Διάβασα πολλές αυτοβιογραφίες επιστημόνων και καλλιτεχνών.
Γραμμένες δεκαετίες ή και αιώνες, πρίν.
Σχεδόν όλοι είχαν σεβασμό προς τους δασκάλους τους.
Ευγνωμοσύνη.
Ο δάσκαλος ήταν σχεδόν ιερό πρόσωπο, μυθικό.
Σήμερα θεωρείται επαναστατικό να χέζεις τους δασκάλους σου: πρώτα κλέβεις ό,τι μπορείς χωρίς να εμβαθύνεις και, μετά, τον φτύνεις αναίσχυντα.
Πατροκτονία.
Ο μόνος τρόπος να απελευθερωθείς από την ηθική υποχρέωση είναι να σκοτώσεις τον ευεργέτη σου.
Πρώτα «σκοτώνεις» / απαξιώνεις/ συκοφαντείς / καρφώνεις/ κερατώνεις.
Τόσο κοινό που είναι αποδεκτό.
Ο αρχιτέκτονας- μουσικός Ιάννης Ξενάκης , μαθητής του περίφημου Λέ Κορμπυζιέ, πήδαγε την γυναίκα του και μετά επαίρετο γι αυτό.
Σκοτώνεις και φουσκώνεις.
Μετά κομπάζεις ότι είσαι αυτοδίδακτος.
Μόνος σου ανακάλυψες την Αμερική.
Μέχρι να υποστείς τα ίδια από τους ευνοούμενούς σου.
