ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΓΕΩΡΓΙΑ

 Λοιπόν Γεωργία, για πρώτη και τελευταία φορά θα σου εξομολογηθώ κάτι: 

δεν αντέχω άλλες αναρτήσεις-νεκρολογίες.

Έκανα ήδη δύο: του Μπενέκου και του Ιμπρα. 

Δεν τους ήξερες. 

Δούλεψαν κι αυτοί  εδώ στο ίδιο μέρος. Για λίγα χρόνια.

Μην το πάρεις προσωπικά: απλά δεν αντέχω. 

Και μη νομίζεις ότι δεν έχω τι να πω: αν και είπαμε λίγα, ξέρεις,  εγώ κατάλαβα πολλά. 

Γιατί το’χω αυτό το κουσούρι… να καταλαβαίνω πολλά, από τα λίγα.

Όπως για παράδειγμα τότε που μου είπες για το αυτοκίνητο που σου αγόρασε ο  πατέρας σου: «ο μπαμπάς σου» όπως τον είπες.

Για μένα ήταν προφανής  η σχέση αγάπης πατέρα κόρης. 

Αυτός ο τρυφερός μπαμπάς από μία επαρχία της Κρήτης σε ονειρεύτηκε γιατρίνα και σε έστειλε στην Νάπολη να σπουδάσεις ιατρική.

Ξέρω τι τραβάνε τα παιδιά στην ξενιτιά για να σπουδάσουν και ειδικά ιατρική… μια επιστήμη μακρόχρονη και δύσκολη που ποτέ δεν μαθαίνεται.

Το φαντάζομαι τον πατέρα σου να σε καμαρώνει όταν,  μετά από χρόνια, γύρισες πίσω με το «δίπλωμα».

Ένα νεαρό και δροσερό κοριτσάκι.

Η μικρή γιατρίνα.

Και δώσ´ του όνειρα ο μπαμπάς.

Δεν ξέρω γιατί δεν επέστρεψες στην Κρήτη…η Σαντορίνη πάντως δεν σού ήταν τυχερή.

Δεν θα κατηγορήσω την Σαντορίνη φυσικά:

ένας βασανισμένος τόπος είναι κι αυτός… παρά το τουριστολαχείο που του έτυχε, τώρα τελευταία.

Ούτε και την ιατρική θα κατηγορήσω, ελαφρά τη καρδία.

…αν και, εδώ που τα λέμε,  έχει μία τάση να καταβροχθίζει τα παιδιά της. 

Οι αριθμοί πρόωρων  θανάτων, εμφραγμάτων, burnout, αυτοκτονιών, των γιατρών, το επιβεβαιώνουν.

Λοιπόν,  Γεωργία μην το πάρεις προσωπικά, αλλά δεν αντέχω τους παντοτινούς αποχαιρετισμούς.

Ειδικά μετά  το πρωί σήμερα που  ένιωσα το παγωμένο σου δέρμα και είδα τις μυδριασμένες κόρες σου.

Χαιρετίσματα στην Κρήτη μας.

ΟΙ ΜΑΣΟΝΟΙ

…διασκεδάζω με όσους αυτοπαρουσιάζονται στα  σόσιαλ μήντια ως Τέκτονες (Μασόνοι) και επιχειρηματολογούν για τον Τεκτονισμό ότι δεν είναι ούτε θρησκεία, ούτε οργάνωση σκοτεινών πολιτικών και λοιπών επιδιώξεων αλλά ένα κοινωνικοφιλοσοφικό κλαμπ που μπορεί ο καθένας να ακολουθήσει, ανεξάρτητα απο Θρησκεία ή πολιτική τοποθέτηση.

Επειδή ως παλαιός  θεούσος έχω διαβάσει πολλά κείμενα θρησκευτικά αλλά και πολιτικά, θα έλεγα ότι οιοσδήποτε που σκαμπάζει κάτι απο θρησκεία , διαβάζοντας τα Τεκτονικά κείμενα διαπιστώνει πανεύκολα ότι δεν μπορείς να είσαι πχ και  Μασόνος και Ινδουιστής ή Βουδιστής αλλά ούτε και Κομμουνιστής η Χριστιανός:

…ο Μασόνος πιστεύει σε Δημιουργό του Σύμπαντος ( Μεγας Αρχιτέκτων) που σχεδίασε τον  κόσμο αλλά δεν παρεμβαίνει τιμωρητικά η επιβραβευτικά.

Ο Χριστιανός, ο Μουσουλμάνος και ο Εβραίος πιστεύουν σε Κατασκευαστή που παρεμβαίνει στον κόσμο και τιμωρεί ή επιβραβεύει. 

Αυτοι οι τρείς πιστεύουν και στην ευθύγραμη πορεία της Ιστορίας: το σύμπαν φτιάχτηκε απο κάποιον και έχει αρχή και τέλος.

Ο Ινδουιστής, ο Βουδιστής, ο Ταοιστής δεν πιστεύουν σε Δημιουργό- σχεδιαστή-αρχιτέκτονα- κυβερνήτη- Δικαστή: 

το Σύμπαν υπήρχε πάντα και θα υπάρχει γιά πάντα σε μια αέναη κυκλική πορεία.

Αρα μασόνοι δεν γίνονται με τίποτε.

Οι Κομμουνιστές επίσης, ως υλιστές, δεν μπορούν να γίνουν Μασόνοι αφού δεν πιστεύουν σε Θεό - Κατασκευαστή- που παρεμβαίνει η δεν παρεμβαίνει κλπ. 

Το Σύμπαν, λένε, είναι προιόν τυχαίας εξέλιξης της ύλης.

Αρα Μασόνοι γίνονται πιο εύκολα οι οπαδοί των τριών μονοθειστικών θρησκειών με τον Θεό -κατασκευαστή -Κριτή αλλά και εκεί υπάρχουν πολλά προβλήματα: 

πχ ο Χριστιανός πιστεύει σε προπατορικό αμάρτημα, αμαρτία, τιμωρία, σωτηρία και Ανάσταση.

Οι Μασόνοι δεν έχουν ούτε πολλές ενοχές , ούτε νιώθουν αμαρτωλοί, ούτε προσεύχονται για σωτηρία.

Ο μέγας Αρχιτέκτων είναι τεχνοκράτης.

Τελικά, συμπεραίνω πως όσοι λένε πχ πως είναι και Χριστιανοί και Μασόνοι και Σοσιαλιστές και Πασόκ και Σύριζα και Ολυμπιακοί…στην ουσία δεν είναι τίποτε παραπάνω από απλοί  καιροσκόποι που μάλλον είναι απλά Ολυμπιακοί.

ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΜΕΝΙΑ

 

 ...πήγα κάποτε και είδα αυτόν τον αρχαίο ναό στην Αρμενία: δεν είχα ιδέα ότι μεσα σε κάτι θεόρατα και θεόξερα βουνα μέσα στην Κεντρική Ασία, εκεί που πέρασαν ένα σωρό άγριες, ημιάγριες και λοιπές πολύχρωμες ράτσες, τόσο μακριά  από την αγαπημένη μας  Μεσόγειο, και από το υπεροχο φως του Αιγαίου, θα ξεφύτρωνε ένας αρχαιοελληνικός ναός!

Γιατί, κακά τα ψέμματα, ό,τι  όνομα και να του έδωσαν οι ράτσες που πέρασαν, ό,τι θεούς και αν λάτρεψαν, ό,τι πρωτόγονες γλώσσες και αν μίλησαν, το πνεύμα, το μέτρο, η αρμονία και οι ιδέες  που έχει αυτός ο ναός, πηγάζουν από την πατρίδα μας!

Και επιβεβαιώθηκα: λίγο πιό κάτω από τον ναίσκο αυτόν έχει κάποια άλλα αρχαιολογικά ευρήματα, λουτρά κλπ. 

Ρωμαικά.

Οι Σατανάδες οι Ρωμαίοι, έφτασαν μέχρι εδώ....στα τέρμα βουνά.

Και έφεραν μαζί τους  και έλληνες αρχιτέκτονες...και μαστόρους...αυτούς που έφτιαξαν τον ναό. 

Σιγά μην ήξεραν  από χτισίματα αυτοί οι χοντροκομμένοι Ρωμαίοι: 

αυτοί ήταν μόνο τραμπούκοι πολεμιστές... ήξεραν μόνο από πόλεμο και δημόσια διοίκηση.

Αυτοί που δούλευαν με πνεύμα και με χέρια , μιλούσαν ελληνικά: το αποδεικνύει ένα ψηφιδωτο εκεί παραδίπλα: λέει στα ελληνικά - ακατάληπτα απο τους Λατίνους που έδιναν τις διαταγές- ότι η εργασία του ψηφιδωτού έγινε και πως «ουδέποτε πληρώθηκαν για την δουλειά αυτή».

Ξεκωλώθηκαν στην δουλειά στην άκρη του Θεού και τους έφαγαν τα λεφτά.

Αλλά εκδικήθηκαν:

«Κάρφωσαν» τα μπαταχτσίδικα αφεντικά, εις τους αιώνας των αιώνων: Μηδένα λαβόντες ηργασάμεθα…( φωτο 2)

Ο ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ

«Γαμημένο ιατρικό ιστορικό» λέω το ιστορικό που έδειξα επιμέλεια για να το πάρω, που διέθεσα χρόνο και κατέβαλα κόπο, που το νόμιζα σωστό και πλήρες.

Το ιστορικό που πάνω σε αυτό έκανα ένα σωρό διαγνωστικούς και θεραπευτικούς συλλογισμούς και, τελικά, ο μαλάκας ο ασθενής, ο κουτοπόνηρος ασθενής, ο νευρωσάρας και καχύποπτος ασθενής, μου απέκρυψε σημαντικά στοιχεία από το παρελθόν.

Σαν εκείνο τον τύπο που ζαλιζόταν και ποτέ δεν έπεφτε....

....εκείνον που μου έκρυψε ότι έπαιρνε αντικαταθλιπτικό προ ετών -γιά κρίσεις πανικού- και που με αφησε να ψάχνω πιθανή σκλήρυνση κατά πλάκας, όγκους,  να δοκιμάζω φάρμακα για λαβύρινθο,  ενώ τελικά  είχε ψυχογενή αστάθεια.

Εγώ έχασα ενέργεια, χρόνο και ηρεμία.

Και αυτός έχασε χρόνο, ενέργεια , ηρεμία και υγεία.

Με τις υγείες μας.

Ολωνών.

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

 ...πάντα αναρωτιόμουν γιατί ορισμένες δυναμικές και  άξιες γυναίκες - όχι κακής εμφάνισης αλλά όχι και καλλονές- πάνε και παντρεύονται κάτι άχρηστους.

...κάτι τύπους ψευτογόητες, αναξιόπιστους και ρεμάλια.

Κατέληξα στο συμπέρασμα πως οι σχέσεις αυτές είναι συμπληρωματικές: ο καθένας εξυπηρετεί τις δικές του ανάγκες.

Αυτές οι γυναίκες, σαν δυναμικές που είναι, θέλουν τον έλεγχο της σχέσης.

Θέλουν ένα άντρα, κάπως γοητευτικό  που  να τις κολακεύει, αλλά και που θα να τον εξουσιάζουν: 

έχουν αυταρχικότητα αλλά και ναρκισσισμό και ανασφάλεια.

Δυστυχώς, δύσκολα τα ικανοποιείς όλα αυτά, μαζί.

... εκτός και, αν βρείς ένα ρεμάλι, που θα σε παραμυθιάσει ότι είσαι η  «ιδιαίτερη και μοναδική» και πως θα σου είναι πιστός γιατί θα είσαι η τέλεια μαμά και ερωμένη του.

Το ρεμάλι βασικά κάνει την δουλίτσα του: πουλάει λίγο παραμύθι και κάνει κάνα  παιδί (που είναι και το ζητούμενο απο την αυταρχική που βλέπει να περνάνε τα χρόνια).

Το ρεμάλι είναι τεμπέλαρος:  φορτώνει όλη τη δουλειά και τις ευθύνες στο θηλυκό υποζύγιο και πληρώνει με  γοητεία, εφηβικό ενθουσιασμό και σεξουαλική ορμή.

Μέχρι να βρεί άλλο θύμα, πιό νέο, πιο χαζό και πιό εργατικό.

Και που δεν θα τον έχει πάρει χαμπάρι ακόμη.

Η ΚΟΤΑ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΤΑΝ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙ

…ένα υπέροχο παραμύθι για ενήλικες που μιλάει για την ανάγκη και την ιερότητα της μητρότητας, της αγάπης, το πρόβλημα της ταυτότητας και το πρόβλημα  του ανήκειν.

Ποιός είμαι?

Πού ανήκω?

Πως θα γίνω αποδεκτός?

…θα γίνω αυτός που θέλω ή αυτός που μου επιβάλλει η φύση μου?

Έχω φυσικά όρια και ποιά είναι αυτά? …μπορώ να τα ξεπεράσω με προσπάθεια και τόλμη και που ακριβώς μπορώ να φτάσω?

Κάθε κότα έχει αδύναμες φτερούγες και βαρύ σώμα: 

κληρονομημένα κουσούρια από χιλιάδες γεννιές απο κότες που κάποτε πέταγαν…που τώρα αντί να πετάνε ελεύθερες σαν τις αγριόπαπιες που διασχίζουν Ηπείρους, προτίμησαν να σκαλίζουν την γή για χορταράκια και σκουληκάκια.

Η Κότα ήταν μιά κότα παραγωγής αυγών: κλεισμένη σε ένα στενόχωρο κοτέτσι που μόλις χωρούσε , είχε γίνει μηχανή παραγωγής αυγών που ποτέ δεν κλώσσησε…τα έπαιρνε όλα ο Αγρότης.

Δεν είχε δει ποτέ τους αγρούς και την παρακείμενη  Λίμνη.

Μέχρι που ερωτεύτηκε το ακατάλληλο άτομο: έναν αγριόπαπιο που είχε ξεμείνει απο το σμήνος του.

Ένας πλατωνικός Έρωτας με τον κύριο Διαφορετικό: 

ένας τύπος με παρδαλά χρώματα και ικανός να πετάει.

Μέχρι που βρήκε ένα αυγό ασυνόδευτο…και αποφάσισε να το κλωσσήσει.

Ερωτευμένη με λάθος ζώο και κλωσσώντας το αυγό μιάς άλλης…

…τι μπέρδεμα.

Και τι ελευθερία!

Μόνο που η Ελευθερία «θέλει Αρετην και Τόλμην»…έχει κινδύνους…

ΤΑ ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ - ΠΑΓΙΔΕΣ

 …η δυστυχία βασικά θεωρείται ότι είναι μία ατυχία, κάτι εξωγενές που συμβαίνει άθελά σου και που δεν ευθύνεσαι για αυτό.

…ένα κεραμίδι που πέφτει πάνω στο κεφάλι σου, στο κεφάλι του ανύποπτου διαβάτη.

Μια κληρονομημένη αρρώστεια, ένα ατύχημα, μιά επιδημία.

Όμως δεν είναι τόσο απλό.

Θεωρώ ότι , πιό συχνά, η δυστυχία είναι μιά κατασκευή: 

μιά καλύβα που κατασκευάζεις  μόνος σου.

…σιγά-σιγά.

…σταδιακά την φτιάχνουμε, χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι.

Φτιάχνουμε την καλύβα στο δάσος για να χωθούμε μέσα και να είμαστε ασφαλείς.

Γιά να είμαστε προστατευμένοι και να χαιρόμαστε το τζάκι, ξαπλωμένοι πάνω στην φλοκάτη, πίνοντας ουισκάκι.

Συχνά ξαπλώνει στην φλοκάτη και ένα άλλο άτομο που πίνει και αυτό ουισκάκι, ζεσταίνεται, χαίρεται, κάνει σεξ μαζί μας  και νιώθει ασφαλές.

Ισως έχει και αυτό βάλει ένα χεράκι στο χτίσιμο της καλύβας.

Τα υλικά οικοδόμησης της καλύβας είναι ξύλα, πέτρες και προσδοκίες.

Οι προσδοκίες είναι σημαντικότερες απο τα ξύλα: 

τα ξύλα τα βρίσκεις στο δάσος και τις προσδοκίες τις κατασκευάζεις μέσα στο κεφάλι σου.

Γι αυτό είπα ότι η καλύβα είναι μία κατασκευή.

Το προβλημα είναι ότι η καλύβα, συχνά, γίνεται παγίδα.

Γίνεται ένα είδος φυλακής: νιώθεις ασφαλής μόνο εκεί μέσα.

Γινεσαι μαλθακός.

Χοντραίνεις τρώγοντας λουκάνικα δίπλα στο τζάκι.

…και το κυριότερο: συνηθίζεις εκεί μέσα και δεν τολμάς να πας οπουδήποτε αλλού.

Χάνεις ευκαιρίες για δεις ωραίες παραλίες, να δουλέψεις σε καλές δουλειές και να φας κάτι καλύτερο από  τα λουκάνικα.

Η γλυκειά συντροφος έχει γίνει και αυτή χοντρή και γκρινιάρα: 

σε βρίζει που την έκλεισες στην καλύβα.

«…μά, μωρή καρακαλτάκα, εσύ με παρακαλούσες να σε βάλω στην καλύβα!

…με βοήθησες να την επιπλώσω!»

Τίποτα.

Κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνες.

Φτιάχνουν την δυστυχία τους όσο καλύτερα μπορούν και μετά κατηγορούν το Σύμπαν.

Και επειδή το σύμπαν είναι μακριά, κατηγορούν τον σύζυγο, τον εραστή, τον συνεταίρο, τον αδελφό, τον πατέρα.

Η την σύζυγο, την ερωμένη, τον προιστάμενο και τον βουλευτή της περιφέρειας.

Κανείς δεν γλυτώνει.