ΜΕ ΨΗΛΟΤΑΚΟΥΝΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ, ΜΕ ΨΗΛΟΤΑΚΟΥΝΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

 

Το σχολείο είναι ένας χώρος μάθησης ή είναι ένας χώρος προσωπικής έκφρασης;

Για παράδειγμα, στο σχολείο πάω μόνο για να μάθω γράμματα ή και για να εκφραστώ προσωπικά για τα πάθη μου, τις υπαρξιακές ανησυχίες μου, την επαναστατική μου διάθεση και την διαμαρτυρία μου στα κακώς κείμενα της κοινωνίας; 

Νομίζω ότι ισχύουν και τα δύο: 

στο σχολείο πάω και για να μάθω γράμματα… αλλά, πάω και γιά  να εκφράσω την αλληλεγγύη μου στους αγωνιστές του πολυτεχνείου.

Γι’ αυτό βγάζουμε και λόγους και καταθέτουμε στεφάνια στην 17 Νοεμβρίου.

Γι αυτο  αποδεχόμαστε το πανεπιστήμιο να καταλαμβάνεται από ομάδες κοινωνικής διαμαρτυρίας κάθε 17 Νοέμβρη οι οποίες καταγγέλλουν τον καπιταλισμό, την εξουσία γενικά, και κάθε μορφής καταπιεστική δομή.

Δείχνουμε μια ανοχή για όλα αυτά… 

….Και μάλιστα τόση πολλή ανοχή ώστε, όταν οι διάφοροι μπαχαλάκηδες τα κάνουνε λαμπόγυαλο, εμείς χαμογελάμε ενοχικά και πληρώνουμε το λογαριασμό ως φορολογούμενοι. 

Και λέω «ενοχικά» διότι, κατά βάθος ζηλεύουμε τους μπαχαλάκηδες: 

θα θέλαμε να είμαστε κι εμείς μπαχαλάκηδες για να τα κάνουμε μπάχαλο.

…προφανώς για να ευχαριστηθούμε,  νιώθοντας επαναστάτες, νέοι και ωραίοι.

Άρα… γιατί να μη δικαιολογήσουμε και τον μαθητή της πρώτης γυμνασίου που, αν και μόνο 13 ετών, αποφάσισε να πάει με φούστα στο μουσικό σχολείο στο Ίλιον; 

Δεν έχει δικαίωμα προσωπικής έκφρασης ως δεκατριάχρονος ομοφυλόφιλος/διαφυλετικός/ τρανς? 

Έτσι τον χαρακτήρισαν διάφορα έντυπα, μέσα μαζικής δικτύωσης, αλλά εμμέσως και ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων και ο σύλλογος των καθηγητών του σχολείου: 

το διαφορετικό παιδί πρέπει να εκφραστεί. 

Φορώντας φούστα. 

Αν θα συνοδεύσει την φούστα και από ζαρτιέρες και ψηλοτάκουνα , δεν το διευκρίνησαν.

Σίγουρα είναι κι αυτό θέμα προσωπικής επιλογής. 

Πάντως ένας καθηγητής οπισθοδρομικός, το πρόσβαλλε το παιδί και το χαρακτήρισε «ντροπή της κοινωνίας». 

Σαν αντίδραση οι συμμαθητές του, κατήγγειλαν το γεγονός κάνοντας ένα καλλιτεχνικό happening: 

την άλλη μέρα όλα τα αγόρια φόρεσαν φούστα και τα κορίτσια φόρεσαν γραβάτα. 

Άρα το μουσικό σχολείο  Ιλίου έγινε πρωτοπορία διεθνώς ως χώρος καλλιτεχνικής έκφρασης αλλά και συμπαράστασης στους διαφυλετικούς δεκατριάχρονους.

Εγώ είμαι υπέρ της προσωπικής έκφρασης σε κάθε επίπεδο: 

πχ. οι τρανστζέντερς ιατροί να πηγαίνουν με ζαρτιέρες και ψηλοτάκουνα στα νοσοκομεία.

Μόνο έτσι θα δώσουμε το μήνυμα στην κοινωνία ότι σεβόμαστε την ατομικότητα και την προσωπική έκφραση. 

Κάθε σχολείο, νοσοκομείο, δημόσια υπηρεσία θα πρέπει να λειτουργεί σαν αναρχικό- ελευθεριακό στέκι, να πούμε.

Χωρίς κανόνες….μόνο με αυθόρμητη προσωπική έκφραση.

Με τα λεφτά των φορολογουμένων φυσικά.

Το μόνο πρόβλημα που διακρίνω με τους τρανστζέντερ ιατρούς στο νοσοκομείο είναι ότι τα ψηλοτάκουνα δε βοηθάνε να ανέβεις  εκατοντάδες φορές τις σκάλες  καθε μέρα ούτε  και να περπατάς γρήγορα στους διαδρόμους. 

Υπάρχει κίνδυνος διαστρέμματος. 

…αλλά, θα βρεθεί λύση…είμαι βέβαιος.

Το ίδιο και τα παιδιά στο σχολείο:

ίσως να  δυσκολευτούν λιγάκι στην μάθησιακή διαδικασία.

Αλλά, και αν δε μάθουν γράμματα -ούτε και μουσική - στο μουσικό σχολείο του Ιλίου, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι θετικό: 

θα έχουν περάσει μια υπέροχα διασκεδαστική εφηβεία.

Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΣΥΖΥΓΟΥ

Μαγεία: ο αποχαιρετισμός του νεκρού συζύγου.

Οι νεκροί δεν περνούν  στην ανυπαρξία - δεν γίνονται σκόνη και αέρας όπως νομίζουμε σήμερα  εμείς- αλλά απλά περνούν  σε ένα άλλο κόσμο, σε ένα άλλο επίπεδο ύπαρξης,  από το γήινο.

Η σύζυγος θλίβεται αλλά εκδηλώνει την θλίψη της με πολλή  λιτότητα στην έκφραση και την στάση: 

δεν στηθοχτυπιέται, δεν κραυγάζει, δεν κάνει υστερίες.

Όρθια με χαμηλωμενο βλέμμα, αρνείται το προφανές: 

ο  σύζυγος πέθανε…ο σύζυγος  φεύγει.

Και αυτός όμως… είναι συγκρατημένος και λιτός.

Μιά απλή χειραψία κάνουν.

Αυτός σφίγγει το χέρι, αυτή αρνείται… και είναι με ίσια τα δάκτυλα.

Οι αρχαίοι, με μιά απλή επιτύμβια εικόνα, διδάσκουν αξιοπρέπεια, ευαισθησία, αφοσίωση και θάρρος μπροστά στον θάνατο, τον αποχωρισμό και την απώλεια.

Στην γλυπτοθήκη του Μονάχου.

Ο ΔΑΝΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΒΟΚΚΑΚΙΟΣ

 Διαβάζω τη βιογραφία του Δάντη γραμμένη από τον Βοκκάκιο (τον γνωστό, του «δεκαημέρου»).

Θαυμάσια γραφή, εξαιρετική βιογραφία, οξυδερκείς παρατηρήσεις.

 Ο Δάντης ήταν ένα πολύ αξιοσέβαστο πρόσωπο στην Φλωρεντία... όλοι τον τιμούσαν μέχρι που αναμείχθηκε με την πολιτική:  

όταν η παράταξή  του έχασε την εξουσία, του δήμευσαν την περιουσία και τον εξόρισαν.

Από τη μια στιγμή στην άλλη, ο λαός και οι ελιτ της πόλης  που τον τιμούσαν, στράφηκαν  μανιασμένοι εναντίον του και τον ανάγκασαν να πεθάνει στην εξορία και στη φτώχεια,  διωγμένος για πάντα. 

(Στην εξορία έγραψε την θεία κωμωδία). 

Το συμπέρασμά του Βοκκάκιου είναι ότι ο λαουτζίκος είναι τόσο ευμετάβλητος και τόσο ελαφρόμυαλος, που δεν αναγνωρίζει ούτε τις  πιο οφθαλμοφανείς ανθρώπινες αξίες. 

Είναι ζηλιάρης, κακοήθης και μνησίκακος.

Και όσοι επιτυγχάνουν στην πολιτική,   είναι  μεγάλοι αληταράδες γιά  μπορούν να  τον κουμαντάρουν  αυτόν τον ηλίθιο λαουτζίκο...

Μυαλό ο Βοκκάκιος... μας τα έχουν πει από παλιά οι μεγάλοι άνδρες... αλλά εμείς δεν τα ακούμε...

Η ΕΞΙΔΑΝΙΚΕΥΣΗ

 ..Η εξιδανίκευση είναι ένας ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας που είναι συχνός στους Έλληνες: ένας κακόμοιρος βλέπει την Τούλα σαν νέα Μόνικα Μπελούτσι, τον Τσίπρα σαν Βενιζέλο , την καλντέρα της Σαντορίνης ως τον παράδεισο.

Παραβλέπει τον πεσμένο κώλο και την στριγγιά φωνή της Τούλας, την αγραμματοσύνη του Τσίπρα και τα βουνά από σκουπίδια της Καλντέρας.

Είναι ανακουφιστικό, δεν λέω.

Αλλά…αλήθεια, πότε αρχίζει η υπερβολή να γίνεται παθολογικό φαινόμενο?

Μπορεί η κάθε μικροεπιτυχία να αποκαλείται «θρίαμβος», ο κάθε γυφτοκλαρινιτζής και χασικλής ρεμπέτης να γίνεται «μεγάλος μουσικός» και «σταθμός στην λαική μας παράδοση» και κάθε κακοποιημένο και τσιμεντωμένο γκρεμό να τον πιστεύουμε ως «παγκόσμιο μνημείο φυσικού κάλλους»?

Όταν υπηρετούσα στο ναυτικό,  ένας ναύτης με μεγαλομανιακό παραλήρημα ισχυριζόταν σοβαρά πως είναι ο αρχηγός του στόλου.

Πότε αρχίζει ο Μπάμπης να χρειάζεται βοήθεια όταν υπερβάλλει?

ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΙΑΤΡΟΥ ΚΑΙ ΣΥΖΥΓΟΥ

 Καμιά φορά με ρωτάνε  την γνώμη μου για κάποιον υποψήφιο σύζυγο, εραστή, συνεργάτη, συνεταίρο κλπ.

Είναι πολύ δύσκολο να πεις τη γνώμη σου για κάποιον… που μάλιστα δεν τον ξέρεις καλά ή και καθόλου.

Η συνηθισμένη απάντηση μου είναι να πάρουν πληροφορίες για το παρελθόν του ανθρώπου αυτού, την συμπεριφορά του, το ιστορικό του γενικά: 

 …στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο,  στην γειτονιά, στις προηγούμενες δουλειές του αλλά και στην παρούσα εργασία.

Ειδικότερα η γνώμη των συναδέλφων στην εργασία, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα από τα κυριότερα κριτήρια της αξίας κάποιου: 

έχουν καλή γνώμη οι συνάδελφοι του γι’αυτόν; 

Τον εκτιμούν; Του έχουν εμπιστοσύνη; 

Τον θεωρούν ικανό, συνεργάσιμο, εργατικό; 

Αν η μεγάλη πλειοψηφία έχει καλή γνώμη για αυτόν, η πιθανότητα να είναι σκάρτος είναι πολύ μικρή.

Οι περισσότεροι πάνε και ρωτάνε τον προϊστάμενο ή τον διευθυντή κάποιου  για να πάρουν  πληροφορίες. 

Αν και δεν είναι κακή ιδέα να ρωτάς τον διευθυντή κάποιου για τον υφιστάμενο του, εγώ προσωπικά εμπιστεύομαι περισσότερο τους ισόβαθμους και τους πιο χαμηλόβαθμους από αυτόν. 

Γιατί, την καλή γνώμη του προϊσταμένου, μπορείς να την κερδίσεις και με γλείψιμο και  με άλλα αθέμιτα μέσα…

Αλλά, την καλή γνώμη του συναδέλφου σου, που είναι στο ίδιο επίπεδο με σένα - και ακόμη περισσότερο αυτούς που είναι υφιστάμενοί σου- δεν την κερδίζεις παρά μόνο με την αξία σου και  με την σωστή συμπεριφορά σου και προσφορά σου στο χώρο εργασίας. 

Είναι σαν τους γιατρούς: 

πχ μου  ζητούν να συστήσω  ένα καλό γιατρό για το τάδε θέμα… 

…προφανώς θα συστήσω  κάποιον που τον εκτιμώ  ανεξάρτητα αν είναι όμορφος, άσχημος,  αριστερός,  δεξιός,  συμπαθητικός ή αντιπαθητικός. 

Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να κάνει σωστά τη δουλειά.

Το ίδιο ισχύει και για τον υποψήφιο σύζυγο: 

είναι συνεργάσιμος στη δουλειά του…ή είναι ένας αρχιμαλάκας, που σπάει τα νεύρα των άλλων και θέλει να τους ρίξει για να βγάλουν αυτοί τη δουλειά κι αυτός να κάθεται:; 

Είναι καλός χαρακτήρας ή είναι ψευταράκος,  ασυνεπής και γενικά προβληματικός;

Αν είναι στη δουλειά έτσι, το πιθανότερο είναι να είναι και στο σπίτι.

ΛΑΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ

 ...παλιότερα , οι εκδηλώσεις λαικής θρησκευτικότητας όπως είναι οι λιτανείες, η πολύωρη αναμονή για προσκύνηση λειψάνων και ιερών εικόνων, τα θρησκευτικά πανηγύρια, τα αναστενάρια κλπ...μου φαινόταν εκδηλώσεις πρωτόγονου μυστικισμού ή -στην καλύτερη  περίπτωση- κατάλοιπα αρχαιοελληνικών λαικοθρησκευτικών τελετών που επιβίωσαν με χριστιανικό μανδύα.

Τώρα, αν και δεν ακολουθώ αυτές τις εκδηλώσεις, μου φαίνονται πολύ συγκινητικές.

Ανθρώπινες.

Καθόλου δεν μου αρέσει που διάφοροι ...τάχα μου ... «διανοούμενοι»  ή «προοδευτικοί» ...τις περιφρονούν και μαζί  σνομπάρουν  τον κόσμο που τις ακολουθεί.

Και δεν είναι αυτοι μόνο γριές, συντηρητικοί δεξιοί και θρησκόληπτοι όσοι πάνε: είναι και νέοι με τατουάζ  και μηχανές μεγάλου κυβισμού, νέες με εξτένσιονς στο μαλλί, τολμηρά ντεκολτέ και δωδεκάποντα και ψηφοφόροι κομμάτων που , θεωρητικά τουλάχιστον, εμφορούνται από μαρξιστικές αρχές.

Δηλαδή πολιτικές αρχές που  δεν ταιριάζουν με την θρησκεία...που είναι «όπιο του λαού».

Τελικά κατέληξα ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι σαν καράβι που έχει πολλά αεροστεγή αμπάρια: πολλά, ξεχωριστά μεταξύ τους... για να μην βουλιάξει.

Αν πάρει νερό το ένα, σφραγίζονται τα υπόλοιπα και το πλοίο σώζεται.

Ένα αμπάρι λέγεται οικογένεια, άλλο, λέγεται εργασία, αλλο φίλοι, άλλο κόμμα και άλλο πολιτική ιδεολογία.

Καταφεύγεις όπου σου αρέσει και νομίζεις ότι είσαι ok... και δεν έχεις ανάγκη τα άλλα αμπάρια.

Μόνο που όταν αγνοείς το κυριότερο αμπάρι , κοντεύει να βουλιάξει το καράβι.

Είναι το μεταφυσικό στήριγμα,  το τελευταίο και πιο ανθεκτικό αμπάρι απ´ όλα.

Αυτό το αμπάρι που νόμιζες ότι δεν υπάρχει, είναι αυτό που θα σου έχει απομείνει όταν είσαι τελείως  απελπισμένος.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑΞΕΙΣ

 ...όλα παίζονται σε μιά αναλογία, ένα κλάσμα: 

στον αριθμητή είναι αυτοί που πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν καλύτερη τη ζωή τους και έχουν διάθεση να προσπαθήσουν προσωπικά και συλλογικά γι αυτό.

Είναι τα Μυρμήγκια.

Στον παρονομαστή είναι όσοι πιστεύουν ότι αυτό είναι μάταιος κόπος.

Αυτοί πάλι, στον παρονομαστή, είναι δυό λογιών: 

είναι όσοι είναι τελείως αδιάφοροι (βόδια) και όσοι είναι θυμωμένοι που η κοινωνία δεν τους περιποιείται αρκετά  για την καταπληκτική τους ύπαρξη.

Αυτοί είναι κακότροπα, ζηλότυπα και δαγκανιάρικα σκυλιά.

Βασικά, ναρκισσάρες.

Τα μυρμήγκια φτιάχνουνε -με χίλιους κόπους- μυρμηγκοφωλιές για να την βγάλουν το χειμώνα.

Τα βόδια περνάνε καλά όσο υπάρχει χορτάρι. 

Το χειμώνα θα πεθάνουν. 

Και τα δαγκανιάρικα σκυλιά απλώς πάνε και κατουράνε μέσα στις μυρμηγκοφωλιές, αφού πρώτα τις φορολογήσουν.

Μετά θα αρχίσουν να τρώνε το ένα το άλλο σε προεκλογικούς αγώνες.

Αγαπημένη εκλογική τους πελατεία?

Τα βόδια , φυσικά.