Μετανάστες: καταραμένη ξενιτειά

 Happy migrants

Παρακολουθώ διάφορους τύπους Έλληνες που ζούνε μονίμως το εξωτερικό και εκθειάζουν τις χώρες που τους φιλοξενούν και μονίμως κάνουν  συγκρίσεις με την Ελλάδα  και σχολιάζουν για το πόσο κακές είναι οι συνθήκες εδώ.

Σε πολλά βέβαια έχουν δίκιο. Ένας που είναι και διάσημος YouTuber, μένει στην Ολλανδία και έχει ένα θεατρινίστικο, συναισθηματικό,  γλυκερό στυλ. 

Στην αρχή τον συμπαθούσα… τώρα τον έκοψα γιατί μου τη δίνει αυτό το στυλάκι που μου φαίνεται ότι το έχει κάνει επάγγελμα. 

Ένας άλλος στο Λονδίνο, πιο πρωτόγονος και χυδαίος, τον έκοψα γρήγορα για την χυδαιότητα του και τα μαζεμένα κόμπλεξ του. 

Μιά συμπαθητικούλα που μένει στη Νορβηγία έχει πιο πολύ ενδιαφέρον γιατί από τη μία  εκθειάζει την Νορβηγία και από την άλλη λέει τα στραβά της: 

γιά το πόσο υποφέρει από τον καιρό και την νύχτα τον χειμώνα και  για την μοναξιά και την κοινωνική απομόνωση.

Βλέπω σκόρπια και διάφορους άλλους επιτυχημένους και ψευδοεπιτυχημένους επιστήμονες και επιχειρηματίες του εξωτερικού σε συνεντεύξεις που δίνουν και, όλοι, βεβαιώνουν ότι είναι μια χαρά στην καινούργια πατρίδα… αλλά δεν ξέρω γιατί, δεν με πείθουν. 

Έχω μια καχυποψία να τους πιστέψω… γιατί, από την εποχή Του Ομήρου η έλξη του ξενιτεμένου προς την πατρίδα , την πάτρια Γη, ο Νόστος , έχει τεράστια δύναμη, ψυχολογική και, ίσως, βιολογική.

Δεν ξέρω.

Έχω ζήσει σαν μετανάστης, έχω δει ξεριζωμένους απάτριδες με διαλυμένες πατρίδες και, ξέρω, πόσο σημαντικό είναι να έχεις μία φωλιά να σε περιμένει.

Δεν πιστεύω κανένα τύπο που δηλώνει ευτυχής  σε  κάτι βαλτότοπους γεμάτους ξανθόψειρες  ψευτοευγενικούς και ψευτοφιλελεύθερους και ψευτοηθικούς και ψευτοενάρετους. 

Διαβάζω ρωμαϊκή ιστορία τώρα…

…στην οποία αναδεικνύεται  ότι οι πρόγονοι των Δυτικοευρωπαίων - Γαλάτες Γότθοι, Κέλτες,  Σκανδιναβοί κλπ - δεν ήταν τίποτε άλλο παρά άγρια θηρία που σου ξερίζωναν  την καρδιά χασκογελώντας και έπιναν κρασί από το κομμένο κρανίο σου.

Η Ψυχολογία του μετανάστη μοιάζει με την ψυχολογία του απατημένου συζύγου: 

Ενώ βλέπει ότι η γυναίκα του ξενοπηδιέται ασύστολα ,  βγαίνει στην πιάτσα και στο καφενείο και εκθειάζει  τις αρετές της.

:)

Είναι ενδιαφέρον που δούμε το θέμα σε ψυχολογικό επίπεδο: 

αλήθεια,  ποια είναι η ψυχολογία του μετανάστη;

Νομίζω ότι εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι. 

Και από τη δική μου εμπειρία αλλά κυρίως από την εμπειρία άλλων μεταναστών που έχω παρατηρήσει , η ψυχολογία του μετανάστη που απομακρύνεται οριστικά από την πατρίδα - όχι παροδικά-  περνάει από τρία στάδια συνήθως: 

1) από το στάδιο της του πόνου και της απώλειας της σχέσης με την Πατρίδα - βιώνεται σαν απώλεια προσώπου…

2)απο το στάδιο του θυμού: 

Αυτή η άτιμη πατρίδα και οι σκάρτοι  που την κατοικούν, με έδιωξαν… με ανάγκασαν να φύγω και 

3) Το στάδιο της απόρριψης…

…δηλαδή απορρίπτεις την πατρίδα σου ως κάτι πολύτιμο και την αντικαθιστάς με μία άλλη σχέση,  με έναν άλλο τόπο - και με άλλους κατοίκους-  που τους προβιβάζεις σε νέους συμπατριώτες σου.

Στο στάδιο αυτό,  αναγκαστικά πρέπει  να πείσεις τον εαυτό σου πόσο κακιά ήτανε η παλιά πατρίδα και πόσο καλή είναι η νέα. 

Ακριβώς όπως όταν ξαναπαντρεύεσαι:  ελαχιστοποιείς τις αρετές της παλαιάς συζύγου και μεγιστοποιείς τις αρετές της νέας.

🙂

Μου έρχεται στο μυαλό η  θαυμάσια τραγωδία  του Σαίξπηρ «Κοριολανός» η οποία αναφέρεται σε ένα σπουδαίο Ρωμαίο στρατηγό , τον Κοριολανό, ο οποίος προσέφερε πολλές υπηρεσίες στην πατρίδα του με νίκες πάνω στους εχθρούς της Ρώμης και «με 27 πληγές πάνω στο σώμα του».

Επειδή όμως ο Κοριολανός περιφρονούσε τους πολίτες και  την δημοκρατία,  έγινε αντιπαθής και οι Ρωμαίοι  θύμωσαν και,  παρά τις νίκες του και τις μεγάλη  του προσφορά του στην Ρώμη,  τον εξόρισαν. 

Ο αλαζόνας Κοριολανος,  θύμωσε  και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής,  εξακολουθούσε να προσβάλει τον λαό και την ώρα που έφευγε , έμεινε αξέχαστος με την περίφημη φράση: 

«δεν με εξορίζετε εσείς, εγώ σας εξορίζω!»

Πέρασε κατευθείαν από το στάδιο του θυμού στο στάδιο της απόρριψης.

Αυτοφοράκηδες

Αυτοφοράκιας, στην πιάτσα των νυκτερινών κέντρων,  είναι ένας κακομοίρης που πληρώνεται για να πηγαίνει στα δικαστήρια ως αγορανομικος υπεύθυνος αν γίνει καμμιά στραβή…

…πχ αν δηλητηριαστεί κανένας πελάτης από ληγμένα κρέατα ή αν βρεθούν ψόφια ποντίκια στην κατάψυξη.

Στον δημόσιο τομέα, επίσης υπάρχουν αυτοφοράκηδες:

είναι οι διοικητές νοσοκομείων και οι διευθυντές του ΕΣΥ: ότι στραβό γίνει, φταίνε αυτοί. 

Τι και αν δεν υπάρχουν γιατροί και δεν υπάρχουν βασικές ειδικότητες να εφημερεύουν;

Τι και αν δεν υπάρχουν νοσηλευτές και τραυματιοφορείς και τρέχουν τα φορεία οι γιατροί και οι συγγενείς και αναποδογυρίζονται οι γριές; 

Τι και αν έχουν ξεμείνει στο ΕΣΥ μόνο πολύ γέροι και   πολύ νέοι,  με αποτέλεσαν να μη γίνεται σωστά η δουλειά;

Τι και αν βρεθεί ένα πτώμα σε σήψη γιατί χάλασαν οι νεκροθάλαμοι λόγω μη συντήρησης; 

Ένας αυτοφοράκιας θα φάει την ξεφτίλα  αφού πρώτα δώσει συνεντεύξεις στα κανάλια ιδρωμένος και αγχωμένος.

Γι αυτό τον πληρώνουμε.

Για να πηγαίνει αυτόφωρο όταν γίνει η στραβή. 

Από προσόντα δεν  χρειάζεται πολλά: τα μεταπτυχιακά δεν βοηθάνε πραγματικά τον Αυτοφοράκια. 

Μόνο η υπομονή: 

να τρωει τις φάπες που ανήκουν σε άλλους.

Ποιό ταξίδι

 …έχω  προβλημα ποιό ταξίδι να διαλέξω να γιορτάσω Χριστούγεννα: 

…να πάω στο Τρόμσο Νορβηγίας για χιόνια και Βόρειο Σέλας, ή στην Λαπωνία γιά χιόνια και Αη Βασίλη?

…να πάω Ντουμπάι γιά ουρανοξύστες με καμήλες στην έρημο, ή Κούβα για μοχίτος με σεξοβόμβες -βιβα λα ρεβολουθιόν-και φόντο αμερικάνικες σακαράκες ?

…να πάω Πορταριά Πηλίου κλπ Ελλάδα «προσφορά πεντάστερο», ή να χουχουλιάσω σπίτι μου καί να τεντώνομαι μονολογώντας «τώρα δεν μπορεί να με ενοχλήσει κανείς κερατάς»?

Προφανώς το τελευταίο.

ένα σαθρό σύστημα που ηρωποιεί περιθωριακούς

 Αυτός εδώ ο κινεζικής καταγωγής  αμερικανός νευροχειρουργός, έχει  ενδιαφέρον: 

τον είχα παρακολουθήσει από παλιότερα -  πριν από ένα χρόνο περίπου- που τα είχε παίξει με την ιατρική και με τον τρόπο ζωής και πίεσης που υφίστατο στο νοσοκομείο και τα είχε παρατήσει…

Περνώντας μια υπαρξιακή κρίση, άρχισε να κάνει βόλτες στα βουνά για να είναι κοντά στη φύση. 

Ήταν δηλαδή μια κλασική  περίπτωση “burnout” :

ένας γιατρός  που υφίσταται εργασιακή εξουθένωση λόγω πίεσης από την διοίκηση του νοσοκομείου για «αυξημένη παραγωγικότητα» , λόγω πίεσης από το την ίδια τη δουλειά και τις δυσκολίες της και λόγω  έλλειψης ικανοποίησης από αυτήν.

Αρχικά έκανε βίντεο στο YouTube και για να ξεδώσει και για να βγάζει λεφτά…

… και απ’ ό,τι βλέπω έχει μεγάλη επιτυχία: 

σχεδον μισό εκατομμύριο εγγεγραμμένους που τον παρακολουθούν.

Κάνει  κριτική πάνω στην κερδοσκοπική φύση της ιατρικής στίς ΗΠΑ, - κερδοσκοπική με την έννοια ότι  ευνοεί ακριβές,  πολύπλοκες και επικίνδυνες επεμβάσεις-  σε βάρος των φυσικών  και συντηρητικών μεθόδων θεραπείας.

Λέει αρκετά σωστά πράγματα…. γνωστά από το παρελθόν: 

θυμάμαι εργασίες πριν από 20 χρόνια που έλεγαν ότι το 50 τοις 100 των εγχειρήσεων για προβλήματα δισκοκήλης στην οσφυϊκή μοίρα - στη μέση δηλαδή - στις ΗΠΑ, ήταν  «χωρίς σαφή ένδειξη». 

Πράγμα που σημαινει  ότι,  στην πράξη,  πολλές από τις επεμβάσεις που γινόταν είχε αναγνωριστεί από την ιατρική κοινότητα ότι είχανε γίνει «τζάμπα»… χωρίς να υπάρχει πραγματική ανάγκη εγχείρησης.

Το πρόβλημα είναι ότι σε αυτή την κριτική,  που είναι εν πολλοίς  δικαιολογημένη, είναι ότι συχνά, είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξέρεις πότε πρέπει να χειρουργήσεις κάποιον  και πως: 

τί είδους εγχείρηση  να κάνεις από τα πολλά είδη που υπάρχουν…

…. και, κυρίως, δεν ξέρεις από πριν ποιος ασθενής  θα πάει καλά και ποιος όχι.

Προφανώς, εκ των υστέρων,  όλοι το παίζουν μάγκες και κάνουν κριτική εκ του ασφαλούς. 

Το θέμα είναι να αναλάβεις την ευθύνη όταν έχεις τον άλλον μπροστά σου…

… κι απ’τη μιά υποφέρει και από την άλλη φοβάται: 

αν πάει καλά θα το θεωρήσουν,  όλοι,  φυσικό… 

…αν όμως δεν πάει καλά, όλοι θα κατηγορήσουν εσένα για τις κακή απόφαση που πήρες να χειρουργήσεις  ή για την κακή εκτέλεση της εγχείρησης.

Αυτό κάνει  κι αυτός εδώ στην περίπτωση του δολοφόνου του αμερικανού προέδρου της πολυεθνικής ασφαλιστικής: 

ένας νεαρός καλής  οικογένειας με μάστερ  από πανεπιστήμιο περιωπής, και με εγχείρηση δισκοκήλης και σπονδυλολίσθησης  στην οσφυϊκή μοίρα προ έτους, υπέφερε, θύμωσε και σκότωσε τον «κακό καπιτάλα»… σαν τον Ρομπεν των Δασών .

Είναι καταπληκτικό όλο αυτό που γίνεται διαδικτυακά: 

μια δημόσια κριτική του συστήματος υγείας των ΗΠΑ , παράλληλα με σχολιασμό της ανεπιτυχούς  εγχείρησης  ενός νεαρού δολοφόνου με ιδεολογικά χαρακτηριστικά, την επίκληση της υγιεινής- φυσικής ζωής ως μεθόδου αυτοθεραπείας δια πάσαν νόσον και, τελικά, μία δημόσια αποδοχή τεραστίων διαστάσεων με το κοινό να επαινεί τον δολοφόνο και τον  γιατρό-γιουτιούμπερ  που τον δικαιολογεί… ως ένα βαθμό.

Και το πλέον καταπληκτικό:  

το κοινό των αγανακτισμένων και θυμωμένων με το σύστημα περίθαλψης  πολιτών,  ενισχύει χρηματικά(!)   τον γιατρό με ποσά που κυμαίνονται από 10 έως 30 $ (*) για να βγάζει  στην φόρα τα άπλυτα του συστήματος.

Ζούμε σε καταπληκτικές εποχές… 

…όπου εικόνες,  ανταγωνίζονται άλλες εικόνες.

Να δούμε που θα καταλήξει όλο αυτό.

:)

(*)και τα οποία αναγράφονται στα σχόλια του βίντεo

https://youtu.be/rdnZA73iADs?si=vS5wYtu5Sad_gmi_

No respect

 no respect

…και γιατί το έκλεισες το ιατρείο; 

Τι να κάνω ρε… Πλάτωνα.

…δεν αντέχω άλλο. 

Δεν υπάρχει σεβασμός.

Δε με με σέβεται η πολιτεία… που με θεωρεί φοροφυγά και κλέφτη και με υπερφορολογεί,  που με διασύρει και με εκβιάζει ότι θα μου κόψει την συνταγογραφία.

Δεν με σέβονται οι άρρωστοι. 

Νομίζουν ότι είμαι κάτι σαν κομμώτρια να τους χαϊδεύω το κεφαλάκι».

Μα τι λες τώρα; 

Εσύ ένας αξιοσέβαστος γιατρός; 

Ένας γιατρός μεγάλης ηλικίας, ρευματολόγος,  που ανήκεις  στην ιατρική ελίτ αφού  προσφέρεις τόσο εξειδικευμένες υπηρεσίες, λες ότι δε σε σέβεται ο κόσμος;

«Ναι δε με σέβεται: με αντιμετωπίζει σαν ένα διεκπεραιωτή υπηρεσιών όπως είναι ο κουρέας που κουρεύει τρίχες και ο ηλεκτρολόγος που βιδώνει την πρίζα και κλείνει  την τρύπα στον τοίχο .

Άκου καθημερινότητα:

Με πήρε τηλέφωνο η κυρία Μαρίλιζ Παπαροπούλου - φανταστικό όνομα αλλά  από το όνομα  βγάλε συμπέρασμα -  και μου δίνει εντολή να τις γράψω «εξετάσεις» για το χρονικό αυτοάνοσου που έχει. 

Όπως ξέρεις,  εμείς οι Ρευματολόγοι, όταν κάνουμε διάγνωση και  ρυθμίσουμε τον άρρωστο,  δεν χρειάζεται να τον  φέρνουμε  κάθε μήνα για επανεξέταση:  τον βλέπουμε πχ   μια φορά το χρόνο και τελειώνει η ιστορία.

….δε χρειάζεται δηλαδή να έχουμε συχνή επαφή. 

Παρόλα αυτά,  ακόμα και η μία φορά το χρόνο θεωρείται περιττό έξοδο και πρέπει να το αποφύγουν. 

Τηλέφωνο:

«Γιατρέ γράψε μου παρακαλώ μερικές εξετάσεις να παρακολουθήσουμε το αυτοάνοσο». 

Γράφω τις εξετάσεις ηλεκτρονικά..

 Μετά, η κυρία αντί να έρθει να μου δείξει  τις εξετάσεις,  να την εξετάσω , να βεβαιωθώ ότι όλα βαίνουν καλώς,   να δω πως πάει μετά από ένα ολόκληρο χρόνο,  μου στέλνει mail με τις «απαντήσεις» για να τις  σχολιάσω και να δώσω τροποποιητικές συμβουλές, αν χρειάζεται.

Να κάνω δηλαδή μία ιατρική επίσκεψη τζάμπα, να καταναλώσω χρόνο και να πάρω την ευθύνη,  με μηδέν αμοιβή για τις υπηρεσίες μου και το χρόνο μου. 

…είναι σεβασμός αυτός;

… ρε…έχει μάθει ο κοσμάκης να παραγγέλνει ιατρικές υπηρεσίες όπως παραγγέλνει σουβλάκια στο συνοικιακό σουβλατζίδικο».

Τον κοίταξα αμίλητος και τον χαιρέτησα.

Απλά σκεφτόμουν μετά ότι η κοινωνία θα έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα. 

Όσο η κοινωνία θεωρεί το γιατρό delivery boy, τόσο θα σκοντάφτει σε άθλιες ιατρικές υπηρεσίες και θα βλαστημάει τους γιατρούς και τον υπουργό υγείας.

Αλλά δεν θα φταίνε μόνο αυτοί,  που έκανε επιπλοκή.

Πλάτων Μανιάς

τα ψηλοτάκουνα

 Αυτή η λατρεία της νεότητας στην Αμέρικα και πλέον σε όλο τον κόσμο - έβλεπα και σαουδάραβες άνδρες  να κάνουν μποτοξ!  - μου φαίνεται και γελοία και θλιβερή: 

φαίνεται ότι ο σοφός Θεός ανέμιξε την θλίψη,  την βλακεία και την γελοιότητα σε ενιαίο κοκταίηλ.

…μάλλον  για να προειδοποιήσει για την ποιότητα των επιλογών μας.

Είναι σαν να μας λέει…

πρόσεξε τις επιλογές σου βλάκα ανθρωπάκο…θα γίνεις ρόμπα και θα γίνεις και αξιολύπητος.

Η Νάνσι Πελόζι, πρόεδρος της  Βουλής στην Αμέρικα, μεγάλη μούρη στην πολιτική , είναι 84 ετών αλλά το παίζει νέα και λυγερή…φορώντας πάντα γόβες με ψηλό τακούνι.

Αλλά, φαίνεται πως  στην Αμέρικα,  δεν ξέρουν την γνωστή ελληνική παροιμία για το πέσιμο και το…χεσιμο

…και, η Νάνσι σε πρόσφατη επισκεψη στο Λουξεμβούργο,  έπεσε απο τα ψηλοτάκουνα και έσπασε το ισχίο και χειρουργήθηκε.

Τα γεροντικά οστά με την οστεοπόρωση είναι αραιές  αλαφρόπετρες που σπάνε με το παραμικρό.

Και ο γεροντικός εγκέφαλος έχει χάσει δισεκατομμύρια κύτταρα και συνδέσεις: τα καλώδια και οι πίνακες και οι ασφάλειες,  είναι σαρακοφαγωμένα και η ισορροπία, προβληματική..

Ο Θεός μας  δίνει τα μηνύματα…

… εμείς τα αγνοούμε. 

…και αν ο Θεός συγχωρεί κάποιους  γέρους…

…τα ψηλοτάκουνα όχι.

Αναστάσεις

 

Η ανάσταση νεκρών προφανώς είναι μιά πολύ δύσκολη υπόθεση και όταν γίνεται,  γίνεται κατ’ εξαίρεσιν.

Ο ίδιος ο ο Χριστός, όπως  αναφέρουν οι ευαγγελιστές,  ανέστησε μόνο 3-4 νεκρούς - αν θυμάμαι καλά-  αλλά τα γεγονότα αυτά που  περιγράφονται από τους μαθητές του,   δεν θεωρούνται αδιανόητα διότι ο Χριστός είναι ο Θεός  μας και, επιτέλους,  τα θεϊκά θαύματα είναι αναμενόμενα. 

Λοιπές αναστάσεις  νεκρών περιγράφονται σποραδικά σε βιογραφίες και αυτοβιογραφίες διαφόρων γκουρού,  όπως αυτή του περίφημου Ινδού Παραχάμσα Γιοκανάτα που περιγράφει στην αυτοβιογραφία του ένα-δύο αναστάσεις νεκρών  που όμως δεν πιάνονται ως αξιόπιστες,  γιατί τις περιγράφει ο ίδιος,  και όχι τρίτοι παρατηρητές.

Τελευταία, παρατηρώ μία τάση κυρίως στη μέση και στην τρίτη ηλικία, να περιγράφονται ελπίδες για ανάσταση παλαιών εραστών και ερωτικών δεσμών που ναυάγησαν προ πολλών ετών. 

Η Μαρω Βαμβουνάκη είναι μέσα σε αυτόν τον προβληματισμό και την εκτιμώ. 

Βέβαια ο παιδικός και πρώιμος  εφηβικός μου έρωτας -που ήταν τρελός και παλαβός - με την συμμαθήτρια μου Νίκη , φοβάμαι ότι έχει ελάχιστες ελπίδες Αναστάσεως . 

…και πάλι , ρεαλιστικά σκεπτόμενος, νομίζω ότι αν γινόταν ένα θαύμα και επέστρεφε η Νίκη ως μέλλουσα ερωμένη βεβαιούσα ότι με σκεφτόταν αδιαλείπτως την προηγούμενη …πεντηκονταετία, αμφιβάλλω αν θα έμοιαζε κατ´ ελάχιστον  στο δροσερό και χαριτωμένο κοριτσάκι που με άφηνε άναυδο με την δαιμονιώδη ευφυια του.

Μάλλον θα πάψω να  είμαι φαν και της Μάρως Βαμβουνάκη.