γιατροί: γιατί στέγνωσε η ψυχή τους?

...κάποτε οι γιατροί ήταν κουλτουριάρηδες, λογοτέχνες , διπλωμάτες, ιστορικοί υψηλοτάτου επιπέδου : ο Γουσταύος Σλυμπερζέ (διάσημος βυζαντινολόγος και νομισματολόγος που έγραψε κάτι τόμους ιστορίας σε μέγεθος τσιμεντόλιθου) , ο Κοραής, ο Καποδίστριας, ο Γουσταύος Λε Μπον( πρωτοπόρος της κοινωνιολογίας) κλπ

Ακόμη και πρόσφατα, στην Ελλάδα, υπήρχαν γιατροί που είχαν μόρφωση τρομερή: πχ διάβαζα αναμνήσεις του Νικολάου  Λούρου, απο τα φοιτητικά του χρόνια στη Γερμανία, και είχα μείνει άναυδος με τα ποικίλα κουλτουροενδιαφέροντά του. 

Συν την Ιατρική , που διέπρεψε. 

Συν την τόλμη, να γράψει πανεπιστημιακό σύγγραμμα , το 1949, στην δημοτική. (Είχε άποψη και γιά το γλωσσικό...που ήταν αγριεμένο θέμα,τότε, να ασχοληθείς).

Πως στο καλό προλάβαιναν και μάθαιναν τόσα πράγματα, τόσες γλώσσες, και μάλιστα σε βάθος, απορώ.

Τώρα ούτε Ιατρική προλαβαίνουμε να μάθουμε, καλά-καλά, ούτε και  τίποτε άλλο. 

Και δεν είναι μόνο ότι η Ιατρική μεγάλωσε σε όγκο πληροφοριών.

Είναι, νομίζω, το κλίμα, που δεν ευνοεί την γενική μόρφωση: η κοινωνία εκτιμά τους υπερειδικούς.

Χώρια τις νευρώσεις που θεριεύουν και δεν σ´ αφήνουν να ηρεμήσεις και να μελετήσεις.

Η μελέτη έπαψε να είναι διασκέδαση: έγινε επάγγελμα.

Συν τον ναρκισσισμό του ξερόλα: όλοι τα ξέρουν όλα.

Τα έψαξαν στο Google.

🙂

Τώρα οι μόνοι γιατροί που μπορείς να συζητήσεις κάτι -πέρα από αρρώστους και Ιατρική- είναι οι ψυχίατροι: είναι οι μόνοι που έχουν μάθει να ακούνε.

Οι υπόλοιποι, ή δεν μιλάνε καθόλου, ή μιλάνε γιά να ακούσουν τον «υπέροχο» εαυτό τους.

Που  τα λέει «υπέροχα», φυσικά.

ΒΕΝΕΤΙΑ, ΣΤΟΝ ΟΙΚΟ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΟΗΜΕΝΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

...έφτασα στον «οίκο των μετανοημένων»....παλαιό μοναστικό ίδρυμα θηλέων , κτισμένο τον 16ο αιώνα από τον διάσημο αρχιτέκτονα της εποχής, Παλάντιο.(Andrea Palladio).

(Πολλά γνωστά ιστορικά κτίρια και ναοί  της Βενετίας είναι κτισμένα από αυτόν.)

Τώρα ξενοδοχείο.

Γιά μετανοημένους και αμετανόητους.

Αδιακρίτως.

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Le_Zitelle?fbclid=IwAR19IEv7ZbNANapxKZHAGT0nlovNNnzwDqJxppgjo_jO3xf8X00JWUkIZP4_aem_AfWP6KPMGFAqX6ooaRuLiNqqF7hFY7NNeHSsq2Jf21QxvwUy-vLSdSOal1vWXDLAAj4

πρότυπό μου Κασσελάκη

Πρέπει να αποφασίσω ποιός φταίει γιά την κακομοιριά μου: 

εγώ ή ο καπιταλισμός.

Όταν  έχεις ήδη κουβαλήσει 5-6-7 δεκαετίες ζωής, ακόμη και αν δεν είσαι  ιδιαίτερα χαροκαμμένη περίπτωση, είναι βέβαιο ότι θα έχεις βιώσει αρκετούτσικα βάσανα, στραβοπατήματα, τρικλοποδιές  και δυσκολίες. 

Φυσικά εγώ, δεν αποτελώ εξαίρεση.

Με την όποια σοφία λοιπόν αποκόμισα μέχρι τούδε, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ακόμη και οι πλέον θεωρούμενοι  ως προνομιούχοι είναι - και αυτοί- ταλαίπωροι άνθρωποι.

….είτε γιατί έμειναν φτωχοί και ορφανοί από νήπια..

…είτε γιατί έπεσαν βαριά κεραμίδια στην  κεφάλα τους…

….είτε γιατί η μάννα τους έχει αδυναμία στον μεγάλο αδελφό…

….είτε γιατί ποτέ δεν έβρασε σωστά το μελάτο αυγό.

Σημασία δεν έχει μόνο το αίτιο της δυστυχίας αλλά και πως το βιώνεις.

Όλες αυτές τις μάλλον υπερβολικά σοβαρές  γενικολογίες τις έκανα γιατί με ενοχλεί ένα άδικο πράγμα: 

η ενοχοποίηση των κακομοίρηδων για την δυστυχία τους.

…όλους εμάς τους κακομοίρηδες μας βομβαρδίζουν με ηλίθια αποφθέγματα όπως «η θέληση κινεί βουνά», «πίστεψέ το και θα το κάνεις», «ξύπνα την τεράστια δύναμη που κρύβεις μέσα σου», «νιώθεις  ποντίκι αλλά στην πραγματικότητα είσαι λιοντάρι» κλπ κλπ.

Όλα αυτά τα έβγαλαν στην πιάτσα οι ψυχολόγοι και οι σύμβουλοι επαγγελματικού προσανατολισμού  και προσωπικής ανάπτυξης: 

αν μας κάνεις  να πιστέψουμε ότι είμαστε  εν δυνάμει λιοντάρια , θα βγάλουμε κάτι να σε πληρώσουμε.

Είναι και βολική φάση για τα αφεντικά: δεν φταίνε αυτά που τρώνε με δέκα μασέλες, φταίω εγώ  ο κακομοίρης που δεν κάνω οικονομία στην τυρόπιττα.

Δεν υποστηρίζω ότι για όλα τα στραβά, την ανεργία και την εκμετάλλευση φταίει μόνο ο καπιταλισμός.

Προφανώς και ο καπιταλισμός είναι προσανατολισμένος στο κέρδος και όχι στην ανακούφιση της δυστυχίας.

Προφανώς  ο καπιταλισμός ευνοεί τους πλούσιους και ισχυρούς, που μπορούν και φτιάχνουν νόμους και θεσμούς στα μέτρα τους.

Αλλά είναι και άλλοθι… ο καπιταλισμός.

Αν αποδώσω την δυστυχία μου  στον καπιταλισμό και στις εκμεταλλευτικές σχέσεις που τον συνοδεύουν, ανακουφίζομαι αρκετά που δεν έγινα σπουδαίος, πλούσιος και διάσημος.

Παρηγοριέμαι που ο καπιταλισμός ευνοεί τους  έξυπνους, τους ικανούς, τους εφευρετικούς…

 …αλλά θυμώνω που ευνοεί και  τους εκμεταλλευτές, τους αδίστακτους, τους πονηρούς και τις πουτάνες.

Δυστυχώς, δεν εντάχθηκα εγκαίρως στις ανωτέρω ομάδες.

🙂

…τελικά δεν ξέρω ποιός φταίει: εγώ φταίω γιατί έχω ατομική ευθύνη ή φταίει  ο καπιταλισμός, το «σύστημα», που με οδήγησε στην κακομοιριά στήνοντας το παιχνίδι?

Όμως εγώ δεν ξεφεύγω με δικαιολογίες… υποστηρίζω και την αξία της ατομικής ευθύνης: 

αν μ´ αρέσει να περπατάω κάτω από ερείπια, έχω μεγάλο κίνδυνο να μου πέσει μιά κεραμίδα στο κεφάλι.

Αν δουλεύω  σαν σκυλί, μελετάω  σαν σπασίκλας και αποταμιεύω  σαν τον Σκρουτζ, πιθανότατα κάποια φράγκα θα περισσέψουν πριν γεράσω.

Ναί, ρε γαμώτο…θέλω να πιστέψω στον καπιταλισμό... αλλά δεν μου βγαίνει.

…όμως…βλέπω  τον Κασσελάκη με το Κολγκέιτ χαμόγελο και …ναι! 

….εύρηκα!

Η λύση πρέπει να είναι απλή…σαν το αυγό του Κολόμβου:

Πρώτα γίνεσαι οπαδός του καπιταλισμού γιά να τα κονομήσεις…

 και, αφού τα κονομήσεις,  γίνεσαι οπαδός και του σοσιαλισμού!..

Κασσελάκη είσαι ιδιοφυία : βαδίζεις στα χνάρια του Ενγκελς.

Εσύ και ο Ένγκελς, είσαστε ο πρώτοι καπιταλιστές που διαπρέψατε  στο σοσιαλιστικό κίνημα.

ένας μονόλογος

«…που λες γιατρέ, επιβίωσα.

Ναι…είχαμε ένα  καλό γάμο, περάσαμε μιά καλή ζωή μαζί.

Μιά ζωή μαζί.

Τον σεβόμουν και με σεβόταν.

Φυσικά και στενοχωρήθηκα που πέθανε…πόνος, πολύς πόνος.

Αλλά δεν κατέρρευσα.

Η μοναξιά δεν με φοβίζει.

Εχω μάθει να είμαι μόνη.

Η ικανότητα να είσαι μόνος είναι προυπόθεση για την αληθινή αγάπη. Είναι η απαραίτητη ελευθερία που πρέπει να διαθέτεις για να έχεις την ικανότητα να αγαπάς αληθινά.

Μπορεί να φαίνεται παράδοξο, αλλά δεν είναι. 

Είναι μια αλήθεια…μόνο εκείνοι οι άνθρωποι που είναι ικανοί να είναι μόνοι, είναι ικανοί να αγαπούν».

Κούνησα το κεφάλι μου ελάχιστα.

…για να την ενθαρρύνω χωρίς να την διακόψω.

Εγινε μιά σιωπή.

…σκέφτηκε λιγάκι…

…και συνέχισε:

«Μόνο αυτοί που μπορούν να νιώθουν αρκετή ασφάλεια και αυτοπεποίθηση ώστε να μπαίνουν στον βαθύτερο πυρήνα του άλλου χωρίς να θέλουν να τον ελέγχουν…μόνο αυτοί μπορούν να μην εξαρτώνται από τον άλλον, να μην τον μειώνουν σε εργαλείο και καταφύγιο.

Μόνο αυτοί δεν κινδυνεύουν να εθιστούν  στην παρουσία του άλλου. 

Επιτρέπουν στον άλλον την  ελευθερία, γιατί ξέρουν ότι αν φύγει , θα επιβιώσουν και πάλι γαλήνεια και αξιοπρεπώς . 

Την εσωτερική γαλήνη την έχουν μέσα τους:   

δεν μπορεί να τους την πάρει ο άλλος, γιατί δεν τους τη δίνει ο άλλος.

Η γαλήνη και η ελευθερία είναι σαν την αναπνοή και την κυκλοφορία του αίματος: 

τις έχεις μέσα σου, είναι λειτουργίες σου , λειτουργίες της ύπαρξης».

Ξανακούνησα ελάχιστα το κεφάλι.

Τι να πω?

…ό,τι και να λεγα θα ήταν βλακεία.

Θές διάγνωση? …δεν χρειάζεται να είσαι γιατρός…απλά να έχεις μυαλό ντετέκτιβ!

 ...απίστευτο...

...είναι δυνατόν τα δύσκολα- δυσδιάγνωστα  περιστατικά της παθολογίας να γίνονται αντικείμενο για ριάλιτι σόου? 

...είναι δυνατόν μιά σοβαρή γιατρός - αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Γέιλ- να μαζεύει τα περιστατικά, να τα παρουσιάζει στην ...στήλη της στους Νιου Γιορκ Τάιμς και να ζητάει διαγνωστική βοήθεια από τους ...αναγνώστες?

...είναι δυνατόν -αφου η στήλη είχε επιτυχία- να μπλέκουν και οι τηλεορασάδες του Νετφλίξ και να κάνουν τους αρρώστους, τους συγγενείς τους, τους γκόμενους, τους γείτονες και τους διαδικτυακούς ερασιτέχνες- ιατρικούς ντετέκτιβς, ένα κοινωνικοιατρικό τηλεοπτικό αχταρμά?

...είναι δυνατόν να περνάει στην κοινωνία το μήνυμα ότι σχεδόν όλοι οι γιατροί είναι άσχετοι και μαλάκες και ότι η ιατρική διάγνωση είναι παιχνιδάκι για το τηλεοπτικό κοινό ?

Δεν υπάρχει πιο παρακμιακό σήριαλ από το αυτό το πράγμα.

Αν για κάτι εκτιμούσα την Αμερική ήταν για τον ορθολογισμό και την επιστημοσύνη της. 

Αλλά μάλλον υποχωρούν και  η λογική και η επιστημοσύνη.

Ο λαικισμός τις έχει πάρει φαλάγγι.

Είδα ένα επεισόδιο με πιθανή νοσο McArdle η νόσο Pompe.

Κάτι βλάχοι στην Νεβάδα «αποδεικνύουν» ότι όλοι οι γιατροί είναι σκάρτοι, τενεκέδες και απατεώνες.

Ξεχωρίζει μόνο μιά πουρογιατρός - τιβιστάρ, με υφάκι ενσυναίσθησης και κουλτουρογιαλάκια, που είχε παιδικό όνειρό της  να γίνει ντετέκτιβ.

Και τα κονομάει απ´ τους τηλεορασάδες.

Μωρέ τι μας λές.

Αντε τράβα να εφημερέψεις σε κανά ελληνικό νοσοκομείο να στρώσεις.

ΓΕΜΑΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΙΣΟΣ

 Λένε ότι διαβάζοντας την λογοτεχνία ενός λαού καταλαβαίνεις σε βάθος το χαρακτήρα του. 

Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια… 

Έχω μπερδευτεί: 

διαβάζω προπολεμική λογοτεχνία -πχ  το Λεμονοδάσος του Κοσμά Πολίτη που δημοσιεύτηκε το 1930 -  και βλέπω ένα λαό ευγενικό, ρομαντικό με καλοσυνάτους μικροαστούς που  μιμούνται  την γαλλική φινέτσα.

Ενα λαό που,  τελοσπάντων,  προσέχει τη συμπεριφορά του και προσπαθεί να φανεί πολιτισμένος.

Πετάγομαι 13-14 χρόνια μετά , διαβάζοντας ιστορίες του εμφυλίου πολέμου -που σημειωτέον ξεκίνησε το 1943- και βλέπω απίστευτο μίσος και σαδιστικές αγριότητες.

Ένα λαό ανθρωποφάγων. 

Από που ξεπήδησε όλο αυτό το μίσος; 

Ήταν κάτι που προϋπήρχε - και απλά του δόθηκε η ευκαιρία να εκδηλωθεί - ή ήταν  κάτι που δημιουργήθηκε στην πορεία της Κατοχής  και μετά; 

Και επιτέλους, εάν είσαι πολιτισμένος από τη φύση σου,  δεν τον χάνεις τον πολιτισμό μέσα σε μια νύχτα -ή σε  ένα χρόνο- επειδή άλλαξαν οι συνθήκες.

Δεν έχω αυταπάτες ότι ήμασταν και ιδιαίτερα πολιτισμένοι και τότε και τώρα: 

ψιλο….Μαμελούκοι ήμαστε  και απλά πάντα  παριστάναμε τους ευρωπαίους.

Αλλά δεν παραγνωρίζω και την συμβολή της κομμουνιστικής προπαγάνδας στην ενστάλαξη  του κοινωνικού μίσους.

Όταν βλέπεις στο δάσκαλο, το γιατρό, τον παπά,  ή τον εύπορο νοικοκύρη του χωριού σου τον ταξικό εχθρό που πρέπει να εξοντωθεί για να επιβληθεί ο σοσιαλιστικός παράδεισος,  είναι εύκολο να σφάξεις  με ιδεολογικό άλλοθι.

Έτσι αρχίζει ο φαύλος κύκλος της βίας: ένα κομμένο κεφάλι παράγει όλόκληρη  σειρά από κομμένα κεφάλια.

Δεν είναι κάτι πρωτοφανές.

Διάβασα πρόσφατα την βιογραφία του Ιουλιανού και διαπίστωσα ότι οι χριστιανοί του τέταρτου αιώνα έσφαζαν οποιοδήποτε θρησκευτικό αντίπαλο - είτε εθνικούς είτε αρειανιστές-  με καταπληκτική ευκολία και έχοντας την αίσθηση ότι παράγουν Θείο έργο.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; 

Γιατί πιστεύω ότι το κοινωνικό μίσος είναι ένα τρομερό δηλητήριο το οποίο διηθεί  τα κύτταρα της κοινωνίας και προκαλεί ανεπανόρθωτες βλάβες. 

Και διαπιστώνω πολύ κοινωνικό μίσος, τελευταία. 

Κακό πράγμα. 

Πολύ κακό.

ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΚΑΡΑΒΑΓΓΕΛΗΣ: Απομνημονεύματα

Ενα καταπληκτικό ντοκουμέντο από έναν  καταπληκτικό άνθρωπο: 

ένα φτωχόπαιδο από την Λέσβο σπουδαζει θεολογία στην Χάλκη,  κάνει διδακτορικό θεολογίας  κσι φιλοσοφίας στην Λειψία ( κορυφαίο πανεπιστήμιο τότε) , γίνεται κορυφαίος θεολόγος ώστε να του ανατίθεται θεολογικός διάλογος με την καθολική εκκλησία ( που διέθετε πάντα κορυφαίους θεολόγους), γίνεται επίσκοπος και μετά, παρατάει την κουλτούρα και γίνεται τρομερός άνθρωπος της δράσης ως μητροπολίτης Καστοριάς:

στην ουσία,  οργάνωσε το αντάρτικο και την αντίσταση στους κομιτατζήδες, μόνος του.

Αντιμετώπισε όλους τους τρομερούς εγκληματίες του Βουλγαρικού κομιτάτου και αρκετούς τους εξόντωσε.

Αν δεν ήταν αυτός, η δυτική Μακεδονία θα ήταν βουλγαρική.