ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΜΕΝΙΑ

 

 ...πήγα κάποτε και είδα αυτόν τον αρχαίο ναό στην Αρμενία: δεν είχα ιδέα ότι μεσα σε κάτι θεόρατα και θεόξερα βουνα μέσα στην Κεντρική Ασία, εκεί που πέρασαν ένα σωρό άγριες, ημιάγριες και λοιπές πολύχρωμες ράτσες, τόσο μακριά  από την αγαπημένη μας  Μεσόγειο, και από το υπεροχο φως του Αιγαίου, θα ξεφύτρωνε ένας αρχαιοελληνικός ναός!

Γιατί, κακά τα ψέμματα, ό,τι  όνομα και να του έδωσαν οι ράτσες που πέρασαν, ό,τι θεούς και αν λάτρεψαν, ό,τι πρωτόγονες γλώσσες και αν μίλησαν, το πνεύμα, το μέτρο, η αρμονία και οι ιδέες  που έχει αυτός ο ναός, πηγάζουν από την πατρίδα μας!

Και επιβεβαιώθηκα: λίγο πιό κάτω από τον ναίσκο αυτόν έχει κάποια άλλα αρχαιολογικά ευρήματα, λουτρά κλπ. 

Ρωμαικά.

Οι Σατανάδες οι Ρωμαίοι, έφτασαν μέχρι εδώ....στα τέρμα βουνά.

Και έφεραν μαζί τους  και έλληνες αρχιτέκτονες...και μαστόρους...αυτούς που έφτιαξαν τον ναό. 

Σιγά μην ήξεραν  από χτισίματα αυτοί οι χοντροκομμένοι Ρωμαίοι: 

αυτοί ήταν μόνο τραμπούκοι πολεμιστές... ήξεραν μόνο από πόλεμο και δημόσια διοίκηση.

Αυτοί που δούλευαν με πνεύμα και με χέρια , μιλούσαν ελληνικά: το αποδεικνύει ένα ψηφιδωτο εκεί παραδίπλα: λέει στα ελληνικά - ακατάληπτα απο τους Λατίνους που έδιναν τις διαταγές- ότι η εργασία του ψηφιδωτού έγινε και πως «ουδέποτε πληρώθηκαν για την δουλειά αυτή».

Ξεκωλώθηκαν στην δουλειά στην άκρη του Θεού και τους έφαγαν τα λεφτά.

Αλλά εκδικήθηκαν:

«Κάρφωσαν» τα μπαταχτσίδικα αφεντικά, εις τους αιώνας των αιώνων: Μηδένα λαβόντες ηργασάμεθα…( φωτο 2)

Ο ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ

«Γαμημένο ιατρικό ιστορικό» λέω το ιστορικό που έδειξα επιμέλεια για να το πάρω, που διέθεσα χρόνο και κατέβαλα κόπο, που το νόμιζα σωστό και πλήρες.

Το ιστορικό που πάνω σε αυτό έκανα ένα σωρό διαγνωστικούς και θεραπευτικούς συλλογισμούς και, τελικά, ο μαλάκας ο ασθενής, ο κουτοπόνηρος ασθενής, ο νευρωσάρας και καχύποπτος ασθενής, μου απέκρυψε σημαντικά στοιχεία από το παρελθόν.

Σαν εκείνο τον τύπο που ζαλιζόταν και ποτέ δεν έπεφτε....

....εκείνον που μου έκρυψε ότι έπαιρνε αντικαταθλιπτικό προ ετών -γιά κρίσεις πανικού- και που με αφησε να ψάχνω πιθανή σκλήρυνση κατά πλάκας, όγκους,  να δοκιμάζω φάρμακα για λαβύρινθο,  ενώ τελικά  είχε ψυχογενή αστάθεια.

Εγώ έχασα ενέργεια, χρόνο και ηρεμία.

Και αυτός έχασε χρόνο, ενέργεια , ηρεμία και υγεία.

Με τις υγείες μας.

Ολωνών.

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

 ...πάντα αναρωτιόμουν γιατί ορισμένες δυναμικές και  άξιες γυναίκες - όχι κακής εμφάνισης αλλά όχι και καλλονές- πάνε και παντρεύονται κάτι άχρηστους.

...κάτι τύπους ψευτογόητες, αναξιόπιστους και ρεμάλια.

Κατέληξα στο συμπέρασμα πως οι σχέσεις αυτές είναι συμπληρωματικές: ο καθένας εξυπηρετεί τις δικές του ανάγκες.

Αυτές οι γυναίκες, σαν δυναμικές που είναι, θέλουν τον έλεγχο της σχέσης.

Θέλουν ένα άντρα, κάπως γοητευτικό  που  να τις κολακεύει, αλλά και που θα να τον εξουσιάζουν: 

έχουν αυταρχικότητα αλλά και ναρκισσισμό και ανασφάλεια.

Δυστυχώς, δύσκολα τα ικανοποιείς όλα αυτά, μαζί.

... εκτός και, αν βρείς ένα ρεμάλι, που θα σε παραμυθιάσει ότι είσαι η  «ιδιαίτερη και μοναδική» και πως θα σου είναι πιστός γιατί θα είσαι η τέλεια μαμά και ερωμένη του.

Το ρεμάλι βασικά κάνει την δουλίτσα του: πουλάει λίγο παραμύθι και κάνει κάνα  παιδί (που είναι και το ζητούμενο απο την αυταρχική που βλέπει να περνάνε τα χρόνια).

Το ρεμάλι είναι τεμπέλαρος:  φορτώνει όλη τη δουλειά και τις ευθύνες στο θηλυκό υποζύγιο και πληρώνει με  γοητεία, εφηβικό ενθουσιασμό και σεξουαλική ορμή.

Μέχρι να βρεί άλλο θύμα, πιό νέο, πιο χαζό και πιό εργατικό.

Και που δεν θα τον έχει πάρει χαμπάρι ακόμη.

Η ΚΟΤΑ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΤΑΝ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙ

…ένα υπέροχο παραμύθι για ενήλικες που μιλάει για την ανάγκη και την ιερότητα της μητρότητας, της αγάπης, το πρόβλημα της ταυτότητας και το πρόβλημα  του ανήκειν.

Ποιός είμαι?

Πού ανήκω?

Πως θα γίνω αποδεκτός?

…θα γίνω αυτός που θέλω ή αυτός που μου επιβάλλει η φύση μου?

Έχω φυσικά όρια και ποιά είναι αυτά? …μπορώ να τα ξεπεράσω με προσπάθεια και τόλμη και που ακριβώς μπορώ να φτάσω?

Κάθε κότα έχει αδύναμες φτερούγες και βαρύ σώμα: 

κληρονομημένα κουσούρια από χιλιάδες γεννιές απο κότες που κάποτε πέταγαν…που τώρα αντί να πετάνε ελεύθερες σαν τις αγριόπαπιες που διασχίζουν Ηπείρους, προτίμησαν να σκαλίζουν την γή για χορταράκια και σκουληκάκια.

Η Κότα ήταν μιά κότα παραγωγής αυγών: κλεισμένη σε ένα στενόχωρο κοτέτσι που μόλις χωρούσε , είχε γίνει μηχανή παραγωγής αυγών που ποτέ δεν κλώσσησε…τα έπαιρνε όλα ο Αγρότης.

Δεν είχε δει ποτέ τους αγρούς και την παρακείμενη  Λίμνη.

Μέχρι που ερωτεύτηκε το ακατάλληλο άτομο: έναν αγριόπαπιο που είχε ξεμείνει απο το σμήνος του.

Ένας πλατωνικός Έρωτας με τον κύριο Διαφορετικό: 

ένας τύπος με παρδαλά χρώματα και ικανός να πετάει.

Μέχρι που βρήκε ένα αυγό ασυνόδευτο…και αποφάσισε να το κλωσσήσει.

Ερωτευμένη με λάθος ζώο και κλωσσώντας το αυγό μιάς άλλης…

…τι μπέρδεμα.

Και τι ελευθερία!

Μόνο που η Ελευθερία «θέλει Αρετην και Τόλμην»…έχει κινδύνους…

ΤΑ ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ - ΠΑΓΙΔΕΣ

 …η δυστυχία βασικά θεωρείται ότι είναι μία ατυχία, κάτι εξωγενές που συμβαίνει άθελά σου και που δεν ευθύνεσαι για αυτό.

…ένα κεραμίδι που πέφτει πάνω στο κεφάλι σου, στο κεφάλι του ανύποπτου διαβάτη.

Μια κληρονομημένη αρρώστεια, ένα ατύχημα, μιά επιδημία.

Όμως δεν είναι τόσο απλό.

Θεωρώ ότι , πιό συχνά, η δυστυχία είναι μιά κατασκευή: 

μιά καλύβα που κατασκευάζεις  μόνος σου.

…σιγά-σιγά.

…σταδιακά την φτιάχνουμε, χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι.

Φτιάχνουμε την καλύβα στο δάσος για να χωθούμε μέσα και να είμαστε ασφαλείς.

Γιά να είμαστε προστατευμένοι και να χαιρόμαστε το τζάκι, ξαπλωμένοι πάνω στην φλοκάτη, πίνοντας ουισκάκι.

Συχνά ξαπλώνει στην φλοκάτη και ένα άλλο άτομο που πίνει και αυτό ουισκάκι, ζεσταίνεται, χαίρεται, κάνει σεξ μαζί μας  και νιώθει ασφαλές.

Ισως έχει και αυτό βάλει ένα χεράκι στο χτίσιμο της καλύβας.

Τα υλικά οικοδόμησης της καλύβας είναι ξύλα, πέτρες και προσδοκίες.

Οι προσδοκίες είναι σημαντικότερες απο τα ξύλα: 

τα ξύλα τα βρίσκεις στο δάσος και τις προσδοκίες τις κατασκευάζεις μέσα στο κεφάλι σου.

Γι αυτό είπα ότι η καλύβα είναι μία κατασκευή.

Το προβλημα είναι ότι η καλύβα, συχνά, γίνεται παγίδα.

Γίνεται ένα είδος φυλακής: νιώθεις ασφαλής μόνο εκεί μέσα.

Γινεσαι μαλθακός.

Χοντραίνεις τρώγοντας λουκάνικα δίπλα στο τζάκι.

…και το κυριότερο: συνηθίζεις εκεί μέσα και δεν τολμάς να πας οπουδήποτε αλλού.

Χάνεις ευκαιρίες για δεις ωραίες παραλίες, να δουλέψεις σε καλές δουλειές και να φας κάτι καλύτερο από  τα λουκάνικα.

Η γλυκειά συντροφος έχει γίνει και αυτή χοντρή και γκρινιάρα: 

σε βρίζει που την έκλεισες στην καλύβα.

«…μά, μωρή καρακαλτάκα, εσύ με παρακαλούσες να σε βάλω στην καλύβα!

…με βοήθησες να την επιπλώσω!»

Τίποτα.

Κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνες.

Φτιάχνουν την δυστυχία τους όσο καλύτερα μπορούν και μετά κατηγορούν το Σύμπαν.

Και επειδή το σύμπαν είναι μακριά, κατηγορούν τον σύζυγο, τον εραστή, τον συνεταίρο, τον αδελφό, τον πατέρα.

Η την σύζυγο, την ερωμένη, τον προιστάμενο και τον βουλευτή της περιφέρειας.

Κανείς δεν γλυτώνει.

ΟΙ ΦΤΩΧΟΓΙΑΤΡΟΙ-ΣΟΥΠΕΡΜΕΝ ΤΟΥ ΕΣΥ ΕΦΤΑΣΑΝ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥΣ

 Οι γιατροί, από παλιά, θεωρούνται σούπερμεν : 

θεωρούνται ικανοί να δουλεύουν τριάντα ώρες συνέχεια, να χειρουργούν δεκάωρα  όρθιοι χωρίς να φάνε και χωρίς να κατουρήσουν, να παίρνουν σωστές αποφάσεις σε δύσκολα προβλήματα ξεθεωμένοι και ξενυχτισμένοι.

Παλιά μάλιστα, προ-Χούντας, οι ειδικευόμενοι ήταν άμισθοι και έμεναν μέσα στο νοσοκομείο σε ένα καμαράκι και έβγαιναν με άδεια μιά φορά την βδομάδα: τότε βγήκε ο όρος «εσωτερικός βοηθός».

Επειδή δεν έπαιρναν μισθό, είχε καθιερωθεί  και ήταν κοινωνικά αποδεκτό να παίρνουν φραγκοδίφραγκα για «τις υπηρεσίες τους».

Αυτός ήταν και ό λόγος που πολλοί δεν έκαναν ειδικότητα: 

αμέσως μετά το πανεπιστήμιο πήγαιναν και ανοιγαν ένα ιατρείο σαν γενικοί γιατροί (που τότε δεν υπήρχε σαν ειδικότητα) και έμπαιναν σε ένα ΙΚΑ , ένα ταμείο κλπ

Οι γιατροί ήταν σκλάβοι και αυτό ήταν αποδεκτό.

Κατάλοιπο αυτής της άθλιας κληρονομιάς είναι το σημερινό φαινόμενο της εργασιακής κακοποίησης και υπερεκμετάλλευσης του φτωχογιατρού-σούπερμαν, στο ΕΣΥ.

Μερικοί πολιτικάντηδες αλλά και τμήμα του «σοφού λαού» το θεωρούν, ακόμα,  φυσιολογικό και αυτονόητο:

«εσύ το επέλεξες»

«πληρώνεσαι»

«Αν δεν σ´ αρέσει να αλλάξεις δουλειά»

Βολεύει βέβαια αυτό το καθεστώς και το πολιτικό συστημα και το ιατρικό κατεστημένο: παραμένουν όσοι αντέξουν.

Οι πολύ πειθαρχημένοι, οι σούπερ ανθεκτικοί και τα ψώνια της ιατρικής.

🙂

…έλα όμως που ένοιξαν οι Ευρώπες, οι Σαουδαραβίες και τα Εμιράτα…

Αυτοί μας έσωσαν , όσους έσωσαν , δίνοντας διέξοδο.

Και τώρα όλοι κόπτονται ότι «δεν υπάρχουν γιατροί».

Εμμ…δεν υπάρχουν.

Τα επώδυνα ερεθίσματα μετά από κάποιο όριο, δεν προκαλούν ανοχή και αντοχή αλλά υπερευαισθητοποίηση:

είναι μύθος ότι τα πολλά κωλοδάχτυλα τα συνηθίζεις και σου αρέσουν.

Μάλλον προκαλούν αγανάκτηση απο ένα σημείο και πέρα.

ΤΟ BURNOUT ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ ΔΕΝ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΙΣ ΚΑΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

 ...βλέπω συνεχώς άρθρα για την επαγγελματική εξουθένωση των γιατρών. Το γνωστό burnout. 

Κάτι σαν κατάθλιψη... αλλά κατάθλιψη σχετιζόμενη αποκλειστικά με την φύση της εργασίας και το εργασιακό περιβάλλον.

Να περνάει ο γιατρός έξω απ´ το νοσοκομείο και να θέλει να στρίψει από την άλλη μεριά. 

Στις διακοπές όμως είναι μιά χαρά...(ενώ ο ορίτζιναλ καταθλιπτικός, όχι).

Πόνος, κούραση και απογοήτευση στην εργασία και σε ότι σχετίζεται με αυτή.

Και οι ιδιώτες, όχι μόνο οι νοσοκομειακοί. Και αυτοι τραβάνε μεγάλο λούκι και ανασφάλεια.

Όχι μόνο στην Ελλάδα, διεθνώς.

Στην Αμερική,  πάρα πολύ: από εκεί ξεφυτρώνουν τα περισσότερα σχετικά άρθρα. 

Στην Ελλάδα έχω την εντύπωση ότι υπάρχει, επίσης, αλλά το κρύβουμε: 

πίνουμε ένα ουζάκι με μεζέ και τα ξεχνάμε όλα.

Προσωρινά.

Οι περισσότεροι ερευνητές που μελετούν και σχολιάζουν το θέμα της απογοήτευσης και κόπωσης των γιατρών, το σχετίζουν με το περιβάλλον: εξοντωτικές εφημερίες, πίεση από τις διοικήσεις, τις εν δυνάμει νομικές διώξεις, τον πιθανό διασυρμό από τους ασθενείς και την κοινωνία. 

Τον εχθρικό τύπο, την καλά κρυμμένη κοινωνική εχθρότητα και ζηλοφθονία.

Σχέσεις αγάπης - μίσους με τον γιατρό. Όλοι.

Προσπαθώ να καταλάβω αν το θέμα είναι μόνο θέμα συνθηκών εργασίας ή αν είναι και κάτι που έχει σχέση με την ίδια την φύση της ιατρικής δουλειάς: είναι άραγε υγιές για την ψυχή να διαχειρίζεσαι συνεχώς  πόνο και θάνατο?

Είναι φυσιολογικό, ένα σημαντικό κομμάτι της μέρας σου , να πολεμάς σοβαρές, ανίατες αρρώστειες ?

...να παλεύεις , να αγωνιάς και , συχνά, να κάνεις μιά τρύπα στο νερό?

Νομίζω όχι...προφανώς όχι: οποιοσδήποτε εστω και ελάχιστα ευαίσθητος άνθρωπος, όσο γερούς ψυχικούς μηχανισμούς άμυνας και να αναπτύξει, δεν μπορεί να μείνει αλώβητος.

Κάποιες γρατζουνιές θα φάει η ψυχή του, τα μάτια του , τα αυτιά του.

Σχεδόν καθημερινά. 

Και όχι μόνο γρατζουνιές...συχνά πολύ περισσότερα.

Ανάλογα με την μέρα και την περίπτωση.

Το πρόβλημα είναι ότι οι γρατζουνιές είναι πολλές και συχνές...αθροίζονται και δεν επουλώνονται επαρκώς.

Πρίν επουλωθούν οι παλιές, ξεφυτρώνουν νέες.

Και τελικά, οι πολλές μικρές γρατζουνιές αθροίζονται και ενώνονται σε μιά τεράστια μεγάλη γρατζουνιά που είναι ανοιχτή και πυορροεί.

Άτονα έλκη: αυτά τα αηδιαστικά, τα χρόνια, που δεν κλείνουν.

Προσπαθώ επίσης να καταλάβω αν οι γιατροί πριν πενήντα ή εκατό χρόνια, πάθαιναν burnout.

Εχω διαβάσει πολλά απομνημονεύματα και αναμνήσεις παλιών -διάσημων και αφανών- γιατρών.

Εχω ιατρικές εφημερίδες και περιοδικά, ακόμη  και προπολεμικά ή από την αρχή του εικοστού αιώνα.

Και τότε οι γιατροί υπέφεραν , ίσως περισσότερο απο την άποψη της αποτελεσματικότητας: είχαν ελάχιστα διαγνωστικά και θεραπευτικά εργαλεία.

Είχαν όμως ένα μεγάλο πλεονέκτημα, ένα μεγάλο ατού: η κοινωνία είχε μικρές απαιτήσεις.

Και είχαν σύμμαχο τον Θεό: οι ασθενείς περίμεναν πιό πολλά από αυτόν.

Η κοινωνία ήξερε ότι οι γιατροί είχαν ελάχιστα μέσα.

Γιαυτό, όταν η έκβαση  της ασθένειας ήταν καλή, ήταν ευγνώμονες.

Σήμερα η θεραπεία δεν εντυπωσιάζει κανένα... θεωρείται σχεδόν αυτονόητη, σχεδόν δεδομένη.

Αν , αντίθετα, κάτι πάει στραβά, την έχει βάψει ο γιατρός.

Θα του επιτεθούν απ´ όλες τις μεριές με εισαγγελικό ύφος.

 Και καμμιά φορά, και ένας πραγματικός εισαγγελέας.

Αυτό είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να το καταπιεί κάποιος: 

η εν δυνάμει απειλή και η καχυποψία.

Οι απολογητικές η αμυντικές εξηγήσεις που πρέπει να δίνεις ενώ είσαι  κομμάτια από το ξενύχτι, την αγωνία, την πείνα.

Ένας καραβοτσακισμένος τύπος που είναι βρώμικος, ιδρωμένος, άυπνος και δεν έχει κατουρήσει, έχει ελάχιστη διάθεση να αποκρούσει επιθέσεις και δυσαρέσκειες.

Δεν είναι μόνο το εργασιακό περιβάλλον που φταίει: είναι η ίδια η φύση του ιατρικού έργου.

Ακόμη και αν είσαι καθαρός, ξεκούραστος, ασφαλής, ματσωμένος  και δροσερός, πάλι θα έχεις ένα αγκάθι στο στήθος με το περιστατικό που σου στράβωσε.

Έστω και χωρίς να φταίς.