οι κοτζαμπάσηδες, σήμερα

 …οι άνθρωποι είναι πολύπλοκα όντα και αυτό αποδεικνύεται από το μεγάλο πλήθος των ψυχολόγων και από την μεγάλη διάρκεια των ψυχοθεραπειών.

Αν χρειάζεσαι δέκα χρόνια ψυχανάλυση , πληρώνοντας εκατομμύρια , μπας και καταλάβεις, τι γίνεται μέσα στην ψυχούλα σου, προφανώς σημαίνει  ότι αυτή είναι πολύ «μπουρδουκλωμένη» και πως μάλλον κρύβει μπόλικα, καλά κρυμμένα, μυστικά.

Κυκλοφορεί πολύς λαικισμός σχετικά με τους ανθρώπους και την ψυχούλα τους: 

πολιτικοί, δημοσιογράφοι και έμποροι βγάζουν λεφτά κολακεύοντας το κοινό.

…πχ «ο λαός είναι σοφός», «ο λαός έχει μνήμη και κρίση», ο λαός είναι «γενναίος», «μεγαλόψυχος», «πονόψυχος», «κιμπάρης» και άλλα πολλά.

Δεν λέω ότι δεν είναι τίποτε από τα παραπάνω… και ποτέ.

Λέω ότι, κάποτε είναι και, κάποτε, όχι.

…όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι και οι λαοί, άλλοτε αναδεικνύουν αρετές και, άλλοτε, κακία και ευτέλεια.

Δεν με εντυπωσιάζει αυτό.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση στους ανθρώπους, είναι πόσο εύκολα θυσιάζουν την ελευθερία τους για μικροπαροχές.

Σχεδόν κάθε  μισθωτός το ξέρει αυτό.

Στον ιδωτικό τομέα έχεις ένα εργοδότη - επιχειρηματία -αφεντικό και στο δημόσιο ένα πολιτικάντη- τενεκέ- ψευτομάνατζερ.

Ειδικά στην Ελλάδα που έχει μηδενική παράδοση εργασιακής και εργοδοτικής κουλτούρας και αξιοπρέπειας.

Ο πολιτικός πρωτογονισμός εν Ελλάδι έχει τις ρίζες του στον κοτζαμπασισμό της Τουρκοκρατίας: 

ό προεστός-κοτζάμπασης ήταν ένας ισορροπιστής συμφερόντων: υποτίθεται ότι ήταν ο τοπικός χριστιανός ηγέτης που υπερασπιζόταν τα συμφέροντα των ομοεθνών του αλλά παράλληλα ήταν και φοροσυλλέκτης των Τούρκων.

…έπρεπε να κρατάει και τους Ρωμιούς υποταγμένους και τους Τούρκους ευχαριστημένους.

Κάτι αντίστοιχο προσπαθούν να κάνουν και τα  πολιτικά στελέχη του κρατικού μηχανισμού στην σύγχρονη Ελλάδα:

να κρατάνε  ευχαριστημένους  και τους ψηφοφόρους και τους πολιτικούς προισταμένους.

….οι ψηφοφόροι  να ψηφίζουν τα «σωστά» αφεντικά…ώστε αυτά  να εκλέγονται και, μετά, τα εκλεγμένα αφεντικά  να διορίζουν τα μικροστελέχη - κοτζαμπάσηδες.

Είναι σημαντικό για όλους…

….αλλιώς, ο μικρός πολιτικός κοτζάμπασης- στέλεχος, θα χάσει την θεσούλα του και θα μείνει στην ανεργία.

Δεν είναι δα και πολύ ανταγωνιστικός στην ιδιωτική πιάτσα.

Εκεί , απαιτούνται πραγματικές ικανότητες και όχι μόνο κομματική σύσταση.

γερολιγούρια και δεσποινάρια, σημειώσατε 2

 
 …η ζωή συνεχίζει να με εκπλήσσει  αν και, στην ηλικία μου,  θα έπρεπε να μην εκπλήσσομαι τόσο εύκολα.

Το γεγονός αυτό,  της εύκολης έκπληξης , σηκώνει δύο ερμηνείες…μία καλή και μία κακή:

…η καλή  είναι ότι έχω ακόμη «νεανική  ψυχή» και γιαυτό εκπλήσσομαι…. 

….αφού ακόμη νιώθω την ζωή ως «ένα δώρο που πρέπει να ανακαλύψω» κλπ.

Όλες αυτές οι  μπούρδες που λένε όσοι τα κονομάνε κολακεύοντας τον κοσμάκη.

Η κακή ερμηνεία είναι ότι μάλλον …ξεμωράθηκα και μού φαίνονται όλα παράξενα, περίεργα και νέα….

….δηλαδή σαν να ανακαλύπτω ξανά τον τροχό.

Καθόλου ενθαρρυντικό.

Τελος πάντων, για να μην φλυαρώ, μπαίνω στο θέαμα - θέμα:

εκπλήσσομαι συνεχώς με κάτι κωλόγερους λιγούρηδες που αφήνονται να γίνονται «μπαίγνιο» στα χέρια - και τα ματόκλαδα και τα νύχια- κάποιων δεσποιναρίων….

….αλλά  και όχι και τόσο δεσποιναρίων…δηλαδή έως και ώριμων ψευδοδεσποιναρίων.

Κάτι νεαρές καρακάξες ανάμεσα στα 25 και τα …45 με άφθονο ναρκισσισμό, παίζουν παιγνιδάκια γοητείας και εξουσίας με μεσήλικες και γέρους…

…παντρεμμένους και «ελεύθερους», μορφωμένους και αγράμματους, λεφτάδες και ψιλικατζήδες, καλοστεκούμενους και ξεχαρβαλωμένους.

Το ζητούμενο είναι η προσοχή και το χειροκρότημα.

Και δόστου σάλια τα γερολιγούρια… δόστου ποιήματα της συμφοράς, δόστου χιλιοειπωμένα κοπλιμέντα, δόστου υπερβολές που βγάζουν μάτι.

…κάνω τον σταυρό μου εκατό φορές την ημέρα μην καταντήσω ένα τέτοιο μπαίγνιο- παιχνιδάκι.

…και παράλληλα προσεύχομαι ακριβώς αυτό να πάθουν οι εχθροί μου.

Η κόρη της Θήρας: μιά ιέρεια των Κυκλάδων

 Η ΚΟΡΗ της ΘΗΡΑΣ βγήκε  από τις αποθήκες και αποκαλύπτεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Σαντορίνης.

Η υπερφυσικού μεγέθους αρχαϊκή κόρη ύψους 2,48μ, σπάνιο αριστούργημα της Ελληνικής Αρχαιότητας, ένα σπάνιο αριστούργημα της ελληνικής γλυπτικής του 7ου αιώνα π.Χ., η οποία ήρθε ανέλπιστα στο φως, τον Νοέμβριο 2000, κατά τη διάρκεια σωστικής ανασκαφικής έρευνας στο νεκροταφείο της αρχαίας πόλης της Θήρας, από τον αρχαιολόγο Χαράλαμπο Σιγάλα.

Λιτότητα, κομψότητα, μυστηριακή απλότητα.

Μια ιέρεια ενός τόπου γεμάτου εκτυφλωτικό φως που δεν σε αφήνει καθόλου να γίνεις υπερφίαλος καί άθεος αφού σε κάνει συνεχώς να μετράς τον ασήμαντο ισκιο σου.

δυστυχώς η λογοτεχνία δεν είναι αποτελεσματική ψυχοθεραπεία

 …παράξενο, αλλά, τώρα που το σκέφτομαι, όλοι οι συγγραφείς και λογοτέχνες που εκτιμώ, παρά την επιτυχία τους σε φήμη  και σε χρήμα,   κατέληξαν  μοναχικοί, σκυθρωποί, μικρής κοινωνικότητας και  σχεδόν μισάνθρωποι.

…εντάξει, μερικοί ήταν άρρωστοι…πχ ο Τσέχωφ ήταν φυματικός και ο Ντοστογέφκι επιληπτικός….και μάλιστα σε εποχές που οι ασθένειες αυτές ήταν ανίατες.

Ο Τολστόι, παρά το ότι ήταν πρίγκηπας, έμοιαζε με ζητιάνο και ζούσε σε ένα χωριάτικο σπιτάκι στο δάσος.

Όλοι είχαν λεφτά και φήμη…δεν ήταν στερημένοι.

Ο Παπαδιαμάντης και ο Κόντογλου ήταν φτωχοί,  αλλά γιατί δεν τους ενδιέφεραν τα λεφτά.

Ο Παπαδιαμάντης ζούσε σαν ερημίτης μέσα στην πόλη: 

σαφώς καταθλιπτική φάτσα, καθόταν και έπινε το κρασί του μόνος του στο καφενείο ή έψελνε στην εκκλησία όλη νυχτα.

Ο Κόντογλου ζούσε , στο τέλος, λόγω φτώχιας, σε ένα γκαράζ που  είχε διαμορφώσει σε σπίτι.

Μονήρης και αυτός, μακάριζε τον εαυτό του που η γυναίκα του ήταν απλοική και δεν μιλούσε πολύ.

Ευτυχία, να μην μιλάει πολύ η σύζυγός σου.

:)

Ακόμη και οι λογοτέχνες  με χιούμορ, όπως ο Σουρής και ο Ροίδης, στην καθημερινή ζωή ήταν πολύ σοβαροί και δεν είχαν πολλά-πολλά με τον κόσμο.

Ο Όσκαρ Ουάιλντ, από την κορυφή της φήμης και του πλούτου ως κορυφαίος θεατρικός συγγραφέας, κατέληξε ζαβός και μοναχικός στο Παρίσι αλλά αφού είχε μπεί στην φυλακή δυό χρόνια για  διαφθορά ενός νεαρού.

Για τον Μπουκόφσκι και τον Μισέλ Ουελμπεκ, δεν συζητάμε: και οι δύο μοναχικοί… ίσως και καταθλιπτικοί .

Ο Μπουκόφσκι, κανονικός αλκοολικός.

Το συμπέρασμα είναι ότι ούτε η δόξα, ούτε το χρήμα, σε σώζουν από την μισανθρωπία.

Το θέμα είναι γιατί.

….είναι οι άνθρωποι που φταίνε, είναι το περιβάλλον, είναι η τραγική ανθρώπινη μοίρα?

Προσωπικά, πιστεύω ότι δεν τους φταίνε οι άνθρωποι.

…δηλαδή δεν μισούν τους ανθρώπους, δεν είναι μισάνθρωποι.

Τους βλέπουν βέβαια τους ανθρώπους ως ενοχλητικούς και προβληματικούς, αλλά  δεν τους μισούν.

Την κοινωνία την βλέπουν στραβά φτιαγμένη αλλά δεν ελπίζουν ότι μπορεί εύκολα να στρώσει:

 απλά είναι ένας σκατόλακκος δεν μετατρέπεται σε ευωδιαστό λιβάδι, εκτός και εάν είσαι ο Ηρακλής.

Για την φθαρτότητα και την τραγικότητα της ανθρώπινης μοίρας και την συνεπακόλουθη ματαιότητα των ανθρώπινων προσπαθειών….ναι…αυτό είναι κάτι που δύσκολα ξεπερνιέται.

Όσοι πιστεύουν στον Θεό, όπως ο Ντοστογιέφσκι, φαίνεται να πατάνε πιό γερά στα πόδια τους.

Οι λογοτέχνες, μελετούν και γνωρίζουν σε βάθος την ανθρώπινη φύση και κοινωνία: 

αυτή είναι και η κύρια αιτία της επιτυχίας τους.

Το πρόβλημα είναι ότι όσο ανακαλύπτεις πως  η μοίρα του ανθρώπου είναι τα βάσανα, ο πόνος και η απώλεια, τόσο νιώθεις σαν Δον Κιχώτης..

Ένας Δον Κιχώτης με επίγνωση, που στο βάθος καταλαβαίνει ότι καβαλάει ένα ψωράλογο που  το λένε λογοτεχνία και αρχικά το νόμιζε καθαρόαιμο  άτι.

Θα τους ψάχνετε με το κιάλι

 Συνεχίστε να κυνηγάτε τους γιατρούς και, σε δέκα χρόνια, θα τους ψάχνετε με το κιάλι.

Όταν έφτιαξα τη σελίδα «πως σκέφτονται οι γιατροί» δεν είχα πρόθεση να διδάξω κάποιο κοινό τρόπο σκέψης  των γιατρών. 

Εξ άλλου αγνοώ αν υπάρχει τέτοιος κοινός τρόπος σκέψης.

Αυτό που κυρίως με ενδιέφερε, ήταν να εκφράσω τον πόνο των γιατρών, την αγωνία και την κακοποίηση που υφίσταται.

....και  όλα αυτά, να τα γνωστοποιήσω στην κοινωνία, γενικά,   και στους ασθενείς, ειδικά.

Ξέροντας καλά ότι η εντύπωση που έχει ο πολύς  κόσμος στην Ελλάδα  για τους γιατρούς είναι στρεβλή, ανακριβής και κρύβει αρκετή άγνοια και κακοήθεια, θέλησα να μπορέσω να αποκαταστήσω λίγο την αλήθεια: 

την αλήθεια που λέει ότι οι γιατροί, στην πλειοψηφία τους, είναι κάποια πολύ ταλαιπωρημένα άτομα, συχνά δυστυχισμένα, που δεν το ομολογούν ούτε στον εαυτό τους.

Οκ... υπάρχουν και οι υστερικοί, οι κακότροποι, οι  ναρκισσάρες πριμαντόνες, οι  μπαντίδος μαχαιροβγάλτες, οι φραγκοφονιάδες επιχειρηματίες και οι ανάλγητοι κίλερς....αλλά, οι πολλοί -η πλειοψηφία πιστεύω- δουλεύουν πολύ και εξαντλητικά, διατρέχουν τεράστιους κινδύνους σωματικής και ψυχικής εξάντλησης και αμείβονται λιγότερο από κομμώτριες.

Ίσως υπερβάλλω.

Σίγουρα πάντως, αμοίβονται λιγότερο απ’ όσο πρέπει...

....ενώ ταυτόχρονα, η  κοινωνία τους βρίζει ως κλέφτες, εκμεταλλευτές, ανάλγητους, απατεώνες και τσαρλατάνους.

Είναι διεθνές το φαινόμενο:  και στην Ευρώπη και στην Αμερική υπάρχει έλλειψη γιατρών , γενικά. 

Και εκεί υπάρχει  κοινωνική και οικονομική υποβάθμιση και εργασιακή πίεση. Αλλά καμμία σχέση με την Ελλαδίτσα.

Στην Ευρώπη,  βουλώνουν το κενό με γιατρούς από τον τρίτο κόσμο,  τα Βαλκάνια και λιγότερο από Ιταλία, Ισπανία , Πολωνία και Βαλτική.

Στην Αμερική , από παντού.

Στην Ελλάδα από πουθενά.

Τα νοσοκομεία εχουν λίγους  νέους ειδικευόμενους -που βρίζουν την μοίρα τους-  και πολλούς γέρους  που γκρινιάζουν εν όψει φτωχής συνταξιοδότησης  .

Διαβάζουμε για ολόκληρα νοσοκομεία που δεν έχουν κανένα ακτινολόγο, που έχουν ένα αναισθησιολόγο,  για κλινικές που δεν έχουν κανένα ειδικευόμενο, γιά χειρουργούς που μαζεύονται τρεις διευθυντές να κάνουν μια σκωληκοειδίτιδα γιατί δεν υπάρχει ειδικευόμενος να μπει σαν βοηθός....και ούτω καθεξής.

Και η κοινωνία βρίζει. 

Το βιολί της. 

Έκανα μερικές αναρτήσεις στη σελίδα «πως σκέφτονται οι γιατροί» όπου περιέγραφα τις συνθήκες που οδηγούν σε εργασιακή εξουθένωση / burn out κλπ....

Και να από κάτω σχόλια: 

 « και  γιατί είσαστε δυστυχισμένοι αφού ένα σωρό φακελάκια παίρνετε» ναι αλλά «εκμεταλλεύεστε τον κόσμο» και ούτω καθεξής.

Πολύ φτωχή προσπάθεια κατανόησης  της θέσης του άλλου. Καταλαβαίνω,  ότι η ελληνική κοινωνία, είναι μία κοινωνία εγωκεντρικών ημιμαθών όπου ο καθένας κοιτάζει κυρίως «την πάρτη του» και, από κει και πέρα,  «να πάν να  γαμηθούν όλοι».

Χώρια το κοινωνικό μίσος, το οποίο έχει ποτίσει και διηθήσει,  σαν κακοήθης νόσος, όλο τον κοινωνικό ιστό.

Μια λαϊκίστικη και ημιπρωτόγονη κοινωνία, πρέπει να πάρει εκδίκηση κακοποιώντας όλους αυτούς οι οποίοι κάποτε έχαιραν  κοινωνικής εκτίμησης.

Και οι γιατροί... «την κάνουν» για  άλλες χώρες... έστω κι αν αυτές είναι βαλτότοποι, υγροί,  λασπώδεις και με μολυβένιο ουρανό.

Γιατί,  εκτός από το μολυβένιο ουρανό,  οι βαλτοτόποι αυτοί, έχουν θεσμούς, αξιοκρατία, σεβασμό στον πολίτη και στον εργαζόμενο, δίνουν ευκαιρίες εξέλιξης και έχουν μάθει να εκτιμούν αυτόν που προσφέρει πολλά στην κοινωνία.

Σε 10 χρόνια οι λαικιστές  εν Ελλάδι θα πάψουν να είναι λαϊκιστές.

Θα πάψουν να είναι λαϊκιστές και θα πάψουν  να βρίζουν  και να απαξιώνουν  τους γιατρούς.

Γιατί θα τους ψάχνουν με το κιάλι και δεν θα τους βρίσκουν.

Και τότε θα αρχίσουν να τους  εκτιμούν.

Πλάτων Μανιάς, νευρολόγος.

η σωστή υπομονή δεν είναι η γαιδουρινή

 ...δεν αντέχω τα 30...μου λέει η μία στο νοσοκομείο.

Περασαν τα χρόνια, μεγάλωσα. (είναι «μεγάλη»...ναι... 31 και εχει άγχος που είναι ανύπαντρη).

Δεν αντέχω τα πενήντα...μου λέει η άλλη κυρία που είναι μιά χαρά πενηντάρα , βιολογικά και επαγγελματικά.

Η «Υπομονή» είναι μεγάλη αρετή, μας μάθαιναν στο κατηχητικό.

...το άκουγα μεν, δεν το καταλάβαινα δε, εκνευριζόμουν: 

«μα τί έννοούν υπομονή?»...έλεγα από μέσα μου.

«Αν έχω ένα πρόβλημα, πρέπει να κάνω κάτι να το λύσω...έτσι δεν είναι?

...τι ...υπομονή να κάνω?

....να το αφήσω να ...ωριμάσει, υπομένοντας?»

Και όμως.

Πάλι βλακείες έλεγα...(ως συνήθως).

Η έννοια της Χριστιανικής «υπομονής» δεν έχει την έννοια της ...γαιδουρινής υπομονής... αλλά την έννοια της αποδοχής.

Δεν σου λέει να υπομένεις δυσάρεστα πράγματα... σαν μοιρολάτρης σκλάβος.

Σου λέει να «αποδέχεσαι».

Τι να αποδέχεσαι?

Κατ´ αρχήν την πραγματικότητα των άλλων.

Σέβεσαι και συζητάς τις απόψεις τους...

(τι δηλαδη...παντογνώστης είσαι? ...έχεις πάντα δίκιο?)

Αλλά δεν αποδέχεσαι μόνο απόψεις άλλων ως πιθανά σωστές.

Αποδέχεσαι και γεγονότα.

Αυτά που βλέπεις.

Εδώ είναι το κουμπί: πολύς κοσμάκης ταλαιπωρείται γιατί δεν αποδέχεται τα γεγονότα...ακόμη και τα πιό οφθαλμοφανή.

Στρουθοκάμηλοι.

Κεφάλι στην άμμο.

..πχ...

....Γέρασες κύριε...πάρτο απόφαση.

Τέρμα τα γκομενιλίκια εφηβικού τύπου.

....Εισαι αγύμναστος κοντοστούπης κύριε...ασε την μπασκετική καριέρα στην άκρη.

...Είσαι μπάζο κυρία μου...πάψε να έχεις ύφος Μόνικας Μπελούτσι.

Αυτά.. και ούτω καθ εξής.

Αποδοχή της πραγματικότητας και συμβιβασμός με τα όρια σου.

Αυτό σου λέει όταν σε συμβουλευλει να είσαι «ταπεινός».

Ταπεινός είναι ο λογικός , ο ρεαλιστής, ο μετρημένος.

Ο αποδοχεύς των ορίων.

Έτσι τα έλεγαν πριν δυο χιλιάδες χρόνια: να είσαι «ταπεινός» και να έχεις «υπομονή».

Τωρα τα διατυπώνουμε λίγο διαφορετικά...λέμε:

«σταμάτα να είσαι καβαλημένος μαλάκας, ρε»

«Παρτο απόφαση, ρε: το πάρτυ τελειώνει.

Πέρασε η ώρα.

Τράβα σπίτι σου να πιείς κανα τσαγάκι και να διαβάσεις κανα παραμύθι  να πεις στα εγγόνια σου».

και μικρός Θεός και αγγελιοφόρος κακών ειδήσεων, δεν γίνεται

 …στην Αρχαία εποχή, οι βασιλιάδες συχνά σκότωναν τους αγγελιαφόρους κακών  ειδήσεων.

πχ πήγαινε, τρέχοντας,  ο δύστυχος αγγελιαφόρος μέσα από ποτάμια , βουνά και λαγκάδια, ξεγλωσσιασμένος, στον Ξέρξη ή στον Κύρο και του έλεγε «πολυχρονεμένε και δοξασμένε Βασιλιά , ο στρατός σου καταστράφηκε από τους Έλληνες» και, ο πολυχρονεμένος, γινόταν έξαλλος και διέταζε να του κόψουν το κεφάλι.

Μάλλον ανώριμη αντιμετώπιση της δυσάρεστης πραγματικότητας…μιά ηλίθια ναρκισσιστική άρνηση.

Η «άρνηση» είναι, λένε οι ψυχαναλυτικοί, μηχανισμός άμυνας του Εγώ: 

ένας μηχανισμός αυτοπροστασίας από ένα πόνο που δεν αντέχεις να διαχειριστείς. 

Τον βλέπουμε συχνά σε καρκινοπαθείς… πχ βλέπεις μιά γυναίκα που έχει υποστεί μαστεκτομή, που με τη χημειοθεραπεία της έχουν πέσει  τα μαλλιά και η ακτινοβολία της έχει κάψει το δέρμα και , η ίδια, δεν έχει επίγνωση της κατάστασης: 

απλά σου λέει «γιατρέ, ένα γρομπαλάκι είχα… που το βγάλαμε προληπτικά».

Το πιστεύει.

Το πρόβλημα είναι ότι και ο αγγελιοφόρος κακών ειδήσεων και σήμερα έχει πρόβλημα και όχι μόνο στην αρχαία εποχή. 

Ο γιατρός είναι συχνά αγγελιοφόρος κακών ειδήσεων… 

…Και δυστυχώς,  κανένας δεν τον έχει μάθει πως γίνεται αυτή η δουλειά. 

Κανείς δε μας έμαθε ποτέ τι κάνουμε και πως λέμε κάτι τρομερό σε έναν άλλο άνθρωπο.

Δεν τολμάνε οι δάσκαλοι -γιατροί  να ακουμπήσουν τέτοια μεταφυσικά ερωτήματα γιατί δεν θεωρούνται «επιστημονικά»… 

Θεωρούνται μεταφυσικά, θρησκευτικά, συναισθηματικά, ανθρωπιστικά και, όλα αυτά,  τελοσπάντων,  θεωρούνται λίγο μπανάλ και δευτερεύοντα,  σε σχέση με τα σπουδαία «ορθολογικά επιστημονικά».

Οι αριστεροί δάσκαλοί μας  δεν πιστεύουν σε Θεό, ούτε ζωή με ιερότητα, ούτε ότι ο άνθρωπος είναι κάτι παραπάνω από μόρια άνθρακα, υδρογόνου και αζώτου που μπλέχτηκαν τυχαία και έφτιαξαν ένα κόσμο και έναν άνθρωπο.

Αν πουν κάτι παραπάνω για τέτοια θέματα ζωής, θανάτου και υπαρξιακής αγωνίας,  θα θεωρηθούν ότι είναι αδύναμοι , ανορθολογικοί και ότι δεν είναι πραγματικοί,  αριστεροί  μαρξιστές.

Οι δεξιοί Δάσκαλοι μας από την  άλλη, συνήθως ήταν  κάτι τύποι που προσπαθούσαν  να ξεχάσουν την θρησκεία γιατί την περιφρονούσαν  ως μισοανοησία,  αφού εκτιμούσαν  υπερβολικά τα αγαθά της επίγειας ζωής.

Τελικά, μας άφησαν ορφανά. 

Γεράσαμε και δεν καταφέραμε ποτέ να διαχειριστούμε  με ένα επαρκή τυφλοσούρτη ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας την γυμνή απελπισία που παρουσιάζεται μπροστά μας με πολύ τρόμο και ελάχιστη ελπίδα.

Οι Γιατροί δεν παθαίνουν εργασιακή εξουθένωση (burnout), μόνο επειδή κάνουν ατελείωτες ώρες εφημερίας, παίρνουν ελάχιστες άδειες και στριφογυρίζουν  σε άθλιους διάδρομους νοσοκομείων, όταν έξω ο  ήλιος λάμπει.

Τους έχει ανατεθεί ένας ρόλος μικρού Θεού «που κάνει θαύματα» και ενός αγγελιοφόρου κακών ειδήσεων που είναι αναπόφευκτες. 

Τραγικός συνδυασμός που δεν αντέχεται εύκολα.