Ποια είναι η πιο συχνά χρησιμοποιούμενη λέξη στην ελληνική γλώσσα?
Προφανώς η λέξη «μαλάκας».
Καμιά φορά ακούω παιδάκια του δημοτικού σχολείου σε πλατείες που παίζουν και είναι απίστευτο πόσο συχνά χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη.
Βέβαια την χρησιμοποιούν την έννοια του βλάκα, του ανίκανου και του γελοίου.
Δεν την χρησιμοποιούν κυριολεκτικά.
Το ίδιο γίνεται και στην καθημερινή ζωή των ενηλίκων.
Αλλά είναι ένα πρόβλημα και αυτό.
Οι λέξεις που χρησιμοποιούμε έχουν ψυχολογική και νοητική βαρύτητα: καθορίζουν την σκέψη μας.
Δηλαδή το πράγμα πάει κι ανάποδα:
δεν είναι μόνο η σκέψη που διαμορφώνει την γλώσσα.
Και η ίδια γλώσσα διαμορφώνει την σκέψη.
Δηλαδή οι λέξεις που λέμε προσανατολίζουν τις σκέψεις μας και το συναίσθημά μας:
μας οδηγούν ασυναίσθητα στο τι θα σκεφτόμαστε και τι θα αισθανόμαστε.
Αυτό είναι και η βασική έννοια του «new speak».
Της «νέας ομιλίας», του Όργουελ.
Το «υπουργείο πολέμου» μετονομάστηκε σε «υπουργείο ειρήνης» κοκ.
Και δεν το έκαναν αυτό μόνο οι κομμουνιστές αλλά και όλες οι θρησκείες και ιδεολογίες, ιδιαίτερα οι πιο αυταρχικές.
Και τώρα η Woke ιδεολογία.
Οι λέξεις δεν είναι απλά εργαλεία επικοινωνίας:
συνιστούν και αδιόρατα κοινωνικά σημάδια και κοινωνικά μηνύματα.
…μηνύματα που χρήζουν περαιτέρω ερμηνείας και επεξεργασίας.
Μηνύματα πάνω σε κοινωνικές αλλαγές.
….σοβαρές αλλαγές στην σκέψη και στο συναίσθημα που αρχικά περνάνε ξώφαλτσα , αόρατες στα μάτια, την ψυχή και το μυαλό .
Στην αρχική φάση, δεν τις παίρνεις είδηση τις αλλαγές…και, όταν θεριέψουν, γίνονται τσουνάμι που σε παρασέρνει σαν ανίσχυρο άχυρο σε ορμητικό ποτάμι.
…πχ η αλλαγή λεξιλογίου που προσπάθησε να κάνει ο Κασελάκης είναι τεράστιας σημασίας πάνω στην πολιτική κατεύθυνση του ΣυΡιζΑ:
αλλάζοντας λεξιλόγιο, αλλάζεις προτεραιότητες, αλλάζεις και πολιτική.
Το είχα πεί και παλιότερα αυτό, όταν ανέλαβε.
Προφανώς, τον δασκάλεψαν επικοινωνιολόγοι.
…που είναι γάτες στην χρήση της γλώσσας.
Έτσι δουλεύουν., αυτοί, με συνθήματα, νέες λέξεις.
Με νεολογισμούς.
Νέες λέξεις, νέες «πολιτικές».
Αλήθεια, ποιές λέξεις χρησιμοποιούσαν πιο συχνά οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας?
Τις ίδιες, έλεγαν, για χιλιάδες χρόνια .
Νομίζω ότι πιο συχνά έλεγαν την λέξη Θεός (Θεέ μου!), Χριστός (Χριστέ μου!), Παναγία (Παναγία μου!)
Το να εγκαταλειφθεί από την κοινωνία η λέξη «Θεός» και να αντικατασταθεί με τη λέξη «μαλάκας», είναι μεγάλης σημασίας.
Είναι σαφές δείγμα κοινωνικής αποσύνθεσης:
καταρχήν δίνει μήνυμα απαξίωσης και επιθετικής συμπεριφοράς προς το συνάνθρωπο.
Τι είδους συνεργασία και κοινωνική αρμονία μπορεί να επιτευχθεί σε μια κοινωνία όταν, συνεχώς, ο ένας αποκαλεί τον άλλο, ακόμη και τον φίλο του ή τον συγγενή του, «μαλάκα» από παιδική ηλικία?
Παρακμή.
…μανία για δύναμη , για επικράτηση που οδηγεί σε αποσύνθεση και καταστροφή.
Αποδόμηση κάθε παραδοσιακής αξίας.
Ελλειψη σεβασμού σε οτιδήποτε έχει κύρος.
Ο Νίτσε νόμισε ότι γκρέμισε - σαν ιδέα- τον Θεό από το βάθρο του, για να φτιάξει τον «υπεράνθρωπο».
…. αλλά αν ζωντάνευε ξανά…. θα έβλεπε ότι, στην προσπάθειά τους για απόκτηση δύναμης , οι άνθρωποι, αντί για υπεράνθρωποι, έγιναν επιθετικά …ανθρωπάρια που αλληλοεξευτελίζονται.
Δεν είναι η φύση του ανθρώπου, καλή, τελικά.
Ιδικά όταν νομίζει ότι είναι τόσο σπουδαίος ώστε δικαιούται να κάτσει στον σβέρκο του άλλου και μπορεί να λέει ό,τι του γουστάρει και όπως του γουστάρει.
Χωρίς κανόνες.