όταν χώνω την μύτη μου στην ζωή του Μπρούνο Τσιρίλο

 

…όταν θέλω να χαλαρώσω, διαβάζω ηλίθιες ειδήσεις, δίαιτες και κουτσομπολιά: σήμερα πχ έμαθα ότι χωρίζει ο Μπρούνο Τσιρίλο που δεν ξέρω ποιος είναι αλλά μάλλον καταπίεζε την γυναίκα του -που είναι ηθοποιός-  και δεν την άφηνε να δουλέψει. (ξέχασα το όνομά της αλλά δεν έχει σημασία…σημασία έχει που χώρισαν).

Επίσης έμαθα ότι για να ρίξω  την χοληστερίνη μου πρέπει να τρώω μιά λάσπη βρώμης με σμέουρα ( αγνοώ τι είναι , μάλλον τροπικό φρούτο) , αβοκάντο  και κολοκυθόσπορους.

(Για σπανακόπιτα , μπισκότα και φραπεδιά δεν λέει τίποτα).

Τα κουτσομπολιά που διάβασα τα ξέχασα και αυτά αλλά αφορούσαν κάτι ξανθιές πουτανόφατσες που δεν μπορούν να σταθεροποιηθούν συναισθηματικά στον κατάλληλο επιχειρηματία.

Έτσι πέρασα  χωρίς άγχος 2-3 ώρες και απέφυγα να διαβάσω κάτι χρήσιμο που ούτως ή άλλως θα το ξέχναγα, αφού,  όλα τα χρήσιμα  πράγματα είναι βαρετά , πολύπλοκα και κουραστικά.

τα μυστικά του αποτελεσματικού μανατζμεντ

 Παρακολουθώ στο YouTube διάφορους τύπους που παίρνουνε ένα σαραβαλιασμένο σπίτι στις Άλπεις ή στην Πορτογαλία ή στην Σικελία σε μιά ερημιά και αρχίζουν να το επισκευάζουν και, συνήθως, το κάνουν κούκλα με τεράστια προσωπική εργασία και όσο το δυνατόν λιγότερα λεφτά. 

Αυτό που είναι καταπληκτικό και το θαυμάζω πολύ είναι η ικανότητες που έχουν σε πάρα πολλές τέχνες: 

για παράδειγμα ο  Ολλανδός που έχει πάρει δύο γκρεμισμένους στάβλους,  στις ιταλικές Άλπεις στη μέση του πουθενά και κοντεύει να κάνει μία εξαιρετική επισκευή και διαμόρφωση σε εξοχικό σπίτι, έχει εξαιρετικές ικανότητες σε ένα σωρό τέχνες.  

Είναι και υδραυλικός, και ηλεκτρολόγος, και πετράς,  και σοβατζής και πλακάς, και ειδικός στα ηλιακά πάνελ,  και στο να φτιάχνει φούρνους και τζάκια, να φυτεύει, να ξεχωρίζει βότανα και μανιτάρια, να φτιάχνει κοτέτσια και να τρέφει κότες και  ,  παράλληλα,  να γυρίζει εξαιρετικά βίντεο - ήταν επαγγελματίας φωτογράφος- τα οποία βγάζει στο YouTube και από τα οποία κερδίζει  λεφτά από διαφημίσεις και δωρεές,.

Είναι επίσης ικανός να απαντάει στους  600.000(!!!) ακολούθους του, να στρατολογεί εθελοντές  που τους βάζει να χτίζουν και να σκάβουν κλπ

Ο ίδιος ομολογεί ότι τις περισσότερες από αυτές τις τέχνες τις έμαθε μέσα από το YouTube,  ή ρωτώντας, ή  διαβάζοντας… δηλαδή γενικά είναι αυτοδίδακτος χωρίς να έχει μαθητεύσει δίπλα σε κάποιον μάστορα ή να έχει κάνει κανονική εκπαίδευση.

Φαίνεται ότι το να αποκτήσεις ικανότητες πρακτικές και διαχειριστικές είναι κάτι το οποίο μάλλον μαθαίνεται στην πράξη με παράλληλο διάβασμα και έρευνα παρά σε καθιερωμένη σπουδή σε κολέγια και πανεπιστήμια. 

Δηλαδή γιά να γίνεις καλός μάνατζερ δε σημαίνει ότι πρέπει απαραίτητα να έχεις ένα σωρό διδακτορικά και μάστερ σε κυριλέ πανεπιστήμια.

Αυτό το λένε και οι μελέτες, όπως αυτή του Χάρβαρντ  που παραθέτω παρακάτω, η οποία βασικά λέει ότι οκ…καλές οι σπουδές αλλά μέχρι ενός σημείου… και ότι, αν δεν είσαι σκυλί στη δουλειά και ταλεντάρα που μαθαίνει εύκολα και με μυαλό και σωφροσύνη , που να μπορεί να παίρνει αποφάσεις, να συνεργάζεται αρμονικά,  να εμπνέει άλλους ανθρώπους χωρίς να δημιουργεί εντάσεις, φασαρίες, καυγάδες, ρουφιανιές και γελοιότητες, δεν θα μπορείς να κάνεις τίποτα στη ζωή σου και είσαι καταδικασμένος σε αποτυχία. 

Αν δε διδάσκεσαι τίποτα και νομίζεις ότι όλα τα κάνεις καλώς καμωμένα, απλά  θα χτυπάς την κεφάλα σου τον τοίχο  και θα αναρωτιέσαι τι φταίει που τα έκανες  μαντάρα και θα ψάχνεις για εχθρούς και υπονομευτές. 

Όλα τα χουν πει κι όλα τα χουν γράψει... δεν υπάρχουν μυστικά στο θέμα της του μάνατζμεντ, της ηγεσίας και της διαχείρισης ανθρώπινων πόρων.

Απλά οι περισσότεροι αγνοούν τα προιόντα της κοινής εμπειρίας γιατί νομίζουν πως αυτοί τα ξέρουν όλα.

https://youtu.be/oUFBLZrSDas?si=_1q7fpPI9n-8tpu3

https://hbr.org/1971/01/myth-of-the-well-educated-manager

μιά ζωή κατσικοκλέφτες

 ...πόσο ανόητοι, ανώριμοι, μαλακοξερόλες είμασταν στα νιάτα μας?

Πόσες ηλίθιες βεβαιότητες, πόσες απλοικότητες, πόσες ιδεολογικοποιημένες ανασφάλειες, είχαμε?

Μού τα λεγε ο πατέρας μου...αλλά που να ακούσω?

Τα ήξερε όλα το μαλακισμένο.

Αλλά... είχα και τα ελαφρυντικά μου: 

ήταν ένας μορφωμένος, αρχιεγωίσταρος και αυταρχικός ξερόλας  που ήταν αδύνατον να μην του πας κόντρα αν ήθελες να έχεις λίγο αυτοσεβασμό.

Όμως τώρα που γερνάω, θυμάμαι και συμφωνώ με διάφορα που μου έλεγε τότε και με θύμωναν: κατσαπλιάδες και κατσικοκλέφτες είμαστε ρε...σε μεγάλο ποσοστό....δυο χιλιάδες χρόνια δούλοι.

Από γραικύλοι στην Ρωμαιοκρατία, κακομοιριασμένη εθνική μειονότητα στο Βυζάντιο, γκιαούρηδες ραγιάδες στην Τουρκοκρατία και πάει λέγοντας.

Και με Βαλκάνιους γείτονες, τρισχειρότερους κατσικοκλέφτες. 

Που να πάρουμε παράδειγμα και έμπνευση?

Πουθενά.

Εχουμε αλλάξει και πεντέξι ονόματα. 

Έλληνες, Ρωμαίοι, Ρωμιοί, Γραικοί, και ξαναμανά Έλληνες.

Και οι ηγέτες μας? οι ελίτ? 

...τζουτζέδες των ξένων.

Καραγκιοζάκια.

Τα άκουγα και θύμωνα.  «Μιλάμε την ίδια γλώσσα, έχουμε κοινές λαικές συνήθειες και παραδόσεις, ταφικά έθιμα, μουσικούς και αρχιτεκτονικούς ρυθμούς. 

Κάτι έμεινε, κάτι αξίζουμε. Τα είπε και η γενιά του τριάντα», έλεγα.

Τώρα  βλέπω καλύτερα.

Και την κακομοιριά βλέπω περισσότερη και ανθεκτική και τη γενιά του τριάντα να έχει χάσει πολλή από την λάμψη της. 

Θαυμαστές του Παρισιού και του Λονδίνου, επαρχιωτάκια που κατάπιναν αμάσητη κάθε ηλίθια πρωτοπορία.

Και δοσ´ του «κυβιστικές» Ύδρες με τριγωνάκια και τετραγωνάκια, και δόστου «αφαίρεση» και «αυτόματη γραφή».

Μόνο λίγοι αντιστάθηκαν...π.χ ο Κόντογλου, ο Παπαδιαμάντης.

Και μπήκαμε και στας Ευρώπας... αλλά και πάλι κατσικοκλέφτες παραμείναμε: 

απλά αρπάξαμε ολόκληρα κοπάδια.

η δολοφονία του ευεργέτη είναι πατροκτονία

 Διάβασα πολλές αυτοβιογραφίες επιστημόνων και καλλιτεχνών. 

Γραμμένες  δεκαετίες ή και αιώνες, πρίν. 

Σχεδόν όλοι είχαν σεβασμό προς τους δασκάλους τους. 

Ευγνωμοσύνη. 

Ο δάσκαλος ήταν σχεδόν ιερό πρόσωπο, μυθικό.

Σήμερα θεωρείται επαναστατικό να χέζεις τους δασκάλους σου: πρώτα κλέβεις ό,τι μπορείς χωρίς να εμβαθύνεις και, μετά,  τον φτύνεις  αναίσχυντα.

Πατροκτονία.

Ο μόνος τρόπος να απελευθερωθείς από την ηθική υποχρέωση είναι να σκοτώσεις τον ευεργέτη σου.

Πρώτα «σκοτώνεις» / απαξιώνεις/ συκοφαντείς / καρφώνεις/ κερατώνεις. 

Τόσο κοινό που είναι  αποδεκτό.

Ο αρχιτέκτονας- μουσικός Ιάννης Ξενάκης , μαθητής του περίφημου Λέ Κορμπυζιέ, πήδαγε την γυναίκα του και μετά επαίρετο γι αυτό.

Σκοτώνεις  και φουσκώνεις.

Μετά κομπάζεις ότι είσαι αυτοδίδακτος.

Μόνος σου ανακάλυψες την Αμερική.

Μέχρι να υποστείς τα ίδια από τους ευνοούμενούς σου.

το άγχος προ του γήρατος

 ...δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι παλιοί γνωστοί που με πήραν  τηλέφωνο μετά από ...τριάντα χρόνια να μου ευχηθούν στην ασήμαντη και άγνωστη γιορτή μου του «Πλάτωνος μάρτυρος», είχαν τόσο άγχος.

Οι ζωές τους μοιάζουν αρκετά τακτοποιημένες.

Και οικονομικά και κοινωνικά επιτυχημένες.

Αλλά, ...άγχος: γρήγορη ομιλία, συμπυκνωμένη αυτοπαρουσίαση ζωής, επιτεύγματα παιδιών (που τώρα είναι μαντραχαλάδες στα 30 που παλεύουν με καριέρες, οικογένειες και μεταπτυχιακά).

Αγχος...αδικαιολόγητο, νομίζω.

Πήγαινα να πω, δειλά, εντάξει ρε παιδιά...κουλάρετε....δεν δίνετε εξετάσεις.

Εξ άλλου σχεδόν όλων των ειδών τα επιτεύγματα, είναι παροδικά: οι επαγγελματικές και ερωτικές καριέρες, ιδιαίτερα.

Γενικά δείχνω ένα ειλικρινή  θαυμασμό στα επιτεύγματα που μου περιγράφουν, ειδικά όταν αφορούν τα παιδιά.

....πραγματικά χαίρομαι όταν προοδεύουν οι νέοι.

Πρέπει και αυτοί να κάνουν τον κύκλο τους.

Εξ άλλου, ωριμάζοντας, θα έχουν χρόνο να σκεφτούν -και να ξανασκεφτούν- τις τρέχουσες κοινωνικές αξίες μέχρι αυτές να αναθεωρηθούν, δημιουργώντας την αναπόφευκτη αίσθηση ματαιότητας που καταλαμβάνει τις μεγαλύτερες ηλικίες.

Γενικά νομίζω ότι η βιολογική φθορά  δημιουργεί πολύ άγχος: 

οι ερωτικές επιτυχίες με βαρυεστημένες συναδέλφους, τα συμπληρώματα διατροφής και οι διορισμοί σε ανώτερες θέσεις στον δημόσιο τομέα όταν αλλάζει η κυβέρνηση, προσφέρουν μόνο πρόσκαιρη ανακούφιση. 

:)

Ψυχραιμία.

η τραγωδία των διακεκριμένων

 

Στην Ελλάδα είναι απαίσιο να διακριθείς σε κάτι.

Πρέπει να γλυτώσεις από τις συκοφαντίες του κάθε ζηλόφθονου και τους επαίνους του κάθε ηλίθιου.

έλλειψη εναισθησίας και απενοχοποίηση: ένας μηχανισμός για να μην σε βασανίζουν οι μικροαθλιότητές σου

 Τι είναι η εναισθησία;

«Ο όρος “εναισθησία” χρησιμοποιείται για να περιγράψει την επίγνωση της ύπαρξης της ψυχικής νόσου. 

Με άλλα λόγια, η εναισθησία σχετίζεται με το πώς ένας ασθενής αντιλαμβάνεται τη φύση και τις αιτίες της ασθένειάς του, όπως επίσης και τα συμπτώματα που σχετίζονται με την ασθένεια αυτή. 

Η έλλειψη εναισθησίας θεωρείται ότι είναι σύνηθες φαινόμενο στην πλειοψηφία των ασθενών με ψυχωσικές διαταραχές, με αποτέλεσμα να έχει γίνει πλέον αποδεκτό ότι ασθενείς με ψύχωση δεν έχουν πλήρη αντίληψη της διαταραχής και των συμπτωμάτων της».

Εκτός απο το ψυχικά διαταραγμένο άτομο που δεν έχει εναισθησία -δηλαδή δεν καταλαβαίνει ότι έχει πρόβλημα και πιό είναι αυτό- εναισθησία μπορεί να λείπει και από μιά ομάδα ή από ένα λαό: 

υπάρχουν λαοί που έχουν στρεβλή άποψη για τον εαυτό τους ( πχ Περιούσιος Λαός), για το παρελθόν τους (μεγαλομανία για παρελθόντα κατορθώματα), ή που κάνουν διαστρέβλωση γεγονότων για κοινωνική ή ψυχολογική αποφόρτιση:

πχ από ένα γεγονός μιάς περιορισμένης εξέγερσης εφευρίσκεις ένα Μύθο καθολικής εξέγερσης για να αποκαθαρθείς απο τις ενοχές σου που,  επί Χούντας, ως λαός, ως άτομα και ως ελίτ, επί έξι χρόνια καθόσουν σαν κότα και έπαιρνες θέσεις σαν καθηγητής, δικαστής ή εργολήπτης δημοσίων έργων.

…ή απλά ήσουν βολεμένος ιδιώτης και έκανες «πανωσήκωμα» τριώροφο στο οικόπεδάκι σου.

Και με μένα συμβαίνει κάτι ανάλογο…αλλά δεν το ομολογώ ούτε στον εαυτούλη μου.

…και εγώ σκατιάρης είμαι αλλά παίζω τον ευγενή και ασυμβίβαστο επαναστάτη.

…φυσικά και έχω ζηλοφθονία προς τους «προνομιούχους», τους «βολεμένους» και τους «επιτυχημένους» : 

το κοινωνικό μίσος μου δίνει ενέργεια και με κάνει να νιώθω επίφοβος και δυνατός.

Είναι υπέροχο να σε τρέμουν οι μικροαστοί.

Βέβαια, το κοινωνικό μου μίσος, οφείλεται λιγότερο σε πραγματικό μίσος για το κράτος, τους μικροαστούς και τους καπιταλιστές  και περισσότερο σε χαμηλή αυτοεκτίμηση: 

προφανώς με πονάει λιγότερο να θυμώσω με κάποιον άλλο παρά με τον εαυτό μου.

Ο Κακός Άλλος είναι το άλλοθί μου…

….αλλά δεν το ομολογώ αυτό.

…απλά, σπάω βιτρίνες.