...πάντα αναρωτιόμουν γιατί ορισμένες δυναμικές και άξιες γυναίκες - όχι κακής εμφάνισης αλλά όχι και καλλονές- πάνε και παντρεύονται κάτι άχρηστους.
...κάτι τύπους ψευτογόητες, αναξιόπιστους και ρεμάλια.
Κατέληξα στο συμπέρασμα πως οι σχέσεις αυτές είναι συμπληρωματικές: ο καθένας εξυπηρετεί τις δικές του ανάγκες.
Αυτές οι γυναίκες, σαν δυναμικές που είναι, θέλουν τον έλεγχο της σχέσης.
Θέλουν ένα άντρα, κάπως γοητευτικό που να τις κολακεύει, αλλά και που θα να τον εξουσιάζουν:
έχουν αυταρχικότητα αλλά και ναρκισσισμό και ανασφάλεια.
Δυστυχώς, δύσκολα τα ικανοποιείς όλα αυτά, μαζί.
... εκτός και, αν βρείς ένα ρεμάλι, που θα σε παραμυθιάσει ότι είσαι η «ιδιαίτερη και μοναδική» και πως θα σου είναι πιστός γιατί θα είσαι η τέλεια μαμά και ερωμένη του.
Το ρεμάλι βασικά κάνει την δουλίτσα του: πουλάει λίγο παραμύθι και κάνει κάνα παιδί (που είναι και το ζητούμενο απο την αυταρχική που βλέπει να περνάνε τα χρόνια).
Το ρεμάλι είναι τεμπέλαρος: φορτώνει όλη τη δουλειά και τις ευθύνες στο θηλυκό υποζύγιο και πληρώνει με γοητεία, εφηβικό ενθουσιασμό και σεξουαλική ορμή.
Μέχρι να βρεί άλλο θύμα, πιό νέο, πιο χαζό και πιό εργατικό.
Και που δεν θα τον έχει πάρει χαμπάρι ακόμη.
