Προσπαθώ συνεχώς να κατεβάσω καμμιά ιδέα γιά να τα κονομήσω.
Παρατηρώ διάφορους ξύπνιους τύπους που τόχουν καταφέρει για να δώ τις μεθόδους τους.
Λοιπόν... μιά κοινή, συχνή, μέθοδος είναι η «εκστρατεία υπερ»:
Βρίσκεις μιά ομάδα αδικημένων η καταπιεσμένων και αρχίζεις μια «εκστρατεία ενημέρωσης της κοινωνίας» και κατάργησης του «στίγματος» και της «περιθωριοποίησης».
Σκέφτηκα τους καραφλούς , τους κοντούς και τους μυτόγκες.
Όλους τους άλλους στιγματισμένους, τους έχουν ήδη πιάσει άλλοι.
«Ναι, κύριε...γιατί να έχω κοινωνικό «στίγμα» που είμαι καραφλός»?
«Αδικία»!
«Στιγματισμός κοινωνικός και ψυχολογικός»!
«Περιθωριοποίηση και απομόνωση»!
Βήμα πρώτο : θα ιδρύσω μιά ΜΚΟ για το «στίγμα» της καράφλας.
Θα ψαρέψω ένα σωρό ψώνια και παλαβούς απο άλλες ΜΚΟ με αντίστοιχο κοινωνικό ακτιβισμό.
Απο παλαβούς ακτιβιστές , βρωμάει ο τόπος.
Αφού βρώ 20-30 του χεριού μου, θα φτιάξω σύλλογο - αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία - ΜΚΟ.
Σημασία έχει να τα φέρνω έτσι, ώστε να έχω πάντα την πλειοψηφία για να μη μου φάει κανείς το κουμάντο.
Αμέσως μετά, αρχίζω την φασαρία: δελτία τύπου , συνεντεύξεις, διαμαρτυρίες, παραστάσεις , πορείες, «συναυλίες υπέρ» και καταγγελίες.
Διαδίκτυο και θετικά τρολλ.
Δεν χρειάζεται να είναι όλοι καραφλοί: θα είναι και άλλοι «μειονοτικοί» που απλά θα συμπαρίστανται.
Έτσι γίνονται αυτές οι δουλειές: οι ακτιβιστές της μιάς ομάδας μπορούν να πάνε στην ενίσχυση της άλλης ομάδας και ανάποδα.
Όλα για το κοινό καλό : τις επιδοτήσεις μειονοτήτων.
Η συνεργασία είναι στην φασαρία, όχι στην μάσα: ο καθένας τρώει τις δικές του επιδοτήσεις, μόνος του.
...μην τρελλαθούμε κιόλας.
Σημασία έχει η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης: αν δεν μας βάλει πλάτη η κοινωνία, προκοπή δεν κάνουμε.
Αλλά και η δική μας «αυτοεκτίμηση» πρέπει να ενισχυθεί.
Είμαστε περήφανοι καραφλοί...όχι κακομοίρηδες που ζητιανεύουμε λεφτά και συμπάθεια.
Μιά οργισμένη αλλά και χαρούμενη «καραφλοπαρέλαση», ίσως βοηθούσε.
Και σίγουρα, θα είχε ενδιαφέρον.