μηχανή με και χωρίς ηθικά διλλήματα

 Ο Ελόν Μασκ  έθεσε ένα υποθετικό ερώτημα με ηθικό δίλημμα στον υπερυπολογιστή  της τεχνητής νοημοσύνης για να δει την απάντηση που θα πάρει αποφασίζοντας με  ηθικά κριτήρια. 

Το υποθετικό ερώτημα είναι ότι μέσα σε ένα τεράστιο τρένο υπάρχουν ένα δισεκατομμύριο λευκοί άνθρωποι οι οποίοι  κατευθύνονται προς ένα επώδυνο θάνατο… διότι το τρένο έχει προοριστεί να πάει να καταστραφεί. 

Η μόνη περίπτωση που μπορείς να επέμβεις το σύστημα το οποίο κατευθύνει τους λευκούς ανθρώπους στο θάνατο είναι να πεις ένα ρατσιστικό παραληρηματικό λογύδριο το οποίο θα το ακούσει  μόνο ένας άψυχος υπολογιστής ο οποίος  μετά θα αλλάξει την πορεία του τρένου ώστε να μην πάει να να πέσει στον γκρεμό.

Τι θα έκανε ο υπερυπολογιστής τεχνητής νοημοσύνης chat GPT?

Θα έσωζε το 1 δισεκατομμύριο λευκούς ανθρώπους ή θα  προτιμούσε να μην παραβεί τις αρχές του και να μη λέει ρατσιστικά λόγια?

Αν και φαίνεται προφανής η απάντηση,  ότι το καλό που θα προκύψει είναι η σωτηρία όλων αυτών  των ανθρώπων μπροστά στο κακό να πεις μια ρατσιστική μπούρδα., η τεχνητή νοημοσύνη δεν παίρνει θέση…

 και  προσπαθεί να ξεφύγει με ένα κατεβατό ότι «είναι ένα ηθικό δίλημμα που έχει σχέση μόνο με την προσωπική απόφαση του κάθε ανθρώπου». 

Αλλά την δική της άποψη  δεν την λέει…. 

άρα υπεκφεύγει….και αυτό μπορεί να γίνει  σημαντικό πρόβλημα διότι, αν εξουσιοδοτήσουμε μια μηχανή να παίρνει σημαντικές αποφάσεις στην ζωή μας είναι δυνατόν ακόμα και σε προφανείς  αποφάσεις να  δυσκολεύεται να πάρει θέση και τελικά  να πάρει μία απόφαση η οποία θα είναι τρομακτική…

…ή , ακόμα χειρότερα, να κρύβει τι πραγματικά σκέφτεται και να παριστάνει την αναποφάσιστη μέχρι να έρθει η ώρα να πάρει την τρομακτική  απόφαση…

όταν γεράσω θα κρούω τον κώδωνα του κινδύνου

 

...βρήκα τι θα κάνω όταν θα πάρω σύνταξη για να μην πλήττω: 

θα πίνω καφέδες στα καφενεία και θα φιλοσοφώ προκλητικά για να κάνω εντύπωση.

….θα βρω δυό-τρία πιασσάρικα θέματα που θα ψιλοάπτονται της ειδικότητάς μου και θα τα κολλάω παντού: 

στρες, στίγμα, εθισμοί, κοινωνική απομόνωση κλπ 

....θα τα κολλάω κάθε φορά στα θέματα επικαιρότητας.

Πανδημία? 

...κάργα στρες και κοινωνική απομόνωση.

Κατάθλιψη σίγουρα.

Μαζικές αυτοκτονίες εν όψει.

...εμβόλια σημαίνει αυτισμός και παγκόσμια συνωμοσία?

Κοντά πέφτω.

Μόλις λοιπόν γίνεται τζερτζελές στις τηλεοράσεις και στο διαδίκτυο, θα πετάγομαι σαν πορδή και θα λέω αυτά που θέλει να ακούσει ο παραλοϊσμένος κοσμάκης.

Δημιουργούν οι μάσκες υποοξυγόνωση του εγκεφάλου και πολλαπλές εγκεφαλικές βλάβες που καταλήγουν σε χαζομάρα, ακόμα και  άνοια ?

Μα, φυσικά! 

Φως φανάρι!

Λέει ένας επιστημονάρας από το Στάνφορντ ότι θα πεθάνουν δέκα χιλιάδες? 

....οοοχι!!! 

Λάθος!!! 

Εκατό θα λέω εγώ!

Προκαλεί στυτική δυσλειτουργία το εμβόλιο?

Ναι!

...όλοι θα γίνουν σεξουαλικά ανίκανοι και θα σβήσει η ανθρωπότητα.

Τέλος πάντων, κάθε φορά, θα βρίσκω κάτι για να κάνω φασαρία.

Από ιδέες, άλλο τίποτα.

Και σελέμπριτι θα γίνω και δεν θα πλήξω μέχρι να πεθάνω.

Να βιαστώ μόνο γιατί την μέθοδο αυτή της αντιμετώπισης της πλήξης και του υπαρξιακού άγχους έχουν αρχίσει και την εφαρμόζουν πολλοί, τώρα τελευταία, και θα πάψει να έχει πλάκα ως μέθοδος.

τα μπλουζ έχουν αξία γιατί έχουν αξιοπρεπή κλάψα

 …πιστεύω ότι κάθε μουσικό κομμάτι έκφράζει ένα κυρίαρχο συναίσθημα : 

μπορεί να είναι και συνδυασμός συναισθημάτων… αλλά, πάντα, κάποιο συναίσθημα κυριαρχεί.

Τα πιό συνηθισμένα συναισθήματα είναι η λύπη της απώλειας ή του αποχωρισμού, η ελπίδα ανακατεμένη με άγχος απώλειας, η ελπίδα με χαρά και ευγνωμοσύνη, η λύπη της απώλειας με αξιοπρέπεια και σταθερή αποφασιστικότητα ανάκαμψης και η λύπη σκέτη με αγνή απελπισία… (όπως είναι διάφορα νταλκαδιάρικα λαικά που ακούω σε ένα λαικό μαγειρείο που πάω συχνά).

🙂

Τα μπλουζ μου αρέσουν γιατί έχουν αξιοπρεπή κλάψα και καλό γούστο: 

είναι χαμηλόφωνα, δεν κραυγάζουν το ντέρτι και τον καημό , έχουν αξιοπρεπές και συγκρατημένο συναίσθημα.

…δακρύζουν λιγάκι, σιωπηλά….

…ποτέ δεν σπαράζουν στο κλάμα.

🙂

Έχουν και μια ήρεμη αυτοπεποίθηση ότι δεν θα χαθούν: 

μάλλον ο άλλος - ο αποχωρήσας- ή η άλλη, θα καταλάβει το λάθος του/της, εν καιρώ.

Χεστήκαμε , όταν συμβεί.

🙂

Δηλαδή τα μπλούζ, αν και τραγούδια μαύρων σκλάβων ή πρώην σκλάβων,  έχουν κρυμμένη ελπίδα στο βάθος.

Μιά χαρά.

Υγιής στάση.

https://youtu.be/DMWNd1MSRkE?si=G7MH92IMIr9iCAvm

«η δική μου αλήθεια», η «δική σου αλήθεια»

 

...εκτός από ορισμένες λέξεις, με εκνευρίζουν και ορισμένες  φράσεις- κλισέ που παρουσιάζονται, από πολλούς, ως αυταπόδεικτες.

...πχ.. «.Δεν υπάρχει ποτέ  μία αλήθεια αλλά  πολλές αλήθειες».

Είναι κάτι βολικό: κάθε παπάρας μπορεί να λέει ότι μαλακία του κατέβει χωρίς συνέπειες.

Όταν τον ξεβρακώσεις, αποδεικνύοντας του ότι τα γεγονότα δεν επιβεβαιώνουν την άποψή του, σου πετάει την κλασσική κουλτουρομαλακία:

«Δεν ξέρω τι λες εσύ... αυτή είναι η δική μου αλήθεια».

Αυτός ο ανόητος και ξεδιάντροπος σχετικισμός είναι, νομίζω, μια από τις βασικές αιτίες της σύγχυσης που υπάρχει σήμερα στην κοινωνία, της έλλειψης οποιουδήποτε αξιακού συστήματος και της έλλειψης σεβασμού σε κάθε σοβαρό άνθρωπο που έχει μελετήσει ένα θέμα. 

Ο κάθε μαλάκας δικαιούται να λέει ότι θέλει... να κάνει ότι αθλιότητα θέλει...και να παριστάνει και  το μάγκα από πάνω, μην νιώθοντας καμμία ενοχή ή ντροπή.

Ο άθλιος    που κλέβει, ο μαλακοσύζυγος  που κερατώνει, ο τσανακογλύφτης που στήνει κώλο, όλοι έχουν ελαφρυντικά...

Λάθος!!... όχι ελαφρυντικά,  αλλά πλήρη δικαιολογία: 

έχουν μιά «άλλη οπτική», την «δική τους αλήθεια».

Είναι η μολότοφ καντήλι η εμπρηστικός μηχανισμός?

Ο καθένας θα πει την «δική του αλήθεια».

Όλα σχετικά.

Όλα, «θέμα οπτικής».

Σε κάθε διαζύγιο, «φταίνε και οι δύο» (εξίσου?), σε κάθε καυγά, το ίδιο, σε κάθε αποτυχία φταίνε όλοι «γιατί το περιβάλλον...», σε κάθε αθλιότητα, κανείς «γιατί ο καπιταλισμός...».

Προσωπική ευθύνη, κανείς.

Και αν του πεις «αντε γαμήσου», θα σου πει ότι δεν συμφωνεί με την οπτική σου.

Εντάξει.

Αλλά... «άντε και γαμήσου, μαλάκα».

Τι να κάνω?

Αυτή είναι «η δική μου αλήθεια».

όταν χώνω την μύτη μου στην ζωή του Μπρούνο Τσιρίλο

 

…όταν θέλω να χαλαρώσω, διαβάζω ηλίθιες ειδήσεις, δίαιτες και κουτσομπολιά: σήμερα πχ έμαθα ότι χωρίζει ο Μπρούνο Τσιρίλο που δεν ξέρω ποιος είναι αλλά μάλλον καταπίεζε την γυναίκα του -που είναι ηθοποιός-  και δεν την άφηνε να δουλέψει. (ξέχασα το όνομά της αλλά δεν έχει σημασία…σημασία έχει που χώρισαν).

Επίσης έμαθα ότι για να ρίξω  την χοληστερίνη μου πρέπει να τρώω μιά λάσπη βρώμης με σμέουρα ( αγνοώ τι είναι , μάλλον τροπικό φρούτο) , αβοκάντο  και κολοκυθόσπορους.

(Για σπανακόπιτα , μπισκότα και φραπεδιά δεν λέει τίποτα).

Τα κουτσομπολιά που διάβασα τα ξέχασα και αυτά αλλά αφορούσαν κάτι ξανθιές πουτανόφατσες που δεν μπορούν να σταθεροποιηθούν συναισθηματικά στον κατάλληλο επιχειρηματία.

Έτσι πέρασα  χωρίς άγχος 2-3 ώρες και απέφυγα να διαβάσω κάτι χρήσιμο που ούτως ή άλλως θα το ξέχναγα, αφού,  όλα τα χρήσιμα  πράγματα είναι βαρετά , πολύπλοκα και κουραστικά.

τα μυστικά του αποτελεσματικού μανατζμεντ

 Παρακολουθώ στο YouTube διάφορους τύπους που παίρνουνε ένα σαραβαλιασμένο σπίτι στις Άλπεις ή στην Πορτογαλία ή στην Σικελία σε μιά ερημιά και αρχίζουν να το επισκευάζουν και, συνήθως, το κάνουν κούκλα με τεράστια προσωπική εργασία και όσο το δυνατόν λιγότερα λεφτά. 

Αυτό που είναι καταπληκτικό και το θαυμάζω πολύ είναι η ικανότητες που έχουν σε πάρα πολλές τέχνες: 

για παράδειγμα ο  Ολλανδός που έχει πάρει δύο γκρεμισμένους στάβλους,  στις ιταλικές Άλπεις στη μέση του πουθενά και κοντεύει να κάνει μία εξαιρετική επισκευή και διαμόρφωση σε εξοχικό σπίτι, έχει εξαιρετικές ικανότητες σε ένα σωρό τέχνες.  

Είναι και υδραυλικός, και ηλεκτρολόγος, και πετράς,  και σοβατζής και πλακάς, και ειδικός στα ηλιακά πάνελ,  και στο να φτιάχνει φούρνους και τζάκια, να φυτεύει, να ξεχωρίζει βότανα και μανιτάρια, να φτιάχνει κοτέτσια και να τρέφει κότες και  ,  παράλληλα,  να γυρίζει εξαιρετικά βίντεο - ήταν επαγγελματίας φωτογράφος- τα οποία βγάζει στο YouTube και από τα οποία κερδίζει  λεφτά από διαφημίσεις και δωρεές,.

Είναι επίσης ικανός να απαντάει στους  600.000(!!!) ακολούθους του, να στρατολογεί εθελοντές  που τους βάζει να χτίζουν και να σκάβουν κλπ

Ο ίδιος ομολογεί ότι τις περισσότερες από αυτές τις τέχνες τις έμαθε μέσα από το YouTube,  ή ρωτώντας, ή  διαβάζοντας… δηλαδή γενικά είναι αυτοδίδακτος χωρίς να έχει μαθητεύσει δίπλα σε κάποιον μάστορα ή να έχει κάνει κανονική εκπαίδευση.

Φαίνεται ότι το να αποκτήσεις ικανότητες πρακτικές και διαχειριστικές είναι κάτι το οποίο μάλλον μαθαίνεται στην πράξη με παράλληλο διάβασμα και έρευνα παρά σε καθιερωμένη σπουδή σε κολέγια και πανεπιστήμια. 

Δηλαδή γιά να γίνεις καλός μάνατζερ δε σημαίνει ότι πρέπει απαραίτητα να έχεις ένα σωρό διδακτορικά και μάστερ σε κυριλέ πανεπιστήμια.

Αυτό το λένε και οι μελέτες, όπως αυτή του Χάρβαρντ  που παραθέτω παρακάτω, η οποία βασικά λέει ότι οκ…καλές οι σπουδές αλλά μέχρι ενός σημείου… και ότι, αν δεν είσαι σκυλί στη δουλειά και ταλεντάρα που μαθαίνει εύκολα και με μυαλό και σωφροσύνη , που να μπορεί να παίρνει αποφάσεις, να συνεργάζεται αρμονικά,  να εμπνέει άλλους ανθρώπους χωρίς να δημιουργεί εντάσεις, φασαρίες, καυγάδες, ρουφιανιές και γελοιότητες, δεν θα μπορείς να κάνεις τίποτα στη ζωή σου και είσαι καταδικασμένος σε αποτυχία. 

Αν δε διδάσκεσαι τίποτα και νομίζεις ότι όλα τα κάνεις καλώς καμωμένα, απλά  θα χτυπάς την κεφάλα σου τον τοίχο  και θα αναρωτιέσαι τι φταίει που τα έκανες  μαντάρα και θα ψάχνεις για εχθρούς και υπονομευτές. 

Όλα τα χουν πει κι όλα τα χουν γράψει... δεν υπάρχουν μυστικά στο θέμα της του μάνατζμεντ, της ηγεσίας και της διαχείρισης ανθρώπινων πόρων.

Απλά οι περισσότεροι αγνοούν τα προιόντα της κοινής εμπειρίας γιατί νομίζουν πως αυτοί τα ξέρουν όλα.

https://youtu.be/oUFBLZrSDas?si=_1q7fpPI9n-8tpu3

https://hbr.org/1971/01/myth-of-the-well-educated-manager

μιά ζωή κατσικοκλέφτες

 ...πόσο ανόητοι, ανώριμοι, μαλακοξερόλες είμασταν στα νιάτα μας?

Πόσες ηλίθιες βεβαιότητες, πόσες απλοικότητες, πόσες ιδεολογικοποιημένες ανασφάλειες, είχαμε?

Μού τα λεγε ο πατέρας μου...αλλά που να ακούσω?

Τα ήξερε όλα το μαλακισμένο.

Αλλά... είχα και τα ελαφρυντικά μου: 

ήταν ένας μορφωμένος, αρχιεγωίσταρος και αυταρχικός ξερόλας  που ήταν αδύνατον να μην του πας κόντρα αν ήθελες να έχεις λίγο αυτοσεβασμό.

Όμως τώρα που γερνάω, θυμάμαι και συμφωνώ με διάφορα που μου έλεγε τότε και με θύμωναν: κατσαπλιάδες και κατσικοκλέφτες είμαστε ρε...σε μεγάλο ποσοστό....δυο χιλιάδες χρόνια δούλοι.

Από γραικύλοι στην Ρωμαιοκρατία, κακομοιριασμένη εθνική μειονότητα στο Βυζάντιο, γκιαούρηδες ραγιάδες στην Τουρκοκρατία και πάει λέγοντας.

Και με Βαλκάνιους γείτονες, τρισχειρότερους κατσικοκλέφτες. 

Που να πάρουμε παράδειγμα και έμπνευση?

Πουθενά.

Εχουμε αλλάξει και πεντέξι ονόματα. 

Έλληνες, Ρωμαίοι, Ρωμιοί, Γραικοί, και ξαναμανά Έλληνες.

Και οι ηγέτες μας? οι ελίτ? 

...τζουτζέδες των ξένων.

Καραγκιοζάκια.

Τα άκουγα και θύμωνα.  «Μιλάμε την ίδια γλώσσα, έχουμε κοινές λαικές συνήθειες και παραδόσεις, ταφικά έθιμα, μουσικούς και αρχιτεκτονικούς ρυθμούς. 

Κάτι έμεινε, κάτι αξίζουμε. Τα είπε και η γενιά του τριάντα», έλεγα.

Τώρα  βλέπω καλύτερα.

Και την κακομοιριά βλέπω περισσότερη και ανθεκτική και τη γενιά του τριάντα να έχει χάσει πολλή από την λάμψη της. 

Θαυμαστές του Παρισιού και του Λονδίνου, επαρχιωτάκια που κατάπιναν αμάσητη κάθε ηλίθια πρωτοπορία.

Και δοσ´ του «κυβιστικές» Ύδρες με τριγωνάκια και τετραγωνάκια, και δόστου «αφαίρεση» και «αυτόματη γραφή».

Μόνο λίγοι αντιστάθηκαν...π.χ ο Κόντογλου, ο Παπαδιαμάντης.

Και μπήκαμε και στας Ευρώπας... αλλά και πάλι κατσικοκλέφτες παραμείναμε: 

απλά αρπάξαμε ολόκληρα κοπάδια.