Η κόρη της Θήρας: μιά ιέρεια των Κυκλάδων

 Η ΚΟΡΗ της ΘΗΡΑΣ βγήκε  από τις αποθήκες και αποκαλύπτεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Σαντορίνης.

Η υπερφυσικού μεγέθους αρχαϊκή κόρη ύψους 2,48μ, σπάνιο αριστούργημα της Ελληνικής Αρχαιότητας, ένα σπάνιο αριστούργημα της ελληνικής γλυπτικής του 7ου αιώνα π.Χ., η οποία ήρθε ανέλπιστα στο φως, τον Νοέμβριο 2000, κατά τη διάρκεια σωστικής ανασκαφικής έρευνας στο νεκροταφείο της αρχαίας πόλης της Θήρας, από τον αρχαιολόγο Χαράλαμπο Σιγάλα.

Λιτότητα, κομψότητα, μυστηριακή απλότητα.

Μια ιέρεια ενός τόπου γεμάτου εκτυφλωτικό φως που δεν σε αφήνει καθόλου να γίνεις υπερφίαλος καί άθεος αφού σε κάνει συνεχώς να μετράς τον ασήμαντο ισκιο σου.

δυστυχώς η λογοτεχνία δεν είναι αποτελεσματική ψυχοθεραπεία

 …παράξενο, αλλά, τώρα που το σκέφτομαι, όλοι οι συγγραφείς και λογοτέχνες που εκτιμώ, παρά την επιτυχία τους σε φήμη  και σε χρήμα,   κατέληξαν  μοναχικοί, σκυθρωποί, μικρής κοινωνικότητας και  σχεδόν μισάνθρωποι.

…εντάξει, μερικοί ήταν άρρωστοι…πχ ο Τσέχωφ ήταν φυματικός και ο Ντοστογέφκι επιληπτικός….και μάλιστα σε εποχές που οι ασθένειες αυτές ήταν ανίατες.

Ο Τολστόι, παρά το ότι ήταν πρίγκηπας, έμοιαζε με ζητιάνο και ζούσε σε ένα χωριάτικο σπιτάκι στο δάσος.

Όλοι είχαν λεφτά και φήμη…δεν ήταν στερημένοι.

Ο Παπαδιαμάντης και ο Κόντογλου ήταν φτωχοί,  αλλά γιατί δεν τους ενδιέφεραν τα λεφτά.

Ο Παπαδιαμάντης ζούσε σαν ερημίτης μέσα στην πόλη: 

σαφώς καταθλιπτική φάτσα, καθόταν και έπινε το κρασί του μόνος του στο καφενείο ή έψελνε στην εκκλησία όλη νυχτα.

Ο Κόντογλου ζούσε , στο τέλος, λόγω φτώχιας, σε ένα γκαράζ που  είχε διαμορφώσει σε σπίτι.

Μονήρης και αυτός, μακάριζε τον εαυτό του που η γυναίκα του ήταν απλοική και δεν μιλούσε πολύ.

Ευτυχία, να μην μιλάει πολύ η σύζυγός σου.

:)

Ακόμη και οι λογοτέχνες  με χιούμορ, όπως ο Σουρής και ο Ροίδης, στην καθημερινή ζωή ήταν πολύ σοβαροί και δεν είχαν πολλά-πολλά με τον κόσμο.

Ο Όσκαρ Ουάιλντ, από την κορυφή της φήμης και του πλούτου ως κορυφαίος θεατρικός συγγραφέας, κατέληξε ζαβός και μοναχικός στο Παρίσι αλλά αφού είχε μπεί στην φυλακή δυό χρόνια για  διαφθορά ενός νεαρού.

Για τον Μπουκόφσκι και τον Μισέλ Ουελμπεκ, δεν συζητάμε: και οι δύο μοναχικοί… ίσως και καταθλιπτικοί .

Ο Μπουκόφσκι, κανονικός αλκοολικός.

Το συμπέρασμα είναι ότι ούτε η δόξα, ούτε το χρήμα, σε σώζουν από την μισανθρωπία.

Το θέμα είναι γιατί.

….είναι οι άνθρωποι που φταίνε, είναι το περιβάλλον, είναι η τραγική ανθρώπινη μοίρα?

Προσωπικά, πιστεύω ότι δεν τους φταίνε οι άνθρωποι.

…δηλαδή δεν μισούν τους ανθρώπους, δεν είναι μισάνθρωποι.

Τους βλέπουν βέβαια τους ανθρώπους ως ενοχλητικούς και προβληματικούς, αλλά  δεν τους μισούν.

Την κοινωνία την βλέπουν στραβά φτιαγμένη αλλά δεν ελπίζουν ότι μπορεί εύκολα να στρώσει:

 απλά είναι ένας σκατόλακκος δεν μετατρέπεται σε ευωδιαστό λιβάδι, εκτός και εάν είσαι ο Ηρακλής.

Για την φθαρτότητα και την τραγικότητα της ανθρώπινης μοίρας και την συνεπακόλουθη ματαιότητα των ανθρώπινων προσπαθειών….ναι…αυτό είναι κάτι που δύσκολα ξεπερνιέται.

Όσοι πιστεύουν στον Θεό, όπως ο Ντοστογιέφσκι, φαίνεται να πατάνε πιό γερά στα πόδια τους.

Οι λογοτέχνες, μελετούν και γνωρίζουν σε βάθος την ανθρώπινη φύση και κοινωνία: 

αυτή είναι και η κύρια αιτία της επιτυχίας τους.

Το πρόβλημα είναι ότι όσο ανακαλύπτεις πως  η μοίρα του ανθρώπου είναι τα βάσανα, ο πόνος και η απώλεια, τόσο νιώθεις σαν Δον Κιχώτης..

Ένας Δον Κιχώτης με επίγνωση, που στο βάθος καταλαβαίνει ότι καβαλάει ένα ψωράλογο που  το λένε λογοτεχνία και αρχικά το νόμιζε καθαρόαιμο  άτι.

Θα τους ψάχνετε με το κιάλι

 Συνεχίστε να κυνηγάτε τους γιατρούς και, σε δέκα χρόνια, θα τους ψάχνετε με το κιάλι.

Όταν έφτιαξα τη σελίδα «πως σκέφτονται οι γιατροί» δεν είχα πρόθεση να διδάξω κάποιο κοινό τρόπο σκέψης  των γιατρών. 

Εξ άλλου αγνοώ αν υπάρχει τέτοιος κοινός τρόπος σκέψης.

Αυτό που κυρίως με ενδιέφερε, ήταν να εκφράσω τον πόνο των γιατρών, την αγωνία και την κακοποίηση που υφίσταται.

....και  όλα αυτά, να τα γνωστοποιήσω στην κοινωνία, γενικά,   και στους ασθενείς, ειδικά.

Ξέροντας καλά ότι η εντύπωση που έχει ο πολύς  κόσμος στην Ελλάδα  για τους γιατρούς είναι στρεβλή, ανακριβής και κρύβει αρκετή άγνοια και κακοήθεια, θέλησα να μπορέσω να αποκαταστήσω λίγο την αλήθεια: 

την αλήθεια που λέει ότι οι γιατροί, στην πλειοψηφία τους, είναι κάποια πολύ ταλαιπωρημένα άτομα, συχνά δυστυχισμένα, που δεν το ομολογούν ούτε στον εαυτό τους.

Οκ... υπάρχουν και οι υστερικοί, οι κακότροποι, οι  ναρκισσάρες πριμαντόνες, οι  μπαντίδος μαχαιροβγάλτες, οι φραγκοφονιάδες επιχειρηματίες και οι ανάλγητοι κίλερς....αλλά, οι πολλοί -η πλειοψηφία πιστεύω- δουλεύουν πολύ και εξαντλητικά, διατρέχουν τεράστιους κινδύνους σωματικής και ψυχικής εξάντλησης και αμείβονται λιγότερο από κομμώτριες.

Ίσως υπερβάλλω.

Σίγουρα πάντως, αμοίβονται λιγότερο απ’ όσο πρέπει...

....ενώ ταυτόχρονα, η  κοινωνία τους βρίζει ως κλέφτες, εκμεταλλευτές, ανάλγητους, απατεώνες και τσαρλατάνους.

Είναι διεθνές το φαινόμενο:  και στην Ευρώπη και στην Αμερική υπάρχει έλλειψη γιατρών , γενικά. 

Και εκεί υπάρχει  κοινωνική και οικονομική υποβάθμιση και εργασιακή πίεση. Αλλά καμμία σχέση με την Ελλαδίτσα.

Στην Ευρώπη,  βουλώνουν το κενό με γιατρούς από τον τρίτο κόσμο,  τα Βαλκάνια και λιγότερο από Ιταλία, Ισπανία , Πολωνία και Βαλτική.

Στην Αμερική , από παντού.

Στην Ελλάδα από πουθενά.

Τα νοσοκομεία εχουν λίγους  νέους ειδικευόμενους -που βρίζουν την μοίρα τους-  και πολλούς γέρους  που γκρινιάζουν εν όψει φτωχής συνταξιοδότησης  .

Διαβάζουμε για ολόκληρα νοσοκομεία που δεν έχουν κανένα ακτινολόγο, που έχουν ένα αναισθησιολόγο,  για κλινικές που δεν έχουν κανένα ειδικευόμενο, γιά χειρουργούς που μαζεύονται τρεις διευθυντές να κάνουν μια σκωληκοειδίτιδα γιατί δεν υπάρχει ειδικευόμενος να μπει σαν βοηθός....και ούτω καθεξής.

Και η κοινωνία βρίζει. 

Το βιολί της. 

Έκανα μερικές αναρτήσεις στη σελίδα «πως σκέφτονται οι γιατροί» όπου περιέγραφα τις συνθήκες που οδηγούν σε εργασιακή εξουθένωση / burn out κλπ....

Και να από κάτω σχόλια: 

 « και  γιατί είσαστε δυστυχισμένοι αφού ένα σωρό φακελάκια παίρνετε» ναι αλλά «εκμεταλλεύεστε τον κόσμο» και ούτω καθεξής.

Πολύ φτωχή προσπάθεια κατανόησης  της θέσης του άλλου. Καταλαβαίνω,  ότι η ελληνική κοινωνία, είναι μία κοινωνία εγωκεντρικών ημιμαθών όπου ο καθένας κοιτάζει κυρίως «την πάρτη του» και, από κει και πέρα,  «να πάν να  γαμηθούν όλοι».

Χώρια το κοινωνικό μίσος, το οποίο έχει ποτίσει και διηθήσει,  σαν κακοήθης νόσος, όλο τον κοινωνικό ιστό.

Μια λαϊκίστικη και ημιπρωτόγονη κοινωνία, πρέπει να πάρει εκδίκηση κακοποιώντας όλους αυτούς οι οποίοι κάποτε έχαιραν  κοινωνικής εκτίμησης.

Και οι γιατροί... «την κάνουν» για  άλλες χώρες... έστω κι αν αυτές είναι βαλτότοποι, υγροί,  λασπώδεις και με μολυβένιο ουρανό.

Γιατί,  εκτός από το μολυβένιο ουρανό,  οι βαλτοτόποι αυτοί, έχουν θεσμούς, αξιοκρατία, σεβασμό στον πολίτη και στον εργαζόμενο, δίνουν ευκαιρίες εξέλιξης και έχουν μάθει να εκτιμούν αυτόν που προσφέρει πολλά στην κοινωνία.

Σε 10 χρόνια οι λαικιστές  εν Ελλάδι θα πάψουν να είναι λαϊκιστές.

Θα πάψουν να είναι λαϊκιστές και θα πάψουν  να βρίζουν  και να απαξιώνουν  τους γιατρούς.

Γιατί θα τους ψάχνουν με το κιάλι και δεν θα τους βρίσκουν.

Και τότε θα αρχίσουν να τους  εκτιμούν.

Πλάτων Μανιάς, νευρολόγος.

η σωστή υπομονή δεν είναι η γαιδουρινή

 ...δεν αντέχω τα 30...μου λέει η μία στο νοσοκομείο.

Περασαν τα χρόνια, μεγάλωσα. (είναι «μεγάλη»...ναι... 31 και εχει άγχος που είναι ανύπαντρη).

Δεν αντέχω τα πενήντα...μου λέει η άλλη κυρία που είναι μιά χαρά πενηντάρα , βιολογικά και επαγγελματικά.

Η «Υπομονή» είναι μεγάλη αρετή, μας μάθαιναν στο κατηχητικό.

...το άκουγα μεν, δεν το καταλάβαινα δε, εκνευριζόμουν: 

«μα τί έννοούν υπομονή?»...έλεγα από μέσα μου.

«Αν έχω ένα πρόβλημα, πρέπει να κάνω κάτι να το λύσω...έτσι δεν είναι?

...τι ...υπομονή να κάνω?

....να το αφήσω να ...ωριμάσει, υπομένοντας?»

Και όμως.

Πάλι βλακείες έλεγα...(ως συνήθως).

Η έννοια της Χριστιανικής «υπομονής» δεν έχει την έννοια της ...γαιδουρινής υπομονής... αλλά την έννοια της αποδοχής.

Δεν σου λέει να υπομένεις δυσάρεστα πράγματα... σαν μοιρολάτρης σκλάβος.

Σου λέει να «αποδέχεσαι».

Τι να αποδέχεσαι?

Κατ´ αρχήν την πραγματικότητα των άλλων.

Σέβεσαι και συζητάς τις απόψεις τους...

(τι δηλαδη...παντογνώστης είσαι? ...έχεις πάντα δίκιο?)

Αλλά δεν αποδέχεσαι μόνο απόψεις άλλων ως πιθανά σωστές.

Αποδέχεσαι και γεγονότα.

Αυτά που βλέπεις.

Εδώ είναι το κουμπί: πολύς κοσμάκης ταλαιπωρείται γιατί δεν αποδέχεται τα γεγονότα...ακόμη και τα πιό οφθαλμοφανή.

Στρουθοκάμηλοι.

Κεφάλι στην άμμο.

..πχ...

....Γέρασες κύριε...πάρτο απόφαση.

Τέρμα τα γκομενιλίκια εφηβικού τύπου.

....Εισαι αγύμναστος κοντοστούπης κύριε...ασε την μπασκετική καριέρα στην άκρη.

...Είσαι μπάζο κυρία μου...πάψε να έχεις ύφος Μόνικας Μπελούτσι.

Αυτά.. και ούτω καθ εξής.

Αποδοχή της πραγματικότητας και συμβιβασμός με τα όρια σου.

Αυτό σου λέει όταν σε συμβουλευλει να είσαι «ταπεινός».

Ταπεινός είναι ο λογικός , ο ρεαλιστής, ο μετρημένος.

Ο αποδοχεύς των ορίων.

Έτσι τα έλεγαν πριν δυο χιλιάδες χρόνια: να είσαι «ταπεινός» και να έχεις «υπομονή».

Τωρα τα διατυπώνουμε λίγο διαφορετικά...λέμε:

«σταμάτα να είσαι καβαλημένος μαλάκας, ρε»

«Παρτο απόφαση, ρε: το πάρτυ τελειώνει.

Πέρασε η ώρα.

Τράβα σπίτι σου να πιείς κανα τσαγάκι και να διαβάσεις κανα παραμύθι  να πεις στα εγγόνια σου».

και μικρός Θεός και αγγελιοφόρος κακών ειδήσεων, δεν γίνεται

 …στην Αρχαία εποχή, οι βασιλιάδες συχνά σκότωναν τους αγγελιαφόρους κακών  ειδήσεων.

πχ πήγαινε, τρέχοντας,  ο δύστυχος αγγελιαφόρος μέσα από ποτάμια , βουνά και λαγκάδια, ξεγλωσσιασμένος, στον Ξέρξη ή στον Κύρο και του έλεγε «πολυχρονεμένε και δοξασμένε Βασιλιά , ο στρατός σου καταστράφηκε από τους Έλληνες» και, ο πολυχρονεμένος, γινόταν έξαλλος και διέταζε να του κόψουν το κεφάλι.

Μάλλον ανώριμη αντιμετώπιση της δυσάρεστης πραγματικότητας…μιά ηλίθια ναρκισσιστική άρνηση.

Η «άρνηση» είναι, λένε οι ψυχαναλυτικοί, μηχανισμός άμυνας του Εγώ: 

ένας μηχανισμός αυτοπροστασίας από ένα πόνο που δεν αντέχεις να διαχειριστείς. 

Τον βλέπουμε συχνά σε καρκινοπαθείς… πχ βλέπεις μιά γυναίκα που έχει υποστεί μαστεκτομή, που με τη χημειοθεραπεία της έχουν πέσει  τα μαλλιά και η ακτινοβολία της έχει κάψει το δέρμα και , η ίδια, δεν έχει επίγνωση της κατάστασης: 

απλά σου λέει «γιατρέ, ένα γρομπαλάκι είχα… που το βγάλαμε προληπτικά».

Το πιστεύει.

Το πρόβλημα είναι ότι και ο αγγελιοφόρος κακών ειδήσεων και σήμερα έχει πρόβλημα και όχι μόνο στην αρχαία εποχή. 

Ο γιατρός είναι συχνά αγγελιοφόρος κακών ειδήσεων… 

…Και δυστυχώς,  κανένας δεν τον έχει μάθει πως γίνεται αυτή η δουλειά. 

Κανείς δε μας έμαθε ποτέ τι κάνουμε και πως λέμε κάτι τρομερό σε έναν άλλο άνθρωπο.

Δεν τολμάνε οι δάσκαλοι -γιατροί  να ακουμπήσουν τέτοια μεταφυσικά ερωτήματα γιατί δεν θεωρούνται «επιστημονικά»… 

Θεωρούνται μεταφυσικά, θρησκευτικά, συναισθηματικά, ανθρωπιστικά και, όλα αυτά,  τελοσπάντων,  θεωρούνται λίγο μπανάλ και δευτερεύοντα,  σε σχέση με τα σπουδαία «ορθολογικά επιστημονικά».

Οι αριστεροί δάσκαλοί μας  δεν πιστεύουν σε Θεό, ούτε ζωή με ιερότητα, ούτε ότι ο άνθρωπος είναι κάτι παραπάνω από μόρια άνθρακα, υδρογόνου και αζώτου που μπλέχτηκαν τυχαία και έφτιαξαν ένα κόσμο και έναν άνθρωπο.

Αν πουν κάτι παραπάνω για τέτοια θέματα ζωής, θανάτου και υπαρξιακής αγωνίας,  θα θεωρηθούν ότι είναι αδύναμοι , ανορθολογικοί και ότι δεν είναι πραγματικοί,  αριστεροί  μαρξιστές.

Οι δεξιοί Δάσκαλοι μας από την  άλλη, συνήθως ήταν  κάτι τύποι που προσπαθούσαν  να ξεχάσουν την θρησκεία γιατί την περιφρονούσαν  ως μισοανοησία,  αφού εκτιμούσαν  υπερβολικά τα αγαθά της επίγειας ζωής.

Τελικά, μας άφησαν ορφανά. 

Γεράσαμε και δεν καταφέραμε ποτέ να διαχειριστούμε  με ένα επαρκή τυφλοσούρτη ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας την γυμνή απελπισία που παρουσιάζεται μπροστά μας με πολύ τρόμο και ελάχιστη ελπίδα.

Οι Γιατροί δεν παθαίνουν εργασιακή εξουθένωση (burnout), μόνο επειδή κάνουν ατελείωτες ώρες εφημερίας, παίρνουν ελάχιστες άδειες και στριφογυρίζουν  σε άθλιους διάδρομους νοσοκομείων, όταν έξω ο  ήλιος λάμπει.

Τους έχει ανατεθεί ένας ρόλος μικρού Θεού «που κάνει θαύματα» και ενός αγγελιοφόρου κακών ειδήσεων που είναι αναπόφευκτες. 

Τραγικός συνδυασμός που δεν αντέχεται εύκολα.

ευτυχείτε ιδιωτικώς

 …κάποτε ο Μπουκόφσκι, σε μια από τις πολλές προκλητικές του δηλώσεις, είχε πει ότι δεν του αρέσουν οι όμορφοι,  έξυπνοι και επιτυχημένοι άνθρωποι αλλά οι άσχημοι, οι ξεδοντιάρηδες και οι αποτυχημένοι.

Προφανώς ήθελε να πει ότι ο κόσμος είναι γεμάτος περισσότερο από δυστυχία και λιγότερο γεμάτος από λάμψη, εξυπνάδα και χαμόγελα Κολγκέιτ.

«Ο κόσμος» δεν είναι μόνο οι  αυτάρεσκοι χαμογελαστοί μπρατσάδες αλλά και οι αδύναμοι, οι «χτικιάρηδες» και οι απελπισμένοι: 

πως να τα αγνοήσουμε όλα αυτά αφού κολυμπάμε μέσα τους;

Η δημόσια εγωκεντρική απόλαυση έχει μιά χυδαιότητα.

Χυδαίος δεν είναι μόνο όποιος βγάζει το τσουτσούνι του σε δημόσια θέα .

Χυδαίος είναι και όποιος επιδεικνύει χυδαία τα λεφτά, την υγεία, την αστακομακαρονάδα.

Ακόμα και τον έρωτα.

Γέμισαν τα social media με «ευτυχισμένους» που «περνάνε γαμάτα».

Επειδή δουλειά μου είναι και η «διαχείριση της δυστυχίας»,  είμαι πάντα επιφυλακτικός προς όλους όσους δηλώνουν πολύ ευτυχισμένοι.

Εντάξει, ας χαλαρώσουν οι άνθρωποι -όπως το δικαιούνται- αλλά ας το κάνουν ιδιωτικώς.

Δεν χρειάζονται και  βούκινο.

Γιωτ, Λεφτά και βυζιά, είναι καλά πράγματα αν δεν προκαλούν όσους δεν έχουν ούτε λεφτά ούτε βυζιά.

Εξ άλλου, πρόσκαιρα είναι όλα αυτά και αμφίβολης ανθεκτικότητας. 

Και τα λεφτά και τα βυζιά.

…”the temporary relief of loneliness

🙂

by a blonde”

“I've never been lonely. I've been in a room -- I've felt suicidal. I've been depressed. I've felt awful -- awful beyond all -- but I never felt that one other person could enter that room and cure what was bothering me...or that any number of people could enter that room. In other words, loneliness is something I've never been bothered with because I've always had this terrible itch for solitude. It's being at a party, or at a stadium full of people cheering for something, that I might feel loneliness. I'll quote Ibsen, "The strongest men are the most alone." I've never thought, "Well, some beautiful blonde will come in here and give me a fuck-job, rub my balls, and I'll feel good." No, that won't help. You know the typical crowd, "Wow, it's Friday night, what are you going to do? Just sit there?" Well, yeah. Because there's nothing out there. It's stupidity. Stupid people mingling with stupid people. Let them stupidify themselves. I've never been bothered with the need to rush out into the night. I hid in bars, because I didn't want to hide in factories. That's all. Sorry for all the millions, but I've never been lonely. I like myself. I'm the best form of entertainment I have. Let's drink more wine!"

• Charles Bukowski

η επίδραση της μηχανής μεγάλου κυβισμού στα αθηρωματικά αγγεία

 ...το πρόβλημα με τις μορφωμένες νέες κοπέλλες, αυτές που τρέχουν σε πρωτοπορειακά θέατρα και ποιοτικά μουσικά σύνολα με κάτι καλά παιδιά με μεταπτυχιακό, είναι πως κατά βάθος θα προτιμούσαν έναν μπρατσωμένο τύπο με τατουάζ και μηχανή μεγάλου κυβισμού.

Κάποιον λιγομίλητο μπρατσά που θα  πάει την κοπελιά βολίδα μέχρι την Βάρκιζα - κολλημένη πάνω του-  μέσα σε ένα μίγμα φόβου και ενθουσιασμού.

Αυτο το κατάλαβαν τώρα  και κάτι σαρανταπενηντάρηδες, που επένδυσαν σε μεγάλη μηχανή έστω και με σημαντική χρονική  καθυστέρηση και με σαφώς λιγότερο στιβαρά μπράτσα.

Πάντως είναι  έλπιδοφόρο φαινόμενο για όλους.

Στην εποχή μου, οι σαραντάρηδες κολλούσαν αφίσσες του ΠΑΣΟΚ τα βράδυα, σε τοίχους και κολώνες, με ατλακόλ , για να διοριστούν σε  ΔΕΚΟ.

Χαίρομαι που ωριμάζουμε ως κοινωνία.