Οι φτωχοί

 Διάβασα τους «Φτωχούς»  τού Ντοστογιέφσκι: 

ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα γραμμένο σε μορφή επιστολών ανάμεσα σε ένα  μεσήλικα κακομοίρη δημόσιο υπάλληλο, ντροπαλό και εξαθλιωμένο, και μια νεαρή ταλαιπωρημένη μισό-άρρωστη κοπέλα.

Ο συνήθης Ντοστογιέφσκι...

Μεγάλο ψυχολογικό βάθος, οξυδέρκεια, λεπτή σάτιρα, έμμεση  κοινωνική και πολιτική καταγγελία.

Καταθλιπτικό βέβαια… ζωγραφίζει με εξαιρετική επιδεξιότητα τα βάσανα των φτωχών.

...τα έχεις μπροστά σου, μπροστά στη μύτη σου.

Και όλα αυτά σε ηλικία 25 χρονών: ο ίδιος γεννήθηκε το 1821 και το βιβλίο το εξέδωσε το 1846. 

Το 1849 καταδικάστηκε σε θάνατο: τελικά έφαγε τέσσερα χρόνια καταναγκαστικά έργα και μετά εξορία, σύνολο 10.

Πώς ένα παιδάριο 25 χρονών είχε τόσο βαθιά γνώση των ανθρώπων; 

Ήταν πριν φάει τις ταλαιπωρίες  της εξορίας, της καταδίκης και της αναγκαστικής ωρίμανσης.

Εγώ στα 25 είχα πολύ απλοϊκή σκέψη, κοινωνικά τουλάχιστον. 

Τότε ωρίμαζε πιο νωρίς ο κόσμος.

Πάντως και τώρα καλό  είναι να κόψω όλα αυτά τα καταθλιπτικά αναγνώσματα. 

Αρκετή κατάθλιψη έχουμε στην καθημερινή ζωή.

Θα διαβάζω ερωτικές ιστορίες με μεσήλικες που πήραν πρόωρη συνταξιοδότηση και τρώνε το εφάπαξ στην Σαντορίνη.

Την εποχή του ΠΑΣΟΚ , φυσικά.

Τότε που καταναλώναμε το μέλλον.

ένα τσιπουράκι μαζί

 ...ο Έλληνας, συνήθως, είναι ένας κακομοίρης με χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Οι αξιοπρεπείς, οι λεβέντες, οι θαρραλέοι «Ρωμιοί», είναι λιγότεροι απο το ένα τρίτο.

Τα δύο τρίτα είναι δειλοί ή σκάρτοι.

Γιαυτό συνήθως ψηφίζουν  κακομοίρηδες, ψεύτες  και  γλύφτες.

…ο Έλληνας ψηφίζει τον όμοιό του….ας είναι και  ψευτοσπουδαίος.

…θέλει να τον νιώθει ότι είναι «δικός του», κολλητός του, ένα «δικό του παιδί».

…να κάτσει  ο πολιτικάντης μαζί του στο καφενείο.

 …να πιούν ένα τσιπουράκι και να τον επιδείξει ως τρόπαιο στους χωριανούς.

Ότι είναι κολλητοί.

 Σιγά μην ψηφίσει κάποιον σοβαρό και άξιο άνθρωπο.

Θα νιώθει απαίσια.

Μειονεκτικά.

άξιους, όχι σέξυ

 ...οι πολιτικάντηδες εν Ελλάδι έχουν τόση ανασφάλεια που θέλουν να τα ελέγχουν όλα: 

από κει προκύπτει ο συγκεντρωτισμός -σε βαθμό γελοιότητας- που, για να πάρεις μια βελόνα στο δημόσιο, χρειάζεται υπουργική απόφαση.

Στην ανασφάλειά τους οφείλεται το γεγονός ότι βάζουν ανθρώπους- γλάστρες σε θέσεις ευθύνης,  αρκεί να είναι έμπιστοι και υπάκουοι.

Στην ανασφάλεια των πολιτικάντηδων οφείλεται και το γεγονός  ότι  θέλουν να είναι μέσα στις κοινωνικές μόδες... 

….όπως τώρα,  με την πολιτική ορθότητα, τις μειονότητες , το γυναικείο κίνημα.

Τελικά, μην κατανοώντας την ιδεολογία εκάστου κινήματος, τα κάνουν θάλασσα.

Εμφανίζουν ένα κίβδηλο προσωπείο που δεν πείθει κανένα:

 πότε παριστάνουν τους θρησκευόμενους, πότε τους μαρξιστές, πότε είναι υπέρ της Παράδοσης, πότε είναι φεμινιστές και πότε πολιτικά ορθοί….

…και δεν καταλαβαίνουν, οι ανόητοι,  ότι όλα αυτά μαζί είναι αντιφατικά:

πχ και διεθνιστής και εθνικιστής δεν γίνεται…

…και θρησκευόμενος και με τους γάμους των ομόφυλων,  δεν συνάδει…

…πχ  το να διαλέξεις ως  πρόεδρο Δημοκρατίας μία γυναίκα επειδή είναι ...γυναίκα, είναι τελείως σεξιστικό και αντιφεμινιστικό: 

η “γυναίκα” δεν είναι προσόν, είναι ιδιότητα.

Αξιους και κατάλληλους ανθρώπους για την δουλειά, διαλέγουμε..

…άξιους να βγάλουν την δουλειά...όχι γιατί είναι ψηλοί, λεπτοί, αντρούκλες, γυναίκες , τρανσέξουαλ ή υποθυρεοειδικοί νάνοι.

Μύθοι

 «Να είσαι ειλικρινής», «να είσαι ο εαυτός σου», «να είσαι αυθεντικός», λενε συνεχώς στους εραστές τα λαικά περιοδικά, τα ιστολόγια, οι σύμβουλοι ερωτικών σχέσεων.

…τι βλακείες!

…τι να την κάνουν την ειλικρίνεια και την αλήθεια οι εραστές?

Η αλήθεια είναι η μεγαλύτερη ξενέρα, η τέλεια απογοήτευση.

Αλήθεια, τι να πει ο Τάσος στο Μαράκι?

…ότι είναι ένας φοβισμένος , ένας κακόμοιρος, ένας λιγούρης,  που έχει να δει κορίτσι δυό - τρία χρόνια;

…όχι βέβαια!

Θα παραστήσει τον σπουδαίο, τον γενναίο, τον ελκυστικό, τον περιζήτητο. 

Το ίδιο και το Μαράκι… τι να πει; 

Ότι ψάχνει άντρα με το ντουφέκι; 

Δε γίνονται αυτά τα πράγματα… 

Δεν έχουν νόημα… 

Δεν είναι αποτελεσματικά. 

Όλη η ερωτική περιπέτεια, βασίζεται στην μυθοποίηση.

Πρέπει να φτιάξεις ένα μύθο, μιά εξιδανίκευση στο προϊόν…

…και αυτό πρέπει να γίνει και από τις δύο πλευρές. 

Είναι μέσα στο ερωτικό παιχνίδι η μυθοποίηση και η εξιδανίκευση. Αλλιώς όλο το πράγμα, χάνει κάθε μαγεία.

Και η μυθοποίηση,  δεν είναι μία κοινή εξαπάτηση: 

η μυθοποίηση είναι απλώς ένα λουστράρισμα της πραγματικότητας. 

Δεν θα πει ο Τάσος ότι είναι εφοπλιστής και ότι μένει στην Εκάλη. 

Αυτό είναι εξαπάτηση και ανοησία.

Απλά ο Τάσος θα εξιδανικεύσειτο στυλ του, τα χόμπι του και τα ενδιαφέροντά του.

Θα δείξει πιο ζωηρός, πιο τολμηρός, πιο ενδιαφέρων.

Το ίδιο θα κάνει και το Μαράκι: θα παραστήσει την ωραία, την μοιραία, την εκρηκτική, τη σέξι.

Θα βάλει κάτι ελαφρύ στο καταχείμωνο ενώ είναι βέβαιο ότι το μόνο που θα ήθελε είναι να φορέσει τις ζεστές πυτζάμες της ,  τις γούνινες παντοφλίτσες  σε σχήμα κουνελιού, να αγκαλιάσει το αρκουδάκι της και να πιεί καυτή σοκολάτα.

Αλλά τα λες αυτά στον Τάσο;

Ένα κινητοποιητικό μύθο θέλει κι αυτός, ο φτωχός, για να πάρει αποφάσεις και να κουνηθεί προς μία κατεύθυνση στη ζωή του.

Πρώτα κατασκευάζεται ο μύθος και έπεται η απομυθοποίηση. Είναι νομοτελειακά πράγματα αυτά. 

Γι’ αυτό και δε χρειάζεται γκρίνια, ταλαιπωρία, μιζέρια όταν τελειώσει το παραμύθι. 

Το παραμύθι, είναι  μια ωραία ιστορία… 

Διασκεδάζεις όσο το ακούς και μετά τελειώνει. 

Είναι προορισμένο να τελειώσει. 

Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έκανε τη δουλειά του: το παραμύθι έδωσε αυτό που είχε και από κει και πέρα ο καθένας πάει στη δουλειά του. 

Προσπαθώ να τα εξηγήσω όλα αυτά,  όταν μου φορτώνονται μερικοί και μερικές, γιά  να μου πούνε τις ερωτικές τους απογοητεύσεις. 

Επειδή βαριέμαι να μιλάω,  είπα να κάτσω να τα γράψω περιληπτικά. Όσοι  έχουν στοιχειώδες θάρρος, ας αποδεχτούν  την πραγματικότητα.

Να δεχτούν τον μύθο ως μάννα εξ ουρανού.

Ο άνθρωπος δεν τρέφεται μόνο με ψωμί: τρέφεται  και με μύθους. 

Διότι  όποιος δεν έχει μύθους  να φάει, γερνάει και πεθαίνει από συναισθηματική λιμοκτονία.

Αριάδνη

Παρατηρώντας τον υπέροχο κρατήρα του Δερβενίου, μου έκανε εντύπωση το ζεύγος των εραστών Διονύσου: Αριάδνης: πολύ χαλαροί, άνετοι, ευχαριστημένοι...

Ιδίως η Αριάδνη. Και ο Διόνυσος βέβαια... σε εμφανή διέγερση.

Καλά, δεν είχαν βάσανα αυτοί;

"Η κεντρική σκηνή του αγγείου καλύπτεται από το ζευγάρι Διόνυσος και Αριάδνη που εικονίζεται σε μία στιγμή χαλάρωσης, ενδεχομένως μετά από ερωτική πράξη. Το ζευγάρι πλαισιώνεται από Μαινάδες, αλλά και από άλλες αντρικές και γυναικείες μορφές. Η παράσταση στεφανώνεται από επίθετο ασημένιο κλαδί αμπέλου. Το κάτω τμήμα του λαιμού του αγγείου στολίζει ένα επίσης επίθετο κλαδί κισσού."

Η Αριάδνη, μιά πριγκήπισσα που τα παράτησε όλα για τον Θησέα, αφού τον έσωσε, βίωσε την αχαριστία και την εγκατάλειψη:  Την παράτησε στην Νάξο.

Παρ´ όλα αυτά, ο λαός την συμπάθησε και την τίμησε πολύ:

"Την Αριάδνη τιμούσαν ιδιαίτερα σε κάποιους τόπους, και μάλιστα νησιά: Στην Κρήτη, στη Νάξο, στη Δήλο, στην Κύπρο, αλλά και στην Αττική και Πελοπόννησο, πράγμα που υποδεικνύει ότι λατρευόταν ως θεότητα του Αιγαίου και γενικότερα της Ανατολικής Μεσογείου (Αριάδνη < Αριάγνη = αγία). Στο ναό του Κρήσιου Διονύσου (του Κρητικού δηλ. Διονύσου) στο Άργος αναφέρεται ότι υπήρχε πήλινη λάρνακα με τη στάχτη της Αριάδνης. Στη Δήλο πάλι, σε καθιερωμένη τελετή, νέοι και νέες χόρευαν σε ανάμνηση της σωτηρίας των Αθηναίων νέων από τον Μινώταυρο. Στο νησί αυτό ο Θησέας είχε αφιερώσει ένα δώρο που του είχε κάνει η Αριάδνη, ένα ξόανο της Αφροδίτης, έργο του Δαιδάλου, κατά τον Παυσανία (ΙΧ 40, 3-4): το είχε αφιερώσει στον Απόλλωνα για να ξεχάσει τον έρωτά της. Στην Κύπρο, κατά την τοπική παράδοση, ο Θησέας είχε αποβιβάσει έγκυο την Αριάδνη και όταν μετά από θύελλα κατόρθωσε να επιστρέψει τη βρήκε νεκρή. Σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος τελούνταν στην Κύπρο εορτές όπου ένας νέος ξαπλωμένος σε κρεβάτι θύμιζε με τις φωνές του γυναίκα που γεννούσε. Εκεί κοντά, σε δάσος, υπήρχε ιερό της Αριάδνης Αφροδισίας και, υποτίθεται, ο τάφος της Αριάδνης.

Στην Αττική η λατρεία της Αριάδνης ήταν ενωμένη με εκείνη του Διονύσου στις εορτές των 'Οσχοφορίων, η καθιέρωση των οποίων αποδιδόταν στον Θησέα. Στενότερα βέβαια από κάθε άλλο μέρος συνδεόταν η Αριάδνη με τη Νάξο, όπου τιμούσαν το ζεύγος Αριάδνης-Διονύσου. Οι Νάξιοι πίστευαν ότι η Αριάδνη είχε πεθάνει εκεί και ότι με τον Διόνυσο είχαν δύο παιδιά, τον Στάφυλο και τον Οινοπίωνα. Σύμφωνα με άλλες παραδόσεις, η Αριάδνη είχε παιδιά και με τον Θησέα, και πήρε τη θέση της στο ουράνιο στερέωμα στον αστερισμό του Βορείου Στεφάνου."

Τελικά, καλοπαντρεύτηκε και μάλιστα με ένα Θεό, τον Διόνυσο.

Έτσι σύντομα, χαλάρωσε αποτελεσματικά και ξέχασε το παληκάρι που την πλήγωσε.

Τα διδάγματα  που βγάζω εγώ, παρατηρώντας τον κρατήρα και γνωρίζοντας το ιστορικό, είναι το εξής: 

1) Άμα είσαι κουλ και σωστός, δεν χάνεσαι.

2) Τα βάσανα, συνήθως είναι περαστικά.  Ίσως και γιά καλό.

Νέα μητριαρχία ή νέα τραβεσταρχία?

 Προβοκάτσια

Είναι απίστευτο πόσες νέες, ωραίες και μορφωμένες γυναίκες δεν βρίσκουν άντρα.

Λάθος. 

Δεν βρίσκουν τον άντρα που θέλουν. 

Γιατρίνες, δικηγορίνες, επαγγελματίες, στελέχη στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με μυαλό, άποψη , λεφτά πολλες φορές, ευγενικές, σοβαρές, δεν βρίσκουν όχι σύζυγο, ούτε καν εραστή "της προκοπής".

"Της προκοπής": κάποιον αξιόλογο και αξιόπιστο ανδρα που να σταθεροποιηθεί μαζί τους σε μιά κοινή πορεία.

Τις πταίει? 

Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί.

Δεν είμαι αρμόδιος, δεν είμαι ψυχοθεραπευτής ζεύγους, δεν είμαι κοινωνιολόγος του έρωτα και του γάμου.

Η προσωπική μου εντύπωση - μιά εντύπωση από την προσωπική εμπειρία- είναι ότι βαδίζουμε σε μιά νέα μητριαρχία.

Το θηλυκό αρρενοποιείται και το αρσενικό εκθηλύνεται.

Τίποτε δεν είναι τυχαίο.

Το γυναικείο  κίνημα φαίνεται να συμμαχεί με το κίνημα των τρανσέξουαλ.

Το θηλυκό, απελευθερωμένο από οικονομικές, κοινωνικές και ψυχολογικές εξαρτήσεις, νιώθει δυνατό και ικανό να έχει ισχυρό ρόλο σε μιά πιό χαλαρού τύπου οικογένεια. 

Το αρσενικό είναι πιθανότατα περαστικό: επιτελεί τον αναπαραγωγικό του ρόλο αλλά δεν είναι στα σίγουρα, μόνιμο. 

Εξαρτάται από την διαγωγή του... πρέπει να δίνει "εξετάσεις" κατά καιρούς και να περνά επιτυχώς: ως πατέρας, ως συζυγος, ως εραστής, ως οικονομικός συνεταίρος, ως κοινωνικός σύντροφος, ως συμπαραστάτης.

Οι εξετάσεις είναι συνεχείς. Μιά αποτυχία δεν συνεπάγεται και απόρριψη. 

Μεταφορά μαθημάτων επιτρέπεται μέχρις ενός ορίου.

Εάν απορριφθεί σε ένα δυό πρωτεύοντα -πχ. Πατέρας, εραστής - τα πράγματα δυσκολεύουν δραματικά. Μάλλον θα απορριφθεί. 

Και θα αποβληθεί  φυσικά: να πάει να φοιτήσει, αλλού, πιό εύκολα, σε κανένα 

ΕΠΑΛ.

πως κατατάσσω τα επαγγέλματα

Κάποτε διάβασα μια πρωτότυπη κατάταξη της εργασίας σε δύο μόνο επαγγέλματα, που έβαζε τους εργαζόμενους σε δυό  κατηγορίες: 

Σε αυτούς που μετακινούν πράγματα πανω στον φλοιό της Γης και σε αυτούς που τους λένε που θα τα πάνε. 

Μου φάνηκε τότε έξυπνη αυτή η κατάταξη...αλλά μετά, προσπαθώντας να βάλω και τους γιατρούς σε μια από τις δύο κατηγορίες , δεν μπορούσα... 

Ετσι αποφασισα ότι υπάρχει και η τρίτη κατηγορία, των "φροντιστών": 

σε αυτήν έβαλα τους γιατρούς , τους φυσιοθεραπευτές , τους νοσηλευτές... γενικά όλους αυτούς που φροντίζουν τα στραμπουληγμένα ποδαράκια των μεταφορέων -χειρωνακτών , αλλά και την ...μέση και τον ...πισινό των καθιστών γραφειοκρατών που τους διατάζουν!...

Σήμερα ξεκίνησα να διαβάζω ένα γνωστό ψυχίατρο -σεξολόγο.

Τον θεωρώ ενα κοινωνικοεπιστημονικό εκλαικευτή, έναν "επιστημονικό ακτιβιστή" στον αγώνα της σεξουαλικής απενοχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας.

Συνήθως δεν συμφωνώ μαζί του. Μου φαινεται πως κολακεύει το κοινό.

Διάβασα ένα άρθρο  του για τον σύγχρονο πενηντάρη.

Διαβάζοντας λοιπόν το άρθρο, μια γλυκειά αίσθηση αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης με πλημμύρισε:

"...ο σύγχρονος άνδρας πενηντάρης, είναι ο κυρίαρχος και ώριμος παραγωγικά, ενήλικος...η τριακονταετία από τα τριάντα έως τα εξήντα(!) χρόνια, είναι η χρυσή ηλικία...( τα πενήντα ) είναι η πιο γεμάτη και ολοκληρωμένη ηλικία στον άνδρα...που έχει πολύ σεξ(!) αλλά ...ποιοτικό και όχι ...συγκριτικά με τους αριθμούς του νεαρού άνδρα...να θυμάται ότι εξακολουθεί να είναι νέος στην ηλικία...και παραγωγικός και αναγκαίος...κλπ"

Συμπέρασμα: είπε αυτά που αρέσουν στον κοσμάκη.

Δεν λέω, έχει και κάποιο δίκιο ότι στα πενήντα οι άνθρωποι εχουν ακόμη ζωντάνια και δημιουργικότητα και, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν γέροι...

Μεσήλικες βέβαια είναι πολλών λογιών...ίσα με  τους κόκκους της άμμου... 

Μπορεί να είναι παιδαράδες σαν τον Μελ Γκίμπσον , μπορεί και εντελώς ...ερείπια.

Η αιτία όλης αυτής της ...πολυλογίας, είναι μία: 

έχει πάρει φόρα  η λαικίστικη και ανόητη κολακεία της νεότητας ως απόλυτης αξίας.

 Αυτή και, η συνοδή και επίσης ανόητη, προσπάθεια της άρνησης της γήρανσης ως μιας διαδικασίας φυσιολογικής: 

μιάς διαδικασίας όχι παθολογικής, αλλά μιας φάσης μέσα στα πλαίσια του βιολογικού κύκλου.

Ούτε ο νέος πρέπει να ...επαίρεται και να ...κομπάζει που είναι νέος , ούτε και ο μεσήλικας και ο γέρος έχουν να κρύψουν ή να ντρέπονται για τα χρόνια τους και την συνοδή φθορά... Ολα είναι μέσα στην Ζωή, σοφά προγραμματισμένη και ρυθμισμένη, απο τον σοφό Δημιουργό.

Το να έχεις σαν επάγγελμα την παρηγοριά των αγχωμένων μεσηλίκων , την ψυχολογική τους ψευτοανακούφιση, την εξαπάτηση, την ψευτοπαρηγοριά , μου δίνει το δικαίωμα  να δημιουργήσω και μία νέα -τέταρτη- επαγγελματική κατηγορία..μιά εργασιακή κατηγορία επιπρόσθετη, στις τρείς, ήδη περιγραφείσες, κατηγορίες επαγγελμάτων: αυτή, των  "χαιδευτών" .

Οι "χαιδευτές"...

Είναι αυτοι που φροντίζουν τους άλλους ,χαιδεύοντας τους το κεφαλάκι ,,, ψιθυρίζουν στα αυτιά τους γλυκόλογα παρηγοριάς... "είσαι νέος...νέα ...πολύ νέα και σέξυ...έχεις πολλά ψωμιά ακόμη...στον έρωτα...στην διασκέδαση...ναί...ζήσε το ατέλειωτο πάρτυ...δεν πειράζει που είσαι χαμάλης...είσαι λεβένταρος...πολύ λεβένταρος..."

Τελικά, κατέληξα και σε μιά ...πέμπτη κατηγορία, επισης μεγαλούτσικη σε αριθμό: των απλών απατεώνων. 

Αυτών που βγάζουν το ψωμί τους πουλώντας παραμύθια στους αφελείς.

Τώρα σαν γιατροί, κανονικά είμαστε στην κατηγορία των φροντιστών. 

Φροντίζουμε το στραμπουληγμένο ποδαράκι και το πονεμένο κεφαλάκι.

Συχνά γινόμαστε και χαιδευτές: "δεν πειράζει που είσαι στα εξηναπέντε...δράσε σαν τριανταπέντε...έχεις δικαίωμα στην ζωή και τον Έρωτα". 

Μη ρεαλιστικές κολακείες και ενθαρύνσεις χωρίς σαφή και ξεδιάντροπα ψέμματα.

Τελικά, και το να είσαι χαιδευτής , συχνά γίνεται βαρετό, χρονοβόρο και μη οικονομικά αποδοτικό´.

Σταματάμε λοιπον την απλή χαζοκολακεία και πουλάμε σκέτα παραμύθια: 

"ολα θα πάνε καλά και όλα είναι τέλεια, η και ακόμα καλύτερα, εις τους αιώνας των αιώνων , αμήν".

Φροντιστές, χαϊδευτές, μπούρδες: μία είναι η ομάδα.

Απατεώνες. 

Το πιο απλό.

Σκέτοι, απλοί, αγνοί, ορίτζιναλ απατεώνες.