...κάποτε οι γιατροί ήταν κουλτουριάρηδες, λογοτέχνες , διπλωμάτες, ιστορικοί υψηλοτάτου επιπέδου : ο Γουσταύος Σλυμπερζέ (διάσημος βυζαντινολόγος και νομισματολόγος που έγραψε κάτι τόμους ιστορίας σε μέγεθος τσιμεντόλιθου) , ο Κοραής, ο Καποδίστριας, ο Γουσταύος Λε Μπον( πρωτοπόρος της κοινωνιολογίας) κλπ
Ακόμη και πρόσφατα, στην Ελλάδα, υπήρχαν γιατροί που είχαν μόρφωση τρομερή: πχ διάβαζα αναμνήσεις του Νικολάου Λούρου, απο τα φοιτητικά του χρόνια στη Γερμανία, και είχα μείνει άναυδος με τα ποικίλα κουλτουροενδιαφέροντά του.
Συν την Ιατρική , που διέπρεψε.
Συν την τόλμη, να γράψει πανεπιστημιακό σύγγραμμα , το 1949, στην δημοτική. (Είχε άποψη και γιά το γλωσσικό...που ήταν αγριεμένο θέμα,τότε, να ασχοληθείς).
Πως στο καλό προλάβαιναν και μάθαιναν τόσα πράγματα, τόσες γλώσσες, και μάλιστα σε βάθος, απορώ.
Τώρα ούτε Ιατρική προλαβαίνουμε να μάθουμε, καλά-καλά, ούτε και τίποτε άλλο.
Και δεν είναι μόνο ότι η Ιατρική μεγάλωσε σε όγκο πληροφοριών.
Είναι, νομίζω, το κλίμα, που δεν ευνοεί την γενική μόρφωση: η κοινωνία εκτιμά τους υπερειδικούς.
Χώρια τις νευρώσεις που θεριεύουν και δεν σ´ αφήνουν να ηρεμήσεις και να μελετήσεις.
Η μελέτη έπαψε να είναι διασκέδαση: έγινε επάγγελμα.
Συν τον ναρκισσισμό του ξερόλα: όλοι τα ξέρουν όλα.
Τα έψαξαν στο Google.
🙂
Τώρα οι μόνοι γιατροί που μπορείς να συζητήσεις κάτι -πέρα από αρρώστους και Ιατρική- είναι οι ψυχίατροι: είναι οι μόνοι που έχουν μάθει να ακούνε.
Οι υπόλοιποι, ή δεν μιλάνε καθόλου, ή μιλάνε γιά να ακούσουν τον «υπέροχο» εαυτό τους.
Που τα λέει «υπέροχα», φυσικά.
