Λοιπόν Γεωργία, για πρώτη και τελευταία φορά θα σου εξομολογηθώ κάτι:
δεν αντέχω άλλες αναρτήσεις-νεκρολογίες.
Έκανα ήδη δύο: του Μπενέκου και του Ιμπρα.
Δεν τους ήξερες.
Δούλεψαν κι αυτοί εδώ στο ίδιο μέρος. Για λίγα χρόνια.
Μην το πάρεις προσωπικά: απλά δεν αντέχω.
Και μη νομίζεις ότι δεν έχω τι να πω: αν και είπαμε λίγα, ξέρεις, εγώ κατάλαβα πολλά.
Γιατί το’χω αυτό το κουσούρι… να καταλαβαίνω πολλά, από τα λίγα.
Όπως για παράδειγμα τότε που μου είπες για το αυτοκίνητο που σου αγόρασε ο πατέρας σου: «ο μπαμπάς σου» όπως τον είπες.
Για μένα ήταν προφανής η σχέση αγάπης πατέρα κόρης.
Αυτός ο τρυφερός μπαμπάς από μία επαρχία της Κρήτης σε ονειρεύτηκε γιατρίνα και σε έστειλε στην Νάπολη να σπουδάσεις ιατρική.
Ξέρω τι τραβάνε τα παιδιά στην ξενιτιά για να σπουδάσουν και ειδικά ιατρική… μια επιστήμη μακρόχρονη και δύσκολη που ποτέ δεν μαθαίνεται.
Το φαντάζομαι τον πατέρα σου να σε καμαρώνει όταν, μετά από χρόνια, γύρισες πίσω με το «δίπλωμα».
Ένα νεαρό και δροσερό κοριτσάκι.
Η μικρή γιατρίνα.
Και δώσ´ του όνειρα ο μπαμπάς.
Δεν ξέρω γιατί δεν επέστρεψες στην Κρήτη…η Σαντορίνη πάντως δεν σού ήταν τυχερή.
Δεν θα κατηγορήσω την Σαντορίνη φυσικά:
ένας βασανισμένος τόπος είναι κι αυτός… παρά το τουριστολαχείο που του έτυχε, τώρα τελευταία.
Ούτε και την ιατρική θα κατηγορήσω, ελαφρά τη καρδία.
…αν και, εδώ που τα λέμε, έχει μία τάση να καταβροχθίζει τα παιδιά της.
Οι αριθμοί πρόωρων θανάτων, εμφραγμάτων, burnout, αυτοκτονιών, των γιατρών, το επιβεβαιώνουν.
Λοιπόν, Γεωργία μην το πάρεις προσωπικά, αλλά δεν αντέχω τους παντοτινούς αποχαιρετισμούς.
Ειδικά μετά το πρωί σήμερα που ένιωσα το παγωμένο σου δέρμα και είδα τις μυδριασμένες κόρες σου.
Χαιρετίσματα στην Κρήτη μας.
