…παράξενο, αλλά, τώρα που το σκέφτομαι, όλοι οι συγγραφείς και λογοτέχνες που εκτιμώ, παρά την επιτυχία τους σε φήμη και σε χρήμα, κατέληξαν μοναχικοί, σκυθρωποί, μικρής κοινωνικότητας και σχεδόν μισάνθρωποι.
…εντάξει, μερικοί ήταν άρρωστοι…πχ ο Τσέχωφ ήταν φυματικός και ο Ντοστογέφκι επιληπτικός….και μάλιστα σε εποχές που οι ασθένειες αυτές ήταν ανίατες.
Ο Τολστόι, παρά το ότι ήταν πρίγκηπας, έμοιαζε με ζητιάνο και ζούσε σε ένα χωριάτικο σπιτάκι στο δάσος.
Όλοι είχαν λεφτά και φήμη…δεν ήταν στερημένοι.
Ο Παπαδιαμάντης και ο Κόντογλου ήταν φτωχοί, αλλά γιατί δεν τους ενδιέφεραν τα λεφτά.
Ο Παπαδιαμάντης ζούσε σαν ερημίτης μέσα στην πόλη:
σαφώς καταθλιπτική φάτσα, καθόταν και έπινε το κρασί του μόνος του στο καφενείο ή έψελνε στην εκκλησία όλη νυχτα.
Ο Κόντογλου ζούσε , στο τέλος, λόγω φτώχιας, σε ένα γκαράζ που είχε διαμορφώσει σε σπίτι.
Μονήρης και αυτός, μακάριζε τον εαυτό του που η γυναίκα του ήταν απλοική και δεν μιλούσε πολύ.
Ευτυχία, να μην μιλάει πολύ η σύζυγός σου.
:)
Ακόμη και οι λογοτέχνες με χιούμορ, όπως ο Σουρής και ο Ροίδης, στην καθημερινή ζωή ήταν πολύ σοβαροί και δεν είχαν πολλά-πολλά με τον κόσμο.
Ο Όσκαρ Ουάιλντ, από την κορυφή της φήμης και του πλούτου ως κορυφαίος θεατρικός συγγραφέας, κατέληξε ζαβός και μοναχικός στο Παρίσι αλλά αφού είχε μπεί στην φυλακή δυό χρόνια για διαφθορά ενός νεαρού.
Για τον Μπουκόφσκι και τον Μισέλ Ουελμπεκ, δεν συζητάμε: και οι δύο μοναχικοί… ίσως και καταθλιπτικοί .
Ο Μπουκόφσκι, κανονικός αλκοολικός.
Το συμπέρασμα είναι ότι ούτε η δόξα, ούτε το χρήμα, σε σώζουν από την μισανθρωπία.
Το θέμα είναι γιατί.
….είναι οι άνθρωποι που φταίνε, είναι το περιβάλλον, είναι η τραγική ανθρώπινη μοίρα?
Προσωπικά, πιστεύω ότι δεν τους φταίνε οι άνθρωποι.
…δηλαδή δεν μισούν τους ανθρώπους, δεν είναι μισάνθρωποι.
Τους βλέπουν βέβαια τους ανθρώπους ως ενοχλητικούς και προβληματικούς, αλλά δεν τους μισούν.
Την κοινωνία την βλέπουν στραβά φτιαγμένη αλλά δεν ελπίζουν ότι μπορεί εύκολα να στρώσει:
απλά είναι ένας σκατόλακκος δεν μετατρέπεται σε ευωδιαστό λιβάδι, εκτός και εάν είσαι ο Ηρακλής.
Για την φθαρτότητα και την τραγικότητα της ανθρώπινης μοίρας και την συνεπακόλουθη ματαιότητα των ανθρώπινων προσπαθειών….ναι…αυτό είναι κάτι που δύσκολα ξεπερνιέται.
Όσοι πιστεύουν στον Θεό, όπως ο Ντοστογιέφσκι, φαίνεται να πατάνε πιό γερά στα πόδια τους.
Οι λογοτέχνες, μελετούν και γνωρίζουν σε βάθος την ανθρώπινη φύση και κοινωνία:
αυτή είναι και η κύρια αιτία της επιτυχίας τους.
Το πρόβλημα είναι ότι όσο ανακαλύπτεις πως η μοίρα του ανθρώπου είναι τα βάσανα, ο πόνος και η απώλεια, τόσο νιώθεις σαν Δον Κιχώτης..
Ένας Δον Κιχώτης με επίγνωση, που στο βάθος καταλαβαίνει ότι καβαλάει ένα ψωράλογο που το λένε λογοτεχνία και αρχικά το νόμιζε καθαρόαιμο άτι.
