....δυστυχώς είναι καλύτεροι απο μας τους υπόλοιπους τις πιό πολλές φορές».

Ήταν θυμωμένος αλλά αναγνώριζε και τις αξίες. Και συνέχιζε: 

«Και ξέρετε γιατί είναι καλύτεροι? όχι γιατί είναι πιό έξυπνοι...

...αλλά επειδή τους δόθηκαν περισσότερες ευκαιρίες: δούλεψαν σε καλύτερο  και διδακτικότερο νοσοκομειακό περιβάλλον, έκαναν έρευνα, απέκτησαν εμπειρίες και δεν αναγκάστηκαν να κάνουν λάτζα, όπως εμείς,  για την επιβίωση»

«Είναι τύποι που δεν ανησύχησαν ποτέ πως θα βγάλουν το ψωμάκι τους».

Σε μιά εποχή σαν την σημερινή που όλοι κομπάζουν κάνοντας τους ειδήμονες, ο απλός, αγνός, αυθεντικός Πασόκος του ογδόντα , κέρδησε μιά θεσούλα στην μνήμη μου: 

να κρίνεις δίκαια τον εαυτό σου και τους άλλους.

Ένας άλλος, ταλαιπωρημένος και αυτός - επίσης καραφλός...σύμπτωση?- ήταν ένας τύπος στο Ιπποκράτειο , σαρανταπεντάρης, «ειδικευμένος βοηθός».

Βασανισμένος οικογενειάρχης, που τα έφερνε δύσκολα βόλτα.

Μας έλεγε: 

«ακούστε παιδιά...ένα μυστικό: καλή η κουλτούρα, δεν λέω...καλή η έρευνα  και η επιστήμη... αλλά στην Ιατρική , υπάρχουν δύο ειδών  γιατροί...οι  έξυπνοι και οι βλάκες. 

Έξυπνοι, είναι αυτοί που τα κονομάνε».

Δεν  ήταν φραγκοφονιάς ο καημένος...πονεμένος ήταν:  θυμάμαι, ότι η δήλωση του μου φάνηκε προιόν πόνου και όχι απληστίας.

Η ιδρωμένη, αγχωμένη  φάτσα του, ήταν από αυτές σε πείθουν  ότι αποκαλύπτουν μιά αλήθεια.

Αλλά, ήμουν πιτσιρίκι. 

Τον ξέχασα αμέσως και τον ξαναθυμήθηκα στα πενήντα.

Καταραμένη μνήμη...ενεργοποιείσαι όταν δεν σε χρειάζομαι.

Ποτέ εγκαίρως.

:)

παιδεία της πλάκας γιά την φτωχολογιά…δεν χρειάζεται κουλτούρα, της αρκεί να δουλεύει

 …ο Ινδικής καταγωγής υπουργός οικονομικών στην Βρετανία και υποψηφιος για πρωθυπουργός, Σουνακ, δήλωσε ότι «οι πανεπιστημιακοί τιτλοι σπουδών έχουν καταντήσει άχρηστοι».

Ο ιδιος βέβαια, έμαθε γράμματα στην Οξφόρδη και είχε ευκαιρίες μόρφωσης σαν φραγκάτος που ήταν και σε περιβάλλον φραγκάτων .

Παντρευτηκε και μια Ινδοεγγλέζα εκατομυριούχα.

Ωραίος!

Μιά χαρά τα λέει με την οξφορδιανή προφορά του.

Σιγά μην μιλήσει σαν τους βλαχοεγγλέζους που πίνουν μπύρες στα Μάλια!

Τί ωραίος κόσμος!

Αφού ο λαικισμός έκανε τα πανεπιστήμια μπουρδέλα , όπως  και η υποχρηματοδότηση, η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και ο καιροσκοπισμός των ακαδημαικών και των πολιτικών και, αφού τα επιτρέψαμε όλα αυτά να συμβούν, φταίνε μετά τα παιδιά του λαουτζίκου που έμειναν μισοαγράμματα.

Τα ίδια και εδώ, στα Μπάλκανς… και ακόμη χειρότερα: 

τελειώνουν το λύκειο αγνοώντας την προπαίδεια και μετά το πολυτεχνείο μπερδεύοντας τις 180 με τις 360 μοίρες… σαν τον αθεόφοβο που μας κυβέρνησε κιόλας.

Αν δεν μπορέσουν να μπουν στην Ελλαδίτσα, πάνε στα λοιπά Μπάλκανς όπου,  ως γνωστόν,  γινόσουν  ξεφτέρι με χίλια δολλάρια το μάθημα.

ας κάνω σωστά την δουλειά μου και βλέπουμε

 Αρνούμαι να συμμετάσχω, ακόμη και διαβάζοντας, σε όλη αυτή την αισχρή αντιπαράθεση φιλοκυβερνητικών - αντικυβερνητικών πότε γιά το ένα και πότε γιά το άλλο ψευτοπρόβλημα η θέμα αποπροσανατολισμού.

Τόση κακία, τόσος φθόνος, τόση μεροληψία, τόση συκοφαντία, τόση στενοκεφαλιά…

…τόσα δηλητηριώδη αισθήματα, προς όλες τις κατευθύνσεις.

Αθλιότητα.

Νιώθω ότι εξαθλιώνομαι και μόνο διαβάζοντας.

Προσπαθώ να διατηρώ το κεφάλι μου καθαρό από σκουπίδια. 

Είναι ένας μηχανισμός αυτοπροστασίας: 

δεν θέλω το σπιτάκι  μου γεμάτο μικρόβια και ψοφίμια. 

….έχω πάρει απόφαση να μην ελπίζω πολλά πράγματα , γενικά:  

ούτε από την κυβέρνηση, ούτε από τα κόμματα, ούτε από  σωτήρες, ούτε καν από τους φίλους .

Δεν ελπίζω πολλά από τους ανθρώπους, γενικά.

Αν δεν ελπίζεις, δεν απογοητεύεσαι.

Είναι όπως με τον έρωτα :  έχοντας χαμηλά τον πήχη,  δεν περιμένεις ότι θα έρθει η Μόνικα Μπελούτσι να σου αλλάξει τη  ζωή,

Πάρε απόφαση πως δεν υπάρχει ένας ερωτικός ταξιτζής να σε πάει να ζήσεις μέσα στο ροζ σύννεφο.

…εντάξει…συχνά οι άνθρωποι νιώθουμε κακομοίρηδες και δυστυχισμένοι, αλλά η μίζερη αίσθηση της ζωής,   είναι κυρίως δική μας κατασκευή. 

Νοητική κατασκευή.

Παύει να είναι μίζερη,  όταν εσύ ο ίδιος αλλάξεις μυαλό, αξίες και προτεραιότητες.

Αλλά, δυστυχώς, είναι  μια δουλειά που κάνει ο καθένας μόνος του.

 Κανείς  γκόμενος με  αλογοουρά και  καμπριολέ  δεν θα σου αλλάξει την ζωή.

…ούτε ο Μητσοτάκης , ούτε ο Τσίπρας ούτε  η «αντικαπιταλιστική πάλη».

Κακόγουστο θέατρο και δεν θα πάρω εισιτήριο.

Θα πάω να χαζεύω την αυγή και το ηλιοβασίλεμα.

Μου αρκούν.

Στο μεταξύ θα προσπαθώ να κάνω σωστά και αξιοπρεπώς  την δουλειά μου.

Αν τύχει, θα περάσω και καμμιά γριά στο απέναντι πεζοδρόμιο.

η κακομοιριά των οπαδών

 Το ποδόσφαιρο ως θέαμα και οπαδισμός δεν είναι παιχνίδι αλλά ψυχολογική εκτόνωση του καταπιεσμένου νέου και μεσήλικα άνδρα… 

…του κακομοίρη που θέλει να τρέξει, να παίξει, να διακριθεί , να τον θαυμάσουν…και δεν μπορεί.

Δεν τον αφήνει η κακομοιριά του, το σώμα του, η αδυναμία του, τα κυκλώματα, η σκατοδουλειά  του, τα ωράριά του, οι υποχρεώσεις του. 

Πρέπει να μισθώσει κάποιο ίνδαλμα, να τρέξει και να ντριπλάρει,  αντ’ αυτού.

Οι σκλάβοι έχουν περιορισμένες δυνατότητες πραγματικής ψυχαγωγίας και αρκούνται στα υποκατάστατα. 

Θεάματα, αλκοόλ, ουσίες, τσόντες, μηχανές, σαβουροσχέσεις.

Και επιθετικότητα. 

Κατασκευασμένοι εχθροί από την άλλοι «ομάδα»- συμμορία.

Οι νονοί πληρώνουν ψίχουλα και προνόμια και καμαρώνουν επιρροή και ιδιωτικό στρατό . 

Τώρα αν πεθάνει και κάποιος πάνω στον τσαμπουκά, εεεε τι να κάνουμε?

….παράπλευρη απώλεια. 

Τα δημοσιογραφάκια και τα βουλευτάκια θα κλάψουν αντί ημών στα τηλεπαράθυρα.