«ΤΟ ΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΕΙΘΕΙΣ»

 «Το παν είναι να πείθεις»,  είχε πει κάποιος που δε θυμάμαι ποιος ήταν αλλά,  για χρόνια, σκεφτόμουν αυτό το ρητό και νομίζω πως είχε δίκιο. 

Η πειθώ είναι το βασικότερο προτέρημα σε ένα πλήθος επαγγέλματα:

 από τους γιατρούς και τους δικηγόρους, μέχρι τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους,  τους δασκάλους τους εμπόρους.

Και ποιος μπορεί να πείθει; Ποιος έχει πειθώ; 

Αυτός που έχει δίκιο; 

Όχι βέβαια… Μπορεί να έχεις δίκιο - ή μάλλον όλα τα δίκια του κόσμου-  και να μην μπορείς να πείσεις κανένα. 

Εδω ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός,  στην αρχή,  έπεισε  μόνο 12 άτομα εκ των οποίων ο ένας τον πρόδωσε και ο άλλος αμφέβαλε ακόμα και όταν τον είδε αναστημένο μπροστά του. 

Είναι δύσκολο πράγμα η πειθώ και δεν έχει σχέση με την αλήθεια ή  το ψέμα που λες.

Εξάλλου η εμπειρία μας λέει πως οι πιο πειστικοί τύποι  είναι οι μεγαλύτεροι  ψευταράδες:  

οι πολιτικοί , που πείθουν εκατομμύρια ανθρώπους να τους ψηφίσουν , δηλαδή  με χονδροειδή ψέμματα τους πείθουν  να τους εξουσιοδοτήσουν  να κάνουν  ένα κάρο λαμογιές.

 ….και να τους χειροκροτούν και από πάνω.

Το να πείσεις τον άρρωστο να κάνει το σωστό, είναι εξίσου σημαντικό -και ίσως πιο δύσκολο- και από το να κάνεις διάγνωση και θεραπεία. 

Η «συμμόρφωση» του αρρώστου -μεταφραση από τα αγγλικά που λέγεται compliance- είναι δύσκολη και κουραστική ιστορία…

….ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που όλοι  παριστάνουν ότι έμαθαν  ιατρική ψάχνοντας στο Google.

Έχουν γίνει μελέτες για το πως πείθεις  αποτελεσματικά… και, κυρίως, ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να οικοδομήσεις ένα διάλογο που μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγή της γνώμης του άλλου ή στο να πάρει μια απόφαση.

Ειδικός του θέματος είπε ότι οι προϋποθέσεις αυτές είναι τρεις: πρώτον να κάνεις τον άλλο να πει «ναι…ναι» δηλαδή να συμφωνήσει μαζί σου στην αρχή σε κάτι που είναι κοινά αποδεκτό :

αυτό δημιουργεί και ένα καλό ψυχολογικό κλίμα,  διότι του δίνει την εντύπωση ότι είσαι ένας άνθρωπος με τον οποίο μπορεί να συνεννοηθεί και με τον οποίο έχει και κοινές σκέψεις και προβληματισμούς. 

Αυτό το βλέπουμε και στους πολιτικούς που συνήθως ξεκινάνε την εισαγωγή τους σε μια συζήτηση λέγοντας μια απίστευτη χαζοκοινοτοπία που όλοι συμφωνούν…

…για παράδειγμα:  «πάνω απ’ όλα είναι η ανθρώπινη ζωή που είναι αδιαπραγμάτευτη».

Μια δεύτερη προϋπόθεση για να συμφωνήσει πιο εύκολα ο άλλος είναι να μη λες πολλά λόγια… αλλά  λίγα:

λίγα λόγια  και τέτοια που να πηγαίνουν στην ουσία του θέματος και να είναι ικανά να κλονίσουν  τα θεμέλια της επιχειρηματολογίας του άλλου. 

Δε χρειάζεται να λες κατεβατά από ψωριάρικα επιχειρήματα τα οποία υποτίθεται,  αθροιζόμενα,  θα φτιάξουν «δυνατή επιχειρηματολογία».

Τα δοκίμια δεν πείθουν κανένα…απλά σπάνε τα νευρα των ακροατών.

Λίγα λόγια και σταράτα, χρειάζονται.

Σε μια μελέτη που έγινε σε αποφοίτους πανεπιστημίων που τους ζητήθηκε να κάνουν δωρεά στο πανεπιστήμιο από το οποίο αποφοίτησαν,  η ομάδα στην οποία εδόθη μόνο ένα επιχείρημα για να κάνει  δωρεά, συμμορφώθηκε πολύ περισσότερο από την άλλη ομάδα στην  οποία δόθηκαν δύο επιχειρήματα υπέρ της δωρεάς.

Και η τρίτη προϋπόθεση που επίσης διαπιστώθηκε ως σημαντική για να μπορείς να πείσεις κάποιον είναι ότι δεν πρέπει να έχεις ύφος και στυλ  ιεροκήρυκα η  παθιασμένου τύπου αλλά μάλλον ένα ύφος τεχνοκράτη η επιστήμονα. 

Πρέπει δηλαδή να δείχνεις ότι είσαι ένας ψύχραιμος λογικός και συναισθηματικά αποστασιοποιημένος τύπος που απευθύνεται στην λογική και όχι το συναίσθημα. 

Δεν ξέρω αν αυτό το κόλπο ισχύει για όλες τις τάξεις,  τις ράτσες και όλους τους λαούς που, κάποιοι μπορεί να είναι πιο συναισθηματικοί η πιο ευαίσθητοι από άλλους… αλλά, τελοσπάντων,  στην Αμερική που έγινε η μελέτη , αυτό το πράγμα διαπιστώθηκε :

πρέπει να δείχνεις τεχνοκράτης  για να σε πάρουν στα σοβαρά.

Και στην ιατρική νομίζω ότι ισχύει αυτό το πράγμα:

 ο γιατρός πρέπει να δείχνει τεχνοκράτης και ορθολογιστής και όχι ένας παθιασμένος τύπος που βγάζει πύρινους λόγους… πότε εναντίον των εμβολίων και πότε κατά της «δολοφονικής  οργάνωσης» μέσα στην κυβέρνηση ή στην λέσχη Μπίλντεμπεργκ. 

Τελικά,  βέβαια, μετά απ’ όλα αυτά τα κουλτουριάρικα, εγώ διαπιστώνω ότι την μεγαλύτερη ισχύ πειθούς την έχουν οι κομμώτριες και οι κουμπάρες: 

αυτές πάντα ακούνε οι ασθενείς και όχι   τους  γιατρούς που κάθονται και χτυπιούνται για να δώσουν  την σωστή αγωγή.

ειδήσεις που προκαλούν ναυτία

 Μερικά θέματα στις ειδήσεις, μου προκαλούν ναυτία.

Αρνούμαι να δω οτιδήποτε μου χαλάει την διάθεση ή με κάνει να αισθάνομαι ότι ο κόσμος είναι άθλιος, βρώμικος, σιχαμερός, ψυχοπαθής, αδίστακτος, χυδαίος ή πλεονέκτης.

Αρνούμαι να πάω να μυρίσω τους υπονόμους και τους βόθρους. 

Δε χρειάζομαι ούτε λουλουδάκια να μυρίσω.

…πολύ περισσότερο, δε χρειάζομαι να μυρίσω αρώματα.

Προτιμώ να μην μυρίζω τίποτα.

…ίσως  κάτι ταπεινό… πχ  τον δυόσμο ή. τον βασιλικό που θα βάλω στη μακαρονάδα μου.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία που προκαλεί μέτρια δυσφορία ενώ η Ρούλα Πισπιρίγκου, μεγάλη.

Δεν ακουμπάω πλέον αυτά τα θέματα.

Ο ηλίθιος λαϊκισμός των πολιτικάντηδων που θέλουν να δείξουν ότι είναι μοντέρνοι, ανθρωπιστές, φιλόζωοι και κοινωνικά ευαίσθητοι, μου προκαλεί  ναυτία.

Οι «γεωπολιτικοί αναλυτές», μου προκαλούν πλήξη και αδιέξοδη αίσθηση αποτυχίας:

με κάνουν να νιώθω αποτυχημένος όταν τους βλέπω να βγάζουν άνετα το ψωμί τους λέγοντας αυθαίρετες αερολογίες.

Τον υπουργό υγείας τον συμπονώ γιατί ξέρω ότι είναι καταδικασμένος να αποτύχει. 

Τους ερωτευμένους τους συμπονώ -ακόμα πιο πολύ από τον Υπουργό  Υγείας- γιατί ξέρω ότι σε λίγο μάλλον θα πάψουν να είναι «ερωτευμένοι» και θα γίνουν «απογοητευμένοι».

Περισσότερο συμπαθώ κάτι βλαμμένα δεκαεξάχρονα που τρέχουν με τα  πειραγμένα παπιά  τους, χωρίς λόγο, πάνω κάτω: 

η τεράστια ενέργεια και η λίμπιντο που υπερχειλίζουν , μου δημιουργούν μια αισιόδοξη αίσθηση ότι ο κόσμος έχει ζωντάνια, ακόμη.

Εξάλλου τα δεκαεξάχρονα αυτά, είναι από τα λίγα μέλη της κοινωνίας που ξέρουν ακριβώς τι θέλουν:

ένα πειραγμένο παπί και ένα γκομενάκι πάνω σε αυτό. 

Στόχος λιτός, απλός και σαφής.

Βέβαια,,  μόλις μεγαλώσουν λίγο, θα αποκτήσουν πολύπλοκους τρόπους και στόχους και  θα τα κάνουν  σκατά: 

φιλοδοξίες, σχέδια, εξουσίες, μηχανορραφίες, σοσιαλισμό, νεοφιλελευθερισμό, παπαρολισμό, στεγαστικά δάνεια, σύζυγο, πεθερά και εξοχικό στην Ερέτρια με πισίνα και ξυλόφουρνο.

Άντε να σωθείς, μετά.

ΠΩΣ ΝΑ ΕΠΙΤΥΧΕΤΕ ΔΗΜΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΚΟΠΗ

Είναι πολύ δύσκολο να πείσεις κάποιον. 

Στην ουσία κανείς δεν θέλει να πειστεί:  μάλλον θέλει να επιβάλει την άποψη του.

Το δύσκολο δεν είναι να παραθέσεις ατράνταχτα επιχειρήματα... 

…το δύσκολο είναι να τα πεις με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνουν αποδεκτά.

...και ας πεις και ένα σωρό ανοησίες ανάμεσα.

Τις ανοησίες είναι απαραίτητο να τις  πεις, αρκεί να κάνεις τη δουλειά σου.

Το παν είναι να μαντέψεις τις σκέψεις εκείνου στον οποίο απευθύνεσαι:

…αν μιλήσεις για κέρδος σε κάποιον που είναι ενάρετος, θα σε κατηγορήσει για απληστία.

…αν αναφερθείς  στην αρετή σε κάποιον που ενδιαφέρεται μόνο για το κέρδος, θα σε θεωρήσει μαλάκα. 

…αν εξυμνήσεις την τιμιότητα σε κάποιον φαινομενικά ενάρετο αλλά που στην ουσία τον ενδιαφέρει μόνο η δύναμη και η εξουσία, το πιθανότερο είναι να σου βάλει τρικλοποδιά και να σε αδρανοποιήσει:  οι άνθρωποι της εξουσίας δεν θέλουν ανθρώπους με αρχές, μέσα στα πόδια τους.

…αν μιλήσεις με ένα τρόπο, ώστε να καταλάβει ότι γνωρίζεις τις μύχιες σκέψεις του, το πιθανότερο είναι να σε φοβηθεί και να σε παραγκωνίσει:

κανείς πονηρός δεν θέλει να γνωρίζουν οι άλλοι τι σκέφτεται.

Το καλύτερο είναι να φαίνεσαι ικανός και  βολικός μαλάκας.

…ναι, είσαι ικανός να κάνεις μια δουλειά σωστά,  χρήσιμη  στους ισχυρούς αλλά, παράλληλα,  να είσαι και χαζούλης ώστε να τους είσαι ακίνδυνος. 

…ή μάλλον να φαίνεσαι χαζούλης.

Χαζός, δουλευταράς και ακίνδυνος.

Αυτά είναι τα κυριότερα κριτήρια για να προοδεύσεις, παιδί μου… και να σε αγαπάνε  όλοι.

ΟΙ ΕΜΜΟΝΕΣ

 Ένα μεγάλο μέρος της ταλαιπωρίας που περνάνε οι άνθρωποι δεν οφείλεται σε δυσμενείς περιβαλλοντικές  συνθήκες αλλά στις εμμονές που έχουν μέσα στο κεφάλι τους. 

Αν πχ είσαι χριστιανός πρέπει οπωσδήποτε να αποδεχτείς την θεότητα και την ανάσταση του Ιησού αλλιώς δεν μετράει τίποτε από την διδασκαλία του . 

Αν είσαι μαρξιστής πρέπει να αποδεχτείς την μαρξιστική θεωρία  για την ερμηνεία της οικονομίας και της ιστορίας. 

Αν είσαι Φρουδικός ψυχολόγος πρέπει να αποδεχτείς τις σχετικές φρουδικές ερμηνείες των ψυχολογικών φαινομένων .

Το πρόβλημα είναι πως όταν νιώθεις οπαδός μιας θεωρίας ή θρησκείας, νιώθεις υποχρεωμένος ψυχολογικά να ερμηνεύεις τα πάντα με βάση τη θεωρία σου αλλιώς πέφτει η αυτοεκτίμηση σου: 

δεν γίνεται να πιστεύεις σε κάτι που δεν είναι αποτελεσματικό κλειδί και δεν ξεκλειδώνει όλες τις κλειδαριές.

Άρα κι εσύ δεν αξίζεις τίποτα αφού πιστεύεις σε κάτι που είναι μισερό.

Άρα, πρέπει να υπερασπιστείς το ιδεολογικό μαγαζί σου με νύχια και με δόντια και, αν η πραγματικότητα δε συμφωνεί με τη θεωρία, αντί να αλλάξεις θεωρία… θα αλλάξεις την πραγματικότητα. 

Θα την δεις με παραμορφωτικά γυαλιά.

Έτσι δημιουργούνται οι θυμωμένοι οπαδοί που κραυγάζουν πολύ, σκέφτονται λίγο και επιλύουν ελάχιστα. 

Αν δε είσαι και περασμένης ηλικίας , στο ιδεολογικό άγχος προστίθεται και το υπαρξιακό: 

είναι φοβερό να είσαι γέρος και να αποδειχτεί ότι μιά ζωή πίστευες μαλακίες.

ΩΣ ΚΑΠΝΟΣ ΕΚΛΙΠΕΤΩΣΑΝ ΤΑ ΚΑΛΛΗ

 Ήταν μιά δροσερή, γλυκειά, κρυφοσέξυ νέα.

Ψευτοχαμηλοβλεπούσα: με μαεστρία κολάκευε τα αρσενικά που την ενδιέφεραν για έρωτα ή σταδιοδρομία.

Στις φιλόδοξες σιγανοπαπαδιές πάνε μαζί αυτά τα δυό.

Έξυπνη και ικανή...ένα ακόμη συν στην συνολική γοητεία.

Αλλά το υπερόπλο ήταν τα αμφίσημα ερωτικά μηνύματα: 

τόσο ανεπαίσθητα, που τα θύματα  δεν ήταν ποτέ σίγουρα γιά την τελική  πρόθεση.

Τα θύματα, κάμποσα...μάλιστα  κάποιοι αγαθιάρηδες εξετέθησαν και εξετράπησαν σε δημόσια ρεζιλίκια με αμφίβολα τελικά αποτελέσματα.

Οι κυρίες αυτές είναι όπως οι μαέστροι των χορευτικών χειρισμών: 

με μιά μικρή μα καλή φιγούρα, σπάνε τα χέρια του κοινού απο τα χειροκροτήματα.

Και νάτες οι άτιμες φωτο στο φατσοβιβλίο, τώρα, 10-15 χρόνια μετά.

Ως καπνός εκλιπέτωσαν τα Θεία Δώρα της παλαιάς  γοητείας.

Κακόμοιρα  θύματα, μπορούν τώρα να επουλωθούν οι πληγές σας.

Μάλλον σας λυπήθηκε ο Θεός, τότε.

Όταν είσαι ασκημομούρης

 

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι και ο Ουελμπέκ και ο Μπουκόφσκι , οφείλουν την ευφυία , το χιούμορ, την παρατηρητικότητα και την μισανθρωπία τους, στο γεγονός ότι ήταν ασκημομούρηδες…

…ιδίως  όταν ήταν νέοι. 

Ένας νέος ασχημομούρης,  με πολλά σπυριά στο πρόσωπο,  σίγουρα κάνει αγώνα για να αρέσει στα κορίτσια…

… και σίγουρα εισπράττει πολλές απορρίψεις.

Το ξέρω ότι είναι άδικο… αλλά πότε η ζωή ήταν δίκαιη;

Η φύση διδάσκει τους νόμους της βίας και της κυριαρχίας και όχι της ισότητας και της Δημοκρατίας:

…από τα έντομα και τα πουλιά, μέχρι τα ελάφια και τα λιοντάρια.

Όπως τα ελάφια αναπτύσσουν περιμετρική όραση και γρήγορα πόδια για να μπορέσουν να επιβιώσουν, έτσι και οι ασχημομούρηδες ασκούνται στην ευφυολογία, στο χιούμορ, τον αυτοσαρκασμό και τον κυνισμό.

Όσοι αναπτύσσουν αισθήματα καλοσύνης και ευγένειας  νιώθοντας ταυτόχρονα τον πόνο που τους δίνει η κοινωνική απόρριψη, είναι οι πιό  αξιοθαύμαστοι.

Γι’ αυτό θαυμάζω τον Ουελμπέκ: ο Ουελμπέκ δεν είναι κακός… είναι μόνο κυνικός. 

…ο Μπουκόφσκι όμως είναι κακός… βγάζει κακία με την κακομοιριά του. Γι’ αυτό τον  έχω απορρίψει.

Ο Ουελμπέκ είναι πολύ πιο έξυπνος… Κάνει πιό βαθιές και πιό σύνθετες σκέψεις. 

Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι έξυπνοι άνθρωποι δεν θέλουν  να είναι κακοί :  τους φαίνεται απλούστερο και αξιοπρεπέστερο να είναι καλοί.

Οι πονηροί άνθρωποι μπορεί να είναι οξυδερκείς  αλλά δεν είναι πραγματικά έξυπνοι… είναι  επιφανειακοί.

Το βλέπεις πχ σε τύπους σαν τον Κοντομηνά: 

έγιναν πλούσιοι κοροϊδεύοντας τον λαουτζίκο,  πουλώντας σαβουρο-ασφάλειες,  αλλά κατέληξαν στα νύχια της κάθε  ηλίθιας και  εκμεταλλεύτριας χαζογκόμενας

ΤΑ ΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡΑΚΙΑ

 Οι πολιτικοί έχουν ένα μυαλό που μοιάζει με κομπιουτεράκι.

Υπολογίζει  τα πάντα και προσπαθεί να προβλέψει. 

Τι να προβλέψει; 

…μα, τα αποτελέσματα των εκλογών φυσικά, τι άλλο; 

Οι εκλογές είναι το πιο σημαντικό γεγονός στη ζωή του πολιτικάντη.

Οι εκλογές δίνουν νόημα περιεχόμενο και αξία στη ζωή του πολιτικού. 

Πολιτικός που εκλέγεται, έχει ζωή με νόημα. 

Πολιτικός που δεν εκλέγεται, είναι σαν άδειο στρείδι.

Για μαργαριτάρι δεν το συζητάμε… Δεν είχε ποτέ. 

Ούτε και τον ενδιαφέρουν τα μαργαριτάρια ως δημιουργίες με ομορφιά.

Τον ενδιαφέρουν  μόνο ως αντικείμενα με αξία.

Αλλά ο πολιτικός ασχολείται κυρίως με τιμές και όχι με αξίες. 

Ο πολιτικός είναι σαν τον τύπο που είπε γι αυτόν ο Όσκαρ Ουαιλντ:

«ξέρει την τιμή όλων των πραγμάτων και την αξία κανενός».

Το κόλπο βέβαια ως πολιτικός, είναι να υπολογίζεις γρήγορα τις τιμές με το κομπιουτεράκι στο μυαλό σου και παράλληλα να μιλάς για τις «αξίες» που συγκινούν τον ηλίθιο κοσμάκη: 

τους ψηφοφόρους σου.

Το ότι οι ψηφοφόροι του πολιτικάντη  είναι ένα μάτσο  ηλίθιοι και αφελείς ,  δεν το θεωρεί κακό….ίσα-ίσα που το θεωρεί καλό: 

αν ήταν έξυπνοι  σίγουρα θα τον είχαν πάρει χαμπάρι πόσο απατεώνας είναι.

Σαν άτομο με κληρονομικό χάρισμα,  μπορώ να μπω και να δω μέσα στο κεφάλι των πολιτικών, σήμερα. 

Βλέπω συνεχείς υπολογισμούς με εκλογικά ποσοστά.

Βλέπω να υπολογίζουν συνεχώς τις πιθανότητες που έχει ο καθένας τους γιά να εκλεγεί στην περιφέρεια του,  ανάλογα με την μεταβολή των ποσοστών και την κατανομή των εδρών.

Γίνεται ένας μαθηματικός οργασμός εκεί μέσα που δεν έχει αντίστοιχο παρά μόνο με τον μαθηματικό οργασμό που  συμβαίνει στο κεφάλι των χρηματιστών που υπολογίζουν την μεταβολή των τιμών των μετοχών τους.

Αγχος, αγωνία, μαθηματικά και υποσχέσεις.

….φαίνεται εύκολο αλλά δεν είναι : όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα, γαμώτο.

Μέχρι να εκλεγούν, έχουν καταπονηθεί  ψυχολογικά τόσο πολύ,  που, όταν πραγματικά μπουν μέσα στη Βουλή, δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα από την εξάντληση. 

Χώρια που έχουν  να προετοιμάσουν το έδαφος για τις επόμενες εκλογές. 

Κούραση.

Τώρα αν αρχίσουν οι μαλάκες τα παράπονα και τις απαιτήσεις, οι δρόμοι είναι δύο: ή τους υπόσχεσαι τα ίδια απ´την αρχή ή τους λές να πάνε να γαμηθούν.