Η δουλειά του ψυχοθεραπευτή είναι από τις ευκολότερες που υπάρχουν.
Βασικά, αυτό που γίνεται είναι το εξής:
σου έρχεται ένας δυστυχισμένος να σου πει τον πόνο του και εσύ, απλά, κουνάς το κεφάλι σου.
Δεν μιλάς….(μαλάκας είσαι?)
Ότι και να πείς, θα του χαλάσεις τον ειρμό:
το βασικό είναι να τα πεί, να ξεθυμάνει.
Το τι θα πεις εσύ, δεν μετράει.
…και γιά να μην είσαι τελείως μουγγός , μπορείς να επαναλαμβάνεις κάθε δυό- τρία λεπτά, μιά φράση ή μιά λέξη που είπε.
Έτσι αποδεικνύεις ότι δεν σε πήρε ο ύπνος αλλά ούτε και σκέφτεσαι την φιλενάδα σου.
Πχ σου λέει:
«όλα αυτά που μου είπε ο πατέρας μου, μου προκάλεσαν μεγάλη ταραχή, γιατρέ»
«Ταραχή?» λες εσύ.
«Τι ακριβώς έννοείς… ταραχή?»
Και αρχίζει αυτός να λέει για την ταραχή… που δεν είναι άγχος ακριβώς, αλλά «ταραχή» και «ανησυχία» ….με μικρές δόσεις κατάθλιψης κλπ κλπ… και πάει λέγοντας.
Ξεκινάς με πενήντα την ώρα και πάς προς τα πάνω, όσο σε παίρνει.
Εγώ δυστυχώς δεν παίρνω φράγκο, καθ´ ότι ερασιτέχνης ψυχοθεραπευτής: ακούω μόνο τους φίλους μου.
Προχτές με παίρνει τηλέφωνο ένας, πολύ αναστατωμένος.
Γιατρός.
«Μου λέει…ρε σύ, έχω μπλέξει με τους πιτσιρικάδες γιατρούς που μας έχουν έρθει στο νοσοκομείο».
«Θέλω να τους μιλήσω , να τους πω πέντε λόγια πως να φέρονται, αλλά φοβάμαι».
«Τι να τους πεις?
…και γιατί φοβάσαι», είπα εγώ.
«να , έχουν μιά αλαζονεία : κάνουν ότι τα ξέρουν όλα ή αφήνουν να εννοηθεί ότι τα ξέρουν… και κάνουν μαλακίες».
«Καλά, αυτό είναι καθιερωμένο», είπα εγώ.
«Εσύ στα νιάτα σου δεν έκανες τον έξυπνο και τον ξερόλα?»
Έμεινε κατάπληκτος:
«τώρα που το λές…ναι! ήμουνα πολύ μαλακισμένο!»
«Άρα, ομολόγησε το… και μετά τους τα χώνεις» είπα εγώ.
«έτσι θα έχεις άλλοθι»
«και αυτό ντρέπομαι να το κάνω», μου απάντησε…
«σιγά μην παραδεχτώ ότι στα νιάτα μου ήμουν μαλακισμένο»
«Οκ…τότε μην πείς τίποτα», είπα εγώ.
Να αφήσεις τα πράγματα να τσουλήσουν μόνα τους.
«Και να πάνε οι ασθενείς κατά διαβόλου?
Είναι σωστό?
….έτσι δεν θα διορθωθούν ποτέ»
«Δεν θα διορθωθούν ποτέ?»
«…τι ακριβώς εννοείς δεν θα διορθωθούν?», άρχισα εγώ την ψυχοθεραπεία.
…κοκ.
Δυστυχώς, όμως, δεν τον χρεώνω τίποτε.
Αλλά δεν πειράζει: εξ άλλου, ούτε αυτός βοηθιέται, ούτε εγώ ωφελούμαι, ούτε και οι πιτσιρικάδες.
Ούτε οι ασθενείς φυσικά.
Οι ασθενείς?
…τους ξέχασα αυτούς.
…μα βέβαια, αυτούς πρέπει να τους βοηθάει ο Θεός.
Αφού επιβιώνουν…
Αυτά λοιπόν, είπα στον φίλο μου… αλλά δεν φάνηκε ικανοποιημένος με την παρέμβασή μου.
Έχει ο Θεός.
(…η ανωτέρω ιστορία και οι διάλογοι είναι φανταστικοί και γράφτηκαν με χιουμοριστική διάθεση.
Μην παρεξηγηθούμε.
Η πολιτική ορθότητα καραδοκεί…)
