Γενικά προσπαθώ να βλέπω και να ακούω με συμπάθεια τους ανθρώπους, ακόμη και την ανυπόφορη Έβελυν Καρακουτσομήτρου.
Χώρια που την λένε Έβελυν και μου την δίνουν τα ξενικά ονόματα,
την θεωρώ φλύαρη, ανόητη, ανυπόφορη και γκρινιάρα.
Μα θα μου πείς, "ρε φίλε, για αυτό έγινες γιατρός...για να ακούς τον κάθε πικραμένο"...
"...και αφού η Έβελυν Καρακουτσομήτρου, είναι μιά από αυτούς, άρα άκου και την και σκάσε".
Πέρα από το γεγονός ότι έγινα γιατρός για διάφορους -απλοικούς, κουτούς, ιδεαλιστικούς, αφελείς ή άλλους- λόγους οι οποίοι δεν είναι του παρόντος, δεν είμαι σίγουρος πως η Έβελυν Καρακουτσομήτρου εμπίπτει στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων μου.
Γκρινιάζει...ναι!
Υποφέρει...ναί!
Βασανίζεται...ναι!
Δυσφορεί...ναι!
Παπαρολογεί...ναι!
Κομπορρημονεί...ναι!
Ναρκισσεύεται..ναι!
Καμαρώνει...ναι!
και ....καταθλίβεται: Ναί!
Όλα αυτά μαζί.
Χώρια τα σωματικά συμπτώματα από μουδιάσματα, πόνους, δυσαισθησίες και ζαλάδες.
Η ζωή λέει, δεν ήταν φιλική μαζί της:
καλό ξεκίνημα στο σχολείο, μέτρια συνέχεια στο πανεπιστήμιο, έρωτες νεανικοεφηβικοί, ένας έρωτας και γάμος με παιδί και, μετά, διαζύγιο.
Διαζύγιο... αφού "άλλαξε αυτός" και η ζωή μαζί του έγινε "ανυπόφορη" αφού "αυτός" αποδείχθηκε "άχρηστος", "διπρόσωπος" και σκάρτος".
Χώρια που ήταν και "τσιγγούνης" που, ως γνωστόν, απο τις πρώην συζύγους, θεωρείται το χειρότερο και ενοχλητικότερο αμάρτημα απ´ όλα.
..."και τι μπορουσα να κάνω εγω γιατρέ?
...δεν είχα επιλογή" , μου φορτσάρει το αναμφισβήτητο συμπέρασμα η Έβελυν.
Το να αμφισβητήσεις το συμπέρασμα της Έβελυν, είναι σαν να πας στο Βατικανό και να αμφισβητήσεις μπροστά στον Πάπα, το αλάθητο.
"..ό,τι έγινε, έγινε, Εβελυν...μην κολλάμε στο παρελθόν, δεν είναι παραγωγικό", ψέλισσα διστακτικά για να ξεμπλοκάρω την συζήτηση σε κάτι πιό απλό και πρακτικό και γιά να μην την εκνευρίσω περαιτέρω.
"Απλά θέσε προτεραιότητες και κυνήγησέ τις" είπα, μιμούμενος τις γενικόλογες και ενθαρρυντικές μαλακίες που συνήθως λένε οι γιατροί, οι ψυχολόγοι και οι κομμώτριες.
"Και άντρα? που να βρώ άντρα της προκοπής γιατρέ?
σάμπως υπάρχουν?
μα...και αν υπάρχουν, ποιός παίρνει μιά χωρισμένη με παιδί, έ? ποιός?"
Προσέξτε, δεν θέλω να αδικώ τους ανθρώπους:
η Έβελυν θέτει ένα πραγματικό πρόβλημα με λάθος τρόπο, στον λάθος άνθρωπο και μέ λάθος προσέγγιση.
Το να βγάζεις το άχτι σου στον γιατρό, τον υφιστάμενο η τον σερβιτόρο, παρέχει προσωρινή ανακούφιση και μόνο.
Η Έβελυν αρνείται να δει τον εαυτό της με ειλικρίνεια στον καθρέφτη, αρνείται οποιαδήποτε ειλικρινή αυτοκριτική.
Φορτώνει τις λάθος επιλογές της στους άλλους, στην "τύχη", το "κάρμα" ακόμη και στο σύμπαν, χωρίς ίχνος αυτογνωσίας.
Πιστεύει ότι είναι πολύ σπέσιαλ άτομο που δικαιούται πολύ σπέσιαλ μεταχείριση απ´ όλους... και ιδίως τους άνδρες.
Προφανώς και οι άνδρες είναι, σε σημαντικό ποσοστό, κατοπτρικά είδωλα της Έβελυν: ναρκισσάρες, ανασφαλείς, εγωκεντρικοί και ανίκανοι για την παραμικρή αυτογνωσία.
Αλλά το γεγονός αυτό δεν δικαιώνει την ανόητη συμπεριφορά της.
"Δεν είμαι αρμόδιος Έβελυν για τα προβλήματα σχέσεων ούτε για τα ευρύτερα κοινωνικά προβλήματα", κόβω την συζήτηση σε μιά προσπάθεια να επιβιώσω χωρίς πολλές κακώσεις.
Ένα μόνο μπορώ να σου πέραν των αυστηρά ιατρικών:
Δες τον εαυτό σου σαν μιά κλειδαριά και τον άνδρα τον ονείρων σου σαν ένα κλειδί. Το κατάλληλο κλειδί για σένα.
Αλλά είσαι μιά κλειδαριά πολύ προηγμένη, αυτορυθμιζόμενη:
η συμπεριφορά σου αλλάζει το σχήμα της κλειδαριάς.
Αν αλλάξει πολύ το σχήμα, το κλειδί δεν θα μπορεί να μπει αν και ήταν κατακευασμένο ειδικά για σένα.
Πάψε την γκρίνια, τον θυμό και την κλάψα: παραμορφώνουν πολύ την κλειδαριά".
"Εχω πάψει να κλειδώνω πλέον γιατρέ" απάντησε η Έβελυν.
Μπαινοβγαίνει όποιος θέλει και ούτε που θυμάμαι φάτσες.
Τελικά, και ο πρίγκηπας να έρθει, δεν θα τον αναγνωρίσω.
Έμεινα ξερός.
Τελικά, μάλλον έχει κάποια ικανότητα αυτογνωσίας η Έβελυν.
"Τρομερό αυτό που λες...", είπα τελικά.
"αναγνωρίζεις πως έχασες την ικανότητα να αναγνωρίζεις τον πρίγκηπα από τους βατράχους?"
Μα βατραχίνα είμαι και εγώ γιατρέ" μου λέει με σοβαρό ύφος η Έβελυν.
"...κοιτάζω καμμιά φορά τον εαυτό μου στο νερό της λίμνης"
"Και οι βάτραχοι είναι όλοι ίδιοι"... χαχάνισε.
Γιαυτό και γκρινιάζω , γιατρέ: κοάζω".
"Είναι μέσα στην φύση μου", λέει και με αφήνει άναυδο.
Έμεινα κατάπληκτος... τέτοια αυτογνωσία δεν την περίμενα.
Τελικά πρέπει και εγώ να κοιταχτώ στην λίμνη, Έβελυν, είπα.
Νόμιζα πως είμαι ξερόλικη κουκουβάγια και μάλλον είμαι κάτι άλλο.
Κακό πράγμα να νομίζεις πως τα ξέρεις όλα".
Με κοίταξε παραξενεμένη:
"τι άλλο μπορεί να είσαι, γιατρέ?"
"...δεν ξέρω...ίσως κάτι ανάμεσα σε φλύαρο πετεινό και αυτάρεσκο παγώνι", είπα χαζογελώντας αμήχανα.
