Κάθε ζωικό είδος απλά προσπαθεί να επιβιώσει.
…δεν ενδιαφέρεται να χάσει 1, 2, 5 η 95% από τα μέλη του:
το βασικό είναι να επιβιώσει, ως είδος, όχι ως άτομο.
Για να το πετύχει αυτό, θα γεννήσει πολλά παιδιά - έμβρυα η αυγά- και θα υποστεί μεταλλάξεις, που θα το κάνουν να επιβιώσει καλύτερα προσαρμοσμένο στο περιβάλλον.
Η μαρίδα - ως είδος- ξέρει ότι το 99% των παιδιών της, θα φαγωθούν από τα μεγαλύτερα ψάρια και γι’ αυτό γεννάει εκατομμύρια αυγά.
Η φάλαινα - ως είδος - ξέρει ότι τα φαλαινάκια της θα φαγωθούν δύσκολα από άλλα ψάρια, και γι’ αυτό γεννάει ένα ή δύο, αλλά τα προστατεύει πολύ.
Οι πιο πρωτόγονοι και οι πιό φτωχοί άνθρωποι, δηλαδή οι πιό ευάλωτοι, κάνουν πολλά παιδιά γιά να τους μείνουν τα μισά απ’ αυτά.
Γιά να χρησιμοποιήσουν τα δυνατά αρσενικά στις καλλιέργιες και τον πόλεμο, και να βάλουν τα θηλυκά στις οικιακές εργασίες και στην τεκνοποίηση/φροντιδα των παιδιών.
Όλα αυτά γίνονται υποσυνείδητα, λες και το κάθε ζωικό είδος έχει ένα συλλογικό ασυνείδητο το οποίο προγραμματίζει τις βιολογικές και κοινωνικές συμπεριφορές.
Βέβαια, δεν υπάρχει μόνο ένα συλλογικό ασυνείδητο στο ανθρώπινο είδος:
άλλο συλλογικό ασυνείδητο έχει μια φυλή στην Αφρική που ζει μέσα στη σαβάνα, άλλο συλλογικό ασυνείδητο έχει ο αμερικανογιάπης που μένει στο Μανχάταν, και άλλο συλλογικό ασυνείδητο ένας πιστός μουσουλμάνος Ταλιμπάν, στο Πακιστάν.
Η εκπαίδευση παίζει μεγάλο ρόλο:
αν ο μικρός πακιστανός μουσουλμάνος φύγει από το Κανταχάρ και πάει μόνιμα στο Μανχάταν και μεγαλώσει εκεί, έχοντας συμμαθητές τα παιδιά των αγγλοσαξόνων γιάπηδων, προφανώς θα κάνει άλλες εγγραφές στον εγκέφαλο του.
Εγγραφές που θα συνυπάρξουν με τις εγγραφές που έχει ήδη κληρονομήσει από τα γονίδια των προγόνων του.
Η ερωτική συμπεριφορά του νεο-Έλληνα είναι και αυτή προιόν βιολογικών και κοινωνικών διεργασιών:
από την μιά , τα κληρονομημένα γονίδια των παπούδων του τον σπρώχνουν να κάνει πολλά παιδιά για να τα χαίρεται, να τα καμαρώνει και να τον γηροκομήσουν….
…από την άλλη ξέρει ότι δύσκολα θα θρέψει αυτά τα παιδιά με τον ψωρομισθό του και πως και αυτά τα παιδιά μάλλον δεν θα δώσουν δεκάρα για τα αξιοπρεπή του γεράματα.
Ένα δράμα.
Αδιέξοδο στη σύγκρουση γονιδίων και πραγματικότητας.
🙂
Και όχι μόνο αυτό: έχουμε και σύγχιση ρόλων.
Τα νεοελληνικά αρσενικά και θηλυκά, αντί να έχουν συμπληρωματικούς ρόλους, έχουν αποκτήσει ανταγωνιστικούς, αλληλοεπικαλυπτόμενους ρόλους.
Οι γυναίκες αναλαμβάνουν αυξημένα καθήκονται και απαιτητικούς ρόλους, ανδροποιούνται στη νοοτροπία υιοθετώντας ανεξάρτητη ή επιθετική συμπεριφορά, και οι άντρες , αντίστοιχα γίνονται μαμούχαλοι και εκθηλύνονται.
Αποτέλεσμα είναι ο ανδρόγυνος τύπος ανθρώπου της Δυτικής κοινωνίας, που έχει γίνει της μόδας τελευταία.
Επειδή εδώ όμως είμαστε Βαλκάνια, το μοντέλο του «ανδρόγυνου», αν και αρχαιοελληνικό στην σύλληψή του, δεν είναι πολύ ελκυστικό.
Έτσι, καταλήγουμε να είμαστε δυσαρεστημένοι άντρες και δυσαρεστημένες γυναίκες.
Όλοι γεμάτοι επιθετικότητα, θυμό και παρανοήσεις όσον αφορά τις σχέσεις μας με το άλλο φύλο.
Ούτε το βιολογικό μας ρόλο της επαρκούς τεκνοποίησης μπορούμε να επιτελέσουμε , ούτε κοινωνικά λειτουργικοί είμαστε ώστε να δημιουργήσουμε οικογένειες που λειτουργούν αρμονικά.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε συχνά στην Ελλάδα σήμερα:
παράλληλες μοναχικές πορείες δυσαρεστημένων ανθρώπων που βγάζουν τον υπαρξιακό και ερωτικό θυμό τους στους άλλους (που είναι «μαλάκες») στο «κράτος» (που δεν μας φροντίζει) ή και στον «καπιταλισμό» (που μας καταδιώκει)
Τελικά, το πρόβλημα καταλήγει να είναι πρόβλημα «ταυτότητας».
Πρέπει να αποφασίσουμε ποιοι είμαστε και που ανήκουμε.
Αν είμαστε ξεχωριστή ράτσα που θέλει να επιβιώσει, να πίνει το ουζάκι της τρώγοντας μαρίδα, να κάνει το σταυρό της και να πηγαίνει στον Επιτάφιο, να καλλιεργεί το αμπέλι και τις ελιές του παππού, και βγάζει τσίπουρο τελετουργικά τραγουδώντας τοπικά δημοτικά τραγούδια, μάλλον πρέπει να αποφασίσουμε να επιστρέψουμε σε περισσότερο παραδοσιακές αξίες του τόπου μας και να νιώσουμε περήφανοι γι αυτό που είμαστε.
Αν θέλουμε να γίνουμε «ευρωπαίοι και αμερικάνοι», να κυκλοφορούμε με άνεση ανάμεσα σε γυάλινους ουρανοξύστες και διεθνή αεροδρόμια, μιλώντας μιά γλώσσα με δέκα στραβές ελληνικές και είκοσι αγγλικές λέξεις, μένοντας σε ένα διαμέρισμα σε ένα τεράστιο τσιμεντοκτίριο με γείτονες άσπρους, μαύρους και κίτρινους που δεν καταλαβαίνουμε ούτε εμείς τα χούγια τους ούτε και αυτοί τα δικά μας, έχει καλώς.
Να είναι όμως προιόν δικής μας απόφασης και όχι απόφασης άλλων.
Όχι μιάς απόφασης κάποιων κοκκινομούρηδων στις Βρυξέλλες -ή στο Amherst της Μασαχουσέτης- που τα συμφώνησαν με κάποιους δικούς μας, συμμαθητές τους στο ίδιο κολλέγιο.
