άντε γειά, influencers

 ...επειδή θέλω  να μάθω τι σκέφτεται η  κοινωνία -ώστε να μην καταντήσω κάνας γεροπαράξενος κλεισμένος  στην κοσμάρα μου- αποφάσισα να ακολουθήσω (δηλαδή να διαβάζω)  διάφορους επιτυχημένους facebookάδες.

Να γίνω «follower».

Να δω, ρε παιδί μου, τι γράφουν όλοι αυτοί και έχουν τόση πολλή  «αποδοχή».

Λοιπόν... το πρώτο που αποκόμισα, είναι ότι πρέπει να παραδεχτώ πως υπάρχει αιώνια Αγάπη.

Και φυσικά,  ισοβιος Έρωτας:

Όλοι οι facebookάδες και οι facebookούδες,  έχουν εμμονή με την «αιώνια αγάπη».

Ανακουφιστικό.

Έχουν ακλόνητη πίστη στην αιώνια αγάπη...πως όχι μόνο υπάρχει, όχι μόνο δεν είναι εξαίρεση για λίγους, αλλά είναι πανεύκολη και «εδώ και τώρα» για όλους: και για λιγνούς  και για χοντρούς και για φτωχούς και για λεφτάδες και για νέους και γέρους,  για ωραίους και γιά ασκημομούρηδες και για ευθυτενείς και γιά  καμπούρηδες.

Και κυρίως γι αυτούς... τους μη προνομιούχους: 

για να μπορούν να φαντασιώνονται.

Ένα δεύτερο σημείο, στο οποίο επιμένουν οι επιτυχημένοι facebookάδες,  είναι επίσης, ενθαρρυντικό:

είναι πως η ευτυχία βρίσκεται μέσα μας.

Πως αρκεί να «σκάψουμε μέσα μας» και θα την βρούμε. 

Τώρα που διάλο πρέπει να σκάψουμε, δεν ξέρω...

Αλλά για να το λένε κάπως έτσι θα’ναι.

Ένα τρίτο σημείο είναι κολακευτικό:  ότι όλοι άνθρωποι είναι καλοί και κρύβουν απέραντο «Ψυχικό πλούτο» μέσα τους... 

...τον οποίο πρέπει να «ανακαλύψεις» δίνοντας απεριόριστη κατανόηση και αγάπη: 

αυτό ακούγεται κάπως χριστιανικό, αλλά δεν επιβεβαιώνεται από την συμπεριφορά τους... διότι οι περισσότεροι είναι μεγάλες ψωνάρες και, αν δεν πηγαίνεις με τα νερά τους, σου  κάνουν μπλοκάρισμα, σε διαγράφουν ή τελοσπάντων σου κάνουν επίθεση.

Ένα, κοινό επίσης, χαρακτηριστικό, είναι κρυφοερωτικό:

είναι  ότι βάζουν σαν εικόνα προφίλ κάτι παθιάρικες φωτογραφίες από εικοσαετίας -τότε  που ήτανε πιο φρέσκοι στην μάπα - η βάζουνε ένα λουλούδι ένα ηλιοβασίλεμα, ένα κρίνο,  ένα τριαντάφυλλο ή ένα λωτό.

Το μήνυμα είναι ότι παραμένουν ερωτικοί,  δοτικοί και επιτέλους έτοιμοι να αναπτύξουν μία υπόγεια - ή και επίγεια, δεν ξέρω-  σχέση με τους «ακόλουθους»/ followers.

Ακολούθησα κάμποσους και κάμποσες αλλά μπερδεύτηκα: ούτε ενθάρρυνση θέλω, ούτε αποδοχή, ούτε αγάπη.

...και ούτε ψάχνω την ευτυχία μέσα μου.

Πλήρης αποτυχία.

Ομολογώ πως γράφτηκα follower σε διάφορες ξανθιές σαρανταπεντάρες, κάποιες μισόξανθιές τριανταπεντάρες που δείχνουν μόνο την πλάτη τους (προφανώς είναι το δυνατό τους σημείο) και κάτι «τριανταφυλλάκια»  απροσδιορίστου ηλικίας.

Επίσης κάτι γερογκουρού που έχουν φάει τα λυσσακά τους με την αρχαιολατρεία, τις θερμίδες , τις βιταμίνες , το σοσιαλισμό και τους εξωγήινους.

Βαρέθηκα.

Μπάστα, παιδιά...λυπάμαι ...

....θα σας εγκαταλείψω από follower.

Ούτε οι ξανθιές πλάτες με ενδιαφέρουν, ούτε οι επίπεδοι κοιλιακοί,  ούτε οι βιταμίνες, ούτε οι εξωγήινοι.

Για την διαχρονική πορεία του έρωτα και του σοσιαλισμού, έχω άποψη και δεν πρόκειται να την αλλάξω. 

Άντε γειά.

Ακούνε μόνο τα ανοιχτά αυτιά

 Αν μιλάς με διάφορους ανθρώπους ανοιχτά, ειλικρινά,απλά, χωρίς προσποίηση, άμυνα ή έπαρση , βγάζεις ένα σωρό «λαβράκια»: 

η πραγματική ζωή αναδεικνύεται πολύ αλλιώτικη από ό,τι φανταζόσουν. 

Συνήθως πιο σκληρή, πιό επίπονη και πιό επώδυνη από την πρώτη εντύπωση.

Οι άνθρωποι μιλούν... αν έχεις αυτιά, πρόθυμα να ακούσουν.

Δυστυχώς τα κλειστά αυτιά και τα τυφλά μάτια, είναι πολύ συχνός μηχανισμός άμυνας: 

οι μύθοι βολεύουν. 

Όλοι θέλουν να βαδίζουν ξένοιαστα σε λιβάδια με μυρωδάτα λουλουδάκια. Υπάρχουν και αυτά, δεν λέω.

Αλλά υπάρχει και αρκετό σκατό, ανάμεσα.

η πορεία και η ερμηνεία της πορείας

 «Ακόμη και οι πιο ψόφιες πουτάνες, στην χιλιοστή σφαλιάρα του νταβά, αγαναχτούν.

Γι αυτό,  χαίρομαι.

Μας κανουν καλό τα κωλοδάχτυλα.

Ειδικά όταν πονάνε και δεν λένε να σταματήσουν».

Αυτό μου έλεγε ένας φίλος μου και με κοίταζε με ένα ύφος θριαμβευτικό,  λες και είπε καμιά μεγάλη εξυπνάδα. 

Και ποια είναι η υποτιθέμενη εξυπνάδα; 

Ότι ο καταπιεσμένος, στο τέλος, όσο βλάκας και καρπαζοεισπράκτορας και αν είναι, στο τέλος, θα νικήσει την δειλία του η ανάγκη για ελευθερία.

Αυτό εννοεί και αυτό του δίνει την αίσθηση ότι μπορεί να έχει θριαμβευτικό ύφος. 

Μου την δίνουν όλες αυτές οι μπαναλαρίες.

 …μπαναλαρίες,  διότι πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει - η μάλλον δεν μπορεί να θέτει- τα σωστά ερωτήματα: 

….διότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο  να επαναστατήσει η πουτάνα να είναι τέτοια… 

….Το σωστό ερώτημα είναι:

….γιατί έγινε πουτάνα, γιατί  δέχτηκε να είναι πουτάνα, γιατί δραστηριοποιήθηκε ως πουτάνα συνεργαζόμενη με τον νταβατζή της  και, γιατί, τελικά, μετά από μιά άθλια πορεία, επαναστάτησε.

Η ερμηνεία της πορείας μετράει περισσότερο από την ίδια την πορεία.

οι κοτζαμπάσηδες, σήμερα

 …οι άνθρωποι είναι πολύπλοκα όντα και αυτό αποδεικνύεται από το μεγάλο πλήθος των ψυχολόγων και από την μεγάλη διάρκεια των ψυχοθεραπειών.

Αν χρειάζεσαι δέκα χρόνια ψυχανάλυση , πληρώνοντας εκατομμύρια , μπας και καταλάβεις, τι γίνεται μέσα στην ψυχούλα σου, προφανώς σημαίνει  ότι αυτή είναι πολύ «μπουρδουκλωμένη» και πως μάλλον κρύβει μπόλικα, καλά κρυμμένα, μυστικά.

Κυκλοφορεί πολύς λαικισμός σχετικά με τους ανθρώπους και την ψυχούλα τους: 

πολιτικοί, δημοσιογράφοι και έμποροι βγάζουν λεφτά κολακεύοντας το κοινό.

…πχ «ο λαός είναι σοφός», «ο λαός έχει μνήμη και κρίση», ο λαός είναι «γενναίος», «μεγαλόψυχος», «πονόψυχος», «κιμπάρης» και άλλα πολλά.

Δεν λέω ότι δεν είναι τίποτε από τα παραπάνω… και ποτέ.

Λέω ότι, κάποτε είναι και, κάποτε, όχι.

…όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι και οι λαοί, άλλοτε αναδεικνύουν αρετές και, άλλοτε, κακία και ευτέλεια.

Δεν με εντυπωσιάζει αυτό.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση στους ανθρώπους, είναι πόσο εύκολα θυσιάζουν την ελευθερία τους για μικροπαροχές.

Σχεδόν κάθε  μισθωτός το ξέρει αυτό.

Στον ιδωτικό τομέα έχεις ένα εργοδότη - επιχειρηματία -αφεντικό και στο δημόσιο ένα πολιτικάντη- τενεκέ- ψευτομάνατζερ.

Ειδικά στην Ελλάδα που έχει μηδενική παράδοση εργασιακής και εργοδοτικής κουλτούρας και αξιοπρέπειας.

Ο πολιτικός πρωτογονισμός εν Ελλάδι έχει τις ρίζες του στον κοτζαμπασισμό της Τουρκοκρατίας: 

ό προεστός-κοτζάμπασης ήταν ένας ισορροπιστής συμφερόντων: υποτίθεται ότι ήταν ο τοπικός χριστιανός ηγέτης που υπερασπιζόταν τα συμφέροντα των ομοεθνών του αλλά παράλληλα ήταν και φοροσυλλέκτης των Τούρκων.

…έπρεπε να κρατάει και τους Ρωμιούς υποταγμένους και τους Τούρκους ευχαριστημένους.

Κάτι αντίστοιχο προσπαθούν να κάνουν και τα  πολιτικά στελέχη του κρατικού μηχανισμού στην σύγχρονη Ελλάδα:

να κρατάνε  ευχαριστημένους  και τους ψηφοφόρους και τους πολιτικούς προισταμένους.

….οι ψηφοφόροι  να ψηφίζουν τα «σωστά» αφεντικά…ώστε αυτά  να εκλέγονται και, μετά, τα εκλεγμένα αφεντικά  να διορίζουν τα μικροστελέχη - κοτζαμπάσηδες.

Είναι σημαντικό για όλους…

….αλλιώς, ο μικρός πολιτικός κοτζάμπασης- στέλεχος, θα χάσει την θεσούλα του και θα μείνει στην ανεργία.

Δεν είναι δα και πολύ ανταγωνιστικός στην ιδιωτική πιάτσα.

Εκεί , απαιτούνται πραγματικές ικανότητες και όχι μόνο κομματική σύσταση.

γερολιγούρια και δεσποινάρια, σημειώσατε 2

 
 …η ζωή συνεχίζει να με εκπλήσσει  αν και, στην ηλικία μου,  θα έπρεπε να μην εκπλήσσομαι τόσο εύκολα.

Το γεγονός αυτό,  της εύκολης έκπληξης , σηκώνει δύο ερμηνείες…μία καλή και μία κακή:

…η καλή  είναι ότι έχω ακόμη «νεανική  ψυχή» και γιαυτό εκπλήσσομαι…. 

….αφού ακόμη νιώθω την ζωή ως «ένα δώρο που πρέπει να ανακαλύψω» κλπ.

Όλες αυτές οι  μπούρδες που λένε όσοι τα κονομάνε κολακεύοντας τον κοσμάκη.

Η κακή ερμηνεία είναι ότι μάλλον …ξεμωράθηκα και μού φαίνονται όλα παράξενα, περίεργα και νέα….

….δηλαδή σαν να ανακαλύπτω ξανά τον τροχό.

Καθόλου ενθαρρυντικό.

Τελος πάντων, για να μην φλυαρώ, μπαίνω στο θέαμα - θέμα:

εκπλήσσομαι συνεχώς με κάτι κωλόγερους λιγούρηδες που αφήνονται να γίνονται «μπαίγνιο» στα χέρια - και τα ματόκλαδα και τα νύχια- κάποιων δεσποιναρίων….

….αλλά  και όχι και τόσο δεσποιναρίων…δηλαδή έως και ώριμων ψευδοδεσποιναρίων.

Κάτι νεαρές καρακάξες ανάμεσα στα 25 και τα …45 με άφθονο ναρκισσισμό, παίζουν παιγνιδάκια γοητείας και εξουσίας με μεσήλικες και γέρους…

…παντρεμμένους και «ελεύθερους», μορφωμένους και αγράμματους, λεφτάδες και ψιλικατζήδες, καλοστεκούμενους και ξεχαρβαλωμένους.

Το ζητούμενο είναι η προσοχή και το χειροκρότημα.

Και δόστου σάλια τα γερολιγούρια… δόστου ποιήματα της συμφοράς, δόστου χιλιοειπωμένα κοπλιμέντα, δόστου υπερβολές που βγάζουν μάτι.

…κάνω τον σταυρό μου εκατό φορές την ημέρα μην καταντήσω ένα τέτοιο μπαίγνιο- παιχνιδάκι.

…και παράλληλα προσεύχομαι ακριβώς αυτό να πάθουν οι εχθροί μου.

Η κόρη της Θήρας: μιά ιέρεια των Κυκλάδων

 Η ΚΟΡΗ της ΘΗΡΑΣ βγήκε  από τις αποθήκες και αποκαλύπτεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Σαντορίνης.

Η υπερφυσικού μεγέθους αρχαϊκή κόρη ύψους 2,48μ, σπάνιο αριστούργημα της Ελληνικής Αρχαιότητας, ένα σπάνιο αριστούργημα της ελληνικής γλυπτικής του 7ου αιώνα π.Χ., η οποία ήρθε ανέλπιστα στο φως, τον Νοέμβριο 2000, κατά τη διάρκεια σωστικής ανασκαφικής έρευνας στο νεκροταφείο της αρχαίας πόλης της Θήρας, από τον αρχαιολόγο Χαράλαμπο Σιγάλα.

Λιτότητα, κομψότητα, μυστηριακή απλότητα.

Μια ιέρεια ενός τόπου γεμάτου εκτυφλωτικό φως που δεν σε αφήνει καθόλου να γίνεις υπερφίαλος καί άθεος αφού σε κάνει συνεχώς να μετράς τον ασήμαντο ισκιο σου.

δυστυχώς η λογοτεχνία δεν είναι αποτελεσματική ψυχοθεραπεία

 …παράξενο, αλλά, τώρα που το σκέφτομαι, όλοι οι συγγραφείς και λογοτέχνες που εκτιμώ, παρά την επιτυχία τους σε φήμη  και σε χρήμα,   κατέληξαν  μοναχικοί, σκυθρωποί, μικρής κοινωνικότητας και  σχεδόν μισάνθρωποι.

…εντάξει, μερικοί ήταν άρρωστοι…πχ ο Τσέχωφ ήταν φυματικός και ο Ντοστογέφκι επιληπτικός….και μάλιστα σε εποχές που οι ασθένειες αυτές ήταν ανίατες.

Ο Τολστόι, παρά το ότι ήταν πρίγκηπας, έμοιαζε με ζητιάνο και ζούσε σε ένα χωριάτικο σπιτάκι στο δάσος.

Όλοι είχαν λεφτά και φήμη…δεν ήταν στερημένοι.

Ο Παπαδιαμάντης και ο Κόντογλου ήταν φτωχοί,  αλλά γιατί δεν τους ενδιέφεραν τα λεφτά.

Ο Παπαδιαμάντης ζούσε σαν ερημίτης μέσα στην πόλη: 

σαφώς καταθλιπτική φάτσα, καθόταν και έπινε το κρασί του μόνος του στο καφενείο ή έψελνε στην εκκλησία όλη νυχτα.

Ο Κόντογλου ζούσε , στο τέλος, λόγω φτώχιας, σε ένα γκαράζ που  είχε διαμορφώσει σε σπίτι.

Μονήρης και αυτός, μακάριζε τον εαυτό του που η γυναίκα του ήταν απλοική και δεν μιλούσε πολύ.

Ευτυχία, να μην μιλάει πολύ η σύζυγός σου.

:)

Ακόμη και οι λογοτέχνες  με χιούμορ, όπως ο Σουρής και ο Ροίδης, στην καθημερινή ζωή ήταν πολύ σοβαροί και δεν είχαν πολλά-πολλά με τον κόσμο.

Ο Όσκαρ Ουάιλντ, από την κορυφή της φήμης και του πλούτου ως κορυφαίος θεατρικός συγγραφέας, κατέληξε ζαβός και μοναχικός στο Παρίσι αλλά αφού είχε μπεί στην φυλακή δυό χρόνια για  διαφθορά ενός νεαρού.

Για τον Μπουκόφσκι και τον Μισέλ Ουελμπεκ, δεν συζητάμε: και οι δύο μοναχικοί… ίσως και καταθλιπτικοί .

Ο Μπουκόφσκι, κανονικός αλκοολικός.

Το συμπέρασμα είναι ότι ούτε η δόξα, ούτε το χρήμα, σε σώζουν από την μισανθρωπία.

Το θέμα είναι γιατί.

….είναι οι άνθρωποι που φταίνε, είναι το περιβάλλον, είναι η τραγική ανθρώπινη μοίρα?

Προσωπικά, πιστεύω ότι δεν τους φταίνε οι άνθρωποι.

…δηλαδή δεν μισούν τους ανθρώπους, δεν είναι μισάνθρωποι.

Τους βλέπουν βέβαια τους ανθρώπους ως ενοχλητικούς και προβληματικούς, αλλά  δεν τους μισούν.

Την κοινωνία την βλέπουν στραβά φτιαγμένη αλλά δεν ελπίζουν ότι μπορεί εύκολα να στρώσει:

 απλά είναι ένας σκατόλακκος δεν μετατρέπεται σε ευωδιαστό λιβάδι, εκτός και εάν είσαι ο Ηρακλής.

Για την φθαρτότητα και την τραγικότητα της ανθρώπινης μοίρας και την συνεπακόλουθη ματαιότητα των ανθρώπινων προσπαθειών….ναι…αυτό είναι κάτι που δύσκολα ξεπερνιέται.

Όσοι πιστεύουν στον Θεό, όπως ο Ντοστογιέφσκι, φαίνεται να πατάνε πιό γερά στα πόδια τους.

Οι λογοτέχνες, μελετούν και γνωρίζουν σε βάθος την ανθρώπινη φύση και κοινωνία: 

αυτή είναι και η κύρια αιτία της επιτυχίας τους.

Το πρόβλημα είναι ότι όσο ανακαλύπτεις πως  η μοίρα του ανθρώπου είναι τα βάσανα, ο πόνος και η απώλεια, τόσο νιώθεις σαν Δον Κιχώτης..

Ένας Δον Κιχώτης με επίγνωση, που στο βάθος καταλαβαίνει ότι καβαλάει ένα ψωράλογο που  το λένε λογοτεχνία και αρχικά το νόμιζε καθαρόαιμο  άτι.