ΤΖΙΝΓΚΛ ΜΠΕΛ

 ΤΖΙΝΓΚΛ ΜΠΕΛ

…με ενοχλούν οι χριστουγενιάτικες διαφημίσεις, οι must διασκεδάσεις, οι must εκδρομές, τα άχρηστα  δώρα, τα γυαλιστερά στολίδια , τα ντηζαινάτα ρούχα, τα κυριλέ ρολόγια, τα στυλάτα  γκουρμεδογεύματα, οι αμερικάνικες γαλοπούλες με τα τούρκικα κάστανα, η σοσιαλιστική Κούβα και οι δεξιές Κουβανέζες…

…ναι, ακόμα και αυτές  οι σεξουάλες που με περιμένουν με πλατειά  χαμόγελα και  μακριές μπουτάρες.

Με ενοχλούν τα πετρόκτιστα -παραδοσιακά αλλά νεόκτιστα! - ξενοδοχεία στον Παρνασσό, την Αράχωβα και τα Τζουμέρκα.

…αυτά που είναι πάνω στην πλαγιά και δίπλα στην λίμνη, πάνω στο ρυάκι, σιμά στη χαράδρα και κολλητά στο χιονοδρομικό.

…είναι συγκινητικό: 

…όλοι θέλουν να με διασκεδάσουν, να με ευχαριστήσουν , να μου δώσουν θαλπωρή, αγάπη, τρυφερότητα, γαλήνη, ζεστασιά, απόλαυση.

Απόλαυση είπα?

…ναι…πάνω από όλα, η απόλαυση:

απόλαυση της όρασης της γεύσης, της ακοής , ακόμη και της αφής.

…το Πεπτικό και το Ουρογεννητικό σύστημα, προηγούνται  αλλά και τα υπόλοιπα συστήματα, είναι σημαντικά.

…πχ το νευρικό συστημα απαιτεί πνευματικές και αισθητικές απολαύσεις.

Σημαντικό και το νευρικό.

Συναυλίες, τζιγκλ μπελ, αχ έλατο, άγια νύχτα.

Κοστίζουν βέβαια όλα αυτά..αλλά δεν βαρυέσαι…γεννιέται ο Χριστός.

…χαρά , διασκέδαση , κατανάλωση, βρε!

…έξω καρδιά!

Να θυμηθώ να αναβάλω την γκρίνεια για μετά τις γιορτές.

Η «Ισταμπούλ» του Ορχάν Παμούκ

Ένα μεγάλο και συχνό αίτιο   της ανθρώπινης δυστυχίας είναι ότι οι άνθρωποι δεν είναι ευχαριστημένοι με αυτό που είναι και θέλουν να είναι κάτι άλλο.

Οι κοντοί  θέλουν να είναι πιο ψηλοί,  οι χοντροί θέλουν να είναι πιο λεπτοί,  οι φτωχοί  θέλουν να είναι πιο πλούσιοι, οι άσχημοι  θέλουν να είναι πιο όμορφοι  και, γενικά,  όλοι να είναι λίγο πιό διαφορετικοί,  ελκυστικοί, έξυπνοι και σπέσιαλ τύποι.

Αυτά είναι τα αυτονόητα… 

Υπάρχουν όμως κι άλλα: 

…υπάρχουν και κοινωνικές ομάδες  που αρχίζουν να θέλουν να είναι κάτι άλλο και εκεί αρχίζει το πρόβλημα. 

Θυμάμαι στη δεκαετία του 70 και του 80 σχεδόν όλοι οι νέοι τότε ήθελαν να είναι σαν τους Ροκ σταρς, ή  σαν τον Τραβόλτα ή  και δεν ξέρω ποιό άλλο δυτικόφερτο πρότυπο.

Ακόμη και οι Κνίτες  τότε είχαν μακριά μαλλιά, μακριές φαβορίτες  και φορούσαν παντελόνια καμπάνες.

Έπαιζε βέβαια και απ´ τις δυό μεριές  με το ταγάρι και τον μπερέ του Τσε Γκεβάρα - σε ποιό περιορισμένες ομάδες -  αλλά το πρόβλημα της μίμησης ξένων προτύπων ήταν το ίδιο: 

είτε φορούσες καμπάνα είτε φορούσες αμπέχωνο και μπερέ, ήθελες να είσαι κάτι άλλο από τον Χαράλαμπο/Μπάμπη από τα Πατήσια με τους  παππούδες και τις ελιές στην Αμφιλοχία.

Το ίδιο πρόβλημα της ατομικής πολιτιστικής ταυτότητας  παίζει  και σε ολόκληρα έθνη.

Παραπάνω από 200 χρόνια στην Ελλάδα δεν έχουμε  αποφασίσει αν είμαστε Ευρώπη και αν είμαστε πιό πολύ Έλληνες ή Ρωμιοί.

Γιατί το πρόβλημα «που ανήκουμε, ποιοί  είμαστε» προηγείται ακόμα και της επανάστασης του 1821:  

το βλέπουμε στα χρόνια της τουρκοκρατίας.

….για παράδειγμα   ο Κοραής και ο Ρήγας Φεραίος ήτανε δυτικόφιλοι ευρωπαιστές   επηρεασμένοι από τον ευρωπαικό Διαφωτισμό ενώ οι άλλοι δάσκαλοι του γένους ήταν υπέρ  της συνέχισης της βυζαντινής κληρονομιάς , βυζαντινής αυτοκρατορίας και έβλεπαν στην  Ευρώπη, σχίσμα,  Πάπα, αίρεση και σατανικούς εχθρούς.

Όλα αυτά μου κατεβήκανε γιατί διαβάζω την αυτοβιογραφική περιγραφή  παιδικής και νεαρής ηλικίας του Ορχάν  Παμούκ με τίτλο Istanbul.

Είναι η βιογραφία μιας πόλης και μιας παιδικής ηλικίας που είναι δυο πράγματα αλληλένδετα αφού η Πόλη, τον σημάδεψε.

Είναι η πόλη του, η Πόλη, η πρώην μυθική και νύν «φτωχική, κομπλεξική και κακομοιριασμένη» , όπως την χαρακτηρίζει.

Τουλάχιστον έτσι  ήταν τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες,  όσο αυτός ήταν νέος.

Περιγράφει την πλούσια οικογένεια του που έμενε σε μια πολυκατοικία με θείους και θειάδες και   ξαδέρφια σε  διαφορετικά διαμερίσματα,  γεμάτα βαριά ευρωπαϊκά έπιπλα και πιάνα,  στα οποία δεν έπαιζε κανείς.

Τα βαριά σαλόνια που έμοιαζαν με μουσεία και στα οποία  δεν έμπαινε κανείς,  ήταν απαγορευμένα στα παιδιά… διότι περίμεναν κάποιους  φανταστικούς ξένους στους οποίους έπρεπε να δοθεί καλή εντύπωση.

…ήταν κάτι αντίστοιχο με τα δικά μας σαλόνια  στα οποία ήταν κλειδωμένα τα «καλά σερβίτσια» και τα «καλά τραπεζομάντιλα».

Αυτή η προσπάθεια εκδυτικισμού έχει κάτι συμπλεγματικό στην ουσία της.

Θαυμάζουμε κάποιους  φανταστικούς Παριζιάνους και κάποιους φανταστικούς  Λονδρέζους  στους οποίους πρέπει να μοιάσουμε. 

Ακόμη και με την ένταξη στην ευρωπαΐκή ένωση, τα ταξίδια και τis σπουδές στο εξωτερικό, ακόμη και με την επαφή με τους ξένους στη διάρκεια του καλοκαιριού, η ξενομανία και η κομπλεξική νοοτροπία, συνεχίζει να υπάρχει.

Απόδειξη είναι η εισβολή των αγγλικών λέξεων στην καθημερινή ομιλία. 

Μερικές φορές βλέπω κείμενα γραμμένα από στελέχη επιχειρήσεων να είναι γεμάτα αγγλικούς όρους με μία σαφή περιφρόνηση προς αντίστοιχους ελληνικούς. 

Μερικές φορές οι γνώσεις αγγλικής είναι περισσότερες από της ελληνικής.

Ο Κασελάκης είναι ένα παράδειγμα: επαίρεται για τα καλά αγγλικά του αντί να ντρέπεται για τα φτωχά ελληνικά του. 

Και ο Τσακαλώτος και ο Γιωργάκης, το ίδιο.

Όσο πιο πρωτόγονη είναι μιά κοινωνία και όσο πιό αλλοτριωμένη η  η άρχουσα τάξη της, τόσο  μεγαλύτερη η ξενομανία: 

στην  Αίγυπτο πριν τον Νάσερ, οι άρχουσα τάξη μιλούσε μεταξύ της Γαλλικά.

Φαίνεται καθαρά αυτό στα μυθιστορήματα του Ναγκίμπ Μαχφούζ.

Αλλά κι ο Σικελιανός αλληλογραφούσε με την Αμερικάνα πρώην  γυναίκα του στα Γαλλικά…  ενώ αυτή ήξερε ελληνικά, αφού είχε περάσει καμιά σαρανταριά χρόνια στην Ελλάδα.

Η «γεννιά του ´30», ήταν Γαλλόπληκτη.

Από το 1950 και μετά που αλλάξαμε αφεντικά και περάσαμε στην Αμερική, η διανόηση  έγινε Αγγλόπληκτη.

Ό Ορχάν Παμούκ δεν είναι κανένας ανόητος ξενομανής ή ευρωλιγούρης: 

 παρά του ότι είναι μορφωμένος και μιλάει γλώσσες και έχει πάρει Νόμπελ, , στην ουσία θρηνεί για την διάβρωση  της ταυτότητας του έθνους του.

Οι κοσμοπολίτες συνήθως είναι τύποι εγωκεντρικοί με φτωχή μόρφωση και ανύπαρκτη αυτογνωσία.

Ο Παμούκ μπορεί αλλά δεν θέλει να είναι κοσμοπολίτης.

Κανείς ευαίσθητος και νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να ξεκόψει από τις ρίζες του χωρίς να τραυματιστεί σοβαρά και χωρίς να προκαλέσει ανήκεστο ψυχική βλάβη.

«κάντε Ντού»

 ..μερικοί άνθρωποι όταν έχουν άγχος τρώνε τα νύχια τους. Κάποιοι άλλοι όταν έχουν άγχος η κατάθλιψη, αρχίζουν να τρώνε βουλιμικά.

Κάποιες κυρίες που υποψιάζονται ότι  τις κερατώνει ο άντρας τους -και η ζωή τους έχει γίνει ένα πολύ μεγάλο και μπερδεμένο κουβάρι-  το ρίχνουν στην καθαριότητα και στην τακτοποίηση. 

Είναι σαφές πως ένα καθαρό και τακτοποιημένο σπίτι δίνει μια αίσθηση σταθερότητας κσι αρμονίας σε μια καθόλου καθαρή και αρμονική σχέση. 

Είναι μικρές τελετουργίες. 

Ανακουφιστικές τελετουργίες. 

Μου κατέβηκαν όλα αυτά όταν είδα μια μεγάλη ομάδα μεσήλικων γιατρών να κρατάνε πανώ,  να σπρώχνουν και να φωνάζουν θυμωμένοι «κάντε Ντού». 

Είναι μαθημένες, ανακουφιστικές τελετουργίες από την ύστερη εφηβεία.

Την φοιτητική  μετεφηβεία. 

Είναι μαθημένες συμπεριφορές από τότε που ήταν αποτελεσματικές και πού, στην πορεία,  καταγράφηκαν στο υποσυνείδητο ως τέτοιες.

Σαν φάρμακο, σαν θεραπεία.

 Σε κάθε παρόμοια ψυχοπιεστική κατάσταση, όπως με εκείνες τότε, αναδεικνύονται αυτόματα.

Κάτι σαν ινδιάνικος χορός της βροχής,  σε περίοδο ξηρασίας.

η σιωπή

 ...κάποτε, διαβάζοντας  τις «πνευματικές ασκήσεις» του ιδρυτού του μοναχικού τάγματος των Ιησουητών,  Ιγνάτιου Λογιόλα, μου έκανε μεγαλη εντύπωση ότι, στην πολύχρονη  άσκηση οικοδόμησης πνευματικής προσωπικότητας των μοναχών, περιλαμβανόταν και ένα έτος σιωπής(!).

Μετά ανακάλυψα  ότι ασκήσεις σιωπής περιλαμβάνονται και σε άλλες Θρησκείες, μη Χριστιανικές ανατολικές,  αλλά και στην Ορθοδοξία.

Στην ορθόδοξη πνευματικότητα χρησιμοποιούνται εξαιρετικά ενδιαφέροντες όροι για την σιωπή:

«πολύφθογγη σιωπή», «εύλαλη σιωπή», «εκκωφαντική σιωπή».

…προφανώς, οι όροι αυτοί,  εννοούν πως κάποιος που συνειδητά  σιωπά,  δεν είναι κανένας δειλός που φοβάται να μιλήσει ή κανένας μαλάκας που δεν έχει τί να πεί: 

είναι ο άνθρωπος με εσωτερική συγκρότηση, πνευματική πειθαρχία , λιτότητα και δύναμη.

Δύναμη  να επιλέγει λίγα  ή καθόλου λόγια.

Αλλά αυτα τα λίγα ή καθόλου λόγια, η σιωπή, είναι τα πιό δυνατά λόγια: 

«εκκωφαντικά».

Ξεκουφαίνουν.

«Εύλαλα»: 

λένε πολλά και με νόημα.

«Πολύφθογγα»: 

παράγουν πολλούς ήχους και φθόγγους.. σαν υπέροχα τραγούδια.

Αυτά ήθελα να πώ σε ένα φίλο που τσακώνεται με την γυναίκα του και είναι γεμάτος θυμό.

Ίσως δικαιολογημένο, δεν λέω.

Πιθανότατα.

Αλλά συχνά, είναι καλύτερα   τα λίγα λόγια. 

Τα ελάχιστα. 

Ακόμη και η απόλυτη σιωπή.

Όχι η θυμωμένη σιωπή:

… η ήρεμη σιωπή, η κυριλάτη σιωπή, η σιωπή η γεμάτη νόημα.

Η σιωπή του λιτού, αξιοπρεπούς μηνύματος.

Το τάιμινγκ είναι τό παν.

«Καιρός του λαλείν  και καιρός του σιγάν».

Η «εύλαλη» σιωπή είναι  η πιό ευφραδής ομιλία.

Και η πιό κυριλέ.

…κανένα λιοντάρι δεν θα γίνει μέλος ΜΚΟ

 Όποιος κάνει  τον έξυπνο, νομοτελειακά θα γίνει ρεζίλι, κάποτε. 

Όποιος νομίζει ότι τα ξέρει όλα, νομοτελειακά θα αποδειχθεί ότι στην ουσία δεν ξέρει τι του γίνεται. 

Όποιος χαίρεται «κατατροπώνοντας» τον άλλο, νομοτελειακά θα διαπιστώσει κάποτε ότι η νίκη του ήταν κούφια.

Η μετριοπάθειά είναι η αρχή της Σοφίας. 

Κάποτε τσακωνόμουν με ένα φίλο, μακαρίτη τώρα, για τον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό: ανούσια συζήτηση που έχει γίνει εκατομμύρια φορές ανάμεσα σε ανθρώπους που είναι πεισματικά οχυρωμένοι πίσω από τις απόψεις τους και νομίζουν πως κατέχουν την απόλυτη αλήθεια.

Ο Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες είναι Κουβανός συγγραφέας γεννημένος το 1950, άνθρωπος δηλαδή που κυρίως έζησε μετά την επικράτηση του Κάστρο στην Κούβα και που, διαλέγοντας έναν μάλλον περιθωριακό και αλήτικο βίο, απομυθοποίησε την κουβανική κοινωνία και τον σοσιαλιστικό παράδεισο.

Έχει χαρακτηριστεί ως  ο Κουβανός Μπουκόφσκι: γλώσσα αιχμηρή και συχνά χυδαία, ειλικρίνεια που σπάζει κόκκαλα, σκληρές περιγραφές της ανθρώπινης δυστυχίας, δίνουν μια σχεδόν εφιαλτική εικόνα.

Προφανώς,  οι φτωχοί στην Κούβα πείναγαν  και με τον καπιταλισμό του Μπατίστα  και συνέχισαν να πεινάνε και με το σοσιαλισμό του Κάστρο: 

μάλλον δεν υπαρχει ζύγι για να ζυγίσεις πότε πεινάγανε  περισσότερο.

Ο μακαρίτης,  είχε πάει στην Κούβα και τα βρήκε όλα ωραία ή, τελοσπάντων,  πολλά από αυτά που είδε ως τουρίστας, του άρεσαν…

… όσο για τις πόρνες και την φτώχεια, έστρεψε τα μάτια και δεν τα είδε και πάρα πολύ.

Του είχα δώσει να διαβάσει ένα βιβλίο του Γκουτιέρες και αναφισβήτητα αναγνώρισε ότι περιγράφει αλήθειες, έστω και με χυδαίο τρόπο. 

Είχα πανηγυρίσει μέσα μου μια μικρή νίκη. 

Δυστυχώς όμως οι κολασμένοι δεν υπάρχουν μόνο στην Κούβα:  υπάρχουν και στη Σαντορίνη.

Κάθε φορά που με επισκέπτεται στα ΤΕΠ  ένας καραβοτσακισμένος μάγειρας ή  σερβιτόρος στο τέλος της σεζόν, ένας κακοποιημενος σωματικά και ψυχολογικά άνθρωπος όπου δούλεψε συνεχώς - χωρίς κανένα ρεπό- επί έξι έως οκτώ μήνες 12 h την ημέρα, θυμάμαι τον μακαρίτη και την μικρή μου νίκη με τη χρήση του βιβλίου του Γκουτιέρες.

Ήταν μια ανόητη νίκη που μου προκαλεί ενοχές.

…όπως όλες οι ανόητες νίκες. 

Ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός δεν πρόκειται να βελτιώσουν την ανθρώπινη φύση.

Η ανθρώπινη φύση, είναι  φύση αρπακτικού.

Κανένα λιοντάρι δεν θα γίνει μέλος ΜΚΟ.

…και αν γίνει, θα το ξεχάσει με την  πρώτη ευκαιρία.

Ένα λιοντάρι ιδεολόγος, δεν παύει να είναι λιοντάρι.

Αυτός που είπε ότι θα  βελτιώσει την λιονταρίσια φύση του  με    το πολιτικό σύστημα και όχι με ατομική προσπάθεια και αυτογνωσία, είναι προορισμένος να απογοητευτεί  σαν Κνίτης που ενηλικιώνεται.

η «τροχοβίλλα»

 «Να περνάτε καλά»

...παλιά, οι άνθρωποι έλεγαν την φράση «να αναστήσουμε παιδιά» .

Τα παιδιά προηγούνταν.

Τα παιδιά δικαίωναν την ύπαρξη.

Αργότερα , για  έγινε της μόδας η φράση «να φτιάξει  τη ζωή του», εντοπίζοντας τον στόχο στην ασφάλεια μιας σχέσης που στεγάζεται κάπου με απώτερο στόχο την σταθερή ατομική ικανοποίηση .

Αν ήταν διαζευγμένος/η , έλεγαν «να ξαναφτιάξει τη ζωή του/ την ζωή της»

Σήμερα είναι της μόδας η φράση «ζω το  σήμερα» , «ζω τη στιγμή», «προχωράμε και όσο πάει» εντοπίζοντας την προτεραιότητα στο παρόν.

Στιγμές ευτυχίας μέσα σε γυαλιστερά αυτοκίνητα, μπροστά σε στρωμένα τραπέζια και πάνω σε  μαλακά κρεβάτια.

Επειδή όμως οι στιγμές αυτές είναι λίγες και δε γεμίζουν ολόκληρη ζωή, συνήθως ξαναγυρίζουμε στην φράση «φτιάχνω τη ζωή μου», «ξαναφτιάχνω τη ζωή μου».

Οικοδομώντας και γκρεμίζοντας, συνεχώς, ένα «σπιτάκι  ευτυχίας» . 

Σπιτάκι ευτυχίας?

...μπα.. μάλλον ... «τροχοβίλλα»  είναι.

Κάτι σαν παράγκα  που στήνεται και ξεστήνεται, αυθαίρετα, εδώ και κεί .

Αρπάζοντας στο τέλος και κάμποσα μεγάλα «πρόστιμα» .

Τα αυθαίρετα  οικήματα, τρώνε πολλά πρόστιμα από την αστυνομία.

Η αυθαίρετες και επιπόλαιες σχέσεις, τρώνε πρόστιμα από την αόρατη αλλά πανταχού παρούσα, Συμπαντική Αστυνομία.

Ναί, υπάρχει μιά τέτοια αστυνομία: ρίχνει πρόστιμα  στους ανώριμους, τους   επιπόλαιους, τους εγωκεντρικούς και τους αλαζόνες.

Αυτούς που αυθαιρετούν κτίζοντας, εγωκεντρικά, παράγκες εδώ και κεί.

Στο τέλος βέβαια, όταν  κουράζονται να χτίζουν, να γκρεμίζουν  και να μετακινούνται πέρα δώθε σαν γύφτοι, γυρίζουν σαν βρεγμένες γάτες στο πατρικό σπίτι.

Στο   χωριό.

Στις παραδοσιακές αξίες.

Στις απλές, αυθεντικές, ανθρώπινες σχέσεις.

Αφού έχουν  αλλάξει ένα κάρο παράγκες και έχουν  πληρώσει μια περιουσία σε πρόστιμα.

Παράλυτη υγεία, παράλυτη παιδεία

 …στο Δημοτικό  ήμουν πολύ μικρός για να αξιολογήσω τους δασκάλους: βασικά ,για  τέσσερα χρόνια , είχα έναν που είχε ενδιαφέρον να διδάξει… αλλά ήταν ανασφαλής και κομπλεξικός.…Πρόσβαλε,   έδερνε κλπ, οκ…ήταν και η εποχή τέτοια που τα σήκωνε αυτά.

Πάντως,  δεν θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι ο γιος του έγινε ψυχίατρος. 

🙂

Στο γυμνάσιο και στο λύκειο που καταλάβαινα περισσότερο,  οι καθηγητές μου φάνηκαν εντελώς άχρωμοι, άοσμοι και κακομοίρηδες εκτός από δύο: 

ο ένας ήταν πολύ κακός και κομπλεξικός και η άλλη  ήταν μιά καταπληκτική γυναίκα με ενθουσιασμό , ανθρώπινη και πολύ αγαπητή στα παιδιά…

Όλοι την λατρεύαμε.

Όλοι  οι υπόλοιποι καθηγητές,   ήταν κακόμοιρα ανθρωπάκια  χωρίς ιδιαίτερη αυτοεκτίμηση και χωρίς αίσθηση αποστολής: 

δεν αγαπούσαν ιδιαίτερα τα παιδιά αλλά δεν τα μισούσαν κιόλας… 

Απλά προσπαθούσαν  να κάνουν τη δουλίτσα τους και να φύγουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. 

Το περιβάλλον ήταν στενόκαρδο,  περιοριστικό και δεν τους άφηνε ιδιαίτερες πρωτοβουλίες.

Όταν ερχόταν ο επιθεωρητής, έτρεμε το φυλλοκάρδι τους.

Στο πανεπιστήμιο έμεινα κατάπληκτος από το μέγεθος της αδιαφορίας με την οποία μας αντιμετώπισαν…και το ίδρυμα καθεαυτό και οι διδάσκοντες: με τους καθηγητές είχαμε ελάχιστη σχέση γιατί ήτανε μικροί  θεοί οι οποίοι κάνανε ελάχιστες ώρες μάθημα και τις υπόλοιπες ώρες διδασκαλίας διαλέξεων και εργαστηρίων τις αναλάμβαναν οι βοηθοί και παραβοηθοί , οι οποίοι ήταν πολύ καταπιεσμένοι ή γλυφτρόνια του κερατά ή φιλόδοξοι αυλικοί.

Περίμενα ότι θα εκτιμούσαν το γεγονός ότι ήμασταν όλοι νέοι εξαιρετικών επιδόσεων στο γυμνάσιο και το λύκειο και είχαμε περάσει από πάρα πολύ δύσκολες εξετάσεις οι οποίες τουλάχιστον αποδείκνυαν την μεγάλη επιμέλεια μας. 

Δεν ξέρω… ίσως ήταν δικό μου λάθος να περιμένω πολλά… πάντως λίγοι έχουν μείνει στη μνήμη μου σαν άνθρωποι που ασχολήθηκαν μαζί μας. 

Νομίζω ότι στην Ελλάδα τα πανεπιστήμια, αν έχουν κάποιες επιτυχίες,  αυτό οφείλεται κυρίως σε ατομικές προσπάθειες και στην ικανότητα ορισμένων ανθρώπων με ταλέντο… και ελάχιστα στους θεσμούς,  οι οποίοι είναι μάλλον προβληματικοί και σάπιοι.

Έχω την εντύπωση ότι και οι ίδιοι οι πανεπιστημιακοί, ακόμα και οι πιο ταλαντούχοι, μπλέκουν σε ένα  δαιδαλώδη και παρακμιακό μηχανισμό ο οποίος είναι καπελωμένος από πολιτικά, οικονομικά και συντεχνιακά συμφέροντα και που δεν αφήνει τους ανθρώπους να ξεδιπλώσουν τις ικανότητές τους και να πάρουν δημιουργικές πρωτοβουλίες. 

Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί διακεκριμένοι πανεπιστημιακοί στο εξωτερικό,  ελληνικής καταγωγής,  στην προοπτική να έρθουν  στην Ελλάδα οι περισσότεροι αρνούνται…ή έρχονται και φεύγουν τρέχοντας.

Εν Κατακλείδι, αν μου έλεγαν να πω ένα λόγο που ευθύνεται για όλη αυτή την κατάσταση, θα έλεγα ότι η παιδεία στην Ελλάδα είναι κακομοιριασμένη γιατί όσοι ασκούν πολιτική εξουσία,  προσπαθούν να έχουν υπερέλεγχο των πάντων: 

δεν εμπιστεύονται ανθρώπους, δεν δίνουν πρωτοβουλίες, δεν αφήνουν τους αρμόδιους να κάνουν την δουλειά τους.

Είναι ανασφαλείς, παρεμβατικοί και θέλουν να ελέγχουν ακόμα και την τελευταία μετάθεση δασκάλου αλλά και την τελευταία παράγραφο στο πέμπτο κεφάλαιο ιστορίας της τρίτης δημοτικού.

Τα αυτά συμβαίνουν και στη υγεία.

Υπουργείο:

…ένα δυσλειτουργικό, αυταρχικό τέρας με τεράστιο,  ημιπαράλυτο σώμα και μικρό, φτωχό αλλά πονηρό εγκέφαλο.