11 Αυγ 2024

η καριέρα

 Καριέρα


Tonia Donia  ήταν το καλλιτεχνικό της… Δηλαδή Αντωνία Καραμπουρδουκλάκη (;)
…κάπως έτσι.
Μιά τραγουδίστρια σε νυκτερινό κέντρα , κυρίως μπουζουξίδικα - σκυλάδικα-  της Ελλάδας και εξωτερικού. 
…Ελλάδας και  Γερμανίας.
Όμορφη τριανταπεντάρα με ταλαιπωρημένη φάτσα από τις κακουχίες και το αλκοόλ. 
Καλή ψυχή , κάπως αφελής… γι αυτό  και εύκολο αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Αφού στην αρχή μου έκανε μερικά από τα επαγγελματικά νάζια που φαίνεται ότι πιάνουν στους φορτηγατζήδες και εργοδηγούς  της Γερμανίας, και αφού πήρε το μήνυμα  ότι τα ιατρεία δεν είναι μπουζουξίδικα , μπήκε στο θέμα: 
Άγχος. 
Κούραση. 
Εξάντληση.
Εύκολοι θυμοί. 
Αϋπνίες. 
Κακή διάθεση.
Αλκοόλ. 
Χασίσι . 
Κόκα, ενίοτε. 
Ανασφάλεια. 
Φόβος γιά τις αρρώστιες .
«Βουλωμένα τσάκρας;»
«Τα βαρέθηκε όλα»
Βαρέθηκε τα αφεντικά που «πρώτα σε πηδάνε και μετά σε προσλαμβάνουν».
Βαρέθηκε το κονσομασιόν με τους παντρεμένους φορτηγατζήδες και εμπόρους ροδάκινων.
Βαρέθηκε τους άντρες γενικά…και,  ειδικά, τους άχρηστους ψευτόμαγκες.
Βαρέθηκε και τους γιατρούς και τα φάρμακα και τις «θεραπείες» χωρίς αποτέλεσμα για «πιθανά αυτοάνοσα που μπορεί να μην είναι αυτοάνοσα».
Και πάλι:
«Μήπως είναι βουλωμένα τα τσάκρας , γιατρέ;»

Την κοίταζα σχεδόν αμίλητος: 
τι να πω; 
…για τα τσάκρας; 
…ότι δεν υπάρχουν και απλά είναι μιά σύλληψη της παραδοσιακής Ινδικής ιατρικής; 
Θα συζητάω για την ενδεχόμενη επιστημονική βάση της λαϊκής ιατρικής με την συμπαθή, νευρωσική τραγουδίστρια;
Βέβαια, καταλάβαινα ότι η μη αναφορά στην ανυπαρξία των τσάκρας έδινε το μήνυμα πως αποδεχόμουν την ύπαρξή τους.
Ας ήταν το μήνυμα όποιο ήθελε: 
δεν ευθύνομαι γιά όλες τις ανοησίες, τις προλήψεις  και τις παρεξηγήσεις του κόσμου.
Βαριέμαι και τα πολλά λόγια και τις χαζό-διενέξεις.
Πρέπει και εγώ να επιβιώσω.
Ο γιατρός ενημερώνει οκ… δίνει κατευθύνσεις οκ…αλλά δεν κάνει διαλέξεις  .
Εδώ το Χάρβαρντ κλπ μεγάλα «εργοστάσια γνώσης» έχουν τμήμα έρευνών εναλλακτικών θεραπειών, θα βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα με την λαϊκή αοιδό;
Ας απολογηθούν οι καθηγητάδες στο πανεπιστήμιο του Αιγαίου που δίνουν μάστερ Ομοιοπαθητικής. 
Επ αμοιβή και χωρίς να έχουν ιατρική σχολή. 
«Η επίσημη ιατρική δεν παραδέχεται την ύπαρξη των τσάκρας και συνεπώς δεν σχολιάζει αν είναι βουλωμένα», είπα μειλίχια γιά να μην την προκαλέσω.
«Για να είμαι ειλικρινής, μου φαίνεται ότι δεν είναι τα τσάκρας το πρόβλημα αλλά το άγχος σας και η πιθανή κατάθλιψη»,  έστρεψα την συζήτηση σε πιό ρεαλιστική βάση .
Γιατί δεν συμβουλεύεστε ένα ψυχίατρο;
Είχε πάει σε ψυχίατρο.
Και σε ψυχολόγο για ψυχοθεραπείες.
Και σε ενεργειακό θεραπευτή.
Και σε μέντιουμ.
Ένιωσα τόσο ανίσχυρος και αναρμόδιος μπροστά σε τόση απελπισία που της το είπα.
Μάλιστα τόλμησα και μιά ερώτηση λίγο προβοκατόρικη: 
«Μήπως ο τρόπος ζωής σας, σας έχει κουράσει;»
«Μήπως δεν σας ικανοποιεί;»
Συννέφιασε.
Ήταν οι ερωτήσεις κλειδιά που μάλλον οδηγούσαν στον κρυμμένο σκελετό στην ντουλάπα.
Με κοίταξε σοβαρά, κατ´ ευθείαν,  χωρίς εκφραστικά τσαλίμια .
«Γιατρούλη μου, νομίζεις ότι θέλω πλέον να κάνω αυτήν την ζωή;»
..με ρώτησε περνώντας κατ´ ευθείαν στον ενικό και σε μιά μάλλον ανάρμοστη οικειότητα.
«Έχω δύο εαυτούς : ό ένας είναι η κοπελίτσα του χωριού που θέλει να παντρευτεί το ωραίο παλληκάρι και να κάνει νοικοκυριό και οικογένεια . Μιά απλή ζωή , φυσιολογική και υγιεινή.
Αλλά έχω και τον άλλο μου εαυτό που έχει   ενσωματωμένο ένα διαβολικό τσιπάκι στον εγκέφαλο που μου ψιθυρίζει πόσο ταλαντούχα γυναικάρα είμαι και πόσο αξίζω την λατρεία των ανδρών, την φήμη , τα λεφτά και την επιτυχία».
«Τόσες και τόσες τα κατάφεραν χωρίς περισσότερα προσόντα.
Γιατί να παραδοθώ χωρίς  να δώσω μάχη;»
είπε,  ρωτώντας ρητορικά. 
«Άρα αναγνωρίζεις ότι δεν είναι ιατρικό το πρόβλημά σου», σχολίασα .
Μάλλον δεν έχεις πάρει απόφαση τι θέλεις .
«Και συ τι με συμβουλεύεις γιατρέ μου;»
Πέταξε πάλι το μπαλάκι πίσω: παλιά καλή μέθοδος μετάθεσης των ευθυνών μιάς απόφασης.
«Δεν ξέρω…δεν μπορώ να συμβουλέψω.
Εγώ δεν είμαι τριανταπεντάχρονη τραγουδίστρια που θέλει να λάμψει επαγγελματικά και παράλληλα να κάνει οικογένεια με καλό σύζυγο και παιδιά», είπα αργά τονίζοντας  τις λέξεις για να αναδειχθεί το ασύμβατο των φιλοδοξιών της.
Ο Διάβολος πάντα δούλευε με υποσχέσεις .
Με φιλοδοξίες.
Λαμπερές και κούφιες.

10 Αυγ 2024

ολυμπιακή παρωδία

 …δηλαδή πρέπει να πανηγυρίζω και να αισθάνομαι εθνικά υπερήφανος επειδή πήρε μετάλλιο ο Κουρουκλίεφ ?

…ρε…έχει καταντήσει τραγικωμωδία αυτό το πράγμα με τον επαγγελματικό αθλητισμό…
…και μην μου πείτε ότι είναι ερασιτεχνικός!
…είναι μιά επαγγελματική ενασχόληση με σαφείς και πλούσιες αμοιβές και παροχές, δημόσιες και ιδιωτικές… και που στο τέλος οι αθλητές βγαίνουν με κατεστραμμένη υγεία.
Οι δε «Αθάνατοι» κλπ παράγοντες και αθλητοπατέρες είναι απο αριστοκρατικά λαμόγια μέχρι αγριωποί νονοί του υποκόσμου.
Ξεφτίλισαν τα πάντα για την κονόμα, το σόου- θέαμα και τον αποπροσανατολισμό και αποβλάκωση του λαουτζίκου.
Αντρούκλες ΧΨ παίρνουν χρυσά αγωνιζόμενοι με γυναίκες, γυναίκες αθλήτριες μαζεύουν πελατεία απο ηδονοβλεψίες στο only fans, πάμπλουτοι επαγγελματίες μπασκετμπολίστες με θρασύτατη συμπεριφορά παριστάνουν τους οπαδούς του κλάδου ελαίας και πολιτικοί - στρατοκράτες , οπαδοί τάχα της Ολυμπιακής Ιδέας και εκεχειρίας, ρίχνουν λάδι στην φωτιά των πολέμων που προκάλεσαν και συντηρούν.
Ας έκαναν πρόταση προσωρινής κατάπαυσης του πυρός κατά την διάρκεια των αγώνων , στην Ουκρανία και Παλαιστίνη…έστω για τα μάτια του κόσμου.
Όχι ολυμπιακή εκεχειρία δεν γίνεται…οι πόλεμοι αγρίεψαν μεσ´ τους Ολυμπιακούς αγώνες.
Business as usual.
…χώρια οι θρησκευτικές προσβολές με τα τραβέλια, οι σατανιστικές φιγούρες και σύμβολα, οι ανοησίες παντός είδους.
Παίζουν και τους εθνικούς ύμνους… τρομάρα τους.
Αλήθεια,  δεν ακούω Ρώσους στην Ολυμπιάδα…τους απέκλεισαν οι δημοκράταροι?

Το πόσο σέβονται τους αθλητές οι διάφοροι παράγοντες -αθλητοπατέρες και πολιτικοί -  φαίνεται από τα χαρτονένια κρεβάτια και τα πλαστικά στρώματα που τους έβαλαν  να κοιμηθούν.
…και που τους έβαλαν  να κολυμπήσουν στον βρωμερό Σηκουάνα για να κάνουν τουριστική διαφήμιση της πόλης…






9 Αυγ 2024

Η δυστυχία των γιατρών

 Η δυστυχία των γιατρών 


Διαβάζω ιατρικά blogs, κυρίως αμερικανικά, στα οποία οι γιατροί συνεχώς γκρινιάζουν για το πόσο δυστυχισμένοι είναι.

Όσοι γιατροί είναι μέσης ηλικίας και πάνω, συνεχώς συγκρίνουν το σήμερα με τις «παλιές καλές μέρες».

Αλλά, και οι νεότεροι γιατροί, δεν πάνε πίσω. Γκρίνια, απογοήτευση, θυμός...

...και πολλές ματαιωμένες προσδοκίες.

Σίγουρα, οι καιροί έχουν αλλάξει... και οι γιατροί δεν είναι πλέον «μικροί πρίγκιπες» όπως νόμιζαν πριν μπουν στην ιατρική σχολή.

Αλλά ούτε  και νομίζω πως ήταν ποτέ: 

απλά υπάρχει η λανθασμένη εντύπωση ότι παλιά οι γιατροί καλοπερνούσαν, ότι ήταν «αρχηγοί» και πως κάνανε  κουμάντο «στο χωράφι τους».

Αυτό, εν μέρει, είναι αλήθεια: 

τώρα οι γιατροί υπακούουν σε αφεντικά που είναι επιχειρηματίες,  είτε σε  συστήματα υγείας που κάνουν κουμάντο γραφειοκράτες,  είτε σε φαρμακευτικές εταιρείες αν είναι ερευνητές,  είτε σε ασφαλιστικές εταιρείες αν είναι κλινικοί γιατροί πρωτοβάθμιας περίθαλψης.

Όλοι μαζί οι γιατροί γκρινιάζουν ότι ο κοινωνικός τους  ρόλος έχει υποβαθμιστεί και η κοινωνική προσφορά τους δεν αναγνωρίζεται.

 Και όλοι όσοι είναι μέσα στα νοσοκομεία -και ιδιαίτερα στα επείγοντα και  στα πρώτα χαρακώματα της κλινικής ιατρικής-  δηλώνουν εξουθενωμένοι  και στα πρόθυρα του burnout.

Οι γιατροί νιώθουν δυστυχισμένοι.

Οι γιατροί  είναι δυστυχισμένοι.

Οι γιατροί  είναι άνθρωποι που έχουν πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο τους γιατί έχουν φάει πολλά χρόνια για να μάθουν τη δουλειά, με πάρα πολύ σκληρή προσπάθεια και πάρα πολλές προσωπικές θυσίες.

Μετά από τόσο κουπί που έχουν τραβήξει,  θα ήταν αφύσικο να νιώθουν ικανοποιημένοι με τις συνθήκες που εργάζονται. 

Προφανώς κάποιοι είναι,   ευτυχείς,   αλλά μάλλον δεν είναι οι περισσότεροι και είναι για εξωιατρικούς λόγους.

Ο λόγος είναι πως οι γιατροί θεωρούν ότι η ίδια η δουλειά τους είναι τόσο σοβαρή και τόσο κουραστική που, μόνο αυτοί - οι οποίοι είναι πάρα πολύ σκληροί κομάντος - μπορούν να την αντέξουν.

Ένα «κομάντο» που, αφού σκαρφαλώσει πάνω στο γκρεμό, περάσει χειμάρρους και αποφύγει τα εχθρικά πυρά, τα καταφέρνει    να επιτύχει την αποστολή του και να γυρίσει πίσω στην βάση του, καταξεσκισμένος.

…τότε, είναι ικανοποιημένος που τα κατάφερε.

 Οι πληγές και τα γδαρσίματα είναι τα παράσημα του. 

Έτσι και ο γιατρός: συχνά καταλήγει να πιστεύει -μέσα από μια διαστροφική διαδικασία - ότι η δυστυχία του είναι και η επιβεβαίωση της ικανότητας του και της δυσκολίας της δουλειάς του.

Ένας γιατρός που κάνει πολύ σοβαρή δουλειά,  με πολύ σοβαρά άρρωστους και με πάρα πολύ δύσκολα περιστατικά,  και εργαζόμενος μερόνυχτα, είναι ένας κομάντο, ένας Ράμπο που  δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά δυστυχισμένος.

Αν η δουλειά του δεν του προκαλεί «πληγές» , σημαίνει ότι είναι μια πολύ εύκολη δουλειά.

...μια ρουτινιάρικη δουλειά,   μια δουλειά που δεν αξίζει τον κόπο.

Ο γιατρός δεν θα είναι ποτέ ευχαριστημένος. 

Θα μετριαζότανε η κατήφεια του,  αν έβλεπε αναγνώριση του ρόλου και της προσφοράς του… και , πλέον, δεν την βλέπει συχνά την αναγνώριση.

Αντίθετα, συχνά συκοφαντείται και υφίσταται μπούλινγκ. 

Και δαρμένος και συκοφαντημένος.

Άλλωστε ίδια η φύση της δουλειάς του δεν είναι τίποτε άλλο παρά διαχείριση του πόνου,  της αγωνίας,  της αναπηρίας και του θανάτου.

Πολλή δυστυχία, καθημερινά, ούτως ή άλλως. 

Δεν μπορεί να επιτρέψει ποτέ στον εαυτό του να είναι χαρούμενος διαρκείας. 

Ίσως μόνο περιστασιακά.

...και για λίγο.

8 Αυγ 2024

η ολόκληρη πίττα

 Ο πλεονέκτης, θέλει και την πίττα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. 

Ο εγωίσταρος, θέλει την πίττα ολόκληρη και τον σκύλο νηστικό.
 Ο μικροαστός, τρώει μια μικρούτσικη πίττα και δεν έχει  σκύλο.
Ο άγιος δίνει όλη την πίττα τον σκύλο. 
Ο καπιτάλας, τρώει την πίττα και πουλάει τον σκύλο για να βγάλει κέρδος.
Ο σοσιαλιστής. μοιράζει μικρά κομματάκια πίττας σε όλους και δεν  χορταίνει κανείς αλλά έχει ηθικό πλεονέκτημα. 
Ο σταλινικός  τρώει την πίττα και καταγγέλλει τον σκύλο ως πράκτορα.
Οι υπόλοιποι τρώνε ό,τι βρουν και πετάνε τα αποφάγια στον σκύλο...
για να νιώθουν ευαίσθητοι  ευεργέτες του χωρίς να ξοδευτούν.
Προτιμώ μικροαστός.

7 Αυγ 2024

τα πρόβατα θα λογοδοτήσουν γιά όλα

 τα πρόβατα θα λογοδοτήσουν


Πόσο ανακουφιστική  είναι η μετατόπιση ευθυνών!

Πόσο θαυμάσια εφεύρεση είναι η μέθοδος να φορτώνεις όλες τις ατυχίες σου,  στους άλλους!

Είναι οδυνηρό να αναλαμβάνεις την ευθύνη όταν τα έχεις κάνει σκατά. 

Σε ένα κόσμο που κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνες, γιατί θα πρέπει να τις αναλάβω εγώ?

Γιατί θα πρέπει όλοι να με δείχνουν σαν πόρνη την στιγμή που αυτοί είναι χειρότερες πόρνες από μένα?

Κανείς πολιτικός δεν ανέλαβε ποτέ καμία ευθύνη ότι τα σκάτωσε. ….μόνο το ΚΚΕ… και πολύ μετά… και με μισές παραδοχές.

Κανένας δικαστής, κανείς γιατρός, κανένας γονιός. 

…και κανένα παιδί , φυσικά.

Γυιοί και κόρες, όλοι αμόλυντοι από ευθύνες.

Όλοι,  αγνές παρθένες.

Εγώ θεωρώ ότι το να ρίχνω  ευθύνες τους άλλους,  είναι κάπως κακομοίρικο.

Δεν έχω σε μεγάλη  εκτίμηση  την αρετή, την ποιότητα και την δύναμη των ανθρώπων και, συνεπώς,  δεν περιμένω πολλά από αυτούς. 

Προτιμώ να ρίχνω την ευθύνη σε υψηλότερα επίπεδα: 

…είτε στον Θεό, είτε στον Καπιταλισμό.

Τον Θεό τον σέβομαι και τον φοβάμαι… αλλά δεν μπορώ και να μένω σιωπηλός: 

…μας έκανε μιαρούς, μισερούς ,  μίζερους και αδύναμους και μας ζητάει αυστηρό λογαριασμό για τις σκέψεις και τις πράξεις μας.

…βεβαια, το καλό  με τον Θεό,  είναι ότι συγχωρεί και μάλιστα  κατ´ επανάληψιν.

Δεν είναι όπως τα Δικαστήρια που έχουν αυστηρότερες ποινές για τους καθ´ υποτροπήν εγκληματίες.

Απλά πρέπει να είσαι ειλικρινής μαζί του…πράγμα δύσκολο για τα ανθρωπάκια που,  το ψέμμα,  τους έχει γίνει δεύτερη φύση.

Τέλος πάντων,  ευκαιρίες δίνει ο Θεός…ακόμη και στους πιό μαλάκες.

Γιαυτό λένε πως είναι Πανάγαθος.

Αλλά θέτει όρια… 

Είναι και αυστηρός!

Για περισσότερες πληροφορίες βλέπε το σημείωμα μου:

 «τους μαλάκες τους βαριέται και ο Θεός».

Για τον καπιταλισμό δεν έχω να πω πολλά αφού όλοι ζούμε κάτω από το πέλμα του. 

Ο καπιταλισμός είναι σαν το νταβατζή που υπόσχεται μπουζούκια και λούσα στην προστατευόμενή του πουτανίτσα αλλά, αν αυτή παρεκκλίνει έστω και ελάχιστα από τα καθήκοντά της, την αφοσίωσή της, και τα έσοδα της που πρέπει να του ακουμπάει, αρχίζουν οι κλωτσιές και οι σφαλιάρες.

Ο καπιταλισμός είναι πολύ πονηρός. 

Σου δίνει ένα κάρο υποσχέσεις ότι θα γίνεις εσύ το αφεντικό και θα καταπιέζεις  τους άλλους,  δηλαδή αυτούς  που καταπιέζονται τώρα και στους οποίους ανήκεις.

Και πράγματι,  μερικές φορές,  συμβαίνει αυτό: 

η πουτάνα γίνεται τσατσά - ιδιοκτήτρια του σαλούν και πάει λέγοντας. Το θέμα είναι πόσο ευτυχισμένοι  είναι όλοι αυτοί μέσα στο βόθρο που κολυμπούν. 

Για όσους είναι κατσαρίδες και έχουν μια εγγενή τάση να κολυμπούν μέσα στον υπόνομο, ο καπιταλισμός είναι μια χαρά.

Το θέμα είναι πως αυτοπροσδιορίζεσαι:  τι είσαι.

….αν είσαι κατσαρίδα ή δελφίνι, λιοντάρι η αντιλόπη, ή πρόβατο, ή παγώνι, ή καρδερίνα. 

Και ομολογώ ότι όσο πάει  ο καπιταλισμός γίνεται όλο και …καλύτερος: κάποτε είχε κάποιους κανόνες για να λειτουργήσει… και, υποτίθεται,  ακολουθούσε κοινά αποδεκτούς  νόμους που ψηφιζόταν από την πλειοψηφία.

Τώρα η πλειοψηφία καταργήθηκε ως αξία και αξία  έχουν μόνο οι ισχυρές μειονότητες:  

νόμος είναι ότι γουστάρουν αυτές. 

Τέλεια φάση για τους λύκους και απαίσια φάση για τα πρόβατα.

Τώρα επανήλθαμε στην τάση της αυτοκριτικής, αναγκαστικά: 

οι λύκοι αναγκάζουν τα πρόβατα να αναλάβουν και  να ομολογήσουν  τις ευθύνες τους. 

Θα λογοδοτήσουν ακόμα και για αυτές που δεν έχουν.

Τα πρόβατα  φταίνε για όλα… 

….το κάθε πρόβατο ξεχωριστά θα λογοδοτήσει γιά όλα: 

και  για αυτά που σκέφτηκε και για τις λέξεις που χρησιμοποίησε. 

Ένα πρόβατο που είναι ένοχο από χέρι.

5 Αυγ 2024

η Ελπίδα που δεν πεθαίνει

 Hope never dies


Η Μίρκα (Μαρία τη λέγανε αλλά δεν της έφτανε) , πλησίαζε τα πενήντα.

Από κορμί έσκιζε: γαζέλα, αιλουροειδές, δεν ξέρω, κάτι καλό πάντως.

Απο πρόσωπο, δύσκολα. 

Καλή στα νιάτα της αλλά με εμφανή τα σημάδια της φθοράς και των καταχρήσεων.

Καταχρήσεων? δεν ξέρω ποιές  ακριβώς: σίγουρα πολλά ξενύχτια με αλκοολ και σεξ, τσιγάρο φούλ, πολύ σεξ και με πολύ κόσμο, πιθανότατα χασισάκι επι συχνής (καθημερινής;) βάσεως, καμμιά ψιλοκόκκα πιθανόν, σε special events...

Μόρφωση επιφανειακή. Ψυχή καλή κατά βάθος, δεν ήθελε το κακό σου, εκτός αν της πατούσες τον κάλο και  ...αγρίευε. 

Υστερική,  βασικά. 

Αγχος απίστευτο για τα χρόνια που περνούσαν, για την ομορφιά  που έφευγε, για τα παιδιά που δεν έκανε, για τους βλαχογκόμενους που την πηδηξαν, για τους ψευτοκυριλέ που την κορόιδεψαν, για τους φοβικούς που την φοβήθηκαν, για τους ξενέρωτους που την αγνόησαν, για τους κρυφομισογύνηδες που την χρησιμοποίησαν..

γιά ... γιά...

Την λυπόμουν. 

Δεν μπορώ τους υστερικούς: μου μεταδίδουν το συναίσθημα ασφυξίας που νιώθουν.

Είναι σαν ζώα, παγιδευμένα σε μια δαγκάνα: την βλέπουν, πονάει το παγιδευμένο και τραυματισμένο πόδι και ...το αγνοούν.

Κάνουν πως δεν το βλέπουν, προσπαθούν να το ξεχάσουν.

Και κάνουν υστερία: υστερική τύφλωση, υστερική κώφωση , υστερική παράλυση, υστερική κρίση, υστερικά όλα.

Ηταν και για μένα δύσκολο, να αντιμετωπίζω αυτο το παγιδευμένο υβρίδιο γαζέλας-τίγρης,  με το καταπονημένο πρόσωπο:

πότε  πόναγε το κεφάλι, πότε έσφιγγε ο αυχένας, πότε μούδιαζαν τα χέρια, πότε είχε ίλιγγο, πότε αστάθεια..

Και πάντα αυπνία, νευρικότητα και άγχος.

Τι να την κάνω? πότε έδινα ηρεμιστικά, πότε αντικαταθλιπτικά, πότε έλεγα πέντε  λόγια..

Δυστυχώς σε ψυχολόγο πήγαινε από μόνη της, άρα δεν την γλύτωνα με παραπομπή σε ψυχοθεραπεία...βγάλε άκρη.

Ωσπου, έγινε το μπαμ: έμεινε έγκυος!

Μου το είπε μια μέρα που με επισκέφθηκε...έλαμπε ολόκληρη!

Καλά...πως? ψέλισα εγώ, ανόητα.

Τι πως, γιατρέ? με τον γνωστο τρόπο! Κορόιδεψε η Μίρκα.

Ηταν ένας από τους πολλούς περιστασιακούς.

Εξηντάρης, γερογόης. 

Ψιλοευκατάστατος - η Μίρκα τα πρόσεχε αυτά - χωρισμένος με παιδιά μεγάλα κλπ. 

Θεώρησε αυτονόητη την έκτρωση. 

Και η Μίρκα, κατ´ αρχήν. 

Μετά άρχισε να το επεξεργάζεται στο μυαλό της. 

Την μάγεψε η ιδέα ενός παιδιού. Της έδωσε ζωντάνια, νιάτα, ενθουσιασμό, προοπτική.

Εκεί που την είχε ξεγράψει εντελώς, την ιδέα του παιδιού, τώρα, μετά από χρόνια, ξεπήδησε πάλι ολοζώντανη!

Για γάμο κλπ  , δεν ετέθη θέμα από καμμία πλευρά. Φυσικά.

Ρε τι τραβάμε και μεις οι γιατροί!

Σου ερχεται μια νευρωσική για τους πονοκεφάλους της,

 και μπλέκεις σε ένα σωρο δυσεπίλυτα προβλήματα!

Δεν είσαι μόνο γιατρός: είσαι και ψυχολόγος, και κοινωνικός λειτουργός , και οικογενειακός σύμβουλος , και γενετιστής, και εμβρυολόγος και γυναικολόγος και ό,τι θέλει αυτή...

Μονο το ...ασφαλιστήριο συμβόλαιο της δεν μου έδειξε,  για να πιστοποιήσω και εγώ, ότι καλύπτει τα έξοδα τοκετού με επιπλοκές...

Και αν το παιδί έχει πρόβλημα? ήταν δύο μηνών έγκυος και κάπνιζε τσιγάρο , χασίσι και έπινε και αλκοόλ.

Και οικονομικά πως θα τα έβγαζε πέρα? ποιός θα την βοηθούσε με το μωρό, έτσι μόνη της που ήταν?

Δούλευε ιδιωτική υπάλληλος.

Βέβαια θα έδινε κάτι για το παιδί και ο γερογόης. Έτσι ήλπιζε.

Αμ δε.

Ο γερογόης έλεγε, ότι είναι παλαβό, μια πενηντάρα, μόνη της,  να μεγαλώνει μωρό που όταν θα τελειώνει το Δημοτικό, η μάννα του θα είναι στα εξήντα.

Συμφώνησα με τις απόψεις του γερογόη και της το είπα.

Ήταν σκληρό... το μετάνιωσα... αμέσως.

Η λάμψη έφυγε απο το πρόσωπό της και απλώθηκε μια σκοτεινιά:

Η σκοτεινιά της απώλειας, της θλίψης , του θανάτου.

Όταν βρω τα ζόρια σε τέτοιες κοινωνικοψυχολογικές περιπτώσεις και δεν ξέρω τι να κάνω, έχω βρει ενα κόλπο για να βρίσκω απαντησεις καλές κατά το δυνατόν, απαντήσεις  που τουλάχιστον να έχουν μια ανθρωπιά:

 σκέφτομαι τι θα έλεγε στην θέση μου ένα πρόσωπο με μεγάλο ηθικό κύρος και σοφία, ένα πρόσωπο που εκτιμώ. 

Ακόμη και ιστορικό πρόσωπο.

Φαντασιώνομαι ότι είμαι εγώ και η Μίρκα μπροστά στον Γκάντι, τον γέροντα Παίσιο, τον Γεώργιο Παπανικολάου: 

τι θα έλεγαν αυτοί στην Μίρκα? να το κρατήσει το παιδί?

Νομίζω πως και οι τρείς θα έλεγαν ναί.

Ο Παπανικολάου μόνον, δεν ξέρω, σαν γιατρός, και μάλιστα υψηλού

 επιπέδου εργαστηριακός, σίγουρα θα συνιστούσε ενδελεχή προγεννητικό έλεγχο. Αν το παιδί είχε προβλημα, μάλλον θα συνιστούσε έκτρωση. Δεν είμαι και σίγουρος, καθώς ήταν Χριστιανός, αλλά πιστεύω ότι σαν γιατρός που ήταν , δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς και να δώσει το Οκ σε τοκετό, με πολύ μεγάλη συγγενή ανωμαλία. 

Οι άλλοι δύο σίγουρα θα της εφιστούσαν προσοχή, υπευθυνότητα, συνενόηση φιλική και ανθρώπινη με τον πατέρα...

Θα της έκαναν ίσως και μια ευγενική αναφορά και στις καταχρήσεις της... Την ανάγκη για αλλαγή τρόπου ζωής και σκέψης...

Δυστυχώς, δεν είμαι Γκάντι. Ούτε Παίσιος , ούτε Παπανικολάου.

Για αυτό την αμόλησα την πατάτα, και τώρα έπρεπε να την μαζέψω.

Την συμβουλή από τον  Γκάντι, έπρεπε να την πάρω  πριν της μιλήσω.

Σκέφτηκα να ξεγλιστήσω με τρόπο: 

"Κοίτα, η απόφαση είναι μόνο δική σου", είπα κάνοντας τον σκεφτικό.

"Εγώ δεν είμαι έγκυος, είμαι άντρας, έχω παιδιά και δεν μπορώ να μπω στην δική σου ψυχολογική θέση", άρχισα να τα στρίβω, σιγά -σιγά.

Με κοίταξε διερευνητικά, αναθαρρώντας κάπως:

"Δηλαδή δεν είσαστε κάθετα αρνητικός γιατρέ?" με ρώτησε.

"Έ , όχι και κάθετα αρνητικός! Πως θα μπορούσα? Ο πού ´ναι απ´ όξω απ´ το χορό, πολλά τραγουδια ξέρει! Έτσι λέμε στη Κρήτη", συμπλήρωσα ...κουτοπόνηρα, μπας και ξεχάσει την, κατηγορηματικά αρνητική, αρχική μου τοποθέτηση.

"Θα εξετάσεις κάποια πράγματα και θα σκεφθείς καλά μόνη σου. 

Μετά θα σου  πώ, και εγώ, την γνώμη μου, αν την θέλεις ακόμη".

Ποιά πράγματα?.. αυτά: 

Να το συζητησει με τον γυναικολόγο της καλά. 

Να της πει τις πιθανότητες συγγενούς ανωμαλίας που θα διαφύγει του προγεννητικού ελέγχου. 

Να συζητήσει το οικονομικό και την αναγνώριση του παιδιού απο τον γερογόη. 

Να συζητήσει και διερευνήσει τα εργασιακά της και την πιθανότητα στηριξης και βοήθειας από φίλους και συγγενείς.

 Να αναλογιστεί τις ευθύνες τις δυσκολίες και τους κόπους.

 Να μιλήσει με άγαμες μητέρες. Να περάσει μαζί τους μερικά εικοσιτετράωρα, εάν γίνεται. Να μαγειρέψει και να ξεχέσει  ενα μωρό κάποια βράδυα.

Εβαλα ένα βουνό στόχους.

Της έπεσε βαρύ το βουνό, αλλά αναθάρρησε. Υπήρχε ελπίδα ακόμη.

Χρειαζόταν όμως σχέδιο,πρόγραμμα. 

Business plan.

Πέρασαν κάμποσοι μήνες. Δεν είχα νέα. 

Την σκεφτόμουν μερικές φορές, αλλά δεν πήρα τηλέφωνο. Την φοβόμουν: τι θα μου πει, τι δράμα προέκυψε, καυγάδες, ανασφάλεια,  πόνος, προβλήματα, έκτρωση, κατάθλιψη...

Τελικά με πήρε τηλέφωνο μετά απο κανένα εξάμηνο: 

"θα γεννήσω σε κανένα μήνα γιατρέ! Με καισαρική! Έτσι πρέπει, μου είπε ο γυναικολόγος!..Θα έρθεις στην κλινική? να σε πάρω για ημερομηνία?"

Φυσικά. Με πήρε η  αδελφή της, όταν γέννησε, και πήγα.

Συγκινήθηκα.

Δεν ήταν πλέον γαζέλα. Ούτε και τίγρη ήταν.

 Ούτε γκόμενα προκλητική, ασυγκράτητη και αγχωμένη.

Ηταν μιά γλυκειά πενηντάρα μάννα. 

Με γκρίζα μαλλιά, με πρησμένο πρόσωπο, με μπόλικα κιλά.

Αλλά μάννα: η νεύρωση είχε φύγει από την φάτσα της.

Μια γαλήνια έκφραση , μιά ικανοποίηση, μια αυτοεκπλήρωση, αναδυόταν απο το πρώην άγριο θηλυκό.

Τώρα δεν ήταν άγριο. Ήταν όμως θηλυκό.

Μάλλον πιο θηλυκό από πριν.

Χάρηκα πολύ. Έδωσα λουλούδια, την φίλησα.

Θα την έχανα από πελάτισσα. 

Σίγουρα.

Ο γερογόης ήταν εκεί.

τελευταία - και φαρμακερή- ελπίδα

…ένα συγκινητικό ποίημα του γερο-Μπουκόφσκι που είχε μείνει μόνος και ήλπιζε , ακόμα, να βρει μιά γυναίκα (να ακούσει γυναικεία βήματα). Τελ...