Γκουρμεδοταβερνάκια στο Αιγαίο

 …δεν ξέρω…μου φαίνεται λίγο γελοίο, κάτι ταβερνίδια σε κάτι ασήμαντα νησίδια των Κυκλάδων, να το παίζουν γκουρμέ και έτσι.

Μα η χαρά που προσφέρουν, υποτίθεται ότι είναι η χωριάτικη αυθεντικότητα και η κυκλαδίτικη λιτότητα και απλότητα.

Το λευκό των ασβεστωμένων τοίχων προσφέρουν…αυτό το λαμπερό λευκό  που αντανακλά το εκτυφλωτικό Φώς του Αιγαίου.

Αν θέλανε γκουρμεδιές τα ανθρωπάκια του Παρισιού και του Λονδίνου - αυτά  που γαμιώνται σε εξαντλητικά ωράρια, στρεσσογονες δουλειές και στο  βρωμερό μετρό, έντεκα μήνες τον χρόνο - θα καθότανε στην πατρίδα τους.

Έχουν γκουρμεδιές καλύτερες εκεί.

Ασβεστωμένο τοίχο, βασιλικό και το φάντασμα του Απόλλωνα: 

αυτά δεν έχουν.

ποιοί είμαστε και πως θα επιβιώσουμε

 Κάθε ζωικό είδος απλά προσπαθεί να επιβιώσει.

…δεν ενδιαφέρεται να χάσει 1, 2, 5  η 95%  από τα μέλη του: 

το βασικό είναι να επιβιώσει, ως είδος, όχι ως άτομο.

Για να το πετύχει αυτό, θα γεννήσει πολλά παιδιά - έμβρυα η αυγά- και  θα υποστεί μεταλλάξεις,  που θα το κάνουν να επιβιώσει καλύτερα προσαρμοσμένο στο περιβάλλον.

Η μαρίδα - ως είδος- ξέρει ότι το 99%  των παιδιών της, θα φαγωθούν από τα μεγαλύτερα ψάρια και γι’ αυτό γεννάει εκατομμύρια αυγά. 

Η φάλαινα - ως είδος -  ξέρει ότι τα φαλαινάκια   της θα φαγωθούν δύσκολα από άλλα ψάρια,  και γι’ αυτό γεννάει ένα ή δύο, αλλά τα προστατεύει πολύ.

Οι πιο πρωτόγονοι και οι πιό φτωχοί άνθρωποι, δηλαδή οι πιό ευάλωτοι,  κάνουν πολλά παιδιά γιά  να τους μείνουν τα μισά  απ’ αυτά.

Γιά  να χρησιμοποιήσουν τα δυνατά αρσενικά στις καλλιέργιες και τον πόλεμο, και να βάλουν τα θηλυκά  στις οικιακές εργασίες και στην τεκνοποίηση/φροντιδα των παιδιών.

Όλα αυτά γίνονται υποσυνείδητα,  λες και το κάθε ζωικό είδος έχει ένα συλλογικό ασυνείδητο το οποίο προγραμματίζει τις βιολογικές και κοινωνικές συμπεριφορές.

Βέβαια, δεν υπάρχει μόνο ένα συλλογικό ασυνείδητο στο ανθρώπινο είδος: 

άλλο συλλογικό ασυνείδητο έχει μια φυλή στην Αφρική που ζει μέσα στη σαβάνα, άλλο συλλογικό ασυνείδητο έχει ο αμερικανογιάπης που μένει στο Μανχάταν, και άλλο συλλογικό ασυνείδητο ένας πιστός μουσουλμάνος Ταλιμπάν, στο Πακιστάν. 

Η εκπαίδευση παίζει μεγάλο ρόλο: 

αν ο μικρός πακιστανός μουσουλμάνος φύγει από το Κανταχάρ και πάει μόνιμα  στο Μανχάταν και μεγαλώσει  εκεί, έχοντας συμμαθητές τα παιδιά των αγγλοσαξόνων γιάπηδων,  προφανώς θα κάνει άλλες εγγραφές στον  εγκέφαλο του.

Εγγραφές  που θα συνυπάρξουν  με τις εγγραφές που έχει ήδη κληρονομήσει από τα γονίδια των προγόνων του.

Η ερωτική συμπεριφορά του νεο-Έλληνα είναι και αυτή προιόν βιολογικών και κοινωνικών διεργασιών: 

από την μιά , τα κληρονομημένα γονίδια των παπούδων του τον σπρώχνουν να κάνει πολλά παιδιά για να τα χαίρεται, να τα καμαρώνει και να τον γηροκομήσουν….

…από την άλλη ξέρει ότι δύσκολα θα θρέψει αυτά τα παιδιά με τον ψωρομισθό του και πως και αυτά τα  παιδιά  μάλλον δεν θα δώσουν δεκάρα για τα αξιοπρεπή του  γεράματα.

Ένα δράμα.

Αδιέξοδο στη  σύγκρουση γονιδίων και πραγματικότητας.

🙂

Και όχι μόνο αυτό: έχουμε και σύγχιση ρόλων.

Τα νεοελληνικά αρσενικά και θηλυκά, αντί να έχουν συμπληρωματικούς ρόλους, έχουν αποκτήσει  ανταγωνιστικούς, αλληλοεπικαλυπτόμενους ρόλους.

Οι γυναίκες αναλαμβάνουν αυξημένα καθήκονται και απαιτητικούς ρόλους, ανδροποιούνται στη νοοτροπία  υιοθετώντας ανεξάρτητη ή επιθετική συμπεριφορά, και οι άντρες , αντίστοιχα γίνονται μαμούχαλοι και εκθηλύνονται.

Αποτέλεσμα είναι ο ανδρόγυνος τύπος ανθρώπου της Δυτικής κοινωνίας,  που έχει γίνει της μόδας τελευταία.

Επειδή εδώ όμως είμαστε Βαλκάνια, το μοντέλο του «ανδρόγυνου», αν και αρχαιοελληνικό στην σύλληψή του,  δεν είναι πολύ ελκυστικό. 

Έτσι,  καταλήγουμε να είμαστε δυσαρεστημένοι άντρες και δυσαρεστημένες  γυναίκες.

Όλοι γεμάτοι επιθετικότητα, θυμό  και παρανοήσεις όσον αφορά τις σχέσεις μας με το άλλο φύλο.

Ούτε το βιολογικό μας ρόλο της επαρκούς τεκνοποίησης μπορούμε να επιτελέσουμε , ούτε κοινωνικά λειτουργικοί είμαστε ώστε να δημιουργήσουμε οικογένειες που λειτουργούν αρμονικά.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε συχνά στην Ελλάδα σήμερα: 

παράλληλες μοναχικές πορείες δυσαρεστημένων  ανθρώπων που βγάζουν τον υπαρξιακό και ερωτικό θυμό τους στους άλλους (που είναι «μαλάκες») στο «κράτος» (που δεν μας φροντίζει)  ή και στον «καπιταλισμό» (που μας καταδιώκει)

Τελικά, το πρόβλημα καταλήγει να είναι πρόβλημα «ταυτότητας». 

Πρέπει να αποφασίσουμε ποιοι είμαστε και που ανήκουμε. 

Αν είμαστε ξεχωριστή ράτσα που θέλει να επιβιώσει, να πίνει το ουζάκι της τρώγοντας μαρίδα, να κάνει το σταυρό της και να πηγαίνει στον Επιτάφιο, να καλλιεργεί το αμπέλι και τις ελιές του παππού,  και βγάζει τσίπουρο τελετουργικά τραγουδώντας τοπικά δημοτικά τραγούδια, μάλλον πρέπει να αποφασίσουμε να επιστρέψουμε σε περισσότερο παραδοσιακές αξίες του τόπου μας και να νιώσουμε περήφανοι γι αυτό που είμαστε.

 Αν θέλουμε να γίνουμε «ευρωπαίοι και αμερικάνοι»,  να κυκλοφορούμε με άνεση ανάμεσα σε γυάλινους ουρανοξύστες και διεθνή αεροδρόμια, μιλώντας μιά γλώσσα με δέκα στραβές ελληνικές και είκοσι αγγλικές λέξεις, μένοντας σε ένα διαμέρισμα σε ένα τεράστιο τσιμεντοκτίριο με γείτονες άσπρους,  μαύρους  και κίτρινους που δεν καταλαβαίνουμε ούτε εμείς  τα χούγια τους ούτε και αυτοί τα δικά μας, έχει καλώς.

Να είναι όμως προιόν δικής μας απόφασης και όχι απόφασης άλλων.

Όχι μιάς απόφασης κάποιων κοκκινομούρηδων στις Βρυξέλλες  -ή στο Amherst  της  Μασαχουσέτης- που τα συμφώνησαν με κάποιους δικούς μας, συμμαθητές τους στο ίδιο κολλέγιο.

ιερό μάνατζμεντ

Ιερό Μάνατζμεντ

Γιατί μια όμορφη, μορφωμένη, συχνά ευκατάστατη, νεαρή κοπέλα απο την Αγγλία, την Γερμανία, την Ρωσία, το Ισραήλ, την Ελλάδα και άλλες χώρες, με πτυχία , γλώσσες, ικανότητες ,  να "τα παρατήσουν όλα", και να γίνουν ορθόδοξες μοναχές, κάπου έξω  απο το Μουζάκι Καρδίτσας;

Ερωτική απογοήτευση; Η εύκολη απάντηση.

Μεταφυσικός φόβος? απίθανο σε αυτή την ηλικία.

Φόβος των ανθρώπων και των δυσκολιών της ζωής? ...μα εκεί κάποιες παράτησαν δυνητικές  καρριέρες για να πάνε...

Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι π.χ μια Ελληνίδα που έχει πτυχίο νοσηλευτικής και Νομικής, έχει ανθρωποφοβία ή κοινωνική  φοβία...

Ηγουμένη είναι μια Γερμανίδα, γύρω στα σαράντα, σαρανταπέντε.

Ομορφη , στο πρόσωπο τουλάχιστον. Με τα ράσα δεν καταλαβαίνεις.

Λεπτή, ψηλή, σοβαρή, φιλική.

Μετρημένη. 

Όχι ψευτοευλάβεια και κατεβασμένο βλέμμα, ψιθυριστή φωνή και τέτοια: 

Ξερει ποιά είναι και τι θέλει.

Την ρώτησα, μάλλον ανόητα, πως αισθάνεται σαν μιά Γερμανίδα ηγουμένη ενός "πολυεθνικού" ορθόδοξου μοναστηριού στην Ελλάδα.

Δεν φάνηκε να ενοχλείται. 

Πολύ ήρεμη. 

Με έβαλε στην θέση μου, αναδεικνύοντας την ρηχότητα της σκέψης μου: κοιτάξτε μου λέει, εδώ η κύρια ταυτότητα που έχουμε και για την οποία εργαζόμαστε, είναι η Ορθόδοξη ταυτότητα και ιδιότητα. 

Κάνουμε μια πνευματική άσκηση που υπερκαλύπτει κάθε άλλη ιδιότητα και ταυτότητα. 

Η εθνική προέλευση καθεμιάς, η γλώσσα, η προηγούμενη  κουλτούρα, αναδιαμορφώνεται στο πλαίσιο της Ορθοδοξης πίστης και πρακτικής.

Αυτο ήταν το νόημα όσων είπε. Δεν μπορώ να ξαναπώ ό,τι είπε κατά λέξη.

Χαιρέτησε ευγενικά και πήγε στη δουλειά  της. 

Μετά ασχολήθηκε μαζί μας ( με πήγε στο μοναστήρι ένας φίλος ιερέας που λειτουργεί εκεί καποιες φορές), μια μοναχή ιδιας περίπου ηλικίας, βρετανικής προέλευσης, με  πανεπιστημιακή εκπαίδευση στην Βρετανία και πτυχίο Θεολογίας στην Ελλάδα.

Από  μορφωμένη, ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας της  χειρουργός.

 (Μου τα είπε ο Παπάς αυτά).

Ομορφη  και ευγενική φυσιογνωμία. 

Ελληνικά τέλεια, προς στιγμήν νόμισα ότι είναι Ελληνίδα, αλλά είχε ελαφρότατη προφορά.

Την ταλαιπώρησα και αυτήν με ερωτήσεις. 

Είχα μάλλον κακή διάθεση λόγω κούρασης, είχα και τον παπά μέσον, είχα πάρει αέρα...

Την ρώτησα για την ζωή στο μοναστήρι. Φαινόταν ότι έκανε κουμάντο εκεί, μαζί με την ηγουμένη, την Γερμανίδα.

Την ρώτησα για το μάνατζμεντ, την διοίκηση.

Την ρώτησα πως χειρίζονται τα προβλήματα πειθαρχίας και συνεργασίας. Το κάνουν αν κάποια είναι π.χ τεμπέλα ή μη συνεργάσιμη:

Την τιμωρουν? την αποδοκιμάζουν? την απορρίπτει η κοινότητα? 

της μιλούν αυστηρά? της στερούν κάποια προνόμια?

Θα τα πω πάλι με δικά μου λόγια και για να μην μακρυγορήσω.

Η κύρια προσέγγιση είναι να την φέρουν στο φιλότιμο.

Δεν αποδοκιμάζουν , δεν απορρίπτουν. 

Της μιλούν με αγάπη, προσπαθούν να της δώσουν το μήνυμα ότι ενδιαφέρονται ειλικρινά πως νιώθει. Ότι ενδιαφέρονται να καταλάβουν εάν την ενοχλεί κάτι.

Της δίνουν χρόνο.

Μόνο σε σοβαρή παρεκτροπή, και μόνο η Ηγουμένη, έχει το δικαίωμα της ποινής της ακοινωνησίας: να μην της επιτρέπει να κοινωνήσει.

 Για κάποιο διάστημα.

Εαν δεν αποδίδει στην δουλειά της? στο διακόνημά της? εάν είναι αδιόρθωτη τεμπέλα?

Τότε μπορει να την απαλλάξουν απο την δουλειά, να την αφήσουν χωρίς διακόνημα -εργασία μέχρι να το ξανασκεφτεί.

Ζει σε κλειστό περιβάλλον και θα βλέπει όλες τις άλλες να δουλεύουν και να προσφέρουν για αυτήν...

Της ασκείται μια πίεση έτσι. Πάντως άλλη τιμωρία δεν έχει.

Πήγα να την στριμώξω: μου τα λέτε όλα εύκολα... Εδω και στην διοίκηση των εμπορικών επιχειρήσεων και στην δημόσια διοίκηση , αλλά και στο στρατό που επίσης έχει κοινοβιακό χαρακτήρα υπάρχουν αυστηροί  κανόνες εσωτερικής λειτουργίας και ποινές.

Μέχρι  και απόλυση, απόταξη ή φυλακή.

Εσείς πως τα καταφέρνετε χωρίς αυτά τα δοκιμασμένα εργαλεία? μόνο με την πειθώ και την αγάπη? λειτουργεί έτσι το "μαγαζί"?

Επέμεινε  ότι λειτουργεί. Φαινόταν ειλικρινής.

Μιά σοβαρή και μορφωμένη  γυναίκα.

Και γοητευτική. 

Εν τω μεταξύ, όλη  την ώρα, έμπαιναν στο δωμάτια κάτι πολύ όμορφες και γλυκές κοπέλες , σαν τα κρύα νερά... 

Άλλες με ράσα και άλλες χωρίς...ζητούσαν την ευχή του "γέροντα"...

Έκαναν μια βαθειά μετάνοια μπροστά του, ακουμπώντας με το ένα χέρι στο έδαφος, και με πολλή συστολή του φιλούσαν το χέρι.

Μετά έσκυβε και ο παπάς και τους φιλούσε το χέρι και αυτός...

Μου έκανε εντύπωση: δεν καθόταν αγέρωχος να ...απολαύσει την εξουσία του ως ιερέα... έδινε το μήνυμα ότι όλοι πρέπει να είμαστε ταπεινοί και να σεβόμαστε τον άλλο...

Μετά, άρχισα άλλες "εξυπνάδες".

 Πιάσαμε  κουβέντα για τα διακονήματα και ήρθε η κουβέντα στην εικονογραφία:

Ηρθε μιά Ρωσίδα μοναχή αγιογράφος και συντηρήτρια εικόνων στην  Αγία Πετρούπολη. 

Της έδειξα  εικόνες του Μιχάλη Βασιλάκη, διακεκριμένου ζωγράφου και αγιογράφου που μου αρέσει πολύ. 

Τις εχω το κινητό, αποθηκευμένες.

Αρχισα να λέω  κάτι για μιά πιο  "μοντέρνα αγιογράφηση"  που ίσως θα φέρει μια "ανανέωση"  κλπ

Με έβαλε και αυτή στη θέση μου ευγενικά, σε καλά Ελληνικά.

"Πολύ ωραίοι ζωγραφικοί ΠΙΝΑΚΕΣ", μου είπε . 

Αλλά ΔΕΝ είναι ΕΙΚΟΝΕΣ. 

Οι πίνακες προσφέρουν  αισθητική απόλαυση.

Οι εικόνες διευκολύνουν την προσευχή. 

Υπάρχουν αυστηροί κανόνες από τους αγίους  εικονογράφους, που ορίζουν  το πλαίσιο που θα κινηθείς. Είναι πνευματικά εργαλεία.. για τους πιστούς, όχι παιχνίδια γιά τους φιλότεχνους...

Μαζεψα τα ...βρεγμένα μου και είπα να πάω στην τουαλέτα.

Δεν ηταν όμως τουαλέτα: ήταν χειρουργείο. Έλαμπαν όλα.

Απίστευτη αίσθηση καθαριότητας. 

Ούτε στο Χίλτον δεν έχεις τέτοια αίθηση.

Μετά έφαγα  νεροβραστες φακές με βραστά λαχανικά μέσα. 

Πολύ νόστιμες." Με αγάπη φτιαγμένες", γι αυτό είναι νόστιμες....  ...έτσι είπαν.

Μετα εξέτασα ένα Ρουμάνο με μικρό εγκεφαλικό.

Με διευκόλυνε μια Ελληνίδα με πτυχίο νοσηλευτικής και νομικής.

Δεν τα δήλωσε από μόνη της..εγώ την ρώτησα πως και ξέρει διάφορα ιατρικά....

Για να μην πολυλογώ, θα τελειώσω με μια κάπως χυδαία διατύπωση της τελικής  μου εντύπωσης, που όμως νομίζω ότι ταιριάζει:

Το "μαγαζί" φαινόταν να δουλεύει καλά.

Καθαρό ,ήρεμο, περιποιημένο και λειτουργικό.

Με πολύ αξιόλογα στελέχη. 

Με εργασιακές σχέσεις άψογες και όλο το προσωπικό και η διοίκηση, χωρίς αμοιβή.

Δεν ξέρω απο μάνατζμεντ. 

Αλλά μάλλον και αυτοί που λένε ότι ξέρουν, κάτι πρέπει να τους διαφεύγει.

Ξερω τι θα έλεγαν οι μοναχές...ποιά θα ήταν η γνώμη τους πάνω διοίκηση των επιχειρήσεων...των ΔΕΚΟ και ...των  Υπουργείων!

Δυό πράγματα: η Πίστη και η Αγάπη.

Απλό, είναι τόσο απλό? 

Δεν ξέρω.

Λένε, πως τα απλά πράγματα, είναι και τα πιό ουσιώδη.

Μπορεί.

ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΣΕ ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΟ ΙΑΤΡΟ

Η δουλειά του ψυχοθεραπευτή είναι από τις ευκολότερες που υπάρχουν.

Βασικά, αυτό που γίνεται είναι το εξής: 

σου έρχεται ένας δυστυχισμένος να σου πει τον πόνο του και εσύ, απλά, κουνάς το κεφάλι σου.

Δεν μιλάς….(μαλάκας είσαι?)

Ότι και να πείς, θα του χαλάσεις τον ειρμό: 

το βασικό είναι να τα πεί, να ξεθυμάνει.

Το τι θα πεις εσύ, δεν μετράει.

…και γιά να μην είσαι τελείως μουγγός , μπορείς να επαναλαμβάνεις κάθε δυό- τρία λεπτά,  μιά φράση ή μιά λέξη που είπε.

Έτσι αποδεικνύεις ότι δεν σε πήρε ο ύπνος αλλά ούτε και σκέφτεσαι την φιλενάδα σου.

Πχ σου λέει: 

«όλα αυτά που μου είπε ο πατέρας μου, μου προκάλεσαν μεγάλη ταραχή, γιατρέ»

«Ταραχή?» λες εσύ.

«Τι ακριβώς έννοείς… ταραχή?»

Και αρχίζει αυτός να λέει για την ταραχή… που δεν είναι άγχος ακριβώς,  αλλά «ταραχή» και «ανησυχία» ….με μικρές δόσεις κατάθλιψης κλπ κλπ… και πάει λέγοντας.

Ξεκινάς με πενήντα την ώρα και πάς προς τα πάνω,  όσο σε παίρνει.

Εγώ δυστυχώς δεν παίρνω φράγκο,  καθ´ ότι ερασιτέχνης ψυχοθεραπευτής: ακούω μόνο τους φίλους μου.

Προχτές με παίρνει  τηλέφωνο ένας, πολύ αναστατωμένος.

Γιατρός.

«Μου λέει…ρε σύ, έχω μπλέξει με τους πιτσιρικάδες γιατρούς που μας έχουν έρθει στο νοσοκομείο».

«Θέλω να τους μιλήσω , να τους πω πέντε λόγια πως να φέρονται, αλλά φοβάμαι».

«Τι να τους πεις?

…και γιατί φοβάσαι», είπα εγώ.

«να , έχουν μιά αλαζονεία : κάνουν ότι τα ξέρουν όλα ή αφήνουν να εννοηθεί ότι τα ξέρουν… και κάνουν  μαλακίες».

«Καλά, αυτό είναι καθιερωμένο», είπα εγώ.

«Εσύ στα νιάτα σου δεν έκανες τον έξυπνο και τον ξερόλα?»

Έμεινε κατάπληκτος: 

«τώρα που το λές…ναι! ήμουνα πολύ μαλακισμένο!»

«Άρα,  ομολόγησε το… και μετά τους τα χώνεις» είπα εγώ.

 «έτσι θα έχεις άλλοθι»

«και αυτό ντρέπομαι να το κάνω», μου απάντησε…

«σιγά μην παραδεχτώ ότι στα νιάτα μου ήμουν μαλακισμένο»

«Οκ…τότε μην πείς τίποτα», είπα εγώ.

Να αφήσεις τα πράγματα να τσουλήσουν μόνα τους.

«Και να πάνε οι ασθενείς κατά διαβόλου?

Είναι σωστό?

….έτσι δεν θα διορθωθούν ποτέ»

«Δεν θα διορθωθούν ποτέ?»

«…τι ακριβώς εννοείς δεν θα διορθωθούν?», άρχισα εγώ  την ψυχοθεραπεία.

…κοκ.

Δυστυχώς, όμως, δεν τον χρεώνω τίποτε.

Αλλά δεν πειράζει: εξ άλλου, ούτε  αυτός βοηθιέται, ούτε εγώ ωφελούμαι, ούτε και οι πιτσιρικάδες.

Ούτε οι ασθενείς φυσικά.

Οι ασθενείς? 

…τους ξέχασα αυτούς.

…μα βέβαια, αυτούς πρέπει να τους βοηθάει ο Θεός.

Αφού επιβιώνουν…

Αυτά λοιπόν, είπα στον φίλο μου… αλλά δεν φάνηκε ικανοποιημένος με την παρέμβασή μου.

Έχει ο Θεός.

(…η ανωτέρω ιστορία και οι διάλογοι είναι φανταστικοί και  γράφτηκαν με χιουμοριστική διάθεση.

Μην παρεξηγηθούμε.

Η πολιτική ορθότητα καραδοκεί…)

ναί, έχω ανάγκη από ήρωες

 Με ρώτησε κάποιος γνωστός μου, πρόσφατα, αν ο κόσμος και οι άνθρωποι παλιά, ήταν καλύτεροι από σήμερα.

Στην αρχή είπα ότι ο κόσμος είναι ίδιος.

Μετά είπα ότι παλιότερα ήταν χειρότερος γενικά αλλά ότι οι ανθρώπινες, οι  φιλικές και οι οικογενειακές σχέσεις, ήταν καλύτερες.

Τελικά κατέληξα πως παλιά ο κόσμος ήταν πιο σκατένιος: 

πως ήταν πιο αυταρχικός, πιο καταπιεστικός.

Παλιότερα μου άρεσε να δημιουργώ ήρωες. 

…και δεν εννοώ τίποτα μεγάλους ήρωες σαν τον Καραϊσκάκη, τον Ηρακλή ή τον Θησέα, αλλά μικρούς ήρωες της καθημερινής ζωής: 

…ένα σκληρά εργαζόμενο οικογενειάρχη που παλεύει με τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες της φτώχειας και της ανασφάλειας,  μιά διαζευγμένη με παιδί που παλεύει σε σκατοδουλειές, ένας εργαζόμενος νεαρός που προσπαθεί να σπουδάσει, ένας γέρος που θυσιάζει μέρος της σύνταξης για τα εγγόνια του. 

Όλους αυτούς, είχα μια τάση να τους εξιδανικεύω, δηλαδή να τους βλέπω καλύτερους απ´ ό,τι πράγματι είναι. 

Να τους βλέπω σαν μικρούς ήρωες και να παραβλέπω ό,τι στραβό η αναξιοπρεπές,  κάνουν.

Είχα μια ψυχολογική ανάγκη να πιστέψω ότι οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους καλοί και πως οι δύσκολες συνθήκες επιτρέπεται  να τους εκτρέψουν -προσωρινά- σε μικρές οι μεγαλύτερες αθλιότητες.

Γι’ αυτό και μάλλον ξεπερνούσα  όλες τις μικροπρέπειες, μικροπαγαποντιές, μικροαπατεωνιές και άλλες κακομοιριές που έκαναν στα πλαίσια της καθημερινής ζωής. 

Είναι καθαρά ψυχολογικό το θέμα.

Η κατασκευή ηρώων είναι καλό πράγμα, αλλά κοστίζει.

Τώρα, ξέμεινα από ήρωες.

Είναι πρόβλημα αυτό: μου φαίνονται όλοι γκρίζοι.

Δεν έχω να περιμένω κάτι σπέσιαλ ηρωικό: 

σαν να πηγαίνω στο αγαπημένο μου ζαχαροπλαστείο και να διαπιστώνω ότι όλα τα γλυκά έχουν πάνω κάτω την ίδια γεύση. 

Οι σκάρτοι τύποι, σπάνια είναι τελείως σκάρτοι… 

….και οι ενάρετοι, σπάνια είναι εντελώς ενάρετοι.

Με ενοχλεί αυτός ο σχετικισμός και η ομογενοποίηση των πάντων αλλά δεν μπορώ πλέον να αυτοπαραμυθιαστώ στα γεράματα.

…τώρα,  απλά προσέχω για ανησυχητικά σημάδια.

Αυτά με προειδοποιούν.

Τα ανησυχητικά σημάδια στον χαρακτήρα είναι όπως οι κατσαρίδες στην κουζίνα: 

ποτέ δεν υπάρχει μόνο μία.

Αλλά το κουσούρι της ηρωοποίησης μου έμεινε στο βάθος…μού συμβαίνει καί τώρα, αλλά πιό σπάνια:  

βλέπω κανένα μικρό ήρωα της καθημερινότητας, καποιον πεισματάρη ή κάποιον περήφανο, κάποιον ανιδιοτελή, γενναίο  ή γεναιόδωρο και ,  αμέσως,  τον φτιάχνω απόγονο των παληκαριών του 1821.

Κουσούρια είναι αυτά.

Σαν τους απατημένους συζύγους:  θα βλέπω την κυρία μου, πρώτη και καλύτερη ό,τι και να γίνει.

γιατροί και ασθενείς: η καταστροφή της σχέσης

 Η σχέση γιατρού και ασθενούς είναι, από την φύση της,  μιά σχέση εξουσιαστική: 

ο γιατρός είναι ο υγιής, ο δυνατός, ο ψύχραιμος, ο σωτήρας, ο κάτοχος της γνώσης.

Ο ασθενής είναι ο αδύναμος , ο πονεμένος, ο φοβισμένος, ο  άνθρωπος που ζητάει βοήθεια από τον πρώτο.

Ο αδαής, ζητάει βοήθεια από την «αυθεντία».

Στις πρωτόγονες κοινωνίες ο γιατρός ήταν ο Μάγος  της Φυλής, ο  κάτοχος των μεγάλων φυσικών και μεταφυσικών μυστικών, ο  δεύτερος στην ιεραρχία μετά τον αρχηγό.

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. 

Από τη δεκαετία του 70 και μετά,  με την αμφισβήτηση  κάθε αυθεντίας και κάθε κατεστημένης εξουσίας, οι γιατροί και η ιατρική εξουσία ήταν από τους πρώτους θεσμούς που αμφισβητήθηκαν . 

Σε αυτό βοήθησαν οι φαρμακευτικές και οι ασφαλιστικές εταιρείες οι οποίες θέλησαν να αφαιρέσουν την εξουσία από τους γιατρούς και να την πάρουν οι ίδιες.

(Η  εξουσία επιρροής και εκμετάλλευσης των ασθενών είναι πολύ μεγάλη μπίζνα για να την νέμονται οι χαζογιατροί).

Η κολακεία του κοινού που πλέον ψευτομορφώθηκε, οδήγησε στην αίσθηση ότι ο καθένας μπορεί να κρίνει διαγνωστικά και θεραπευτικά τι του ταιριάζει.

Το διαδίκτυο τελείωσε τη δουλειά. 

Ο καθένας πατάει μερικά κουμπιά στο κινητό του και έχει την παγκόσμια βιβλιογραφία στο πιάτο.

Βέβαια μαζί με την σοβαρή βιβλιογραφία ξεπηδάει και ένα πέλαγος (ένας ωκεανός!) , σκουπιδοβιβλιογραφίας.

Προφανώς ο Μπάμπης και η Τούλα δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν τι αξίζει μέσα στο χάος της πληροφόρησης , ούτε κατανοούν την βιβλιογραφία,  αν την βρουν.

Ο Μπάμπης και η Τούλα,  όμως, δεν κωλώνουν απο τέτοια:

έχουν άποψη ακλόνητη και για την επιστήμη και για τους γιατρούς και μπορούν μάλιστα να τους βαθμολογούν στο Google.

Τελικά, μετά απ’ όλα αυτά,  η εξουσιαστική σχέση έχει αντιστραφεί: την εξουσία, πλέον,  την έχει ο «καταναλωτής υπηρεσιων υγείας» ο οποίος έχει το πάνω χέρι στην κριτική,  στην κοινή γνώμη και στα μίντια και, την θέση του αμυνόμενου την έχει ο «πάροχος υπηρεσιών υγείας», ο γιατρός,  που προσπαθεί να φυλάξει τον κώλο του από τις επιθέσεις που δέχεται από όλες τις μεριές  και πρέπει να κρατήσει άμυνα γιά κάθε πιθανό μπελά που μπορεί να βρει,  συχνά για ψύλλου πήδημα.

Οι σχέσεις εξουσίας γενικά είναι κακό πράγμα και μερικοί λένε ότι είναι και διαβολικό: 

πχ λένε πως ο Σατανάς  δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας εξουσιαστής , ένας διαφθορέας, ο οποίος μετατρέπει τους ανθρώπους επίσης σε εξουσιαστές,  δηλαδή σε βίαιους ανθρώπους που κάθονται στο σβέρκο άλλων ανθρώπων.

🙂

Το πρόβλημα τώρα είναι ότι η αλλαγή  εξουσίας  χειροτέρεψε τα πραγματα: 

περάσαμε από τη μιά κακή εξουσία σε μιά χειρότερη.

Διότι,  αν η εξουσία των γιατρών ήταν κακή μια φορά,  η εξουσία του αδαούς - και αυτάρεσκου μέσα  στην άγνοιά του- κοινού,   είναι τρισχειρότερη.

Η εξουσία των γιατρών συνήθως πήγαινε μαζί με τον ορθολογισμό και την επιστημονική γνώση… ενώ,  σήμερα,   η εξουσία του κοινού και των ασθενών  πάει μαζί με την επιστημονική ασχετοσύνη και την κάθε  παρανοική θεωρία συνωμοσίας.

Φως, δεν βλέπω.

Αντε βγάλε άκρη με τα όρια μεταξύ λαικισμού και δημοκρατίας και τα όρια   μεταξύ υστερικής  ανοησίας και νηφαλιότητας.

Οι γιατροί και κυρίως οι ιατρικές ηγεσίες, έχουν ευθύνη: υπέκυψαν στον Μαμωνά.

Ο Μαμωνάς , το πνεύμα του διαφθαρμένου εμπορίου, έδωσε στις ιατρικές ηγεσίες χρήματα και κοσμική εξουσία  και οι ιατρικές ελίτ - και μέρος της ιατρικής κοινότητας - παρέδωσαν  την αρετή, την αξιοπιστία και την σχέση εμπιστοσύνης που είχαν κτίσει με τους ασθενείς.

Δυστυχώς, θέλει πολλή δουλειά, χρόνο  και υπομονή,  η επανοικοδόμηση καλών σχέσεων σε ένα ζεύγος που αλληλοκερατώθηκε…

μάθε να μιλάς σωστά, αν θες να μάθεις να σκέφτεσαι σωστά

 ...οι λογοτέχνες που σήμερα θαυμαζουμε και θεωρούμε ως «κλασσικούς», στην εποχή τους ήταν εμπορικοί συγγραφείς: 

ο Σαίξπηρ ήταν ένας λαικός θεατρίνος και θεατρικός σεναριογράφος... ο Ντοστογέφσκι, ο Ντίκενς και ο Δουμάς δημοσίευαν έργα σε συνέχειες σε εφημερίδες και περιοδικά: ήταν τα σήριαλ της εποχής τους.

Προφανώς ο λαουτζικος τότε,  είχε αισθητικό κριτήριο και τα εκτιμούσε.

Ο Τσέχωφ δημοσίευε μικρά  διηγήματα σε εφημερίδες και αυτά τον έκαναν εύπορο και διασημο στα 26 του.

Ο κόσμος πάντα εκτιμούσε τις καλές ιστορίες.

Αλλά λογοτεχνία,  δεν είναι μόνο η απόλαυση μιάς ιστορίας αλλά και η απόλαυση της γλώσσας.

Η γλώσσα είναι μιά παλέτα χρωμάτων που συνδυάζονται και παράγουν αισθητικό αποτέλεσμα.

Γιατί τα λεω όλα αυτά?

Γιατί σήμερα κυριαρχει το Netflix, η εικόνα: τα σήριαλ του Νετφλιξ είναι -μερικά τουλάχιστον- ωραίες ιστορίες: η απόλαυση που παρέχουν είναι η ιστορία και η εικόνα... δεν είναι η γλώσσα.

Η απόλαυση που δίνει η έντεχνη χρησιμοποίηση της γλώσσας, υποχωρεί συνεχώς: όσο φτωχαίνει η γλώσσα, τόσο φτωχαίνει και η αισθητική απόλαυση που προσφέρει.

Και ανάποδα: όσο η αισθητική απόλαυση μειώνεται, η γλώσσα φτωχαίνει περαιτέρω.

Φαύλος κύκλος.

Τα μουγκρίσματα, με θραύσματα κακοποιημένων λέξεων, αυτών που έχει πχ η ραπ,  δεν πρόκειται να εμπλουτίσουν το σύγχρονο λογοτεχνικό εργαλείο.

Γι αυτο αυξάνεται η κίνηση, το λίκνισμα, οι μορφασμοί, οι αναστεναγμοί  και τα μουγκρητά: αναπληρώνουν το γλωσσικό έλλειμμα.

Και όσο φτωχαίνει η γλώσσα , φτωχαίνει και το μυαλό...έε?

...τυχαίο? 

Δεν νομίζω.

Το λίγο μυαλό βοηθάει τον κοσμάκη να υποφέρει την δυστυχία του και τις διάφορες εξουσίες να τον πείθουν  ότι δίκαια του κάθονται στον σβέρκο.