...δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι παλιοί γνωστοί που με πήραν τηλέφωνο μετά από ...τριάντα χρόνια να μου ευχηθούν στην ασήμαντη και άγνωστη γιορτή μου του «Πλάτωνος μάρτυρος», είχαν τόσο άγχος.
Οι ζωές τους μοιάζουν αρκετά τακτοποιημένες.
Και οικονομικά και κοινωνικά επιτυχημένες.
Αλλά, ...άγχος: γρήγορη ομιλία, συμπυκνωμένη αυτοπαρουσίαση ζωής, επιτεύγματα παιδιών (που τώρα είναι μαντραχαλάδες στα 30 που παλεύουν με καριέρες, οικογένειες και μεταπτυχιακά).
Αγχος...αδικαιολόγητο, νομίζω.
Πήγαινα να πω, δειλά, εντάξει ρε παιδιά...κουλάρετε....δεν δίνετε εξετάσεις.
Εξ άλλου σχεδόν όλων των ειδών τα επιτεύγματα, είναι παροδικά: οι επαγγελματικές και ερωτικές καριέρες, ιδιαίτερα.
Γενικά δείχνω ένα ειλικρινή θαυμασμό στα επιτεύγματα που μου περιγράφουν, ειδικά όταν αφορούν τα παιδιά.
....πραγματικά χαίρομαι όταν προοδεύουν οι νέοι.
Πρέπει και αυτοί να κάνουν τον κύκλο τους.
Εξ άλλου, ωριμάζοντας, θα έχουν χρόνο να σκεφτούν -και να ξανασκεφτούν- τις τρέχουσες κοινωνικές αξίες μέχρι αυτές να αναθεωρηθούν, δημιουργώντας την αναπόφευκτη αίσθηση ματαιότητας που καταλαμβάνει τις μεγαλύτερες ηλικίες.
Γενικά νομίζω ότι η βιολογική φθορά δημιουργεί πολύ άγχος:
οι ερωτικές επιτυχίες με βαρυεστημένες συναδέλφους, τα συμπληρώματα διατροφής και οι διορισμοί σε ανώτερες θέσεις στον δημόσιο τομέα όταν αλλάζει η κυβέρνηση, προσφέρουν μόνο πρόσκαιρη ανακούφιση.
:)
Ψυχραιμία.
